Eimreiðin - 01.05.1911, Blaðsíða 11

87
Hann var síðan haldinn miðr
heldur tók að kárna
fyrir Árna;
þeir þrengdu ’onum undir þver-
pall niðr,
þá nam bæði brjóst og kviðr
með síðum sárna.
Og loks kvað hann sinn gamla bragarhátt um sína síðustu suður-
reið, og eru þær vísur ódauðlegar; mikilmenskan og bernskan,
grobbið og glensið fallast þar í faðma:
Pessi karl á þingið reið
þá með marga þegna,
svo gegna,
Öllum þótti hann ellidjarfr
ísalandi næsta þarfr,
og mikils megna.
Víkr hann sór í Viðeyjarklaustr,
víða trúi’ eg hann svamli,
sá gamli.
Við Dani var hann djarfr og
hraustr,
dreifði’ hann þeim á flæði og
flaustr
með brauki og bramli.
Pá er og sú vísa ágæt, er hann kvað eftir stóru reiðirnar 1547
til Bjarnarness og síðan vestur í Vatnsfjörð:
Nú er hann kominn til Hóla
heim
hægur í sínu sinni,
ég inni;
orðinn er hann ellimæddr,
en aldrei trúi’ eg hann verði
hræddr,
þó ljóðin linni.
Enn má nefna þessa vísu um umrótið syðra:
Hnigna tekur heims magn,
hvar finnur vin sinn?
fær margur falsbjörg,
forsómar manndóm;
trygðin er tryld sögð,
trúin gerist veik nú;
drepinn held ég drengskap,
dygð er rekin í óbygð.
í annan stað verður að minnast á hin stóru kvæði Jóns bps.;
má ætla, að meginið af þeim sé ort á yngri árum hans, og ef
til vill eftir hvötum fóstra hans, Einars ábóta á Pverá, því öll
kvæðin minna á hinn bezta anda klaustranna, og á Pverá hefur
Jón lært sinn kristindóm; höfðu þar og oft verið vitrir munkar
og frjálsari, að ég hygg, í skoðunum, en í öðrum, klaustrum á