Frjáls verslun - 01.01.1974, Síða 75

Þjóðfélagið er eintómar auglýsingar
* *
— segir Astmar Olafsson, auglýsingateiknari
Ástmar Ólafsson, auglýsingateiknari, við vinnu sína.
Ástmar Ólafsson, a'uglýs-
ingateiknari rekur auglýsinga-
teiknistofu að Skipholti 35,
Reykjavík. Hann lauk námi
við myndlistarskóla. í Osló ár-
ið 1962 og vann síðan um eins
árs skeið á teiknistofu í Osló.
Eftir heimkomuna vann hann
um tveggja ára skcið á aug-
lýsingastofu Vísis unz hann
setti 'upp eigin stofu.
— Hverjir eru helstu við-
skiptavinir þínir og hvernig
er samskiptum háttað við þá?
— Helstu viðskiptavinir
mínir eru Tékkneska bifreiða-
umboðiði, Saab, Umiferðaráð,
Sveinn Egilsson hf., Kjörís og
Sælgætisgerðin Mona. Sam-
skipti mín við þessa aðila eru
margþætt. í upphafi sölutíma-
bils kem ég á fund auglýs-
andans og er þá rætt um, hve
mikla fjármuni þurfi til að
standa undir söluaukningu og
í hvaða fjölmiðlum beri að
leggja áherzlu á þessa vöru-
tegund.
Ég geri mér síðan ákveðnar
hugmyndir um í hvernig bún-
ing eigi að klæða þennan boð-
skap, geri skyssur og legg sið-
an fram hugmyndir mínar fyr-
ir framkvæmdastjóra og sölu-
stjóra viðkomandi fyrirtækis.
Þegar lokið er við að full-
vinna þær, kem ég auglýsing-
unum fyrir í dreifingaráætl-
un, í flestum tilfellum dreifir
viðskiptavinurinn síðan aug-
lýsingunum til fjölmiðla.
— Hvað ræður vali á blöð-
um fyrir auglýsingar?
— Ég legg fram tillögur
fyrir viðkomandi fyrirtæki í
hvaða fjölmiðlum það ætti
að auglýsa, og það er síðan á
valdi stjórnanda fyrirtækisins,
’hvort hann fylgir þeim áætl-
um, sem hann hefur fengið í
hendur. Það er undir atvikum
háð, hvað hann gerir, en i
flestum fer hann eftir áætlun-
inni.
— Ef viðskiptavinur neitar
að borga auglýsingastofu aug-
lýsingakostnað, af einhverjum
ástæðum, er það þá rétt að aug-
lýsingastofurnar láti slíkt ber-
ast sín á milli, svo að við-
skiptavinurinn fái hvergi af-
greiðslu?
— Ef viðskiptavinur stend-
ur í vanskilum við auglýsinga-
stofu er það litið alvarlegum
augum. Auglýsingastofurnar
eru ábyrgar fyrir greiðslu til
blaðanna, og verða að greiða
þeim jafnvel þó að viðskipta-
vinurinn hafi ekki greitt stof-
unni. Því láta auglýsingastof-
ur slíkt berast á milli sín, þvi
annars gæti hinn sami leikið
þennan sama leik á öðrum
auglýsingastofum. Þetta er t. d.
sambærilegt við tékkaviðskipti
í bönkum, þar sem vanskil eru
kærð til Seðlabanka.
Ef viðskiptavinurinn er hins
vegar óánægður með af-
greiðslu á auglýsingu er
greiðisla samningsatriði milli
hans og stofunnar.
— Hvað viltu segja um út-
varps- og sjónvarpsauglýsing-
ar?
— Það er fáránlegt, hvern-
ig útvarpsauglýsingar voru
notaðar fyrir jólin og útvarp-
inu til skammar. Auglýsing-
arnar fá minni prósentur af
athygli neytendanna, þegar
tilkynningalesturinn í útvarp-
inu er orðinn allt að 3 klukku-
stundir í senn. Þetta er ekki
aðeins útvarpinu að kenna
heldur einnig viðskiptavinun-
um, sem láta bjóða sér þetta.
Útvarpsauglýsingar hafa mik-
il áhrif ef tilkynningalestur-
inn er stuttur og hann má
ekki vara lengur en hálfa
klukkustund í einu. Ákveðn-
ar tegundir af söluvöru kom-
ast lang bezt til skila í út-
varpi t. d. auglýsingar um
nýjar vörutegundir og út-
varpsauglýsingar eru kjörinn
markaður fyrir matvöruverzl-
anir og útsölur.
Sjónvarpið hefur aftur á
móti takmarkaðann tíma fyrir
auglýsingar, sem tryggir neyt-
endum ákveðna eftirtekt, því
auglýsing verður að tryggja
eftirtekt.
Að mínu áliti eru 20-30 sek-
úndur hámarkstími fyrir sjón-
varpsauglýsingu. Áuglýsing-
arnar’ i íslenzka sjónvarpinu
þurfa að verða hraðari vegna
þess að það þarf að nota þær
lengi vegna kostnaðarins.
Annars er þjóðfélagið ein-
tómar auglýsingar.
FV 1 1974
75