Eimreiðin - 01.01.1917, Blaðsíða 20

20
Ættu betri breiður lands
bændur akra-stóru,
ræktar-frjóvust hugtún hans
héraðsprýði vóru.
Varla hefir vantað hann
vitið hagnaðs-fróða.
Pað var síður samvizkan,
sem honum varð til gróða.
Þó að okkar sveit hann sé
sæmdarauki og gróði,
aldrei bar af annars fé
arð í léttum sjóði.
Lundin hrein og hugur frjáls.
Hann af speki-forða
lagði til hvers merkis-máls
magnið hvatra orða.
Pegar leyndan lygastaf
leysti í villirúnum,
þá stóð heimótt uggur af
augum hans og brúnum.
Sé í hverju horni hælt
hyggjuviti og næmi,
varð þó ýmsum öfundsælt
andlegt ríkidæmi.
Fær af nýlund næman geig
nærsýnn inni-grillir.
Glöggvar hyggja úti-eyg
hvar undir sannleik hillir.
Helgi bjóst með hug og ráð,
hélzt ei inn’í skála,
þegar hvöttu að drýgja dáð
dísir réttra mála.
Hréifur fram á hinztu stund
hann um mein sitt þagði.
Faldi sína opnu und
undir glöðu bragði.
Ef þú hug og hjarta átt,
hlærðu að varna tárum.
Dregur, að vilja og vona hátt,
verk úr eigin sárum.
Svo tók einn í eldri sveit
áður banameini,
þegar geir við hjarta hneit
Helga að Frekasteini.
Sváfu yfir fjöll og fjörð
flogna boðað hefur,
feigur ætt og óðalsjörð
ástina sína gefur.
Vitum ljóst um látinn mann,
þó langt sé millibilið,
að með slíkum hefir hann
hug við okkur skilið.
Sveitin okkar, ógleymin,
eins vill kvaddan hafa
hnigna í valinn vininn sinn —
Vestur-íslenzk Svafa.
STEPHAN G. STEPHANSSON.