Þjóðviljinn - 23.12.1964, Blaðsíða 5

Þessl mynd er tekin á sólbjörtum sumardegi að Laugum í Þingeyjarsýslu og höfðu þeir félagar nýlokið við að flytja vísna-
Þátt á héraðssamkomu. Talið frá vlnstrl: Baldur Baldvinsson, Karl Sigtryggsson, Stclngrímur Baldvinsson og EgiII Jónasson,
XLjósm. Þjóðv. G.M.).
Fjórír þingeyskir hagyrðingar
„Ég hitti hagyrðingana aila á einu
bretti, þar sem þeir sátu við tilbúning
á nýjum vísnaþætti og sagði sem svo
á þessum góðvinafundi: Viljið þið nú
ekki ljóða í jólablað Þjóðviljans? Tóku
þeir vel í það.“
Þannig komst Stefán Yngvi Finn-
bogason, tannlæknir á Húsavík, að
orði á dögunum í bréfi til blaðsins.
Hér er um að ræða fjóra lands-
kunna hagyrðinga í Suður-Þingeyjar-
sýslu, sem hafa nú síðustu árin lagt
land undir fót og flutt vísnaþætti á
samkomum víðsvegar um land.
Þeir heita Karl Sigtryggsson og
Egill Jónasson á Húsavík, Baldur
Baldvinsson, oddviti á Ófeigsstöðum
í Köldukinn og Steingrímur Baldvins-
son, bóndi í Nesi í Aðaldal.
Og svo er að snúa sér að vísunum,
sem fjórmenningarnir sendu Jólablaði
Þjóðviljans:
Karl Sigtryggsson kvað einu sinni
Þessar vísur við kosningar til Al-
býðusambandsþings í Húsavík á árun-
um, þegar borgaraflokkarnir sam-
fylktu gegn sósíalistum með Fram-
sókn í broddi fylkingar og töpuðu
samt.
Svona fór það mútumegin.
Margir sviku í reyndinni.
Mikið var hvað mannagreyin
misstu þá af greindinnl.
Döpur Framsókn fylltist kvíða.
Pjaraði í skyndi mannþyrping,
eins og þegar ormar skríða
undan sól í moldarbing.
Og þessari vísu bætir Karl við:
Þjóðviljanum þykir bratt
það sem reynist göfugt.
Ef Morgunblaðið segði satt
sólin gengi öfugt.
Egill Jónasson orti þetta við mála-
leitan Stefáns Finnbogasonar:
Hefir það mitt grama. geð
glatt í aila staði
að vera talinn maður með
mönnum í þessu blaði.
Hækka tekur hagur minn,
hugurinn liðkast stirði,
ef að rauði ritstjórinn
reynist einhvers virði.
Oddvitinn á Ófeigsstöðum, Baldur,
klökknar, er hann mælir af munni
fram:
Fýkur yfir frosið barð,
fölna grænu stráin.
Kalt er nú um Kinn og Skarð.
Krúséff okkar dáinn.
Þess má geta að með „Kinn og
Skarð“ er átt við Köldukinn og Ljósa-
vatnsskarð. Er það einn og sami
hreppurinn undir forsjá oddvitans á
Ófeigsstöðum.
Nú var komin röðin að Steingrími
Baldvinssyni í Nesi. Sat hann hugsi
og gátu menn sér til, að hann væri
að yrkja, en engin vísa kom í það
sinn. Þá orti Egill:
Von er nú á Steina stökum.
Stynur hann af léttasótt.
Eftir lífsins leyndu rökum,
líkur til að fjölgi í nótt.
Og Egill reyndist sannspár, — Stef-
áin fékk bréf frá Steingrími daginn
eftir með fjórum vísum og segir
Steingrímur meðal annars í bréfinu:
„Vísurnar eru um ólík efni og eru
eiginlega sýnishorn af hversdagslegu
rugli mínu.“
Hér er heimspeki hins' þingeyska
bónda:
Keppni um valdið, féð og framann
fegurð lífs í bölvun snýr.
Látum vit og vilja saman
virkja hið góða er í oss býr
Misstir þú af þinum strætisvagni
— það var bölvað ólán, vesalingur. —
Ekki er þér að allra minnsta gagni
að elta vagninn, þangað til þú springur.
Og hvern hefur hann í huga?
Sá ég fullan fræðsludall,
er firn var búið í að troða.
Upp úr lionum alltaf vall
yfirlætis-menntafroða.
Allstaðar slá hjörtun eins:
Glöggar sunnankonur kveða,
er kappa að norðan yfirvega:
„Þvílíkur munur á þessu eða
því, sem við höfum hversdagslega."
J ÓLABLAÐ — 5