Morgunblaðið - 04.01.2001, Blaðsíða 40

HJÓNAMINNING
40 FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristján IngvarStefánsson var
fæddur á Búðum í
Fáskrúðsfirði 9. nóv-
ember 1920. Hann
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 24.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Stefán
Árnason, f. á Kleif í
Breiðdal 18. septem-
ber 1887, d. 29.
ágúst 1954, og Guð-
finna Jóhannsdóttir,
f. í Hvammi í Fá-
skrúðsfirði 16. apríl
1887, d. 5. október 1938. Systkini
Kristjáns eru Jóhanna, f. 7. apríl
1909, d. 31. júlí 1984; Þóra, f. 1. júlí
1910, d. 30. nóvember 1948; Árni,
f. 27.september 1912, d. 21. októ-
ber 1979; Jón Kristinn, f. 13. júlí
1918, d. 19. september 1981; Frið-
rik, f. 16. nóvember 1924; Albert,
f. 26. mars 1928, d. 26. september
2000. Einnig átti Kristján tvo eldri
bræður sem létust báðir í bernsku.
Kristján ólst upp á Búðum og
hóf ungur að sækja sjó með föður
sínum og bræðrum og fékk síðar
frá Aabornesi, Norfold í Norður-
Noregi, f. 27. janúar 1894, d. 12.
febrúar 1968, og Sigríður Símon-
ardóttir frá Hellisfirði, f. 4. maí
1898, d. 22. febrúar 1943. Systkini
Estherar eru Georg Juul, tvíbura-
bróðir hennar, sem lést aðeins
nokkurra mánaða gamall; Jóna
Sesselja (Bíbí), f. 16. febrúar 1921,
og Erna Ragnhild, f. 9. september
1926, d. 2. október 1972. Esther
fluttist um tveggja ára aldur til
Seyðisfjarðar og bjó fjölskyldan
þar uns hún fluttist til Fáskrúðs-
fjarðar þegar Esther var að nálg-
ast tvítugt. Á Fáskrúðsfirði kynnt-
ist Esther eiginmanni sínum og
bjó þar allan sinn aldur.
Esther og Kristján gengu í
hjónaband 28. september 1946.
Börn þeirra eru: 1) Sigurður Jens,
f. 15. febrúar 1946. 2) Þóra f. 25.
febrúar 1948, gift Hermanni
Steinssyni. Þeirra dóttir er Est-
her, f. 25. marz 1970, í sambúð
með Guðmundi Hafsteinssyni, þau
eiga Dagnýju Freyju, f. 12. apríl
1999. 3) Ingvar Hafsteinn, f. 7.
apríl 1949, kvæntur Hallgerði
Hlöðversdóttur. Þeirra börn:
Drengur, f. 15. september 1973, d.
19. september 1973; Kristjana, f.
19. nóvember 1974, gift Bjarte
Midtsæter; Jens Hafsteinn, f. 26.
maí 1978; Óliver Bjarki, f. 31. júlí
1984. 4) Guðfinna, f. 12. maí 1958,
gift Gunnari Geirssyni. Þeirra
börn: Esther Ösp, f. 6. janúar
1984, og Snorri Þór, f. 28. marz
1989.
Útför Kristjáns fer fram frá Fá-
skrúðsfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
vélstjóra- og stýrimannsréttindi.
Hann var vélstjóri og skipstjóri á
ýmsum bátum. Hann vann alla tíð
að störfum tengdum sjávarútvegi,
gerði út bát með Alberti bróður
sínum nokkur ár og síðar mörg ár
Sólborgu SU með dóttur sinni og
tengdasyni eða þar til hann dró sig
í hlé vegna aldurs.
Jenný Esther Jensen var fædd í
Neskaupstað 31. marz 1923. Hún
lést á Sjúkrahúsinu í Neskaupstað
10. ágúst 1978. Foreldrar hennar
voru hjónin Nils Hagerup Jensen
Faðir okkar kvaddi þennan heim
24. desember síðastliðinn eftir erfið
veikindi. Enda þótt liðin séu rúm
tuttugu og tvö ár frá andláti móður
okkar tengjast þessi samrýndu
hjón svo í minningunni að við vilj-
um minnast þeirra beggja nú. For-
eldrar okkar hófu sinn búskap hér
á Fáskrúðsfirði og bjuggu þá fyrst
í Ásbrú þar sem einnig bjuggu föð-
urafi okkar og föðurbræður. Síðar
bjuggu þau fjölskyldunni heimili á
Lögbergi og í Vallholti. Faðir okk-
ar vann ætíð vel fyrir heimilinu og
móðir okkar nýtti vel. Mamma var
listakokkur og gat gert veislumat
úr hvers kyns hráefni. Pabbi tók í
arf frá foreldrum sínum að kunna
að lifa af landsins gæðum og um-
gangast hráefnið. Þau voru sam-
stillt í því sem þau unnu að. Þeim
búnaðist því ávallt vel.
Ekki nutum við systkinin bara
alúðar í ytra atlæti heldur líka mik-
ils ástríkis foreldra okkar en þau
voru bæði einstaklega barngóð.
Nutu barnabörnin þess ekki síður.
Foreldrar okkar voru alla tíð mikið
„fjölskyldufólk“ og eyddu áreiðan-
lega aldrei í neitt fyrir sig ef þeim
fannst að okkur vantaði eitthvað. Í
þá daga var ekki hægt að fara út í
búð og kaupa alla hluti. Þá var
bara reynt að bæta úr því heima.
Við minnumst þess ekki að hafa
ekki getað „tekið þátt“ vegna þess
að viljann skorti heima. Ef faðir
okkar sigldi á erlendar hafnir kom
hann færandi hendi fyrir okkur og
heimilið. Heima fyrir vorum við
óspart hvött til að standa á eigin
fótum og vinna af heiðarleika og
mynda okkur eigin skoðanir á
mönnum og málefnum. Við vorum
hvött til náms og fengum við það
stuðning, þó kannski heldur meira
af móður okkar sem notið hafði
betri skólagöngu og var vel læs á
a.m.k. tvö tungumál sem kom sér
vel þegar teiknimyndasögur o.fl.
var aðeins fáanlegt á erlendum
tungumálum.
Foreldrar okkar voru bæði ein-
staklega greiðvikin. Það gaf þeim
áreiðanlega báðum mikið þótt aldr-
ei væri um það rætt. Pabbi var lag-
inn við ýmsa hluti, s.s. kyndingar af
gömlu gerðinni. Oft var bankað
upp á. Biluð kynding – allt orðið
kalt í vetrarveðrum. Eigendurnir,
oft komnir af léttasta skeiði, voru
þá drifnir inn í aðhlynningu og
veitingar hjá mömmu á meðan
pabbi fór að glíma við kyndinguna.
Þegar hann birtist aftur sótsvartur
varð að bíða eftir að ylur kæmist á.
„Gólfsópnum“ á bænum finnst í
minningunni hann hafa spilað heil-
an sunnudag við aldraðan gest sem
beið eftir að hlýnaði í kotinu sínu.
Seinna – bank í elhúsglugga –
rétt út skál full af eggjum eða
rjómaflaska úr sveitinni. Laun fyrir
gamlan greiða. Það var heldur ekk-
ert mál að lána bíl eða leyfa fólki að
horfa á sjónvarp þegar fáir áttu
svoleiðis græju.
Heimilið stóð ættingjum og vin-
um ætíð opið og ekki síður okkar
vinum en þeirra. Þó að húsakynnin
væru ekki alla tíð rúm á nútíma-
mælikvarðavar alltaf pláss til að
leika sér eða hvað sem okkur lang-
aði að „bardússa“.
Okkur fannst við aldrei vera fyr-
ir.
Fráfall móður okkar, er hún lést
úr krabbameini árið 1978, var okk-
ur öllum skelfilegt áfall. Þessi fal-
lega ljúfa kona var lögð að velli á
skömmum tíma. Í hönd fór mjög
erfitt tímabil fyrir föður okkar,
þetta sætti hann sig í raun aldrei
við en lærði að lifa með. Hann hafði
ekki farið varhluta af sorginni,
missti móður sína snemma, önnur
systir hans varð ekkja með son
sinn kornungan, hin dó frá eig-
inmanni og ungum börnum. Sjálfur
var hann hætt kominn í sjóslysi
ásamt bróður sínum og fleirum í
Hornafjarðarósi. Hann varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að bjarga áhöfn
á svipuðum slóðum nokkru síðar.
Af þessum afrekum hældi hann
sér ekki en mat þakkir þeirra sem
töldu sig eiga honum líf að launa.
Um 1980 voru kransæðasjúk-
dómar farnir að þjaka pabba og
gekkst hann undir tvær stórar
hjartaaðgerðir, í Englandi 1980 og
Bandaríkjunum 1984.
Fylgdarmaður hans í báðum
ferðunum var Níls Axelsson sem
studdi hann með ráðum og dáð,
hafi hann innilegar þakkir fyrir.
Eftir seinni aðgerðina náði hann
nokkuð góðri heilsu sem hann bjó
að mörg næstu ár. Auk þess að
geta aftur farið að vinna ferðaðist
hann töluvert mikið á þessum ár-
um. Hann var áfram sami fjöl-
skyldumaðurinn og sinnti barna-
börnum sínum af mikilli alúð. Þau
elskuðu hann og dáðu og fannst
hann ætti alltaf að vera meðenda
kom hann til okkar og með okkur
bara ef heilsan leyfði.
Ekki var dálætið minna þegar
langafastelpan fæddist. Hún kom
eins og ferskur blær inn í líf hans
og veitti langafa sínum mikla
ánægju þótt ung sé.
Hann hafði samband við flest
okkar á hverjum degi. Hann kom í
heimsókn eða fékk heimsókn. Fyrir
rúmu ári ákvað hann sjálfur að
hann yrði að fara á nýopnað hjúkr-
unarheimili hér á staðnum. Pabbi
fór ekki langt og á þessu heimili
leið honum áreiðanlega eins vel og
honum gat liðið á stofnun. Hann
fékk að eyða ævikvöldinu í firð-
inum sem hann unni og hafði trú á.
Hann þekkti bæði vistmenn og
starfsfólk. Hlý og vinsamleg
umönnun er hér með innilega
þökkuð. Það er mjög mikilvægt að
eldra fólk eigi kost á að búa áfram í
sínu byggðalagi við góðar aðstæð-
ur. Pabbi upplifði sig aldrei sem
geymdan eða gleymdan, hann gat
skroppið heim eða fengið sér bíltúr
enda hélt hann góðri andlegri
heilsu. Hann átti sínar erfiðu
stundir en tók samt veikindum sín-
um af ótrúlegu jafnaðargeði. Hann
átti gott með að umgangast fólk,
kvartaði ekki en vildi helst spjalla
við lækna og hjúkrunarfólk á létt-
um nótum.
Að leiðarlokum viljum við systk-
inin þakka þeim fjölmörgu sem
heimsóttu hann og studdu í veik-
indum hans. Sérstakar þakkir fá
læknarnir Brynjólfur Hauksson og
Helgi Sigurðsson, starfsfólk á
Sjúkrahúsinu í Neskaupstað,
starfsfólk á deildum 5A og 7B á
Landspítalanum í Fossvogi, Friðrik
bróðir hans og Lóa, Aðalsteinn
systursonur hans og Hanna Gunna
svo og Þorsteinn Sigurðsson vinur
hans, fyrir allar þeirra fjölmörgu
heimsóknirnar og stuðning.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning foreldra okk-
ar.
Jens Kristjánsson,
Þóra Kristjánsdóttir,
Ingvar Kristjánsson,
Guðfinna Kristjánsdóttir.
Elsku besti afi minn. Ég trúi því
varla ennþá að þú sért dáinn. Ég
býst svona hálfpartinn við því að
þú eigir eftir að kíkja í heimsókn
þá og þegar. Það er svo stutt síðan
ég sá þig síðast, svo ótrúlega hress-
an miðað við þessi miklu veikindi.
Það var eins og þú tækir því ekkert
alvarlega þegar þú lást þarna á
sjúkrahúsinu, heldur hafðir meiri
áhyggjur af því hvernig okkur hin-
um liði. Hafðir meðal annars
áhyggjur af því hvort ég klæddi
mig nógu vel í vetrarkuldanum.
Það var reyndar alveg lýsandi fyrir
þig, hafandi áhyggjur af öllum
nema sjálfum þér. Þú varst til
dæmis ennþá að passa upp á að ég
tæki örugglega lýsi og drykki nóga
mjólk þó ég væri orðin 16 ára. Það
var líka gott, unglingum hættir oft
til að gleyma þessu.
Við brölluðum nú ýmislegt sam-
an.
Mér þætti gaman að vita hvað
við vorum búin að baka marga
stafla af pönnukökum í Vallholti í
gegnum árin. Ótrúlegt að hvorugt
okkar hafi ekki verið búið að fá nóg
af pönnukökum, því þegar ég óx
upp úr bakarahlutverkinu þá tók
litli bróðir bara við.
Oftast var pönnukökunum sporð-
rennt yfir teiknimyndaþættinum
um Heiðu sem bjó í Svissnesku
Alpafjöllunum, sem var langvinsæl-
asta teiknimyndaserían.
Þú varst ótrúlega sniðugur kokk-
ur, tókst að gera venjulegan, ís-
lenskan mat, sem yfirleitt bragð-
aðist eins, óvenjulega góðan. Ég
man sérstaklega eftir íslensku kjöt-
súpunni. Ég veit ekki hvaða upp-
skrift þetta var, en ég hef aldrei
nokkurn tíma smakkað eins góða
kjötsúpu og hjá þér.
Þú kenndir mér líka að tálga og
vafðir hnífinn að mestu með lím-
bandi í fyrstu skiptin svo ég slasaði
mig nú ekki. Það var kannski frek-
ar óvenjulegt að ég lærði að tálga á
meðan jafnöldrur mínar léku sér
með Barbie.
Ég man líka eftir því þegar við
bjuggum til fuglahús úr trjágrein-
um og svörtum ruslapoka í sum-
arbústaðnum. Þrátt fyrir efniviðinn
þá stóðst fuglahúsið íslenska veðr-
áttu í þrjú eða fjögur ár, sjálfsagt
góðri smíði að þakka. Öll sumrin
sem það stóð uxu þar ungar úr
grasi, við mikla kátínu smiðanna.
Já, við björguðum okkur alltaf,
gerðum ótrúlegustu hluti nýtilega
eða breyttum notagildi þeirra. Gott
dæmi um það er kannski myndin
sem ég á af okkur tveimur, þar sem
við stöndum úti á svölum í Vallholti
sitthvorumegin við myndarlegan
snjókarl, sem ólíkt skyldmennum
sínum er ekki með gulrótarnef,
heldur „Hraunbita-nef“.
Það var nú samt oft stutt í
stríðnispúkann í manni og mér er
nú minnisstæð sagan sem svo oft
var búið að segja manni og hlæja
að. Það var þegar ég var nýbúin að
sleppa hjálpardekkjunum á hjólinu,
var orðin ansi hraðskreið og ekki
alltaf gott fyrir eldri mann að halda
í við sprækan krakka. Þá var
brugðið á það ráð að binda spotta
aftan í bögglaberann svo að þú
gætir minnkað hraðann ef þurfti.
Mér er reyndar sagt að ég hafi ver-
ið frekar lúmsk í að plata þig til að
losa spottann, lofað því að stinga
ekki af og oft hafir þú látið undan
fögrum loforðum. En þegar spott-
inn var farinn fuku öll loforð út í
veður og vind og eftir örfáar sek-
úndur sást daman ekki svo langt
sem auga eygði.
Þú fylgdist alltaf vel með öllu
sem við systkinin tókum okkur fyr-
ir hendur, hvort sem það var í
íþróttum, skólanum eða bara
hverju sem er. Stundum voru þetta
auðvitað hlutir sem þín kynslóð var
ekki vön eða hafði aldrei kynnst,
þannig að þér leist nú ekki alltaf
vel á alla hluti fyrst, en svo varstu
líka fljótur að draga í land með
það. Það er mér til dæmis mjög
minnisstætt þegar ég gisti hjá ykk-
ur Jens þegar ég var minni og allt
var gert til að þóknast litlu prins-
essunni, þ.á m. pöntuð pitsa. Þér
leist nú ekkert á þær fyrst, fannst
þetta varla matur. Enda borðað-
irðu einu sinni slátur á meðan ég
og Jens borðuðum pitsuna. Ég man
svo vel eftir því, mér fannst þetta
svo svakalega fyndið. En með
hverri gistingunni og hverri pits-
unni breyttist þetta nú og ég held
að þér hafi nú ekkert líkað þær illa
síðustu ár.
Allavega var slátrið ekki tekið
fram úr búrinu og ekki talað mjög
illa um pitsur.
Eins og ég sagði, þú gerðir aldr-
ei mikið úr veikindum þínum og
stundum fannst manni að þú tækir
lífinu ekkert allt of alvarlega. Það
er kannski þess vegna sem hlutir
eins og dauðinn var aldrei mikið
ræddur og kannski líka þess vegna
sem það situr svo í manni þegar
það var gert. Ég man nefnilega svo
vel eftir því þegar þú sagðir við
mig, oftar en einu sinni, þegar ég
var lítil að „þú ætlaðir nú að lifa
þar til ég fermdist. Þú gerðir það,
afi minn, og gott betur.
Þó það sé sárara en allt sárt að
fá ekki að hitta þig aftur, tala við
þig og umgangast þig, þá er ég svo
óskaplega glöð, afi minn, að þú haf-
ir ekki þurft að eyða jólunum á
sjúkrahúsi, hinumegin á landinu.
Ég veit að þú hefðir verið óskap-
lega ósáttur við það.
Á hvaða góða stað sem þú ert
núna, þá er ég viss um að þú held-
ur áfram að passa okkur öll eins og
þú gerðir alltaf.
Þín dótturdóttir,
Esther Ösp Gunnarsdóttir.
Hér hvílast þeir, sem þreyttir göngu
luku,
í þagnar brag.
Ég minnist tveggja handa, er hár mitt
struku
einn horfinn dag.
Og ég, sem drykklangt drúpi höfði yfir
dauðans ró,
hvort er ég heldur hann, sem eftir lifir,
eða hinn, sem dó?
(Steinn Steinarr.)
Þær eru margar minningarnar
sem ég á um hann afa, flestar
skemmtilegar, aðrar ljúfsárar en
allar dýrmætar. Ég var svo lánsöm
að búa hjá afa og ömmu fyrsta ævi-
árið, meðan foreldrarnir voru að
byggja. Magakveisa hrjáði ung-
barnið og mikið var grátið fyrstu
mánuðina, þá gekk afi með mig um
gólf og skipti þá engu hvort hann
var nýkominn af vakt í frystihúsinu
eða á leið í vinnu eftir nokkra tíma,
hann var sjaldan þreyttur þegar
börn voru annars vegar.
Í árum skildi á milli okkar hálf
öld, oftast fannst mér það miklu
minna, stundum miklu meira.
Hann var svo skýr í allri hugsun
og fylgdist vel með, sérstaklega að-
aláhugamálinu sem var sjórinn og
allt sem honum viðkom. En þegar
ég hlustaði á afa lýsa sínum upp-
vaxtarárum fannst mér oft ótrúlegt
að við værum fædd á sömu öld.
Hugsunarháttur þessara tveggja
kynslóða er svo gjörólíkur. Hvað
það var honum mikils virði að fá
KRISTJÁN
STEFÁNSSON OG
JENNÝ ESTHER
JENSEN


  

  

     







 

 



      


      

  
  

  
 ""#

 $ "  

% $
 "  
&' & &$ ""#

( " $')
 "  

#"
 ""#


  

   
 ""#

  *#" "  
# ++'