Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 35

35
»Segðu það ekki. En i hugum okkar lifa sömu vonir, sömu
kendir og hugsanir. Sálir okkar hafa verið eins og samstiltir
strengir.*
Stundin var liðin. — Hlýtt handtak.
Augu þeirra mættust og þau lásu leyndustu hugsanir hvort
annars.
Óðum leið að burtfarartíma hans. Hver dagur var sem
andartak.
Kvíðinn fyrir skilnaðinum við Gözku hafði vaxið hröðum
fetum síðustu vikurnar.
En hún gat eytt honum að mestu.
»Pú mátt ekki vera hryggur, vinur minn,« sagði hún. »Eg
bíð þín — og hugsa til þín hverja stund. Meðan styrjöldin geisar,
verðum við að vera þolinmóð. Að henni lokinni kemur þú aftur
frá Englandi. Svo förum við bæði til Ástralíu, »fyrirheitna lands-
ins« okkar her á jörðunni.«
Og þau brostu bæði að tilhugsuninni um framtíðina, sem í
augum þeirra var björt og fögur, eins og sólargeislarnir.
Skilnaðarstundin var liðin. —
Hann var lagður á stað, á leið til Englands. Járnbrautar-
lestin þaut norður Sjáland,. á leið til Kaúpmannahafnar.
Peir voru 6,í járnbrautarklefanum, Gunnar Arnar og 5 þjóð- '
verjar. Á hvaða ferðalagi þeir voru, vissi hann ekki — og
hugsaði ekki um það. Hann gat ekki annað en hugsað um
Gözku, án afláts, fram' og aftur.
Tveir Pjóðverjanna raula nDas Licd der Deutschen< í hálfum
hljóðum. En einn hinna, sem veit að Gunnar er Islendingur, tekur
landabréf upp úr brjóstvasa sínum. Hann breiðir það út, bendir
á París og St. Pétursborg og hvíslar: nNach Paris! Nach St.
Petersburgh! — Og hann brosir út undir eyru.
En Gunnar hristir höfuðið og hugsar áfram um Gözku.
Hann er kominn til Kaupmannahafnar. Honum bregður við
eftir kyrðina á Hábæ. Alt er á ferð og flugi, og honum finst,
að hann geti hvergi verið í ró með hugsanir sínar.
3*