Þjóðviljinn - 19.12.1970, Blaðsíða 44

44~JÓLABLAÐ
Hver leysir leynilögreglugáturnar?
MYNTSAFNIÐ
— Hræðilegt óhapp, sagði Ritt-
er safnvörður, og rétti Warnike
leynilögreglumanni hönd sína.
Bn ég skal nú segja yður,
hvemig þetta gerðist. Ég varð
eftir i safninu í dag eftir lok-
un og ætlaði að koma í lag
fjármálum safnsins. Ég sat við
þetta skrifborð og fletti reikn-
ingum, þegar ég sá allt í einu
skugga frá hægri hlið. Glugg-
inn var opinn.
— Og þér heyrðuð ekkert
þrusk? spurði Warnike.
— Alls ekkert, svaraði Ritt-
er. Útvarpið var í gangi og
auk þess var ég of upptekinn
aÆ því sem ég var að gera.
Þegar ég leit af skugganum
sá ég, að einhver maður stökk
út um gluggann. Ég kveikti
strax á efra ljósinu og tók þá
eftir því, að horfnir voru tveir
kassar með verðmætum pening-
um, en þá hafði ég tekið með
mér inn á skrifstofuna i sam-
bandi við rannsókn sem ég er
að gera. Mér líður hræðilega,
þvi að þetta myntsafn er met-
ið á tíu þúsund mörk.
— Haldið þér að ég trúi yð-
ur, spurði Warnike reiður.
Hingað til hefur engum tekizt
að blekkja mig og þér verið
ekki fyrstur til þess.
Af hverju taldi Warnike að
Ritter safnvörður væri aðreyna
að blekkja sig?
KLUKKUR OQ TIMI
Þegar Wamike hafði lokið
yfLrheyrslun ni, fletti hann minn-
jsblöðum sínum og sagði:
— Við skuliun nú líta á
þetta. Þér segið að í kivöld um
ki. 22 hafi ljósið ailt i einu
sltíkknað. Þér hélduð að ör-
yggi heföu sprungið og genguð
því frarn og opnuðuð úttdymar
til að ná aiuðveldlega tii ör-
yggjakassans. Þá réðust ein-
hverjir ókunnir menn á yður
og drógu yður aftur inn á verk-
stæðið. Einn hélt vörð um yð-
or og hinir lýstu sér meðvasa-
Ijósi til að brjóta upp peninga-
skápinn. Svo fóru þeir og lok-
uðu dyrunum að utanverðu.
Þér fóruð strax í símann, sem
er í næsta herbergi, og hringd-
uð til mín. Þetta var ki. 24.
Eftir tuttugu mínútur var ég
hingað kominn, skipti um ör-
yggi, og var búinn að opna
dymar hingað eftir fimm min-
útur. Þannig gerðist þetta, með
nákvaemari tímasetningu.
— Alveg rétt, herra lögreglu-
fulltrúi.
— Þá leyfi ég mér að segja
yður ljúga!
Af hverju trúði Wamike ekki
úrsmiðnum?
í VAGNKLEFANUM
Wamike lögreglufulltrúi er á
ferðalagi sem öftar. Hér er hann
i vagnklefa með ágætu fólki,
og samræður eru fjörugar. Allt
í einu verður niðadimmt í klef-
anum — lestin hefur farið inn
í löng jarðgöng, og einhverra
hluta vegna kviknar ekki á
rafljósum. Þessu verður kær-
ustuparið fegið, hugsaði Wam-
ike. Allt var hljótt, meðan beð-
ið var eftir að göngin tækju
enda, og svt> vörpuðu menn
öndinni léttar, þegar komið var
út í sólskinið á nýjan leik.
Bn þá hrópaði roskna kon-
an, sem sat við gluggann allt
í einu: Það hefur einhver stol-
ið demantsnælunni minn meðan
við fórum í gegnum göngin!
Hver hefði getað gert þetta?
Samferðamennimir litu hver á
annan fjandsamlega. Hver er
þjófurinn?
— Engan æsing, sagði War-
nike. Ég hef um þó nokkra
hríð vitað hver okkar teygði
sig eftir því, sem hann átti
ekki.
Hvernig tókst Warnike að
taka eftir því að nælunni var
stolið?
DEMANTSÞJÓFURINN
Eitt sirm kom mjög æst kona
til Wamike lögreglufuiltrúa.
Hún kvaðst heita frú Lenon og
sagði, að stolið hefði verið frá
Framhald af siðu 43.
fyrir fjallshymu þá sem skilur
að Mosdalinn og Dynjandadal,
bar mig filjótlega að túngarð
á Dynjanda. Þar stóðu noklkrar
ær í þéttum hnapp. Undarlegit
þótti mér háttemi ánna, þær
teygðu fram hausinn með opn-
um munni, en ekkert hljóð
heyrði ég til þeirra. B-rátt rann
upp Ijós fyrir mér, æmar vom
að jawna, þó efoksert hljóð
heyrðist. Éossniðurinn yfir-
gnæfði jamn ánna. Þannig stóð
á, að fowöMið áður var faert
sér fimm karata demant, mjög
dýrmætum, sem hún ætlaði að
eiga til vonar tíg vara í ell-
inni. Nei, hún hafði ekiki bor-
frá á Dynjanda. Éráfærur voru
ekki með öllu. lagðar niður í
Amarfirði 1931. Það var verið
að sleppa ánum út frá mjölt-
un, þegar mig bar að garði
á Dynjanda þetta kvöld.
Handan árinnar, en þó
nokforu ofar í dalnum, vom
lömibin einnig jarmandi, þó að
jarmurinn heyrðist ekki heim
að Dynjandatúni.
Ég hafði áður séð FjaRfoss
af sjó og dögum saman haft
nið fossanna fyrir eyrnrn. En
nú Jeit ég þá og heyrði i ná-
ið hann á sér. Hún geymdi
hann alltaf í leynihólfi nátt-
borðs síns. Hver vissi um leyni-
hólfið? Líklega enginn nema
lægð, í aJlri sinni tegn og feg-
urð.
Ég gaf mér góðan tíma til
þess að njóta hinnar stórbrotnu
tignar Dynjandadalsins, því að
litlar lfkur taldi ég þá til þess
að ktwna þar aftur öðm sinni,
þó að atvikin höguðu þvi þann-
ig að ferðir mínar yrðu fleiri
á þessar slóðir.
Á Dynjanda í Amarfirði bjó,
eftir því sem þjóðsögur herma,
einn af meiri háttar galdra-
mönnum íslands, galdramaður
sem þó notaði kunnáttu sína
aðeins til þeirra verka sem til
Pebleur, fyrmm ritari manns-
ins hennar sálaða. Hann hafði
einmitt komið að heimsækja
hana fyrir nokkrum dögum.
Wamike fór í heimsókn til
Pebleurs.
— Ég veit etókert um dem-
ant frú Leonon, sagði hann. 1
okfoar fjölskyldu er geymdur
demantur, sem um 50 ára skeið
hefur verið stolt okkar. Afi
minn keypti demantinn í Nor-
verndar vom bæði honum og
öðmm Amfirðingum.
Það er ekkj tilviljun, að
maður sem bjó við þá tignar
fegurð sem . er á Dynjanda og
þá tröllauknu krafta sem þar
em að verki, varð öðram fær-
ari að glíma við hin duldu,
mai’græðu öfl tilvemnnar.
Á þeim tíma, þegar allt var
talið galdrar, sem ekki varð
skilið af almenningi, þá urðu
þessir menn mestu galdramenn-
irnir.
Og hvar er von til að slíkir
menn vaxi upp og hrærist, ef
ekki við hrikaleik náttúnxnnar
á Dynjanda í Amarfirði?
egi, þegar hann var þar á
ferð. Það getur verið að frú
Lenon hafi vitað um hann og
reyni nú að hafa hann af mér
með blekkingum.
Pebleur fór inn í næsta her-
bergi og kom að nokkurri stundu
liðinni með demantinn t>g bréf
frá afa sínum, þar sem hann
segir syni sínum, föður Peble-
urs, frá vel heppnuðum kaup-
um. Þar stóð m.a.:
„Osló, 4. maí 1906. Kæri son-
ur minn. Meðan ég hef dvalið
hér í Osló hef ég gert ágætis
kaup af hreinni tilviljun. Mér
tókst að kaupa frábæran fimm
karata demant fyrir um það
bil hálfvirði. Þetta verður prýði-
leg gjöf fyrir móður þína . . .
Warnike las bréfið á enda,
lagði það á borðið og sagði:
Þetta bréf er falsað!
Af hverju komst hann að
þeirri iðurstöðu?
Ráðningar á síðu 8.
Kvöld í Ðynjandisvogi