Þjóðviljinn - 23.12.1964, Síða 68

Brauðið helga
Framhald af bls. 66
Öll árin, sem síðan höfðu
liðið, skömmtuðu honum
smátt. Allsstaðar bar hann
skarðan hlut fiá borði.
-------Þennan síðasta dag
fór Þólfur oftast beint af aug-
um og brauzt gegnum skóg og
vegleysur. Það gerði hann
fremur til að forðast vegfar-
endur en stytta sér leið. Hann
varð því fælnari sem hann
kom nær ölafsbæ. I hvert sinn
sem hann heyrði hófadyn eða
hestabjöllur klingja, vék hann
úr vegi og faldi sig bak við
tré.
Það fór hrollur um hann
við hugsunina um fyrsta á-
varpið, sem hann gat átf í
vændum: Þólfur minn. Hún
Gölin litla er dáin.
Hann hljóp af stað og æpti:
„Drottinn, blinda þú augu min,
svo að ég sjái ekki eymd
mína. Drottinn, taktu af mér
málið, svo að ég geti ekki
kveinað og kvartað. Hertu
hjarta mitt, svo að ég geti
hlegið að kvölum mínum.“
Og dagurinn leið — síðasti
dagur píslargöngu hans. Þeg-
ar máninn hvarf bak við
turna greniökógarins og nátt-
myrkrið lagðist yfir freðna
jörð, þar sem Refsundabyggð-
in kom í ljós, staulaðist Þólf-
ur Ólafsson að lokum stynj-
andi upp götuslóðann heim að
Ólafsbæ.
Dyrnar voru lokaðar að ut-
an. Hann fitlaði um stund
við lokuna og hallaðist upp að
vindrifnu bæjarþilinu. Konan
hans, hún Karin, og Gölin
litla áttu ekki lengur heimgi
hér. Voru þær komnar yfir í
kirkjugarðinn ?
Andlit hans varð hart og
grátt eins og höggmynd úr
leir. Hann kippti lokunni úr
kengnum án þess að hönd
hans skylfi, rak öxlina í hupð-
ina, svo að hún opnaðist inn
á við. Það marraði í hjörun-
um.
Hann gekk inn að eldstónni
og stákk hendinni niður í ösk-
una, alveg niður á helluna.
Allt var kalt. Hér hafði lengi
ekki verið kveiktur eldur. Þá
gekk hann að rúminu. Það
var autt. Hálmurinn var iíka
farinn. Engin stuna leið frá
brjósti hans. Dauðinn hafði
komið við í Ólafsbæ. Um það
var ekki að villast.
Hann fór út aftur, beygði
sig í dyrunum og hélt út að
fjósinu. Því var lokað að ut-
an. Auðvitað! En hver hafði
68-JÓLABLAÐ
fengið kúna? Það gat hann
fengið að vita hjá ívari ná-
granna sínum.
Nú kveið Þólfur því ekki
lengur að heyra mannamál.
Hann, sem hafði heyrt rödd
Guðs í storminum og í fall-
valtleik lífsins, hafði engu að
kvíða framar. Sízt dauða sín-
um.
Hann sneri aftur og gekk
yfir hlaðið á ólafsbæ, eins og
hann hafði gert þúsund sinn-
um áður. Glæta af tunglsljósi
féll á leið hans og fylgdi hon-
um eftir, þegar hann opnaði
dyrnar.
Á þröskuldinum nam hann
staðar og starði niður á gólf
ið. Lítið eitt til hliðar við
dyrnar hafði sáldrazt hriðar-
fjúk gegnum rifu. Þarna sá
hann tvö lítil spor. Þessi spor
gátu ekki verið nema tveggja
daga gömul í mesta lagi.
Þólfur Ólafsson féll á kné
og hvíslaði: „Guði almáttug-
um sé lof“. Hann vissi, að
Gölin var á lífi. Spor hennar
voru í snjónum. Hann gerði
gælur við sporin, strauk báð-
um höndum yfir þau oft og
lengi, og blessaði þau.
Hann fann hjartað slá. Það
var gleðin. Lífið átti að vaxa
og blómgast á ný upp af spor-
unum í snjónum. Konan ha.ns
og sonur hans látinn lifðu
enn í þessum litlu sporum.
Lífið var eilíft.
— — — Hann fann Gölin
hjá nágrannanum Ivari. Þessa
nótt gaf hann henni brauðið
helga, sem hann hafði borið
alla leið frá Rugluvatni.
Konan hans hafði hvílt í
gröf sinni á fjórða mánuð.
Hún dó úr blóðsóttinni
skömmu eftir að hann fór til
Noregs.
„Hún var amma hans óiafs
litla, það var hún“, hvíslaði
hann. Sljóleiki hans gerði hon-
um ómögulegt að greina sund-
ur þetta eða hitt. Dauði Kar-
inar og sonarmissirinn var
sama sorgin.
Oddný Guðmundsdóttir
þýddi.
Nafnið Þólfur var til í mið-
aldanorsku. En söguhetjan
heitir raunar Tol. Það virðist
vera sama nafnið og sjálf-
sagt að nota það, sem beygj-
anlegra er og hljómar betur
í íslenzku. — Þýðandi.
Sameinaóáws
Vér þökkum hinum mörgu við-
skiptavinum vorum ánægjuleg
viðskipti á árinu sem er að líða,
og óskum þeim, og landsmönn-
um öllum
GLEÐILEGRA JC)LA
og farsæls komandi árs,
iðshn
BRÆDRABORGARSTÍC 7 - REYSUAVÍX
HEILDVERZLUN
ÞÓRODDS E. JÓNSSONAR
Hafnarstræti 15 — Reykjavik.
Sími 11747 — Símnefni: Þóroddur.
Kaupir ætíð hæsta verði:
Skreið — Gærur — Húðir
Kálfskinn — Selskinn —
Grásleppuhrogn.