Dagblaðið Vísir - DV - 18.12.1993, Blaðsíða 45

53
LAUGARDAGUR 18. DKSEMBER 1993
Laus úr prísundinni. Hér er hún ásamt ömmu sinni árið 1990.
„Béatrice Saubin, fædd 7. septemb-
er 1959 í Romily-sur-Seine, í Frakk-
landi...
Ég á enn eftir meira en þúsund
dali í veskinu mínu. Hvaðan eru
þeir? Ég gef honum upp númerið á
bankareikningnum mínum í Frakk-
landi. Bankinn minn er Société Gén-
érale í París, heimilisfangið er þetta.
Þar tek ég út þær upphæöir sem ég
þarf hveiju sinni til að standa straum
af dvölinni hér. Hann getur auðveld-
lega gengið úr skugga um þaö. Ég gef
honum einnig heimihsfang A1 Nid-
ams. Hann skrifar líka hjá sér nöfn
Rachids og Gretel og heimilisfangið
í Zúrich.
„Hvemig fékkstu ferðatöskuna?"
Mér finnst ég vera svikari. Ég neita
aö galda líku líkt, með svikum gegn
svikum. Ef ég tapa er ekkert við því
að gera. Hvar ætti svo sem að vera
hægt að ná til Eddys? Ég veit ekki
einu sinni hvar foreldrar hans búa!
Sannleikurinn kemur allt í einu í ljós
svo ekki verður um villst. Ég minn-
ist þess að hann skrifaði hjá sér öll
mín heimilisfóng, bæði hjá Rachid
og í Ztirich.
Ég gekk ekki eftir neinu. Ég hugs-
aði ekki út í það. Ég lifði bara fyrir
hörund hans, hlýjuna, orðin. Ég geri
mér grein fyrir því þar sem ég sit
þama niðurbrotin manneskja að ég
veit ekkert um þennan ókunna mann
sem þó var svo óendanlega nátengd-
ur mér... Þannig haga sér guðir
dauðans og ástarinnar. Eins og
monsúninn, vindurinn, hafið... Þeir
bregða yfir sig huliðsþjálmi, felast
handan við tinda ástríðn-
anna... Em þeir til, annars staðar
en í brenglaðri ímyndun kvenfólks í
ástarsorg? Ég ht niður. Ég er alveg
að bresta í grát. Ég stama:
„Ég keypti töskuna í búð í George
Town. Eg veit ekki hvar búðin er...“
Ég held enn í vonina. Eddy getur
ekki hafa gert mér þetta! Kossamir
hans, unaðurinn, loforðin, þetta var
ekki aht draumur! Bara hann getur
hjálpað mér! Bara hann mun gera
það!
Enga hjálp að fá
Maðurinn með gleraugun skrifar
gaumgæfilega niður aht sem ég segi.
Hann lætur mig undirrita skýrsluna.
Ég er í svo miklu uppnámi að ég
krota nafniö mitt án þess að hafa
rænu á að lesa skýrsluna yfir. Ég
skrifa dagsetninguna við: 27. janúar
1980.
Hann fer með blöðin.
Ég er aftur ein. Aht er fuhkomlega
óraunverulegt. Jafnvel svikin eru
hluti af brengluðum draumi. Ég
hengi mig fast í ástríðufyhstu minn-
ingamar um kynni okkar. Þegar
kona fhmur hvemig annar líkami
svarar hennar eigin líkama. Að finna
hold Eddys fast upp við sig var hin
algera víma. Hann kemur! Hann
kemur! Alveg eins og þegar ég engd-
ist af fullnægju í rúminu.
Endmm og eins stingur maður
höfðinu inn um dyragættina og spyr
mig hvort ég sé svöng eða þyrst. Eg
man hvorki eftir andhtum né ná-
kvæmlega hvað sagt var. Ég BÍÐ, það
er aht og sumt.
Skýrslumaðurinn kemur til baka.
„Þú verður í gæsluvarðhaldi í nótt.
Snemma í fyrramáhð kemurðu fyrir
héraðsdóminn á þessum hluta eyjar-
innar. Effir það verður mál þitt lagt
fyrir réttínn í George Town.“
„Ég verð að ná sambandi við sendi-
ráðið! Geturðu hjálpað mér?“
„Hafðu ekki áhyggjur. Aht verður
gert lögum samkvæmt. Upp á hár.“
Það er komið kvöld. Kona hefur
bæst í htla hópinn. Nú er það lög-
reglubíh. Mér er skipaö að setjast í
aftursætið. Á mihi lögreglukonunn-
ar og hinna tveggja. Þau tala saman
á sínu máh og hlæja. Við ökum hratt
inn í miðborgina. I miðju borgarinn-
ar þar sem ég elskaði svo heitt. Við
erum komin á leiðarenda. Ég skjögra
örmagna út á brennheita gagnstétt-
ina. Samt skelf ég af kulda. Eg nísti
saman tönnunmn svo mig verkjar í
kjálkana.
Þetta er lág bygging, aðeins tvær
hæðir. Hún stendur í húsagarði með
blómum og pálmum. Á neðri hæð-
inni sitja nokkrir lögreglumenn og
borða núðlur úr brúnum pappírs-
pokum. Þeir drekka mjólkurte með.
Hræðileg vistarvera
Þeir taka síðasta dótið mitt frá
mér. Konan fer með mig inn í klefa.
Hann er upplýstur af ljósinu á gang-
inum. Þetta er stórt skuggalegt her-
bergi. Veggimir eru steyptir, grófir
og farið að molna upp úr þeim. Við
einn vegginn er steypt upphækkun.
Stafh af teppum í einu hominu. Það
hggur viðbjóðslega fýlu úr ysta homi
herbergisins.
„Klósettið og sturtan em þama,“
segir lögreglukonan.
Eg heyri þegar hún snýr lykiinum
í skránni.
Þetta hræðhega hljóð mun fylgja
mér næstu árin. En það veit ég ekki
enn. Ég er úttauguö og hníg niður á
steinbekkinn sem á að vera rúm. Ég
halla mér upp að múrnum. Ég
kjökra. Eddy! Eddy! Kannski er hann
rétt handan við vegginn!
Mér verður aht í einu svo kalt að
ég geng að teppunum. Það leggur af
þeim ódaun og ég lem þeim við vegg-
inn! Þau em götótt, stíf, og morandi
í pöddum ... Mig langar að minnsta
kosti til að komast í sturtu á þessum
hræðhega stað. Ég geng að básnum
innst í herberginu. A honum er eng-
in hurð. En þar er slökkvari. Peran
gefur frá sér daufa, hvítleita birtu.
Það er mannaskítur upp um aha
veggi. Mjó vatnsbuna fehur í við-
bjóðslega, tyrkneska klósettið fyrir
neðan, ofan í iðandi flugnager. Þetta
er sturtan. Hvhíkur viðbjóður. Ég
loka augunum. Vatn. Þetta er þó
vatn, þrátt fyrir aht... Bunan er
mjó, guheit. Mér fixmst þetta á við
það að fara í bað í forarpytti. Ég hef
ekkert handklæði th þess að þurrka
mér með, það var gert upptækt vegna
þess að sumir varðhaldsfangar nota
þau th þess aö hengja sig í rimlunum.
Ég hef ekkert annað en vasaklút sem
fangavörðurinn afhenti mér. Ég
hnipra mig saman, ísköld og blaut,
hálfbrjáluð, og móki á steinbekknum
sem líkist mest gröf.
Klukkan sex heyrist loks lykli snú-
ið í skránni.
Ég er enn í sömu dragtinni. Ég fór
í hreinu skyrtuna sem mér var leyft
að taka með. Mér er afhent hhðar-
taskan mín. Ég þríf upp ilmvatnið
mitt. Ég baða mig í því. Tæmi aha
flöskuna. Hvemig á ég að afmá minn-
inguna um fýluna? Eg fæ kafii með
mjólk. Það er ógeðslegt, þykkt, aht
of sætt.
Leidd fyrir dómarann
Veðrið er dásamlegt.
Var þessi nótt bara martröð?
Fyrir utan gluggann er ekkert eins
og það er vant að vera. Borgin hefur
tekið á sig dularfuha hti martraðar-
innar... Eg ek aftur eftir veginum
th flugvailarins. Við beygjum inn í
þorp. Stönsum fyrir framan htla
dómshúsið í bænum. Húsagarðurinn
er fuhur af blómum, byggingin er
ekkert sérstök. Venjuleg. Eg er leidd
inn í almennan forsal, þar er fullt af
fóhd að koma og fara. Enn bíð ég.
Fólk starir á mig eins og ég sé eitt-
hvert undarlegt dýr. Ahar þessar
manneskjur, sem ég hef aldrei á ævi
minni séð, gera miskunnarlaust gys
að mér. Það er eins og þær viti miklu
meira um ógæfu mína en ég um
þeirra... Ég sé vel að fólkið er himin-
lifandi yfir að vesturlandabúi hefur
fallið í ghdruna og orðið að borga
fyrir það: Er það kannski að hefna
sín fyrir öh árin undir breska hæln-
um?
Loksins er ég leidd inn í eitthvað
sem sýnist vera réttarsaiur. Það eru
myndir af soldánum á veggjunum.
Stóh. Nokkrir trébekkir. Aht er mjög
fátæklegt.
Svo gengur inn maður með hvíta
hárkohu. Hvernig getur hann þolað
aha þessa uh í hitanum? Þetta er
dómarinn. Mér er sagt að standa á
fætur. Beygja höfuðið. Vera niðurlút:
Ég hlýði. Ef mér verður skipað að
leggjast á gólfið þá geri ég það. Aht
er fjarstætt, súrreahskt. A barmi
hyldýpisins. Dómarinn sest niður.
Allir viðstaddir gera slíkt hið sama.
Einhvers konar réttarritari byrjar
að lesa eitthvað upp. Þaö er á ensku
§n vegna þess hve óttaslegin ég er
og framburður þeirra undarlegur
skh ég ekki orð.
Aht gengur mjög hratt fyrir sig.
Hvað ætla þeir að gera við mig
núna? Aht er mögulegt. Aht er kol-
brjálað. Ég er orðin hlutur. Sem
hugsar ekki sjálfstætt.
Mér er sagt að rísa á fætur.
Loksins snýr dómarinn sér að mér.
„Þú verður sett í gæsluvarðhald í
eina viku í fangelsinu í Penang.“
Rétti er shtið.
Ég skhdi ekkert.
í heha viku! Th hvers get ég snúið
mér, hvar á ég að mótmæla, hvemig
á ég aö veija mig? Almenn þögn.
Lögreglukonan leiðir mig út í bílinn
þar sem mennimir þrír bíða.
Svo ökum við í áttina að risastóru
dyrunum sem ég gekk einu sinni
framhjá af thvhjun: Fangelsiö í Pen-
ang.