Þjóðviljinn - 19.12.1970, Blaðsíða 4

4 — JÓLABLAÐ
Glefsur úr Mallorkaferð:
Seint í september sl. bauð
ferðaskrifstofan Úrval
fulltrúum reykvískra frétta-
stofnana til hálfsmánaðar-
dvatlar á Mallorka. „Þið
eigið bara að slappa af“
sagði framkvæmdastjóri
Úrvals, þegar ég innti
hann eftir ferðaáætluninni,
og ég tók hann á orðinu.
Þess vegna fór því fjarri
að ég eyddi dvölinni
syðra í víðtæka efnissöfnun
fyrir væntanleg greina-
skrif, og eftirfarandi
grein er bara ósköp venjuleg
frásögn af sumarleyfi
ósköp venjulegs íslendings
í sólskinsparadísinni
miklu.
Fólk í allskonar litbrigðum Iiggur daglangt í ylvolgum sandinum, fær sér sundspretti eða reikar um.
Þar haida þeir „túrismanum" fornar-
hátíö, hann er þeirra alfa og ómega
Haiustið var að heiilsa mör-
landanum. Mikilúðleigt hraunið
var grárra en sjálfur hvers-
dagsleiikinn, og það rétt hillti
undiir Kei'li inni í bláþoku-
bakka. Syfjuleg rödd í útvarp-
inu tilkynnti gleðifréttir morg-
undagsins: , .Suð-Vesturland,
suðaustan kaidi, rigning . . .“
og maður hugsaði til þess með
óblandinni gleði, að í heilar
tvaer viikur yrði maður laus við
þessa rödd, allar heimsins vind-
áttir, rigningu, þofcu og kwlda.
Baliinn var aðeins örskots-
stund að bruna eftir eggslétt-
um Keflavíkurvegirium og áður
en varði stóð innihald hans
eins og fé í rétt framan við a£-
greiðsluborð og beitti hrindran
og pústran tii að verða sér úti
um naegilegt fríhafnargóss edns
og sönnum Islendingum ber.
Ein frú úr hópnum * á eftir-
minnanlegt plagg úr þeim við-
skiptum, en á kvittun, er fylgdi
lítilii Kodak instamatic mynda-
véi, sem hún keypti sér, stóð
skýrum stöfum „1 stk. imba-
kassi“. Eftir þessu að dæma
er allur gangur á virðuleik op-
inberra plagga, sem send eru
í afritum til hárra embætta.
Þegar viðskiptum var lokið,
og flesttr höfðu fengið sér eitt-
hvað tíL að væta kverkamar
með, var haldið suður á bóginn
með þotu Fluigfélags . Islands.
Flugið var hið þægilegasta, tók
aðeins fjórar klukkustundir, og
þessi skammd flugtími gerði það
að verkum, að faestir voru rétt
meira en góðgllaðir, þegar við
stigum út úr vélinni í Palma.
t>ar var oktour þegar í stað
skipað upp í áætlunarbíla, og
siðan hófst maraþonkeyrsla á
áfangastaðina, sem voru margir,
sumir í borginni sjálfri, aðrir
í úthverfum Dg enn aðrir í smá-
bæjum við ströndina. Við
blaðamennimir, ásamt 15—20
hótelgestum öðrum, áttum
lengsta leið fyrir höndum, en
okikur hafði verið ætlaður stað-
ur á Hótel Barhados í smábæn-
um Magaluf, sem er tæpa 20
kim frá Patma. Á leiðirmi
dreyptum við á „flugvélabenz-
íni“, og frú nokkur stjómaði
fjöldasong af miklum krafti.
Allir voru i bezta skapi, því
að framundan var hálfsmánaðar
leti- og skemmtanalíf, og þótt
sólin væri löngu gengin til
viðar, vissum við, að hún
myndi ekki sofa yfir siig daginn
eftir, en vera gjafmild á geisla
sína við okkur íslendingana,
ræfiislega og næpuihvíta.
Sóldýrkun í algleymingi
Steinsnar frá Hótel Barbados
teygir síg hvit strandlengja, og
frá sólarupprás til sólarlags
verður þar vart þverfótað fyrir
fólki í ails konar litbrigðum.
Sumir' eru hvítir, aðrir rauðir,
og svo eru til mýmörg af-
brigði af brúnku, misjafnlega
falleg eins og gengur. Það er
undarlegt, hvemig sóidýrkun-
aræði getur gripið alheilbrigt
fólk. Það skiptir ekki máli, þótt
manneskjan sé lítt hégómleg að
eðlisfari, rauðhærð Pg freknótt
og viti það af dýrkeyptri
reynslu, að hún getur aldrei
flengið hið lítilmótlegasta af-
brigði af brúnku, hún þráast og
þráast og liggur í sólinni, þar
til hana logsvíður í allt hör-
undið. Hún hefur ekki matar-
lyst fyrir sóldýrkun, né heldur
ró i sínum beinum til að sofa.
Og loks, þegar henni kemur
blundur á brá, dreymir hana
kaffibrúnar vemr í þúsundatali,
og hún hrekkur upp með and-
fælum m að kanna, hvort rauða
skorpan utan á henni sjálfri
hafi ekki ummyndazt í brúnku
með einhverjum dularfullum
hætti.
\ . ‘ , ' • V i ‘ .
Því fer fjarri, að þessi sjúk-
dómsgreining eigi við konur
einvörðungu. Karlmenn eru
litlu skárri. Þeir maka sig út í
sólarolíum, glenna út tær og
fingur og bretta sundskýlu-
strengina svo langt niður, að
við bcrð liggur að beir ógni ai-
mennu velsæmi. Fæstir hafa
sóidýrkendur döngun í sér til
að lesa, og samræður eru ednkar
andiausar, enda snúast þær
mestmegnis um brúnku, sól og
hitastigið. Aðeins glaðvær hlát-_
ur barna rýfur hina dramatísku
þögn, sem ríkir við ströndina,
en stundum heyrir maður líka
bölvað hressilega á íslenzku:
„Fjandinn hafi það, ég ætla nú
að gefa mér tíma til að fá
einn fyrir matinn“. Annars hafa
Islendingarnir í Magaluf það að
venju, að koma saman fýrir
hádegi og leika blak úti í sjón-
um. Karlar á öllum aldri sýna
þar furðulcga leikni við að
fóta sig í ölduganginum og hitta
boltann við og við. Tíðar kút-
veltur í sjónum gera leikinn
enn skemmtilegri og að leiks-
lokum safnast kempurnar sam-
an við’ Bar Magaluf ásamt ís-
lenzka kvennablómanum á
staðnum, og það lið, sem tapað
hefur, gefur einn umgang.
Þetta er góður siður og hefur
stuðlað að aukinni samheldni
Islendinganna í Magaluf.
Gaman og alvara
Landarnir, sem við hittum,
voru á ýmsum aldri og úr
mörgum stéttum þjóðfélagsins,
lífsglatt fyrinnyndarfólk. Sumir
hafa það til siðs að fara til
Mallorka á hverju ári, og eru
11 mánuði ársins að spara sam-
an farareyri. En flest vorum við
þama í fyrsta sinn, og ekiki eins
veraldarvön og hin, enda urðu
okkur á ýmsar skyssur, sem
við ýktum, krydduðum og hent-
um gaman af. Einn kvaðst hafa
Ðotið í makindum á vindsæng
■rétt viö ströndina, en misst
stjóm á farartækinu. Skipti það
engum togum, hann fékk ókeyp-
is far yfir Palmaflóann, en það
bjargaði honum á heimleiðinni,
að fjármunir hans vötu dyggi-
lega geymdir í hattkúf, sem
á höfði harts var. Kona nokkur
átti oft fótum fjör að launa í
viðskiptum við spanjólla, sem
sátu um að tæta af henni skart-
gripi. Ennfremur var hún hald-
in þeiirri hættulegu áráttu að
sofna, þeigar hún var ein á ferð
með strætisvögnum og í leigu-
bílum, og hafði það stundum
nær komið henni í koill. önn-
ur, grunlaus um bragðvísi
spænskra kaupaihéðna, kom heim
úr verzlunarferð með tvo rauða
hægrifótarskó, sinn af hvoru
stærðamúmeri. En þessar h-rak-
farir voru aðeins bamaleikur
hjá öðru vandamáli, sem upp
kom á fjórða degi dvalarinnar,
— vedkindum. Morigun nokk-
um eftir litríka næturklúbba-
ferð vaknaði undirrituð sárþjáð
af magákvillum, og kenndi um
hinum spænsku guðaveigum.
Með því að hún er haldin
meðfæddri vantrú á læknavís-
indi, lét hún pillur og með-ul
lönd og leið, og lækningamátt-
ur móður náttúru sá um að
koma henni á fætur eftir stutta
legu. Hafði þá heldur fækkað í
hinum fjölmenna og glaöværa
hópi Islendinga á Barbados, því
að uim það bil helmingur var
fallinn í valimi af ókunnum
ástæðum. Umræður eftirlifenda
snerust nú um magaverki, bedn-
verki, höfluðverki, sótthita, pill-
ur og mixtúrur í stað sól-
brúnfou, skerruntana og brand-
ara. Til allrar hamingju var
lyfsaii með í ferðinni með
ferðaapótek sitt, sem hinir sjúku
boröuðu upp til agna á met-
tíma, en síðan var sóttur lækn-
ir, sem mældi hlustaði og gaif
út lyfseðla i griíð og erg, og
kvað síðan upp sjúkdómsgrein-
ingu sína, — matareitrun. Gekk
fólki misvel að hrista þennan
vágest af sér og heldur dró úr
matarlyst ofckar við tíðindin.
Þótt undarlegt megi virðast,
varð þeim sízt misdægurt, sem
lagt höfðu sig í líma um, að
vökva lífsblómið hressilega, en
það ráð reyndist þó engan veg-
inn óbrigðult. Sá ofokar, sem
hafði fylgt því einna bezt,
veiktist heiftarlega að ferða-
lokum, og þegar hann loks
mátti mæla, spurði hann annan,
sem var orðinn keifour og hress
eftir 5 daga legu: — „Heyrðu,
hvenær gaztu byrjað að drekfoa
aftur?“
Á þessu mifcla veikindatíma-
bili gafst starfsliði hótelsins
gott tækifæri til að auðsýna
nærfæmi og elskusemi, enda
var hér um að ræða aiflbragðs-
fólk, sem sinnti störfium sínum
með áhuga og ánægju. Stund-
um var raunar heldur mikið af
því góða, eins og þegaæ svart-
eygir þjónar hvísluðu undur-
sætt í eyra manns: „I want to
marry with you“, en þessu
vandist maður, og hætti að
taka alvarlega. Það edna, sem
verullega var ábótavant á hótel-
iniu, voru samgöngumálin, en
það gat komið sér mjög illa.
Lyftumar áttu til að Ixvemeita
að hlýða manni, jafnvel stoppa
á milli hasða, og stundum þegar
við vorum á leið ofan í mat-
saiinn, prúðbúin og glerfín,
lentum við afan í einhverju
neðanjarðarbyrgi, sem á lyftu,-
skiltin-u hét -f- 2.
XJr gaxðinum umhverfis Hótel Barbadosi í MagaluL