Eimreiðin - 01.09.1920, Síða 99

EIMREIÐINl
JÓN SVEINSSON
355
grafkyrt, skipið haggast ekki og ekkert minsta hljóð er
að hej'ra ofan frá, ekki einu sinni fótatak skipverja á
þiljum. Nonna dettur helst i hug að skipið sé strandað
og allir skipverjar drukuaðir. En þessu var þá svo varið,
að skipið var komið inn í hafísbreiðu og alt orðið kafið
í snjó. Logn var á, og er nú tekið til óspiltra málanna
að reyna að komast út úr þessum voða. Sumir skipverja
fara út á ísinn og toga skipið í taug, aðrir stjaka jökum
frá. Tvö glorhungruð bjarndýr ráðast þá alt i einu á þá, sem
á ísnum eru, og vandast þá málið heldur betur. Leikslok
verða þau, að birnirnir falla
báðir, en í viðureigninni fer
skipstjóri úr liði á öxlinni
og einn háseta er stórkost-
lega meiddur eftir tennur
annars dýrsins. Úr þessu ræt-
ist furðanlega, þeir komast
klaklaust út úr isnum, út í
auðan sjó. En eftir nokkra
hríð kemur enn fárviðri og
nú á norðan. Nonni fær enn
þá að hírast niðri nokkra
daga. — Það er svo sem við-
burðarík saga þetta. Þær eru
ekki efnismeiri sumar af ný-
tisku skáldsögunum okkar.
Eftir nærri fimm vikna ferðalag koma þeir loks heilu
og höldnu til Kaupmannahafnar. Þar verður margt ný-
stárlegt fyrir augum Nonna, eins og geta má nærri. Eg
ætla að lofa Nonna að lýsa þvf sjálfum hér eins og hann
setur það fram með sínum barnslega hætti í bréfi til
móður sinnar — hann var öðru hvoru að skrifa henni
þegar næði var til á leiðinni:
»Kaupmannahöfn, í október 1870;
því nú er eg kominn til Kh.
Elsku mamma mínl
þú getur ekki gert þér í hugarlund hvað eg hefi séð
og heyrt margt merkilegt í dag.
Jón Sveinsson 22 ára.
Löwen i Belgiu 1880.