Eimreiðin - 01.09.1920, Qupperneq 94

350
í SVEIT — í BORG
EIMREIÐIN
— líkaminn fagur til fanga.
— Faðmaði kvöldsólin blóðrjóðan dranga. —
Djarflega greip eg um dúnmjúka hönd,
— dálitill kippur — augun hlógu!
Fuku þá af okkur feimninnar bönd,
fagnandi könnuðum elskunnar lönd.
— Orðin af alsælu dóu. —
— Aldreigi skáldin af ástinni lógu.
Margsinnis siðan það munblíða kvöld
mærin kom aftur svás í bragði,
djúpúðg og eins og með drotningar völd
draumblíðu batt mig. — Og hugsjónafjöld
orðhög í eyra mér lagði.
— Ásthrifinn gleymdi eg jafnótt og þagði.
Svo var það eitt sinn við ómandi flaum
— álfarnir hurfu, — risar drundu. —
Sat eg og hlýddi á dýrlegan draum
dísar, við kossa og hugmynda straum.
Okkur þá of snemma fundu
örlaganornir. — Nú borgirnar hrundu ....
Rauðtyptar skýborgir rákust þar á.
— Riðu fram álfar, svört með klæði,
sviftu okkur til sín á gandana grá,
grimmlega hrifu okkur álflöndum frá.
— Sturluð á ströndinni bæði
stöðvuð við vórum hjá kaldrifja græði.
Múgur og margmenni fram hjá þar fór
friðlaus af kur og gróða-önnum.
Andskota bæði og alföður sór,
— illyrði og bænir í samfeldum kór. —
Manna í hrópandi hrönnum
— hrint var — og pústrað — og gnístrað var tönnum.