Eimreiðin - 01.09.1920, Qupperneq 15

EIMREIÐIN!
JÓN BISKUP VÍDALÍN
271
réttlætis, helgunar og eilífrar sáluhjálpar, 1. Kor. 1«. Hér
og í svo mörgum öðrum líkum stöðum lyftir mælskan
tilvitnunum Vídalíns upp í svo mikið skáldskapar flug,
að það skeiðríður aldirnar, og gæti eins vel þénað nú-
tímans kynslóð og þeirri, sem lifði um aldamótin 1700.
Það er málsnildin, sem líka gerir þekkingu Vídalíns á
mannlífinu arðberandi, og hvergi er mælska hans meiri
og alkunnari en þar. Dæmi hafa verið sýnd hér að framan
npp á það, en annars eru þau svo ótæmandi, að best er
að láta með öllu kyrt. Þar er ilt að finna bæði upphaf
og endi á, og má líka næstum því segja, að þeirri hlið á
mælsku Vídalíns sé mönnum fullgjarnt á að halda fram,
og hafa gaman af, sem að því snýr, að útmála lesti og
spillingu. En þar hefir víst varla margur maður jafnast á
við hann, þótt leitað sé langt út fyrir ísland. Þær flug-
beittu eggjar og hörðu hamarshögg eru oft og tíðum næst-
um því ægileg. Djöfullinn hefir fengið að vita af Vidalín,
því að hans vélræði sér hann alstaðar, og hvar sem hann
sér bóla á honum, rekur hann í hann högg. Vídalín þekkir
svo sem aðferðir hans. Hvort sem hann »þenur sig út sem
annar ístrumagi, svo að fáfróðir menn glápa á hann, svo
sem annað furðuverk, og meina það sé af himnum komið,
sem hann talar og býður«, eða hann »setur sínar brillur
upp á réttarins nasir, svo að hann ekki fái rammað þann
höggstað, sem hann ætti«, eða hann »blindar menn með
fólskunnk, eða hvernig sem hann fer eftir öllum upp-
hugsanlegum krókaleiðum, þá þekkir Vídalin hann, og
varar við honum. Og hann er ekki að vorkenna mönn-
um, þótt orð hans komi við. Hann segir blátt áfram í
refsiræðunni hvössu, 5. sd. e. þrett., að það sé best þeir
gefi hljóð frá sér, ef þeir finni til. Hann veit sem er, að
að læknirinn má oft og einatt ekki hika við, þótf sjúk-
linginn kenni til.
Séra Jón Halldórsson segir, að Vídalín hafi jafnan
vandað prédikanir sínar, enda bera þær þess menjar, og
* oft og einatt sýnist hann með vilja leggja hömlur á sig,