Eimreiðin - 01.09.1920, Síða 100

356
JÓN SVEINSSON
[EIMREIÐIN
Eg þori tæplega að segja frá því, því þú líklega trúir
mér ekki.
Elsku mamma! Það er svo stórfenglegt að eg veit ekki
hvar eg á að byrja.
Alt það sem eg hefi lesið æfintýralegast í sÞúsund og
einni nótt« kemst í engan samjöfnuð við það sem eg hefi.
séð i dag.
Nú er eg búinn að sjá Danmörku. Hún er miklu feg-
urri en eg hafði ímyndað mér.
Og Kaupmannahöfn er miklu stærri en eg hafði baldich
Og þar eru miklu fleiri menn og hestar en eg hafði hugs-
að mér, og eins miklu fleiri vagnar.
Og svo eru þar svo margir krakkar, sérstaklega drengir,
að þeir hópast utan um mann þegar maður stígur á land_
Og nærri því allir drengir hér eru á mínum aldri eðæ
dálítið yngri.
Og þeir heita alt annað en hjá okkur tíðkast. Og yfir-
leitt er alt hér öðruvísi en hjá okkur.
Eg ætla áð setja hérna nöfnin á nokkrum af drengjun-
um: Alf og Ulf, Kai og Rolf, Elof, Ubbe, Börge, Tage,,
Frede, Frode, Skjold, Mogens, Egede, Viggo, Henning og
Svend.
Svo hafa þeir allir annað nafn til, en af þeim nöfnum
man eg að eins endinguna, því þau enduðu öll eins.
Endingin var »sen«.
Fyrir framan þetta »sen« kemur nærri ávalt Han, Jan,
eða Jen, Jörgen, Rasmus eða Sören.
Þetta er nú alt sem eg man af nöfnum drengjanna.
Og þessir drengir eru ekki í neinum skóla, heldur eru
alla tíma að leika sér á götunni, og vita þó miklu meira
en eg.
Og hér eru engir óþekkir krakkar, nema götustrákarnir„
en þá hefi eg ekki séð enn þá, því öll börn eru hér sv»
góð og vingjarnleg, og þau eru búin að kenna mér höfr-
ungshlaup.
Það er danskur leikur og kunna hann allir drengir
hérna.