Eimreiðin - 01.09.1920, Blaðsíða 51

EIMREIÐIN]
BIFREIÐ NR 13
307
Hann skelti hleranum svo hart, að »Gullfoss« og »Hall-
grímur Pétursson í stólnum« skulfu, á veggnum.
Imba skeytti ekki mikið um hrakyrðin. Það var ekki
mikið að þola svoleiðis títuprjónastingi, úr því bifreiðar-
ferðin var aðeins vondur draumur. — Hún stakk hand-
klæðishorninu ofan í vatnskönnuna, og strauk framan úr
sér, leit í spegilinn og sá, sér til mikillar gleði, að hún
var í bættu peysunni, sem Ella hafði verið að hæðast að
í gær.
Þegar hún kom ofan í eldhúsið, sat Gvendur með lunta-
svip við eldhúsborðið, las í »Morgunblaðinu«, og sötraði
kaffi úr »fanti«.
»Eitt bifreiðarslysið enn! — — « »Guð minn góður!«
veinaði Imba. »það er þá satt«.
»Ætíð eruð þið eins með fenjuskapinn, kvenfólkið«,
sagði Gvendur geðvonskulega. — »Er það nokkur ástæða
að öskra eins og bestía, þó bill komi við kvensnift, og
kollvelti henni á Hverfisgötunni, án þess hún meiði sig,
nema eitthvað lítilsháttar í löppinni!«
Imba misti bollann á gólfið, hún var náföl og skjálf-
andi.
»Ertu orðin vitlaus, Imba! Maður skyldi næstum halda,
að þú hefðir orðið fyrir bíl nýverið. — þetta kvenfólk!
Þetta móðursjúka hálf-vitlausa kvenfólk«, tautaði Gvend-
ur fyrir munni sér, um leið og hann fór út. (Hann hafði
verið hryggbrotinn kvöldið áður, og var því — eins og
gefur að skilja — úrillur).
Imba þreif blaðið. Til allrar hamingju nefndi það engin
nöfn, gat þess aðeins að stúlka hefði orðið fyrir einni
bifreiðinni á Hverfisgötunni — en til allrar hamingju
hefði svo vel tekist til, að stúlkan hefði þó ekki meiðst,
nema lítilsháttar í fæti. Greinin endaði á alvarlegri að-
vörun, til bifreiðastjóra yfirleitt. — Imba varð að játa
— svona með sjálfri sér — að það væri ekki ástæðulaust.
Henni létti um hjartaræturnar. En nú tók hún fyrst
eftir því, að henni var talsvert ilt í fætinum; hún gekk í
hægðum sínum ofan í bæinn og gætti þess, að þræða
gangstéttarnar.