Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1974, Blaðsíða 9

ing landbúnaðarins, er órökrétt að hugsa sem svo að þessar
andstæður verði leystar nreð aðferðum, sem einungis ilýta
fyrir iðnvæðingunni.
Ef velja á andstæðu hins iðnvædda landbúnaðar, hlýtur
það að vera minna iðnvæddur búskapur þ. e. búskapur,
þar sem minna er notað af aðkeyptum og inníluttum
verðmætum í framleiðslunni en því meira af heimafengn-
um. Með þeim er fyrst og fremst átt við meira vinnuafl og
minna af aðfengnu fjármagni.
Ef við erum fáanleg til að nota meira vinnuafl og minna
fjármagn getum við með því móti haldið við vinnuþörf í
landbúnaði og getum stöðvað hina miklu fækkun byggðra
býla og fólksfækkun, sem átt hefur sér lengi stað í hinum
dreifðu byggðum. Þannig gæti þróunin í landbúnaði og
hinum dreifðu byggðum orðið til að minnka hina öru
fólksfjölgun og hinn aukna þrýsting á þéttbýlissvæðunum,
þar sem nú orðið virðist ekki finnast lengur neitt afl, sem
getur stöðvað vöxtinn og þensluna.
Þau undirstöðuatriði, sem við beitum í landbúnaðar-
stefnumörkun til að auka hlutfallslega notkun á vinnuafli
og minnka fjármagnsnotkun, eru hin sömu og við munum
nýta til að fá hagstæðari nýtingu á gæðum landsins.
Mun fleiri eiga kost á vinnu við landbúnað, ef beitt er
þessum stefnumarkandi aðgerðum í landbúnaði.
Ég mun ekki fjalla mikið hér um, hvernig breyta þarf
landbúnaðarstefnunni til að þetta sé kleift. Ég vil þó nefna,
að þær breytingar, sem nauðsynlegar eru, krefjast stefnu,
sem er gjörólík þeirri, sem við búum við í dag. Þar verður
m. a. að rjúfa þau tengsl, sem eru á milli framleiðslu-
magns og tekna bóndans. Þess í stað verður að finna tekju-
kerfi, sem veitir hverjum bónda og bændum í ákveðnum
byggðarlögum umbun fyrir, hve vel þeir gangi um landið
og fyrir að framleiða með því að nota verðmæti sem eru
í fyllstu samræmi við óskir samfélagsins um að hafa sem
tryggasta og stöðugasta matvælaframleiðslu o. s. frv.
Reikna ég og aðrir, sem um þetta ræða í dag, þá með, að
11