Frjáls verslun - 01.09.1978, Qupperneq 39

hráefni. Ég tel að dreifingarkostnaður hérna hjá
okkur sé mjög lágur og dreg algjörlega í efa að það
sé hægt að lækka hann. Við ráðum yfir tveimur
sendiferðabílum og einum stærri bíl. Sá síðar-
nefndi er notaöur til að taka heim vörur og keyra út
þær afgreiðslur, sem við getum sett á bretti til
stærri viðskiptavina og eins þaö, sem fer með bíl-
um út á land. Litlu bílarnir anna fullkomlega því
sem eftir er í bænum og næsta nágrenni.
— Nú hefur nýlega risið upp nýr samkeppnis-
aðili, sem er kexgerð Sambandsins. Er sam-
keppninnar við hana þegar farið að gæta?
Magnús: — Mér finnst ágætt að við fáum sam-
keppnisaðila hér innanlands og tel það heppilegra
en að hafa hann erlendan. Ég vona að bæði fyrir-
tækin einbeiti sér að því að keppa við erlendu
framleiðendurna. Mér þótti hins vegar miður að
þetta nýja fyrirtæki Sambandsins skyldi fara út á
þá braut að velja sinni framleiöslu sömu nöfn og
við höfum notað um áraraðir, eins og ,,mjólkur-
kex“. Þaö hefur þó ekkert dregið úr sölu á sam-
svarandi tegundum hjá okkur. Mér fyndist æski-
legt að viö gætum sameiginlega stuðlað að minni
innflutningi þó að ég vilji engan veginn hafna
honum algjörlega. Mér finnst þetta eiga að vera
frjálst. Meðan við erum undir í verði stefnir þetta
allt í rétta átt.
— Er markaðurinn nægilega stór fyrir tvær
verksmiðjur?
Magnús: — Árleg neyzla hér er um 2500 tonn
og í ár munum við hjá Frón framleiða um helm-
inginn af því magni. Við gætum með litlum til-
kostnaði aukið framleiðsluna í 1500 tonn. Þrátt
fyrir það ætti annar innlendur framleiðandi að geta
þrifizt hér. Ég geri hins vegar ráð fyrir aö mörgum
samvinnumanninum heföi þótt viturlegra að Sam-
bandið setti þetta fjármagn í eitthvað annað en
kexverksmiðju.
— Hvað eru viðskiptamenn ykkar margir?
Magnús: — Þeir eru á bilinu 500—700. Ég er
stækkun árið 1974 og töldum þá sjálfir ásamt ráð-
gjafarverkfræöingum aö viö þyrftum að stækka
húsnæðið strax. Skömmu síðar komumst við í
samband við fyrirtæki í Kaupmannahöfn, Brödr-
ene Meincke A/S, sem framleiðir kex- og köku-
vélar, og með aöstoð þeirra fundum við lausn á
málinu, þannig að við gátum hæglega komið tveim
framleiöslulínum og pökkuninni fyrir hér á neðstu
hæðinni í húsinu. Þetta var hægt með því að leggja
færibandalínurnar hverja yfir aöra, upp í loftið.
Síðan var gamla ofninum og stimpilvélinni, sem
mótar kexkökurnar, breytt, þannig að hvort
tveggja er nú algjörlega sjálfvirkt. öðrum véla-
búnaði var einnig breytt til þess að mannshöndin
þyrfti hvergi að koma nærri en framleiðslan yrði
eins sjálfvirk og unnt væri miðað við aðstæður.
Útkoman af þessu hefur verið svo góð, að við höf-
um átt von á manni frá Miö-Austurlöndum, sem
þarf aö sannfærast um aö þetta sé hægt og er það
danska fyrirtækiö, sem sendir hann hingað.
Árið 1976 komum við svo þriðju framleiðslulín-
unni upp hér á efstu hæöinni. Þar höfum við
framleitt kremkex ásamt kökunum, og er hægt að
koma við talsverðri aukningu bæði í kexi og í kök-
um.
— Hvað er árssalan mikil hjá fyrirtækinu og
hvað borgið þið í laun?
Magnús: — Söluveltan eftir árið í ár verður um
500 milljónir og launagreiðslurnar verða á bilinu
110—120 milljónir ásamt tilheyrandi gjöldum. Og
vilji menn fleiri tölur um stærðargráður í þessum
rekstri má nefna, aö við notum um 80 tonn að
meðaltali af hveiti á mánuði og 22—25 tonn af
sykri að meöaltali á mánuði.
— Sjáið þið um dreifingu á framleiðslunni
sjálfir?
Magnús: — Það er hér um tvö fyrirtæki að
ræða. Umboðs- og heildverzlunin Frón hf. sér um
dreifinguna á framleiðsluvörum og alla aðdrætti á
f verksmiðjusalnum. Kremkexið kemur á færibandi.
39