Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1976, Side 5

við votheysskrifin að sinni, en mig langar þó til þess að vitna
í það, sem Guðmundur Ingi Kristjánsson, skáld og bóndi
á Kirkjubóli í Bjarnardal segir um reynslu sína af votheyi,
með rími og stuðlum að sjálfsögðu:
— Þrátt fyrir óáran, hrakning og hríð,
heyjunum bjargað þú getur.
Ráðið er einfalt til reynslunnar sótt
ræktaðu landið og steyptu þér tótt,
votheyið sigrar um vetur.
Á íslandi hefur vothey verið verkað í ein hundrað ár, og
á meðal okkar eru ýmsir með 30—50 ára reynslu af votheyi,
og heilt safn bóka og bæklinga er til um rannsóknir og til-
raunir með verkun votheys og fóðrun á þvi. I þessa brunna
geta allir þeir gengið, er auka vilja öryggi fóðurverkunar
sinnar. Það verður því varla með sanni sagt, að skortur á
þekkingu eða reynslu hamli útbreiðslu votheysverkunar.
I votheysumræðum myndast oft tveir pólar: allt i vothey
— ekkert í vothey, en sjaldnar er reiknað með þeim mögu-
leika að verka bæði þurrhey og vothey, sem einnig er skoð-
unarinnar virði. í þessu sambandi langar mig til þess að
segja ykkur frá reynslu sautján borgfirskra bænda, sem
rabbað var við eftir sláturtíð sl. haust. Þeir voru m. a. beðn-
ir að tilgreina, hve stór hluti af heyfeng sumarsins væri
góð hey að þeirra mati. Tengsl þeirra gilda við hlutdeild
votheysins má sjá á mynd 1.
Samkvæmt myndinni telja bændurnir sig eiga því meira
af góðheyi sem hlutur votheysins er stærri. Engum kemur
það á óvart. Myndin hangir á ýmsum varnöglum, en ljóst
er, að jafnvel umfangslítil votheysgerð (20—25%) hefur
gert bændurna tiltölulega ánægða með hlutinn eftir sum-
arið.
Þegar ráðist er í byggingu gripahúsa, ætti ekki síður að
hugsa fyrir votheysgeymslu en þurrheyshlöðu. Á yfirlýst-
um vætusvæðum landsins á votheysgeymsla að vera jafn-
sjálfsögð og frystikista í búri heimilisins.
7