Þjóðviljinn - 19.12.1970, Blaðsíða 25

með honum á þessum árum.
Ég íhef stundum spurt Þorbjörn
ettftr þessari ferð og er það
fremur fátt sem Ihann man, enda
er hann orðinn gamaU, en hann
man eftir gfímunni og ég býst
við að hann muni það svo lengi
sem nokikur vindsnýta er etftir
í hans nösum svo ég noti orð
Bjarts í Sumarhúsum.
Suður yfir Holtavörðuheiði
gdkk ferðin vel, enda torfæru-
laust og gott að reka. Þó sikal
þess getið að við Miklagil hneig
eitt hrossið niður og tomst eikiki
lengra. Var það ung hryssa
sem ég heyrði sagt að vaeri
fylskökk, og hafði ég tetkið eftár
því á leiðinni að hún átti bágt
með að ganga. Þar hefur þeim
yfirsézt sem voru við að kaupa
hrossin, en þess átti að gæta
vandlega að kaupa ekki gölluð
hross. Hjá Fomahvammi var
stanzað, og farið til skiptis
heim á bæinn til að drelcka
kaffi.
Síðan var haldið áfram niður
dalinn, og þegar kom niður hjá
Sanddalsá sá ég skógaikjarr í
fyrsta sinn á ævinni, og þótti
það auðvitað rnjög nýstáriegt,
og dálítið rómantískt þegar
tryppin voru að skjótast inn 1
rjóðrin og hurfu á bak við
runnana, og þóttist sjá að það
væri hægt að fela sig þama. £g
hafði oft farið í feluieik þegar
ég var smá strákur og hef víst
dottið í hug að skógurinn væri
tiivalinn til þess, en heima i
Miðfirði þar sem ég er alinn
upp er ekki nokkur skógar-
hrísla.
Strax þama uppi í Norður-
árdal og ekki síður þegar sunn-
ar dró í héraðið fannst mér
sem ég væri kominn í nýja
vcröld. Og alltaf síðan er edns
og eirilhver fögnuður fari um
nug, þegar ég á hér leið um.
Vaida þar að sjálfsögðu nokkru
um ahrifin frá þessari fyrstu
ferð minni um héraðið, en all-
an tímann var sama veður-
blíðan, og sveitimar skörtuðu
sínu fegursta skrúði. Þó skipti
það eldki mdnna máli og það
var elcki fegurðin og rómantík-
in ein sem mætU manni, heidur
var hér reisn og myndarbragur
yfir öliu, og sjáanleg velmeg-
un. Og það fer að mínu viti
vél á þvf að það fari saman
■ fagurt umihverö og góð afkoma,
því eklki lifa menn á náttúru-
fegurðinni einni saman. Ég get
þvl vel tekið undir með gamia
bóndanum sem sagði: „Það er
fallegt hér þegar vei veiðist".
Niður hjá H'vammi var verið
með hrossin um nóttina. Ein-
hver höriguil var á því að fá
menn til að vaka yfir þeim, svo
að rekstrarmenn urðu að taka
það að sér að einhverju leyti,
en ég var alveg iátinn sleppa
við það, af því að ég þótti vera
svo mikill unglingur. Eins og
fyir segir yfirgaf Páimi Hann-
esson oikfcur þarna og fór nú i
Borgames til að sækja pening-
ana og maður með honum.
Það munaði mikið um þá, því
að það voru duglegir rekstrar-
menn, Eitthvað heyrði ég
Pálma minnast á það hvemig
honum þætti mennimir standa
sig. Ég tók líka eftir því að
það var dálítið misjafnt. Sumir
voru dálítið latir en aðrir alltaiE
viðbúnir. Einn af þeim, sem
aldrei var latur, var Jón á Að-
albóli enda var hann vel byrg-
ur með hesta. Sama er að segja
um Jón frá Sveðjustöðum, þó
að hann væri ekki eins hesta-
þyrgiur voru hans hross dugleg
Pálmi Hannesson
og hann sparaði þau ekid, og
það sópaði af honum þegar
hann beysti fram á leirljósum
klár sem hann átti.
Annars voru þetta allt vanir
og duglegir ferðamenn. Þegar
þurfti að senda mainn á undan
til að panta haga handa hross-
unum eða næturgistingu var
Jón á Aðalbóli alltaf sendur;
var hann þá oftast á jörpum
hesti sem hamn áitti, litlum en
eidfrískum. Fór hann þá stund-
um hraitt yfir.
Næsta dag var farið frá
Hvammi að Gmnd í Skorradal.
Var farið yfir Grjótháls dálítið
fyrir neðan Hvamm. Komið var
við í Norðtungu; þar þótti mér
gott að koma, og leizt vel á
fólkið sem ég sá, einkum man
ég dfltár húsfreyjtmni og þótti
hún mjög myndárleig. Yfir
Hvítá voru hrossin látin synda
rétt fyrir neðan Kljéfössbrú, og
svo var yíirleitt gert þó að ér
væru Ibrúaðar að þá voru hross-
in iátin vaða eða synida yifir,
því að brýrnar eru varasamar
ef einhver troðininigur verður.
Ef há ræsi voru í vegum voru
menn alltaf látnir standa Iþar
sinn hvoru megin við til þess
að passa að hrossin ryddust
ekki of þétt þar yfir og giætu
þá hrapað út af.
Síðar um daginn fórum við
máiægt bæ einum; það gæti
hafa verið Deildartunga. Þegar
við vorum að faxa fram hjá
túninu kom tii okkar svolitili
hundur, auðsjáanlega ekki full-
vaxinn, en bráðEjörugur og
duglegur og direif hrossin éfram
og ég man hvað mér þótti vænt
um aumingjann litla og vonaði
að við fengjum að hafá hann
sem lengst, en það stóð nú
ekki lerngi, 'því að rétt á eifltir
sá óg hvar stúfka bom hiaup-
andi á eftir okkur, og ég þótt-
ist brátt vita að hún ætti að
ná í hundinn. Ég gat auðvitað
ekki horft á það að stúikan
hlypi þama á eftir stóðdnu á
fleytingsmóum, og ákvað því
strax að ná í hundinn sem ég
gerði, slengdi honum á bak fyr-
ir framan mig og fór með hann
á móti stúlkiunni eins og sönn-
uim riddara sómdi. Það reyndist
rétt til getið hjá mér að hún
átti að ná í hundinn. Ég sagði
sem svo, að þetta væri ljóm-
andi góður hundur, og spurði
hvort við mættum ekiki fá hann
áfram í ferðina, en hún sagðist
ekíki geta saigt um það, þú skalt
koma heim á bæinn og vita
hvað húabóndinn segir um það.
Ég sagðist ekki mega fara frá
rekstrinum og þegar við höfð-
um rætt máHð nokikuð frá báð-
um hliðum, fókk ég henni
hundínn, en hún hafði staðið
hjá hesti mínum á meðan við
ræcJdumst við og strauk hund-
inn og klappaði honum ailan
tímann. Þetta hefur Jón á Að-
afbóli séð, því að hann sagði
við mig þegar við hittumst
næst, að stúl'kan hefði alltaf
verið að Mappa mér en ég
sagði eins og satt var að hún
hefði verið að klappa hundin-
um. Þá kvað nú heldnr við
annan tón hjá Ófeigi (frænda
mínum, en hann sagði að ég
hefði verið vitlaus að vera að
ná í hundinn fyrir stúlkuna,
ég hefði bara átt að drtffa
hrossin áfram og nota hundinn
vel, þá heffði stúlkan aldrei náð
í hann, og við hefðum getað
hafft hann áfram. Auðvitað
, anzaði ég ekM svona fjarstæðu.
Um kvöldið komum við að
Grund í Skorradal og gistum
þar eins og ffyrr segir. Þar
var mjög gott að koma, og
nógir menn fengiust til að vaka
yfir hrossunum, svo að vdð
gátum allir sofið um nóttina.
Húsbóndann, Bjama á Grund,
hitti ég svo nokiknum árum
seinna og varð honum sam-
ferða með hnossarekstur til
Reykjavíteur og féOí mjög vel
við hann. Næsti áffangi var
að Þyrli við Hvalfjörð. Þessi
dagleið var firemur þægiieg
og gott ytfirferðar. Var ffarið
yfir Dragliáis og efffcir Svína-
dal. Þá komum við að Geita-
bergi og dnuklkum þar kaiflfi.
Húsbóndinn þar hét Bjami og
haffði það mesta sfcegg sem
ég heff séð á ævi minná, ég
held að það haffi néð niður
á buxnastoeng eða vel það.
Hann var faðir Bjama Bjama-
sonar læknis í Beykjavflc.
Þegar við vomm að koma
suður aff hálsinum skammt flrá
Fenstíklu mættum við manni
einum, var hann með alskegg,
ekfci þó eins mikið og Bjami
á Geitabergi. Tvo hesta hafði
hann til neiðar. Ég tók efftir
honum rétt í svip þegiar hann
tflór framlhjá mér. Þegar við
stönzuðum með stóðið rétt á
efftir, heyrði ég Tetft rekstrar-
stjóra taia um það, að þessi
maður hefði verið með rembing
við sig, og látið að því Bggja
að við heflðum þurfft að fiá leyfi
tíl að reka svona fflota yffir
landið. Svo taldi hann. það iétt
verk og löðuirmannlegt, en, Tedt-
ur sagðist hafa sagt honum að
það þyrfti þó meira en mont
og fcjafft tál þess að fara með
hrossin, en Þorbjöm, mágur
minn sem síðar varð, heffði vtfst
helzt viljað gMma við hann, svo
að Ihann fyndi það á ájþneiifflan-
Hvammui' í Húnavatnsþingi.
Bólstaðarhlíð I Svartárdal, austast í Húnavatnssýslu. Séð yfir til Skagafjarðar.
t 1