Eimreiðin - 01.09.1920, Síða 107

EIMREIÐIN]
FRESKÓ
363
Eg sagði henni, að eg teldi það skyldu mína, að vera
ekki lengur með þetta verk en þörf krefði. »0g svo þeg-
ar því er lokið«, sagði hún, og bar ótt á, eins og hún
gerir oft, en fer henni svo yndislega vel, »þá ætlið þér að
þjóta héðan og verða feginn að losna við okkur?« Eg
fann að eg fölnaði, því að eg vissi að eg mundi flytjast
i skortinn úr nægtunum. En eg svaraði henni að ef hún
að loknu verki segði að hún væri ánægð með það, þá
væri eg glaður, og
mundi altaf vera
henni mjög þakk-
látur. »þakklátur!«
Hún endurtók orðið,
og málrómur henn-
ar var einkennilega
hljómlaus.
En hvað hún var
fögur, þarna sem
hún stóð fyrir fram-
an mig! Hún hafði
sveipað um sig hvít-
um ullarkjól með
mjórri, dökkri loð-
brún, og hún hélt á
vendi af rauðum
haustrósum í hend-
inni. »það er eg, sem ætti að vera yður þakklát«, sagði
hún í lágum og innilegum málrómi. »Eg er í þakkarskuld
við yður. Þér hafið prýtt hús mitt með fegurstu blómum
hugmyndaflugs yðar. — Og þér hafið kent mér mikið,
kent mér að hugsa og finna til. Þér hafið sýnt mér
hve tómlegu og hégómlegu lífi eg lifi«. Eg svaraði engu.
— Hvað átti eg — hvað gat eg — sagt?
Hún þagði dálitla stund. Svo sagði hún: »Eg er hrædd
um að þér séuð of drambsamur. Og þó eruð þér lítillát-
astur allra, sem eg þekki. En er það alvara yðar, að
þér viljið heldur vera hér allan veturinn, allan þennan
langa, kalda, einmanalega og skuggalega vetur? Yður leið-