Morgunblaðið - 04.01.2001, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 2001 41
✝ Svanberg Árna-son fæddist á Ak-
ureyri 28. janúar
1950. Hann lést á
gjörgæsludeild Fjórð-
ungssjúkrahússins á
Akureyri hinn. 27.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Fanney Svan-
bergsdóttir, f. 6. janú-
ar 1922, og Árni Indr-
iðason, f. 2. október
1918, d. 7. maí 1976.
Systkini Svanbergs
eru Steinunn, f. 29.10.
1945, og óskírður
drengur, f. 18. maí 1954, d. 19. maí
1954.
Svanberg kvæntist 19. júlí 1975
Ragnhildi Thoroddsen, f. 29. októ-
ber 1954. Foreldrar hennar voru
Aðalbjörg Guðbrandsdóttir Thor-
oddsen, f. 10. nóvember 1930, d. 17.
apríl 1998, og Ólafur Thoroddsen,
f. 29. júlí 1918, d. 5. ágúst 1998.
Svanberg og Ragn-
hildur eignuðust tvo
syni. Þeir eru Ólafur
Björn, f. 28. júlí 1975,
og Sigurður Árni, f.
14. febrúar 1979.
Svanberg lauk
gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Ak-
ureyrar, gekk í Lind-
argötuskóla í
Reykjavík og fór til
náms í Svíþjóð. Hans
ævistarf var síðan
hjá Vatnsveitu Akur-
eyrar (sem nú í dag
heitir Norðurorka og
sameinar í eina stofnun vatns, - raf-
magns- og hitaveitu).
Svanberg starfaði lengi með
karlakórnum Geysi. Einnig starf-
aði hann í Lionsklúbbnum Hæng
um nokkurra ára skeið.
Útför Svanbergs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við viljum minnast mágs, svila og
vinar okkar, Svanbergs Árnasonar, í
nokkrum orðum.
Svanberg var þægilegur maður í
umgengni með mikið skopskyn og
þær eru ófáar sögurnar sem hafa
komið frá honum um hinar skoplegu
hliðar mannlífsins. Hann var yfirveg-
aður í orði og æði en sat ekki á skoð-
unum sínum ef hann var inntur eftir
þeim.
Hann hafði gaman af að skemmta
sér í góðra vina hópi enda var hann
ávallt hrókur alls fagnaðar ásamt því
að vera liðtækur söngvari.
Í gegnum tíðina höfum við í fjöl-
skyldunni reynt hversu traustur
Svanberg var og raungóður enda var
hann alltaf reiðubúinn að leggja þarft
til málanna og hjálpa til er þurfti.
Svanberg hafði gott lag á börnum
og hændust börnin í fjölskyldunni
fljótt að honum enda hefur hæverska
hans og gott lundarfar átt sinn þátt í
því. Öll börnin okkar hafa notið þess
að sitja í fangi hans og hlusta á
skemmtilegar sögur eða eiga samtöl
sem gátu spannað allt milli himins og
jarðar.
Svanberg og Ragnhildur voru
ákaflega gestrisin og ávallt gaman að
koma í Furulundinn. Þá nutum við
þess hæfileika Svanbergs að búa til
góðan mat enda var hann rómaður í
fjölskyldunni fyrir færnina í matar-
gerðarlistinni og veitti vel.
Um leið og við vottum Ragnhildi,
Óla Birni, Sigga Árna og Fanneyju
okkar dýpstu samúð minnumst við
Svanbergs og þökkum fyrir allar
góðu stundirnar.
Ragnheiður og Haukur.
... til góðs vinar liggja gagnvegir
þótt hann sé firr farinn.
(Hávamál.)
Svanberg var traustur vinur vina
sinna. Þökkum góðum samferða-
manni liðnar stundir.
Innilegar samúðarkveðjur til
Ragnhildar, Óla Björns, Sigga Árna
og Fanneyjar.
Ólafur, Jónína og börn.
Á hendur fel þú honum,
sem himna stýrir borg,
það allt, er áttu’ í vonum,
og allt er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
og bugað storma her,
hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
Ó, þú, minn faðir þekkir
og það í miskunn sér,
sem hagsæld minni hnekkir,
og hvað mér gagnlegt er,
og ráð þitt hæsta hlýtur
að hafa framgang sinn,
því allt þér einum lýtur
og eflir vilja þinn.
Mín sál, því örugg sértu,
og set á Guð þitt traust.
Hann man þig, vís þess vertu,
og verndar efalaust.
Hann mun þig miskunn krýna.
Þú mæðist litla hríð.
Þér innan skamms mun skína
úr skýjum sólin blíð.
(B. Halld.)
Hvíl í friði, elsku bróðir. Almátt-
ugur góður guð varðveiti þig um alla
eilífð.
Þín systir
Steinunn.
Ég horfði í gegnum gluggann
á grafhljóðri vetrarnóttu,
og leit eina litla stjörnu
þar lengst út í blárri nóttu.
Hún skein með svo blíðum bjarma,
sem bros frá liðnum árum.
Hún titraði gegnum gluggann,
sem geisli í sorgartárum.
(Magnús Ásgeirss.)
Elsku amma, Ragnhildur, Óli og
Siggi Árni. Megi algóður guð vaka yf-
ir ykkur og styrkja í sorginni.
Minningin um góðan dreng lifir.
Hildur Sigurðardóttir.
Þegar við fimmtugir Akureyringar
fögnuðum sameiginlega afmælum
okkar í sept. sl. varð okkur tíðrætt
um að við mættum þakka fyrir þau
forréttindi að ná þessum aldri. Flest
hugsuðum við líklega eitthvað á þá
leið, að við ættum enn mikið eftir. En
enginn veit hver verður næstur. Okk-
ur var þó öllum mjög brugðið er
félagi okkar Svanberg Árnason var
skyndilega burt kallaður nú um há-
tíðirnar.
Við sem fædd erum árið 1950 og
gengum saman í skóla á Akureyri
höfum alltaf verið mjög samstilltur
hópur. Við höfum í sameiningu fagn-
að ýmsum tímamótum svo sem skóla-
afmælum allt frá árinu 1972. Nú síð-
ast fögnuðum við sameiginlega
fimmtugsafmælum okkar með veg-
legu hófi. Svanberg var í undirbún-
ingsnefnd fyrir þetta stóra hóf okkar,
enda var hann ávallt reiðubúinn til að
leggja sitt af mörkum fyrir hópinn og
var traustur og góður félagi. Hann
útbjó og varðveitti m.a. skrá yfir okk-
ur jafnaldrana, en hún hefur að
geyma heimilisföng, svo að auðveld-
ara er að ná til okkar þegar eitthvað
stendur til.
Tíminn líður hratt og eftir því sem
árin færast yfir finnst okkur hann
herða verulega á sér. Þess vegna
verður samheldnin og vináttan stöð-
ugt mikilvægari.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur,
sem einu sinni var.
(Halldór Laxness.)
Við þökkum Svanberg samfylgd-
ina og sendum eiginkonu hans, son-
um, móður og öðrum ástvinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd undirbúningsnefndar
50 ára afmælisins.
Dóra og Una.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama,
en orðstír deyr aldregi,
þeim er góðan sér getur.
(Úr Hávamálum.)
Vertu sæll, kæri vinur, og þakka
þér fyrir allar ánægjustundirnar sem
við áttum saman.
Ég kynntist Svanberg fyrst, þegar
við Teddi vinur hans stofnuðum
hljómsveitina Comet á Akureyri á
sjöunda áratugnum. Svanberg var
dyggur stuðningsmaður hljómsveit-
arinnar, fylgdi okkur og var til að-
stoðaðar hvert á land sem við fórum.
Og margar ánægjustundir áttum við
þrír saman á æskuheimili Svanbergs
í Þingvallastræti 39. Þar nutum við
mikillar gestrisni og örlætis foreldra
Svanbergs, Fanneyjar og Árna, eig-
inleika sem Svanberg bar síðan með
sér alla tíð. Margt var brallað, enda
uppátæki Svanbergs mörg og óút-
reiknanleg. Á þessum árum brugðum
við Svanberg okkur meðal annars í
gervi spæjaranna Sam Flowers og
Birk Jones og spunnum um þá mörg
ævintýri í baráttu þeirra við and-
stæðinginn Johnna Spy. Þau ævin-
týri gætu eflaust fyllt margar bækur.
Leiðir okkar Svanbergs skildu
þegar við stofnuðum fjölskyldu og ég
flutti burt til náms og starfa og dvaldi
langdvölum erlendis. Þegar ég flutti
aftur heim á Norðurlandið barst mér
fljótlega tölvupóstur frá Svanberg og
fylgdu síðan mörg skeyti milli þeirra
Sam Flowers og Birk Jones. Þegar
við Katrín konan mín brugðum okkur
til Akureyrar heimsóttum við oftast
Svanberg og hans ágætu konu, Ragn-
hildi Thoroddsen, og nutum þar sömu
gestrisni og heima hjá Svanberg á
unglingsárunum. Jóhanni syni okkar
er minnisstætt að Svanberg átti tvö
sjónvörp, sem stóðu hlið við hlið, og
að hann bar í hann fullar skálar af
sælgæti og fleiri lítra af gosdrykkjum
í þeim heimsóknum. Allt var stórt í
sniðum hjá Svanberg, sem var góður
drengur, örlátur og hjálpfús.
Nú er Svanberg horfinn á braut.
Nú verður ekki jafn skemmtilegt að
koma til Akureyrar og ekki eins
spennandi að opna tölvupóstinn og gá
að bréfi frá Sam Flowers. Sam Flo-
wers mun þó lifa áfram og hver veit
nema bók um hann líti einhverntím-
ann dagsins ljós. Um það skal þó
engu lofað, en hann ætti það vel skil-
ið.
Við hjónin sendum Ragnhildi, son-
um þeirra hjóna og Fanneyju móður
Svanbergs okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Farðu sæll, vinur, nú skiljast leiðir
aftur.
Bjarki Jóhannesson.
SVANBERG
ÁRNASON
HJÓNAMINNING
jakkaföt fyrir ferminguna, og í
skólann vildi hann ekki eftir ferm-
ingardaginn, því í hans augum voru
menn þá strax fullorðinir og fóru
auðvitað beint að vinna.
Það hjálpaði afa alltaf mikið hvað
hann var yfirleitt bjartsýnn og
hafði gaman af lífinu og svo þessi
sanni áhugi á öllu sem tengdist sjó
og útgerð, sem ég held að sé eitt-
hvað sem afi og bræður hans höfðu
í blóðinu. En nú fækkar þeim hratt
sem þekktu miðin eins og lófana á
sér, kunnu öll örnefnin og treystu á
sjónminnið og reynslu frekar en
tæknina.
Hann gat verið ansi einarður í
skoðunum og það var ekki alltaf
auðvelt að ætla að rökræða eitt-
hvað sem afi hafði þegar myndað
sér skoðun á, en hann mat per-
sónuleika fólks og gerðir meira en
ætterni eða stjórnmálaskoðanir og
þeir sem einu sinni eignuðust vin-
áttu hans áttu hann alltaf að.
Það sýndi sig líka í veikindum
hans að margir hugsuðu til hans,
og allar heimsóknirnar sem hann
fékk meðan hann lá á sjúkrahúsinu
fyrir sunnan gáfu honum mikið. Afi
var sannur barnakarl, hann naut
þess meira en nokkur sem ég hef
þekkt að vera innan um börn og
ekkert var ofgert fyrir barnabörn-
in.
Þegar ég var tíu ára og fékk ekki
leyfi foreldranna til að fá hund var
bara eitt hægt að gera – leita til
afa.
Afi leysti vel úr málinu, ég mátti
eignast hvolp sem fengi húsaskjól
hjá honum.
Síðustu árin hefur heilsu afa
hrakað mjög, en hann hefur átt
ótrúlega góða tíma inn á milli og
var alltaf ákveðinn í því að njóta
þess tíma sem hann hefði. Seinni-
part sumars kom hann reglulega til
að fara með langafastelpuna, Dag-
nýju Freyju, í berjamó sem við
vorum svo heppin að hafa rétt hjá
húsinu. Það er dýrmæt minning
núna, þegar ég horfði á eftir þeim,
afi með stafinn í annarri hendi,
leiðandi litla stelpu enn hálfvalta á
fótunum í hinni. Hann lék mikið við
langafabarnið og oft urðu mikil læti
og fjör, en yfirleitt lauk látunum
með því að afi varaði viðstadda við
því að atast of mikið í barninu og
gera það þannig óþægt – það var
hans einkaréttur.
Það er mikill missir fyrir okkar
litlu fjölskyldu að hafa afa ekki
lengur, en það var ómetanlegt að
eiga hann að þennan tíma sem við
fengum. Það var honum og okkur
öllum mikið áfall þegar Berti bróð-
ir hans féll skyndilega frá í haust.
En það er víst eitt af því sem fylgir
því að eldast, að horfa á eftir mörg-
um ástvinum, sem alltaf er sárt.
Hann talaði stundum um að hann
gæti ekki hugsað sér að verða al-
veg rúmfastur og ósjálfbjarga, hon-
um varð að þeirri ósk sinni og það
ber að virða. Ég þakka elsku afa
mínum fyrir allt sem hann gerði
fyrir mig og fjölskyldu mína. Bless-
uð sé minning hans.
Edda.
Elsku besti afi minn. Nú þegar
þú ert dáinn hugsa ég um svo
margt sem við gerðum saman. Ég
var svo oft í Vallholti hjá ykkur
Nenna frænda. Mér fannst svo
gaman að gista hjá ykkur. Og þú
lánaðir mér dúnkoddann þinn,
þennan góða, þú veist.
Borða hjá ykkur allt sem mér
þykir best: Læri, saltkjöt, siginn
fisk og hákarl sem ég kallaði „adúl“
þegar ég kunni ekki enn að tala. Þá
var ég í pössun hjá þér eftir hádegi
þegar mamma var að vinna. Ég var
úti í kerrunni og vildi þá horfa á
þig innum eldúsgluggann á meðan
þú vaskaðir upp. Ef þér fannst ég
vera lengi að sofna lokaðir þú aug-
unum og þá gerði ég það líka, eða
þú sagðir mér að passa fyrir þig
trén og ég sofnaði. Þegar ég kom
inn aftur varst þú alltaf búinn að
baka vöfflur eða pönnukökur.
Pönnukökurnar voru samt best-
ar. Ef ég fann hvorki vöfflu- né
pönnukökulykt varð ég svolítið
móðgaður. Einu sinni bakaðir þú
lummur. Það var ekki vinsælt. Þeg-
ar mamma sótti mig sagði ég henni
strax að afi hefði bakað „lumur“
eins og hann hefði fengið þegar
hann var lítill og það væri ekki
hægt að rúlla þeim! Mér og Esther
fannst líka svo gott soðbrauðið sem
þið Nenni keyptuð alltaf.
Þegar ég var lítill setti ég á mig
hattinn þinn og fékk smá rakspíra
hjá þér. Það fannst mér flott.
Við vorum alltaf eitthvað að gera
saman ef þú varst nógu hress.Við
fórum á sjó, að veiða, eitthvað á
bílnum. Kannski fékk ég að keyra –
ég skal engum segja.
Við fórum líka stundum lengra
en þá keyrði Nenni okkur, við vor-
um svo góðir vinir allir þrír. Þá var
stoppað í sjoppu til að kaupa pulsu
og malt.
Kannski „prins“ í ábæti. Við átt-
um nefnilega „nammisjóð“. Þú
sagðir mér margt, margt sem
hjálpar mér að skilja betur það
sem nú hefur gerst. Þó við séum öll
leið finnst mér samt gott að þú sért
hjá ömmu minni sem var dáin þeg-
ar ég fæddist, en ég veit að þú
elskaðir hana svo mikið og sakn-
aðir hennar.
Það er svo ótalmargar minningar
sem ég á um þig, elsku afi minn.
Þú varst besti afinn í öllum
heiminum.
Þinn afastrákur
Snorri Þór.
Hjartans afi okkar. Þú kvaddir
okkur svo skyndilega, og við eigum
svo bágt með að kveðja þig, manni
finnst tíminn aldrei vera sá rétti,
svo margt var ógert og svo margt
ósagt, þótt mörg hugskeytin hafi
verið stíluð á þig. Fyrir okkur ertu
enn hér allt í kringum okkur, jafn
sterkur, jafn hlýr og lífsglaður, því
lífsgleði þín kæri afi var smitandi.
Tíminn hefur flogið frá okkur, við
erum öll að verða fullorðin en að
sætta sig við að svo mikilvægur
þáttur í lífi manns hverfi er ekki
gott, stór eða lítill, ástin er jafn
sterk.
Já, afi, nú ertu kominn heim til
Hans og þið amma sameinuð á ný.
Við unnum þér, elsku afi, hvíldar
þrátt fyrir söknuðinn. Þínu ævi-
verki er lokið og var það unnið
hörðum höndum. Elsku afi, hvíldu
að eilífu, við munum ávallt minnast
þín.
Kristjana, Jens og Óliver.
Við viljum í örfáum orðum minn-
ast föðurbróður okkar, Kristjáns
Stefánssonar, Kidda, sem nú er lát-
inn. Kristján föðurbróðir okkar var
fimmti í röð sjö systkina, en eru
þau nú öll látin nema Friðrik.
Þeirra foreldrar voru Stefán Árna-
son og Guðfinna Jóhannsdóttir á
Fáskrúðsfirði. Starfsvettvangur
Kidda, líkt og föður hans og
bræðra, tengdist sjónum, hann
vann við almenna sjómennsku, vél-
gæslu og útgerð. Kiddi gekk til
verka sinna af mikilli alúð og var
þá sama hvar borið var niður.
Hann var laghentur og greiðvikinn
og gott var að leita til hans ef eitt-
hvað aflagaðist. Ógleymanleg er
berjatínan sem hann smíðaði og gaf
mömmu, löngu áður en slíkir gripir
voru komnir á markað.
Kona hans var Esther Jensen,
glæsileg og góð kona, lést hún fyrir
rúmum tuttugu árum. Bjuggu þau
lengi á Lögbergi sem stendur á fal-
legum stað við sjóinn og var það
umhverfi ævintýraheimur í upp-
vexti okkar, heimur sem nú er
horfinn, þar sem saman fór sjó-
mennska og landbúnaður. Eftir
leik í fjörunni var gott að koma inn
á Lögberg, þar var alltaf tekið á
móti okkur með hlýju og einhverju
góðgæti.
Eftir að við fórum að heiman bar
fundum okkar sjaldnar saman, en
það var alltaf jafn notalegt að hitta
Kidda og fjölskyldu hans þegar við
heimsóttum fjörðinn okkar. Sér-
staklega var gaman að sjá hvað
barnabörnin nutu samvista við afa
sinn og komu eiginleikar hans þar
vel í ljós í umhyggju fyrir þeim.
Við viljum þakka ljúfum föður-
bróður fyrir samfylgdina og vottum
börnum hans og fjölskyldum
þeirrra samúð okkar.
Systkinin frá Miðgarði.
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina