Eimreiðin - 01.09.1920, Blaðsíða 29

EIMREIÐIN]
í ÞÝSKALANDI
285
hæð, — veggirnir ljósir, húsgögnin hvit og fínleg, en af
svölunum útsýni yfir vatnið, yfir til Sviss, þar sem svartir
hamrar og hvítir tindar óðu í skýjum.
Það var um hádegi. Veður hafði verið tvísýnt um morg-
uninn, nú gerðist bjart og heitt.
Lindau liggur á eyju skamt undan landi, er lítill bær
og fornfálegur, götur sumstaðar svo þröngar að hart er á
að tveir geti mæst þar. Eg hitti svó á að það var mark-
aðsdagur í bænum. Eftir endilangri höfuðgötunni stóðu sölu-
borð og tjaldaðar fjalabúðir með allskonar varningi, skó-
fatnaði og glysvöru, klæðum og sælgæti. Innan borðs stóðu
mangararnir, héldu vörunum fram til sýnis og fluttu láng-
ar og mælskar ræður um gæði þeirra. Eg undraðist þessa
menn, margir þeirra báru á sér fullkomið ræðumanna-
snið, sem annaðhvort er meðfætt eða ávöxtur æfingar og
hugsunar. Þeir hófu og hækkuðu raustina, kunnu allar
handahreyfingar sem notaðar verða til þess að fylgja eftir
orðum sínum, töluðu ýmist reiprennandi eða lögðu fasta
áherslu á hvert orð svo sem til undirstrykunar. Þeir gátu
sagt smellin slagorð um skósvertuna eða vasahnífinn, sem
þeir buðu fram. Þeir fengu menn til þess að hlusta á sig
og gintu þá að borðum sínum.
Skamt frá sölubúðunum höfðu loddarar og flökkutrúðir
slegið sýningatjöldum á grasvelli, stóðu hver fyrir sínum
tjalddyrum og þeyttu lúðra og slógu bumbur en fólk dreif
að. Þeir hófu ræður og lýstu því með sannfæringu, sem
smám saman varð að heitri hrifni, hver undur þeir gæfu
fólki kost á að sjá — reiðlistir, bjarnaglímu, galdra og
allskonar hundakúnstir.
Bærinn var fullur af búandfólki úr nærsveitunum. Fjör-
legir, brúnleitir strákar stóðu og átu ávexti, rakaðir, þvegn-
ir, uppbúnir, með sparihattinn aftur á linakka. Ljósklæddar
stúlkur með létta sumarhatta röbbuðu saman og flyss-
uðu 1 smáhópum — sumar grannar, fínlegar, dálítið form-
lausar, aðrar þunglamalegar og verklegar.
— Daginn eftir sigldi eg í sólskini til Friedrichshafen,
sem er smábær fyrir miðju vatninu norðanverðu. Báturinn,
sem eg tók far með, lá svo fallega á vatni að unun var á