Morgunblaðið - 12.01.2001, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Einar Már Jóns-son fæddist í
Reykjavík 29. apríl
1974. Hann lést 3.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Jón Bergmann Skúla-
son, f. 24.1. 1947, og
Þórdís Heiða Einars-
dóttir, f. 24.8. 1955.
Foreldrar hennar eru
Einar Bjarni Sturlu-
son, f. 22.1. 1919, og
Kristín Andrésdóttir,
f. 11.5. 1924.
Árið 1980 giftist
Þórdís Heiða fóstur-
föður Einars Más, Ásgrími Guð-
mundssyni, f. 1.3. 1957, foreldrar
hans eru Guðmundur Guðlaugs-
son, f. 23.7. 1932, og Ásdís Erla Ás-
grímsdóttir, f. 6.6. 1935, d. 27.1.
1992. Systkini Einars Más eru Ás-
grímur Fannar, f. 7.4. 1982, unn-
usta hans er Perla Dís Kristins-
dóttir, f. 16.10. 1982, og Ásdís
Erla, f. 4.2. 1989. Þórdís Heiða og
Ásgrímur skildu árið
1997.
Einar Már ólst upp
í Reykjavík og gekk í
Breiðagerðis- og
Réttarholtsskóla.
Síðan nam hann mat-
reiðslu í Múlakaffi
og útskrifaðist frá
Hótel- og veitinga-
skóla Íslands við
Menntaskólann í
Kópavogi í janúar
1997 og vann hann
við þá iðn þar til
hann lést.
Í lok ársins 1997
kynntist Einar Már Berglindi
Garðarsdóttur, f. 16.9. 1977. For-
eldrar hennar eru Sveindís Alex-
andersdóttir, f. 31.5. 1958, og
Garðar Guðnason, f. 1.5. 1958.
Dóttir Einars Más og Berglindar
er Hrafnhildur Eva, f. 19.11. 1999.
Útför Einars Más fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku sonur minn. Ástarþakkir
fyrir að hafa verið til.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta
mig við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark, til að breyta því sem ég get
breytt, og vit til að greina þar á milli.
(Æðruleysisbænin.)
Helgum guðs börnum herrans hold
helgaðu bæði jörð og mold,
gröfin því er vort svefnhús sætt,
svo má ei granda reiðin hætt.
Svo að lifa, ég sofni hægt,
svo að deyja, að kvöl sé bægt,
svo að greftrast sem guðs barn hér,
gefðu, sætasti Jesú, mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Megi algóður Guð geyma hjartans
barnið mitt og styrkja okkur sem eft-
ir lifum og vera okkur öllum náðugur.
Þín eilíft elskandi
mamma.
Oft höfum við heyrt það sagt að
þeir sem deyi ungir séu þeir sem Guð
elski mest, en það er ekki fyrr en nú
að við komumst að því af eigin raun
að það er satt. Elsku Einar, við áttum
svo margar góðar stundir saman og
það er svo erfitt að sætta sig við það
að þú sért nú látinn og farinn í annan
heim. Lífið reyndist þér oft á tíðum
erfitt og á þessum alltof stutta tíma
sem þú varst meðal vor upplifðir þú
eflaust meira en margir gera á allri
sinni lífstíð. Vonandi hefur þú nú öðl-
ast þann innri frið sem þú öðlaðist
ekki hér. Þrátt fyrir alla þessa sorg
má þó finna gleði og er hún þín ynd-
islega dóttir Hrafnhildur Eva og
þökkum við þér og Guði fyrir hana,
því að þar eigum við stóran hlut í þér.
Við munum alltaf varðveita minn-
inguna um þig í hjarta okkar og vit-
um það að þú munt ávallt vaka yfir
okkur. Megi Guð varðveita þig að ei-
lífu.
Ég var lítið barn
og ég spurði móður mína
hver munur væri á gleði og sorg.
Móðir mín strauk yfir hár mitt og svaraði:
Sá maður sem aldrei kennir sorgar í hjarta
sínu
getur ekki glaðst
því hann þekkir ekki sorgina.
(Þórunn Magnea.)
Þín systkini
Fannar og Ásdís.
Þjáningin er fæðingarhríð skiln-
ingsins.
Eins og kjarni verður að sprengja
utan af sér skelina, til þess að blóm
hans vaxi upp í ljósið, eins hljótið þið
að kynnast þjáningunni. – Kahlil
Gibran.
Nú þegar birta tekur á nýju ári
fáum við þær fréttir að elskulegur
frændi okkar sé farinn til nýrra
heimkynna. Þetta er stórt högg fyrir
þá sem eftir standa – þögulir í sorg.
Geta ekki snúið tímanum við…
Minningarnar um Einar Má eru
margar þótt þær tilheyri mest liðn-
um tíma því samgangur varð strjálli
þegar börnin uxu úr grasi og hver fór
í sína átt.
Við munum hann fyrst og fremst
fyrir það hvað hann var fljótur að
hugsa, fljótur að hlaupa og fyrir það
að honum var alltaf að detta allt
mögulegt og ómögulegt í hug. Þrenn-
ingin Helga Björk, f. 1973, Einar
Már, f. 1974, og Villi Þór, f. 1975, er
ógleymanleg og margar minningar
koma upp í hugann. Það var ekki ró-
legheitunum fyrir að fara þegar þau
hittust og uppátækin ótrúleg.
Einar Már var fallegur drengur og
sérlega góður við allt og alla. Hann
líktist mjög móður sinni, handfljótur
og vandvirkur með afbrigðum, sann-
kallaður þúsundþjalasmiður og svo
skipulagður með alla hluti að af bar.
Alveg frá því að hann var smástrákur
og eitthvað þurfti að setja saman eða
lagfæra á heimilinu var Einar Már
kallaður til.
Hann lærði kokkinn og vann við
það og minnisstæð er síðasta veislan
sem hann sá um í fjölskyldunni,
fermingarveisla frænda okkar síðast-
liðið vor. Maturinn var svo góður og
fallega framreiddur. Þegar hann var
spurður hvort hann væri ekki búinn
að vera með þetta í undirbúningi
lengi svaraði hann: Nei, nei, ég byrj-
aði í morgun!
Honum lá alltaf lífið á, virtist alltaf
vera að flýta sér að lifa – okkur er
sannarlega ekki öllum ætlaður sami
tími til að lifa lífi okkar hér á jörðu.
Litla Hrafnhildur Eva fær örugg-
lega að vita af því að hún á einhvern
að í föðurættinni sinni, en þeim feðg-
inum þótti svo vænt hvoru um annað.
Elsku Heiða systir, Ási, Ásdís
Erla, Fannar, Berglind og Hrafn-
hildur Eva, megi algóður Guð varð-
veita ykkur og gefa ykkur styrk í
þessari miklu sorg.
María Henley og fjölskylda.
Ég er harmi slegin. Hver er til-
gangurinn með veru okkar hérna?
Sjaldan hefur þessi spurning sótt
eins að mér og þessa síðustu daga.
Einar Már kom inn í líf okkar með
mömmu sinni fjögurra ára gamall.
Bróðir minn varð pabbi hans. Á bak
við þau mæðgin stendur stór, sterk
og samheldin góð fjölskylda. Þetta
var einstaklega fallegur og fjörugur
strákur sem hafði endalausa orku.
Ánægjulegar minningar þjóta um
huga minn. Gifting foreldra hans.
Lítill strákur og minni frænka mars-
era prúðbúin inn kirkjugólfið. Hann
er búinn að koma frænkunni í skiln-
ing um hvernig fólk eigi að haga sér
við svona hátíðleg tækifæri. Þau
standa sig eins og hetjur. Sumarfríið
í Ameríku hjá afa Ed og ömmu Sof-
fíu. Strákurinn hleypur stoltur í allt
of stórum Batman-búningi með til-
heyrandi hljóðum um allt hús, öllum
til mikillar skemmtunar.
Sundlaugaferðirnar. Amma Ásdís
að fara á taugum uppi á sundlaug-
arbakka leitandi að drengnum í laug-
inni gjörsamlega óhræddum við
vatnið. Hann kemur stöku sinnum
upp úr vatninu með höfuðið og skilur
ekkert í þessum látum í konunni.
Sumarbústaðaferðirnar. Að leik úti í
náttúrunni. Þar nýtur hann sín. Af-
mæli litlu frænkunnar rétt fyrir jólin.
Nýsaumuðu jólafötin orðin frekar
tætingsleg þegar komið er að heim-
för. Uppúrgirtur, sveittur og sæll.
Fjölskyldan stækkar, fyrst kemur
bróðir og svo systir. Þau eiga góða
foreldra. Þetta er góð fjölskylda.
Drengurinn eldist og fer að lifa sínu
lífi og sambandið á milli okkar
minnkar. Aðstæður breytast. En allt-
af koma fréttir. Hann er orðinn kokk-
ur. Hann eignast unnustu og svo
kemur lítil dóttir. Maður sér hann í
stórafmælum og tilsýndar stöku
sinnum. Þá er brosað og veifað. Svo
er allt búið. Eitthvað brestur. Einar
Már er farinn úr þessari jarðvist og
örugglega á stað þar sem honum líð-
ur vel. Ég þakka honum fyrir allt það
sem hann var okkur og allar þær
yndislegu stundir sem við áttum
saman í gegnum árin. Megi minning
um fallegan og góðan dreng hjálpa
foreldrum hans, systkinum, unnustu
og litlu dóttur og fjölskyldum þeirra í
gegnum þessa miklu sorg.
Louisa (Lúllý).
Þegar ég kom heim að kvöldi hins
3. janúar biðu mín hræðilegar fréttir,
Einar Már frændi minn var dáinn,
frændi minn sem ég leit á sem minn
eldri bróður, nei það gat ekki verið,
ekki Einar Már, en þegar þetta
smám saman varð ljósara, kom sorg-
in, reiðin og söknuðurinn, ég trúði
þessu ekki og geri ekki enn.
Þessi strákur, sem ég hélt að væri
ódauðlegur, hann var fastur punktur
í lífi mínu eins og allra að ég held, ég
hef alltaf borið mjög mikla virðingu
fyrir honum Einari Má og mun alltaf
gera, hann var stóri bróðir minn.
Þegar þú ert farinn frá okkur,
elsku Einar Már, vildi ég óska þess
að við hefðum eytt meiri tíma saman,
talað meira saman, en ég veit að það
verður að bíða þar til við hittumst aft-
ur, þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
mér og gera allt fyrir mig sem þú
gerðir með bros á vör, maður gat
ekki annað en farið í gott skap þegar
þú varst nálægt, bros þitt og hlýja
EINAR MÁR
JÓNSSON
✝ Kolbrún ErlaEinarsdóttir,
Háaleiti 7, Keflavík,
fæddist á Akureyri
22. september 1944.
Hún lést á Landspít-
alanum í Reykjavík
4. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar eru Einar Einars-
son, prentari, f. 3.8.
1919, og Ragnheiður
Jóhannesdóttir, hús-
móðir, f. 31.5. 1921.
Systir Erlu er Ásdís
Einarsdóttir, f.
29.11. 1948, maki
Sigurður Rúnar Gíslason, f. 31.5.
1944.
Erla giftist 1962 Garðari Kjart-
íð Stefánsson, f. 25.10. 1989, og b)
Elvar Stefánsson, f. 11.11. 1994.
Eftirlifandi maki Erlu er Þórður
Jónsson, f. 13.2. 1941. Barn þeirra
er: Linda Björk Þórðardóttir, f.
29.9. 1979, unnusti Grétar Magn-
ússon, f. 8.7. 1970.
Börn Þórðar af fyrra hjóna-
bandi eru: 1) Helena Þórðardóttir,
f. 7.7. 1963, maki Þröstur Antons-
son, f. 13.7. 1966. Börn 1a) Þórður
Valdimar, f. 25.10. 1982, 1b) Fann-
ey, f. 10.3. 1985, og 1c) Anton, f.
20.9. 1989. 2) Kristín Þórðardóttir,
f. 21.8. 1965, maki Þórarinn Pét-
ursson, f. 2.7. 1966. Börn: 2a) Sig-
rún Harpa, f. 27.10. 1987, 2b) Elín
Ástrós, f. 10.7. 1992, og 2c) Helena
Sóley, f. 7.10. 1995. 3) Ingvar Þor-
steinn Þórðarson, f. 16.9. 1970.
Erla starfaði síðustu ár við
hreingerningafyrirtæki sitt á veg-
um Keflavíkurverktaka.
Útför Erlu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
anssyni frá Akranesi.
Þau skildu. Börn Erlu
og Garðars eru: 1) Sig-
urborg Garðarsdóttir,
f. 25.3. 1962, maki Jón
Davíð Olgeirsson, f.
20.1. 1954. Börn Sig-
urborgar af fyrra
hjónabandi eru: a) Sól-
veig Lilja Jóhanns-
dóttir, f. 28.12. 1980,
unnusti Jón Björn
Lárusson, f. 26.5.
1977, b) Erla Jóhanns-
dóttir, f. 5.8. 1985, og
c) Arnar Már Jóhanns-
son, f. 6.3. 1989. 2)
Ragnheiður Garðarsdóttir, f. 22.7.
1965, maki Stefán B. Ólafsson, f.
11.6. 1965. Þeirra börn eru: a) Dav-
Aðventan er sá tími ársins sem við
fyllumst tilhlökkun yfir jólunum og
lýsum upp skammdegið með birtu, yl
og samverustundum með okkar nán-
ustu. Þessi aðventa hafði því miður
ekki það yfirbragð sem vant er og
vörpuðu veikindi Erlu þar skugga á.
Allt í einu var þessi tími orðinn fjöl-
skyldunni áhyggjuefni sökum þess
hve hún hafði veikst alvarlega. Síðast-
liðið ár var Erlu erfitt sökum heilsu-
brests. Í nóvember síðastliðnum
greindist hún með sjúkdóm þann er
varð henni að aldurtila. Með maka
sinn sér við hlið og fjölskyldu barðist
hún til síðasta dags.
Upp koma margar minningar frá
liðnum árum og eru mér efstar í huga
þær minningar er Erla, móðursystir
mín, bjó ásamt fjölskyldu sinni á Sól-
vallagötunni í Reykjavík. Dætur
hennar, þær tvær elstu, Bogga og
Ragna, voru mínir helstu leikfélagar.
Við vorum allar á svipuðum aldri og
ég bjó ásamt fjölskyldu minni í húsinu
við hliðina. Við frænkurnar þóttum
stundum uppátækjasamar og kom
Erla einu sinni að okkur inni í her-
bergi þar sem Bogga var búin að
klippa af mér hárið með því að setja
vaskafat á höfuðið á mér og klippa
eftir. Ég var svo komin langleiðina
með að klippa Boggu er Erla sagði að
nú væri nóg komið. Á góðum stund-
um höfum við oft hlegið að þessu og
ýmsu öðru skemmtilegu sem gerðist í
þá daga.
Erla frænka var alla tíð sjómanns-
kona og eins og góðri sjómannskonu
sæmir var hún húsbóndi á sínu heimili
og þurfti ætíð að stóla á sjálfa sig
bæði hvað snerti heimilishald svo og
sitthvað er viðkom bílnum. Mér er
það ákaflega minnisstætt er Erla átti
Tánusinn, gamlan hvítan bíl. Gat
hafði komið á pústkerfi bílsins og
Erla var ekki lengi að finna ráð því til
bjargar. Hún sendi okkur stelpurnar
út í búð til að kaupa tyggjó, ekki bara
einn pakka heldur margar af stærstu
tyggjókúlunum sem til voru í búðinni.
Þegar heim var komið mátti sjá okkur
stelpurnar þar sem við stóðum úti í
porti að tyggja tyggjó og rétta Erlu
svo tugguna til að hún gæti troðið í
gatið. Viti menn, þessi viðgerð var hin
ágætasta og dugði vel. Þetta var svo
endurtekið eftir þörfum, þar til var-
anlegri viðgerð fór fram. Erlu frænku
er rétt lýst með þessari litlu sögu, hún
hafði alltaf ráð við öllu og þótti ákaf-
lega dugleg að bjarga sér. Já, það var
margt skemmtilegt brallað á Sólvalla-
götunni í þá daga og það var mér mik-
ið áfall er Erla flutti með fjölskyldu
sinni til Keflavíkur. Ég man að ég
grátbað mömmu að flytja þangað líka
en það var víst ekki hægt. Árin sem á
eftir komu var ég tíður gestur á heim-
ili Erlu frænku og var alltaf velkomin.
Erla var dugnaðarkona og þekkt
fyrir vinnusemi sína sem sýndi sig
best í velgengni fyrirtækis hennar og
var henni oft sýnt þakklæti fyrir störf
sín.
Síðustu ár hefur samgangur fjöl-
skyldna okkar minnkað eins og svo
oft vill verða. Þrátt fyrir lítinn sam-
gang síðustu misseri lifir minningin
um Erlu frænku og bið ég almáttugan
Guð að blessa minningu hennar og
styrkja fjölskyldu hennar í þessari
miklu sorg. Ég sendi afa og ömmu,
Þórði, Boggu, Rögnu og Lindu og
fjölskyldum þeirra mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Guð blessi ykkur öll
og varðveiti.
Elsku Erla, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Gunnhildur Grétarsdóttir.
Á stundu sem þessari verður mér
hugsað til baka til áhyggjulausu
æskuáranna á Akranesi þegar komið
er að því að kveðja Erlu hinstu
kveðju. Við vinkonurnar, Erla, Valla
og undirrituð, bjuggum gegnt hver
annarri á Heiðarbrautinni og vorum
við óaðskiljanlegar á okkar yngstu ár-
um. Aðalleiksvæði okkar voru Lang-
isandur, kartöflugarðar og preststún-
ið. Þá var líflegt á Heiðarbrautinni
hvort sem var að degi eða kveldi en
þar voru stundaðir hópleikir af börn-
um úr nágrenninu því ekki var um-
ferðin söm og í dag. Í götunni okkar
mátti finna sjúkrahús, fjós, fjárhús,
hlöðu, smábáta liggjandi letilega upp
við húsveggi innan um baldursbrár,
brenninetlur, rabarbara og njóla.
Þetta var á þeim tíma sem Akranes
var að breytast úr þorpi í bæ og annað
hvort hús bar sitt eigið nafn en önnur
voru aðeins númer við götu.
Samneyti mitt við Erlu og fjöl-
skyldu hennar áttu stóran þátt í að
móta æskuminningar mínar. Alltaf
vorum við vinkonurnar aufúsugestir
hvort sem var á heimili hennar eða í
prentsmiðjunni hjá föður hennar, en
hún var starfrækt á neðri hæð heim-
ilisins. Erla var fjörmikil stelpa, hlát-
urmild og skapgóð og fann upp á hin-
um ýmsu skemmtilegu uppátækjum.
Þar kom að leiðir skildu, mín fjöl-
skylda flutti suður og í gegnum ung-
lingsárin sáumst við sjaldan. Það var
ekki fyrr en við báðar fluttum til
Keflavíkur að kunningsskapurinn
endurnýjaðist. Þótt við sæjumst
sjaldan var alltaf eins og leiðir hefðu
aldrei skilið. Ánægjulegt var að ræða
við Erlu um málefni líðandi stundar
og hafði hún sterkar skoðanir á því
sem betur mátti fara í okkar litla sam-
félagi. Þá fór hún ekki varhluta af erf-
iðleikum lífsins fremur en aðrir, hún
mætti þeim með æðruleysi og dugn-
aði. Hún vílaði ekki fyrir sér að takast
á við erfið verkefni og leysti þau jafn-
an vel af hendi.
Nú er komið að leiðarlokum, fyrr
en margur ætlaði. Í lok mánaðarins er
komið að reglubundnum endurfund-
um okkar skólasystkinanna af Skag-
anum. Ég trúi því og treysti að Erla
vinkona mín eigi sinn sérstaka endur-
fund á himnum með frelsara okkar og
föður Jesú Kristi.
Fjölskyldunni allri vil ég votta
mína innilegustu samúð.
Guð blessi minningu Kolbrúnar
Erlu.
Edda Björk Bogadóttir.
Elsku vinkona.
Kallið er komið,
komin er nú stundin
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgjá í friðarskaut.
(V. Briem)
Um leið og við kveðjum okkar
ástkæru vinkonu þökkum við henni
fyrir sérstaka og ánægjulega sam-
fylgd, sem í raun á engan sinn líka.
Kæri Þórður, foreldrar, börn og
fjölskyldur, megi guð styrkja ykkur
öll í sorg ykkar.
Hulda, Júlíus, Inga Lóa
og Hafsteinn.
KOLBRÚN ERLA
EINARSDÓTTIR