Þjóðviljinn - 23.12.1964, Qupperneq 77

að láta mér detta 1 hug, að
Hokkur von væri um undan-
komu. Ég vissi vel, að jafn-
Vel þó að við hefðum verið
é hinu stærsta herskipi, hefð-
Um við hlotið að farast.
Óveðrinu hafði nú slotað lít-
ið eitt, eða ef til vill fundum
Við minna til þess, af því að
okkur hrakti beint undan því,
» svo mikið er víst, að sjórinn
sem áður lá flatur og freyð-
a^idi undir höggum hvirfilbyls-
v ^s, fór að hverfast í fjallháa
* garða. Undarleg breyting varð
lika á loftinu allt umhverfis
^ar aðgróið svörtu skýja-
t>ykkni, en yfir höfðum okkar
fofaði allt í einu til, og heið-
ari himin hef ég aldrei séð.
hann var skínandi blár, og í
Jniðju þessu kringlótta skýja-
fofi gat að líta tungl í fyll-
ingu, bjartara en ég hafði
nokkurn tima áður séð. Það
Wti svo af tunglinu, að allt
Sást ákaflega greinilega, en
guð minn, hvilík sjón! Ég
neyndi einu sinni eða tvisvar
&ð yrða á bróður minn, en
Snýrinn hafði vaxið, svo ég
gat ekki látið hann heyra,
kvað hátt sem ég hrópaði í
eyra honum. En hann
kristi höfuðið, náfölur i and-
liti, og rétti upp einn fingur,
eins og hann vildi segja:
•iHlustaðu".
Pyrst skildi ég ekki hvað
i hann átti við, en brátt datt
mér nokkuð hræðilegt í hug.
Eg tók úrið mitt upp úr vas-
nnum. Það stóð. Ég horfði á
Það í tunglskininu, fór að
Sráta, og fleygði þvi af hendi
tit á sjóinn. Það hafði stanz-
að klukkan sjö. Ládeyð-
an var löngu liðin hjá og
svelgurinn í algleymingi!
Þegar skip, sem er vel
byggt, fer vel i sjó og er ekki
ofhlaðið, skriður í blásandd byr
þá er eins og öldurnar renni
undan því, og því fremur, sem
ferðin er meiri, og mætti
liverjum, sem ókunnugur er
sjómennsku, þykja þetta ó-
trúlegt. Þetta er kallað að
skip skríði. Hingað til hafði
okkur tekizt vel siglingin, en
nú reis fjallhá alda fyrir
stafni og lyfti okkur hærra
— hærra — eins og hún ætl-
aði að lyfta okkur til himins.
Ég hefði ekki trúað því að ó-
reyndu, að alda gæti risið svo
hátt. Síðan soguðumst við nið-
ur í öldudalinn, svo djúpt, að
mig svimaði og mér varð ó-
glatt, eins og í draumi, þegar
svo þykir sem horft sé niður
af háum fjallstindi. En meðan
við vorum á öldufaldinum
svipaðist ég um, og á auga-
bragði sá ég hvernig ástatt
var. Ég sá nákvæmlega hvar
við vorum staddir. Svelgurinn
var hér um bil fjórðung mílu
framundan, — en hann liktist
ekki fremur röstinni eins og
hún gerist daglega, en iðan,
sem þú horfir á núna líkist
mylnuvængjum á hreyfingu.
Ef ég hefði ekki vitað hvar
við vorum staddir, og á hverju
við áttum von, hefði ég ekki
þekkt þennan stað. ósjálf-
rátt lokaði ég augunum af
skelfingu. Þau lokuðust sjálf-
krafa eins og af krampadrætti.
Svo sem tveimur mínútum
síðar linnti ölduganginum allt
í einu og skipið huldist löðri.
Það sveigðist snögglega í
hálfhring á bakborða, og flaug
síðan áfram í þá átt eins og
kólfi væri skotið. Jafnskjótt
breyttist gnýrinn í hvellt ýlf-
ur því líkast sem mörg þús-
und eimpípur blésu samtímis.
Við vorum staddir á löðrandi
jaðri svelgsins, og ég bjóst
ekki við öðru en við mundum
hrapa niður í botn á næsta
andartaki, en niður þangað
sá ég óglöggt vegna þess hve
ofsahratt við bárumst áfram.
Skipið virtist varla sne'rta sjó-
inn, heldur fljóta eins og bóla
á yfirborðinu. Við höfðum
svelginn á stjórnborða en út-
hafið á bakborða. Sjórinn
hverfðist eins og veggur allt
umhverfis og byrgði okkur
sýn.
En þótt undarlegt megi
virðast, var mér miklu rórra
innanbrjóets eftir að við vor-
um lentir í röstinni, heldur
en áður. Ég vissi, eða þóttist
vita, að öll von væri úti, en
við þetta slaknaði einmitt á
skelfingunni, sem yfir mig
hafði þyrmt. Ég held að ör-
væntingin hafi gefið mér
styrk.
Þótt ótrúlegt sé og líkist
grobbi, er það samt satt, sem
ég ætla að eegja þér. Mér fór
að finnast það svo mikilfeng-
legt, að mega deyja á þennan
hátt, og smámannlegt að
reikna líf mitt til nokkurs
verðs móts við þennan stór-
kostlega vitnisburð um mátt
guðs. Ég held að ég hafi
roðnað af blygðun við þessa
tilhugsun. En ekki leið á
löngu fyrr en upp í mér kom
mesta forvitni um röstina
sjálfa. Mig langaði ákaft til
að komast að hinu sanna um
hana, þó að það ætti að kosta
mig lífið. En leiðast þótti mér
að engar líkur voru til þc.-,s
að ég gæti sagt nokkrum
manni frá þessu. Vafalaust er
það kynlegt, að það skyldu
einmitt vera þessar hugsanir,
sem að mér sóttu, þegar svona
var ástatt, og mér hefur oft
komið í hug siðan, aö hring-
snúningur skipsins hafi gert
mig dálitið ringlaðan.
En svo var annað, sem olli
Framhald á bls. 7'8.
Við óskum öllum viðskiptavinum
okkar gleðilegra jóla og árs og friðar
á komandi ári.
STILLING H.F.
Skipholti 35.
Samvinnumenn
Samvinnuverzlun tryggir yður
sannvirði vörunnar, og
tryggir yður góða þjónustu.
Kaupfélag Raufarhafnar
Raufarhöfn
J Ó L A B L A Ð — 77