Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 17

17
haldið. Pær eignuðust kosningarrétt og kjörgengi til þings árið
1906 og sendu þangað árið eftir 19 kvennfulltrúa af 200 fulltrúum
alls, e8a um 10 af hundraði, og kváðu þær hafa komið ýmsu
góðu til leiðar í landi sínu.
Nú gefst íslenzkum konum innan skamms kostur á að sýna
það svart á hvítu, hvorir fari sönnu nær, þeir, sem spá því, að
konurnar muni einnig utan heimilis verða betri helmingur mann-
kynsins, eða hinir, sem — eins og t. d. indverska skáldið Tagore ■—
halda því fram, að konan sé ekki nema hálfmensk, en sé að
hinu leytinu draumur — draumur karlmannsins. —
Eg vona, að ekki verði tekið hart á mér fyrir þenna útúrdúr,
ósjálfráðan vott þess, að gamli (pólitíski) Adam er jafnvel lengi
að drukna í — lögum.
Fari einhver héðan fróðari um afstöðu manns og konu, en
hann kom hingað, þá er það kvennfélögunum að þakka, sem
gjörðu mig út, en mér að kenna, ef mistekist hefir.
Svo þakka ég áheyrnina.*).
L. H. B.
Dauðadómar.
Burt með alla dauðadóma!
Djarfmæli þau ættu að hljóma
hátt um gervöll heimsins lönd.
Við það fólkið vakna mundi
vanans upp af töfrablundi.
Heimskunnar þá brystu bönd.
Sannarlega er mál að mýkja
meinin lífs, er hjartað sýkja,
grimman og sem gera lýð.
Vel sé þeim, sem mannúð metur
meira en helgirúna-letur
ólaganna úr elztu tíð.
Allir dauðadómar eru
dýpsta synd, í raun og veru,
viðurstygð í lögum lands.
Mál er, að sé af miskunn teptir,
meðan einhver neisti er eftir
guðs af eðli í anda manns.
*) Eins og niðurlagsorðin sýna, er þessi framúrskarandi ritgerð, sem Eimr.
er hreykin af að geta boðið lesendum sínum, upphaflega fyrirlestur, sem höf. hefir
flutt í Rvík fyrir kvennfélögin þar. Ritstj.
2