Frjáls verslun - 01.08.1981, Qupperneq 55

Um 1:
í 2. gr. laga nr. 55/1980 um
starfskjör launafólks og skyldu-
tryggingu lífeyrisréttinda segir að
öllum launamönnum og þeim sem
stunda atvinnurekstur eða sjálf-
stæða starfsemi sé rétt og skylt að
eiga aðild að lífeyrissjóði viðkom-
andi starfsstéttar eða starfshóps,
enda starfi lífeyrissjóðurinn skv.
sérstökum lögum eða reglugerð
sem staðfest hafi verið af fjármála-
ráðuneytinu. Verði ágreiningur um
það til hvaða lífeyrissjóðs iðgjöld
skuli greidd, úrskurðar fjármála-
ráðuneytið þar um. I 3. gr. sömu
laga segir, að eigi maður ekki
sjálfsagða aðild að sjóði skv. 2. gr.
velji hann sér lífeyrissjóð eftir því
sem reglur einstakra sjóða leyfa.
Sé tryggingarskyldu ekki fullnægt
með þessum hætti, skal henni
fullnægt með iðgjaldagreiðslum til
lífeyrissjóðs, er úrskurðaraðili skv.
2. gr. (þ.e. fjármálaráðuneytið)
vísar til, og með samkomulagi við
viðkomandi lífeyrissjóð. í 4. gr. eru
ákvæöi um lágmarksiðgjöld og
greiðslur þeirra og er þar m.a. rætt
um það að iðgjald geti miðast við
reiknað endurgjald fyrir störf við
eigin rekstur og vísað til laga um
tekju- og eignarskatt í því sam-
bandi.
Frumvarp til framangreindra
laga var samið á vegum hinnar
svonefndu 8-manna lífeyrisnefnd-
ar Alþýðusambands íslands,
Vinnuveitendasambands íslands,
Farmanna- og fiskimannasam-
bands Islands og Vinnumálasam-
bands samvinnufélaganna, en
formaður nefndarinnar var til-
nefndur af ríkisstjórninni. í at-
hugasemdum nefndarinnar, sem
fylgdu frumvarpinu, var rifjað upp
að Alþingi hefði í desember 1979
samþykkt frumvarp til laga um eft-
irlaun aldraðra (lög nr. 97/1979),
en meó þeim lögum var lág-
marksréttur til eftirlauna skv. lög-
um um eftirlaun aldraðra félaga í
stéttarfélögum (sem voru nr.
63/1971) gerður að almennum
rétti. Bent var á, að í lögunum um
eftirlaun aldraðra séu ákvæði er
komi í veg fyrir, að menn geti hætt
við lífeyristryggingu, er þeir greiða
iðgjald af og njóta nú, og notið í
staðinn réttinda samkvæmt eftir-
launalögunum. Sagði í athuga-

semdunum, að telja verði óeðli-
legt, að krafizt sé fullrar greiðslu af
þeim sem orðið hafa eða kosið að
gerast félagar í lífeyrissjóði, en
hinir sem látið hafi þátttöku undir
höfuð leggjast eða hafi ekki átt á
henni kost með sjálfsögðum hætti,
öðlist réttindi án greiðslu, ekki
einungis fyrir liðinn tíma, heldur
einnig framvegis. Síðan segir:
,,Eftir gildistöku eftirlaunalag-
anna er því óhjákvæmilegt að
þegar verði komið á skylduaðild
að lífeyrissjóði fyrir þá starfandi
menn, sem þátttökuskylda nær
enn ekki til samkvæmt lögum eða
kjarasamningum. Tilgangur þess-
arar lagasetningar sem hér er
gerð tillaga um, er þannig að
tryggja að allir starfandi menn
beri á sama hátt kostnað af líf-
eyristryggingum eftir að nær öll-
um landsmönnum hefur verið
tryggður sá lágmarksréttur til eft-
irlauna sem felst í lögunum um
eftirlaun aldraðra".
í greinargerð með 2. gr. frum-
varpsins sagði að greinin væri að
því er láglaunafólk varðaði í aðal-
atriðum óbreytt frá 2. gr. laga nr.
55