Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 49

49
Pað er enginn hversdags meðalmaður, sem tekst að ná jafn-djúptækri
lotning og aðdáun barna sinna, eins og skín út úr minningarorðum
læknisins. Það má því með sanni segja, að útgefendunum hafi tekist
að reisa föður sínum og afa fagurt minningarmark með þessum bækl-
ingi, hvort sem skáldlegt gildi kvæða hans er meira eða minna.
Skáldskapurinn virðist aldrei hafa verið neitt aðalatriði í lífi hans,
heldur hefir góð hagyrðingsgáfa verið eitt af mörgu öðru, sem honum
var til lista lagt. V. G.
AXEL THORSTEINSON: LJÓÐ OG SÖGUR. Rvík 1916.
»Eplið fellur sjaldan langt frá eikinni,« segir máltækið, og má
það hér til sanns vegar færa, er sonur skáldsins okkar góða, Stgr.
Thorsteinssonar, birtist sem ný stjama á bókmentahimni voram. Að
vísu er það enganveginn altítt, að börn erfi skáldgáfu feðra sinna.
En það kemur þó fyrir. Og að minsta kosti hjá tveim af sonum
Steingríms virðist skáldgáfan hafa gengið í erfðir. En hvað mikið þeir
hafa fengið af þeim arfi, er of snemt um að dæma enn. f’að verður
framttðin að sýna, er þeir þroskast betur. Það er ekki ætíð gott að
átta sig á því, þegar stjörnurnar eru að kvikna eða renna upp, hve
bjartar þær muni verða, þegar þær eru komnar upp á háloftið.
í þessu kveri A. Th.s eru bæði ljóð og sögur, hérumbil helming-
urinn af hvoru. Sögurnar eru 6, og allar svo laglegar og lausar við
hina almennustu viðvaningsgalla, að full ástæða er til að gera sér vonir
um, að höf. muni með þroska og aldri verða gott söguskáld. Fyrsta
sagan iSkógarcldur« hefir áður verið prentuð í Eimr. (XXII,
20—24), og munu lesendur vorir hafa tekið eftir, hve óvenjulega vel
hún er rituð, þö efnið sé ekki mikið. Það er ekki títt, að fá jafn-
gallalausa ritsmíð frá byrjanda og óþroskuðum unglingi. Og hinar
sögurnar bera líka allar vott um vandvirkni og góð tök á bæði frá-
sögn, efni og máli. Einna bezt þeirra þykir oss *Komdu hittgad til
sem þó er ekki nema brot, niðurlag lengri óprentaðrar sögu
(sem vér höfum átt kost á að sjá 1 handriti), og mundi því njóta sín
enn betur í sambandi við undanfarandi frásögn. En hún sómir sér
þó einnig vel sem sjálfstæð saga.
Hinn kafiinn, ljóðakaflinn, er ekki eins tilkomumikill og langtum við-
vaningslegri. Að vísu eru þar mörg snotur kvæði, slétt og lipur, en veruleg
tilþrif eru þar fá, og of oft soðin súpa af sama spaðbitanum. Bezt er þar
kvæðið ■»Illvœtturin,« sem hefir tekist ljómandi vel. En yfirleitt standa
kvæðin sögunum að baki, og sýna, að höf. er unglingur, þó þau hins-
vegar bendi ótvírætt á, að hann muni líka geta orðið gott ljóðskáld,
þegar meiri þroski færist yfir hann. 'Þar eru og rímgallar, sem auðgert
hefði verið að laga, með því að víkja orðaröðinni ofurlítið við, ef
höf. hefði haft nægilega næmt eyra fyrir því. Sem dæmi þessa má
nefna: »Og þegar lífi þínu lýkur« (bls. 19) f. og þegar þínu lífi
lýkur; »svo er hljóður fagri hrundaskarinn« (48) f. svo er hljóður
hrunda fagri skarinn; »ég vil gjarna vinda garn í hnykla« (49) f.
vinda gjarna vil ég garn í hnykla; »rýja skal ég allar rollur þínar«
(49) f. rýja skal ég rollur allar þínar; »l(t ég í augum þínum leiftur
4