Frjáls verslun - 01.09.1978, Síða 41

að viö flytjum inn mikið af margs konar búnaði í
skip, bæði frá Noregi og Frakklandi.
— Hvað er helzt á döfinni í fyrirtækinu nú?
Einhver nýmæli í uppsiglingu?
Magnús: — Síðan 1944 haföi Eggert Kristjáns-
son & Co. selt belgískt einangrunargler hér á landi
undir nafninu Thermopane en það er skráð með
einkaleyfi. Gleriö er soðið saman í stað þess að
vera límt eins og í öðrum gerðum einangrunar-
glers. Á þessu hafa orðið geysilegar breytingar til
batnaðar á undanförnum árum. Samkvæmt úttekt,
sem rannsóknarstofa byggingariðnaðarins geröi,
kom þetta gler langbezt út við íslenzkar aðstæður.
Þetta reyndist vera eina glerið, sem dugði. Ég tók
um skeið þátt í fyrirtækinu Glerborg en um ára-
mótin 1976—77 var Ijóst að ég fengi leyfi til að
framleiða hér innanlands tvöfalt Thermopanegler í
samvinnu við belgískt fyrirtæki, Glaverbel, sem
hefur einkaleyfi fyrir Evrópu.
Við höfum 1000 fermetra aðstöðu inni í Skeif-
unni til að hefja þessa framleiðslu í og verðum þar
meðan við erum að komast að raun um hver
markaður reynist fyrir glerið. Merkið er það vel
þekkt hér, að ég óttast ekkert. Belgarnir munu
ábyrgjast gæðin með reglubundnu eftirliti og út-
vega okkur vélar og hráefni. Verkfræðingur hefur
verið á mínum vegum í Belgíu og Sviss til að kynna
sér framleiðsluna. Vélar eru væntanlegar fljótlega
og ööru hvoru megin við áramót ættum við að geta
hafið tilraunaframleiðslu.
— Hvað ætlið þið að framleiða mikið af gleri í
byrjun?
Magnús: — Markaöurinn fyrir tvöfalt gler er hér
110—120 þús. fermetrar á ári. Þó einhver sam-
dráttur yrði í byggingarstarfsemi ætti markaður
fyrir gler samt að vera nokkuð tryggur. Við ættum
að hafa möguleika á aö ná 50% af þessum markaði
með lágmarksstarfskrafti, sem er rösklega 10
manns að tveimur árum liðnum.
Skuttogarinn Sólberg frá Olafsfirði sem keyptur var frá
Frakklandi fyrir milligöngu heíldverziunarinnar Frón hf.
ekki með nákvæma tölu yfir það. Við höfum um-
boðsmenn, sem annast dreifingu í öllum lands-
fjórðungum en seljum líka beint, ef óskað er. Um
áramótin voru rétt liðlega 500 aðilar á viðskipta-
mannareikningi. Meðal þessara viðskiptamanna
er birgðastöð Sambandsins, sem dreifir síðan til
kaupfélaganna.
— Nú er unnið hér að svo óskyldum málum
sem framleiðslu og sölu á kexi og innflutningi á
skipum frá Frakklandi. Hvenær hófust afskipti
Fróns af skipamálum og hvað hefur fyrirtækið
gert á því sviði?
Magnús: — Umboðs- og heildverzlunin Frón
hf. varð til þegar við, sem áður störfuðum hjá
Eggert Kristjánssyni og Co., skiptum því fyrirtæki. í
minn hlut komu þá vélar og skiþ, sem höfðu áður
verið nokkuð umfangsmikill þáttur í innflutnings-
verzlun Eggerts Kristjánssonar. Áður höföum viö
aðallega milligöngu um kaup á síldveiðiskipum og
landróörabátum en upp úr 1970 rann skuttogara-
öldin upp hér á landi. Við höfðum haft mikil sam-
skipti viö tvö norsk fyrirtæki á þessu sviði og keypt
frá ööru þeirra 14 báta á áratugnum 1960— 1970.
En þegar kom að skuttogarasmíðum gátu þau lítið
sinnt þeim vegna verkefna fyrir norska olíuiðnað-
inn. Þeir voru tæþast samkeþpnisfærir í veröi á
þessum tíma. Þess vegna settum við okkur í sam-
band við landssamband franskra skipasmíða-
stöðva, sem smíðaði tvo skuttogara fyrir íslend-
inga, Dagrúnu í Bolungarvík og Sólberg á Ólafs-
firði. Þriðja skipið, Sólbakur á Akureyri, var keypt
notað. öll þessi skip hafa reynzt prýðisvel. Jón
Hafsteinsson, skipaverkfræðingur, vann að hönn-
un skipanna tveggja fyrir íslenzkar aðstæður og
þau hafa tekizt mjög vel. Annað er ekki að heyra á
eigendunum. Annar þeirra er tilbúinn að huga að
nýsmíði skips í Frakklandi á nýjan leik.
Þó að dregið hafi úr kaupum á fullsmíðuðum
skipum, erum við þó enn virkir í þessari grein því
41