Morgunblaðið - 12.01.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Logi Runólfssonfæddist í Reykja-
vík 31. janúar 1941.
Hann lést af slysför-
um 2. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Nanna
Halldórsdóttir, f. í
Reykjavík 22. júlí
1918, d. 4. desember
1997, og Runólfur
Sæmundsson, f. í
Reykjavík 30. októ-
ber 1916. Logi var
elstur þriggja
bræðra en bræður
hans eru Daði Run-
ólfsson, f. 30. nóvember 1945, og
Halldór Björn Runólfsson, f. 4.
október 1950.
Logi kvæntist 1. október 1966
Önnu Kristjánsdóttur, f. 23. des-
ember 1943. Foreldrar hennar
voru Rósa Þorsteinsdóttir, f. á
Þverhamri í Breiðdal 16. júlí
1920, d. 8. ágúst 1992, og Krist-
ján Kristjánsson, f. á Seyðisfirði
6. júlí 1905, d. 15.
nóvember 1977.
Logi og Anna eign-
uðust tvö börn:
Nönnu Logadóttur,
f. 6. maí 1967, og
Kristján Frosta
Logason, f. 29. apríl
1978. Sambýlismað-
ur Nönnu er Bjarki
Ríkharðsson, f. 3.
júlí 1965. Sonur
Nönnu er Jón Logi,
f. 8. september
1990.
Logi lauk prófi
frá Gagnfræðaskóla
Austurbæjar og frá Samvinnu-
skólanum á Bifröst 1960. Hann
starfaði við ýmis störf á árunum
1960–1964 en þá stofnaði hann
ásamt föður sínum og bróður
fyrirtækið Blossa sf. þar sem
hann starfaði til dauðadags.
Útför Loga fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Elsku pabbi.
Helst hefði ég viljað fá að kveðja
þig með hraustlegu faðmlagi eins og
við vorum vanir en vegna þess
hversu fljótt þú fórst nota ég nú
tækifærið og skrifa þér nokkur orð.
Ég veit að þú nagar nú neglurnar og
hefur áhyggjur af mömmu og okkur
börnunum og þess vegna vil ég segja
þér og fullvissa þig um að þær
áhyggjur eru óþarfar. Ég mun hugsa
um mömmu og Nönnu systur ásamt
öllu því góða fólki sem stendur okkur
svo nærri og hefur stutt okkur á
þessum erfiðu tímum. Þú ert heldur
betur búinn að leggja mér lífsregl-
urnar og undirbúa mig fyrir lífið þó
svo að þú hafir ennþá verið að kenna
mér eitthvað nýtt á hverjum degi.
Það voru jú þínar ær og kýr að segja
mér hvað væri rétt og hvað væri
rangt auk þess sem þú lagðir þig sí-
fellt fram við að fræða mig um bæði
allt og ekkert enda var af nógu að
taka úr þeim óþrjótandi viskubrunni
sem þú áttir í kollinum. Góðmennska
þín og heiðarleiki hafa ávallt verið
mitt leiðarljós í leit minni af sjálfum
mér og efast ég ekki um að þar hafi
ég fengið það besta og jafnframt
hollasta lífsveganesti sem völ er á.
Þær eru ófáar þumalputtareglurnar
og nánast óteljandi heilræðin sem þú
gafst mér og ég mun búa að alla ævi.
Ókosti þína bentir þú mér á að
nýta mér sem víti til varnaðar en
segja má að þeir hafi verið fáir en
frekar þungir og hvíldu þeir þá helst
á sjálfum þér. Ég átti með þér marg-
ar góðar stundir sem ég mun aldrei
gleyma og ég vona að ég sjái þig ein-
hvers staðar, einhverntíma aftur á
ný. En þangað til vil ég að þú vitir að
ég ætla mér að vera góður og einlæg-
ur fulltrúi þinn hvar sem ég kem um
alla ævi. Nú ert þú farinn, og kemur
víst ekki aftur, en eftir situr minn-
inginn um stórkostlegan mann, einn
af þeim albestu sem ég kveð nú í
hinsta sinn og minnist ég um leið
orðanna sem þú hrópaðir upphátt
um hver einustu áramót: „Happy
New Year, I Love You.“
Takk fyrir allt, pabbi minn.
Þinn sonur að eilífu,
Frosti Logason.
Elsku pabbi minn. Það er ólýsan-
lega sár tilfinning að þurfa að kveðja
þig svona snögglega. Þið mamma
gáfuð mér svo góða æsku og þú
studdir mig ómetanlega mikið í líf-
inu. Þú varst svo góður maður, alltaf
tilbúinn að hjálpa öðrum og miðla af
visku þinni og heiðarleika. Aldrei féll
af þínum vörum hnjóðsyrði um nokk-
urn mann. Það verða viðbrigði að
geta ekki hringt til þín þegar mig
vantar svör við einhverju því aldrei
var komið að tómum kofunum hjá
þér, þú varst svo víðlesinn og minn-
ugur.
Ég skal ekki bregðast þér að
styðja mömmu og Kristján Frosta
bróður, við eigum eftir að sakna þín
svo mikið. Takk fyrir allar góðu
minningarnar ekki síst síðastliðin jól
og áramót þegar við áttum svo marg-
ar góðar stundir saman.
Minningin um þig verður ávallt í
hjarta mínu.
Þín elskandi dóttir,
Nanna.
Aldrei framar óttast þú
eldraun dags né kalda nótt;
kvatt þú hefur heimsins bú,
heimför gert og laun þín sótt.
Æskufjör og heimsins hold
fylgist að í dökka mold.
Aldrei meir þér ógna skal
ygglibrún og ráðin há;
skeyt ei framar flík né mal,
fellur eik sem visið strá.
Speki, vald og hreystihold
Hafnar allt í kaldri mold.
Aldrei meir þig skelfa skal
skrugga snögg og elding föl,
áfjátt níð og eitrað tal;
öll er gengin sæld og kvöl.
Ást sem björtust finnst á fold
fylgir þér í svarta mold.
Enginn seiður æri!
enginn galdur særi!
illir andar víki!
Alein þögnin ríki!
Hljóttu frið í hinztu gjöf;
heiður signi þína gröf!
(Þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Margrét og Halldór Björn.
Elsku Logi frændi. Þegar við
fengum þær sorglegu fréttir að þú
værir farinn frá okkur virtist það svo
óraunverulegt. Þú, sem hafðir verið
svo hress og kátur með okkur fjöl-
skyldunni á gamlárskvöld, varst
skyndilega fallinn frá. Hvernig hefði
okkur getað grunað að þetta yrði í
síðasta sinn sem við myndum fagna
nýju ári með þér?
Þau eru ógleymanleg öll áramótin
þegar við systkinin fylgdumst með
þér og Daða frænda kveikja ykkur í
vindli til að geta sent flugeldana á
loft þegar miðnætti nálgaðist og
kvöldhimininn var baðaður í ljósa-
dýrð.
Eins og við munum eftir þér
varstu alltaf svo hress að þú gast
komið öllum í kringum þig í gott
skap. Þú varst alltaf svo hlýlegur í
viðmóti. Þegar við vorum yngri varst
þú ávallt sá sem veittir okkur hvað
mesta athygli, enda orðlagður fyrir
barngæsku og nærgætni gagnvart
þeim sem voru að stíga sín fyrstu
spor í þessum heimi. Þannig minnist
pabbi þín einnig best en honum
varstu alltaf sannkallaður stóri bróð-
ir, fullur af gæsku og hrekkleysi.
Við söknum þín sárt og eigum,
eins og allir sem þekktu þig, erfitt
með að sætta okkur við þetta svip-
lega slys. Eina huggunin er að dauði
þinn var snöggur og að nú ertu kom-
inn til betri staðar en okkar hraða og
harða heims. Megi Guð styrkja þína
nánustu í sorginni og hjálpa okkur
að varðveita allar góðu endurminn-
ingarnar frá samfundunum við þig.
Þegar ég horfi burt í bláa firð,
þú birtist mér,
því mildur bjarmi af mána og stjörnu-dýrð
er mynd af þér.
(Þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Árni og Sigrún.
Ég get ekki sagt með réttu að ég
hafi þekkt Loga eins lengi og þeir
sem kynntust honum í bernsku, því
ég hef aðeins þekkt hann í tæp þrjá-
tíu ár. Líklega er það ekki langur
tími þegar tekið er tillit til þess að við
jafnaldrarnir vorum fæddir á fyrri
hluta aldarinnar sem leið. Þó vorum
við ekki mjög gamlir eða það fannst
okkur að minnsta kosti ekki. Fyrstu
kynni okkar voru þau, ef ég man
rétt, að við vorum ekki að fullu sáttir
við litinn á húsum okkar. Þannig var
nefnilega málum háttað að við vorum
nágrannar, bjuggum í sitt hvorum
enda raðhúsalengju með tvö hús á
milli. Þegar fyrstu litir veggja og
glugga tóku að fölna og mást og ef til
vill eitthvað að flagna var tekið til við
að endurnýja hverfandi fegurð fast-
eigna okkar og þá fór eins og oft þeg-
ar Íslendingar eiga í hlut, að við gát-
um ekki orðið fyllilega sammála. Það
gátu raunar ekki heldur þeir sem
bjuggu á milli okkar Loga. Þar sem
örlögin höfðu skikkað okkur í raðbýli
hlaut svo að fara, að í ríflega tuttugu
og fimm ár hafa þessi fjögur hús í
lengjunni aldrei verið nákvæmlega
eins á litinn. Hinu hefðum við aldrei
gengist við, að litirnir væru ekki þeir
sömu.
Við hjónin höfðum mikla ánægju
af því að kynnast Loga. Raunar varð
Inga fyrri til og hafði þekkt hann
lengur, því þegar hún ung að árum
vann einn vetur í eldhúsi Samvinnu-
skólans á Bifröst var Logi þar nem-
andi. Hefur hún oft nefnt hvað Logi
bar þar af öðrum ungum mönnum í
fasi öllu og háttprýði. Sagði hún hon-
um þetta alloft og gat ég ekki betur
séð en að hann roðnaði eilítið við í
hvert sinn er hún hældi honum svo
hann mátti heyra. Ekki hafði ég
kjark til að spyrjast frekar fyrir um
þá hluti.
Alloft sagði Logi frá því að ungur
vann hann hjá Landssímanum við
lagningu símans við norðanverðan
Breiðafjörð. Á Barðaströnd komu
þeir Logi og vinnufélagar hans í
Litlanes til Júlíusar, sem bjó þar síð-
astur ásamt konu sinni og syni og
Jóni Thorberg vinnumanni. Leist
Loga stax vel á þetta fólk allt, ekki
síst Jón. Ungur hafði Jón misst ann-
an fótinn og hafði tréfót öðrum meg-
in til þess að báðir fætur mættu telj-
ast jafnlangir. Tréfóturinn þreytti
hann og meiddi og því gerðist það
ósjaldan að Jón kastaði tréfætinum
og gekk þá á hnjánum. Þannig sá
Logi hann ganga að slætti í Litla-
nestúni og þreyttist ég seint á að
heyra Loga segja frá þessu, því sam-
úð hans með þessum hörðu lífskjör-
um leyndi sér ekki.
Logi var góður ökumaður og þeg-
ar ég frétti að hann væri látinn í um-
ferðarslysi þótti mér sem eina ferð-
ina enn væri verið að segja söguna af
sægarpi þeim sem oft hafði siglt í
gegnum brimskafla og brotsjói, en
drukknaði að lokum í bæjarlæknum
á sólfögrum sumardegi.
Logi var mjög vel menntaður þó
ég kunni ekki vel að rekja skóla-
göngu hans. Ég tók fljótlega eftir því
að merkilega eins var smekkur okk-
ar á því sem í bókum stendur, ekki
síst ljóðum. Höfðum við báðir mikið
dálæti á kveðskap Jóns Helgasonar,
bæði birtum og óbirtum. Við þurft-
um ekki annað en tilvitnun í slíkar
yrkingar til þess að sættast að mestu
eftir vitsmunalega umræðu um t.d.
liti á húsum, þar sem við gátum aldr-
ei orðið fyllilega sammála um hin
fínni blæbrigði litanna. Oft barst í tal
þýðing Jóns á gömlu sænsku kvæði
sem Magnús prúði hafði þýtt fyrir
löngu, en Jóni líkaði ekki allskostar
þýðingin. Ein vísa úr þessu kvæði
finnst mér einhvern veginn eiga bet-
ur við nú en oft áður:
Dauðinn er veiðimaður
sem drepur í þrá,
fer hann með sína hunda,
fellir hann eina rá,
fellir hann síðan aðra,
fellir hann síðan tvær,
fellir hann allt fyrir ofan mold
sem andar og lifir og grær.
Við Inga viljum ekki trúa því að
það sé fullseint að þakka Loga fyrir
vináttuna og samfylgdina, og send-
um Önnu, Nönnu, Kristjáni Frosta
og öðrum aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur.
Leifur A. Símonarson.
Hann Logi vinur minn er farinn.
Það var hringt til mín seinnipart 2.
janúar síðastliðinn og mér færð þessi
hörmungarfrétt; að hann Logi vinur
minn hefði látist í bílslysi upp úr há-
deginu.
Hugur minn hefur verið fullur af
hugsunum um Loga síðan.
Eitt kvöldið nú í vikunni fór ég til
Runólfs, pabba Loga, og truflaði
hann þar sem hann var kominn með
kvöldmatinn fyrir framan sig. Eitt
sinn í samtalinu leit Rönsi til lofts og
sagði: „Svona var þetta nú bara,
Logi minn.“ Hann leit síðan á mig og
spurði: „Heldurðu að það sé fram-
hald?“ „Hver veit,“ svaraði ég, „en
þú, hvað heldur þú?“
„Ég veit að það er,“ svaraði Run-
ólfur og sagði mér svo söguna sem
bjó að baki vissu hans. Maturinn
varð ískaldur, við töluðum um Loga í
tvo tíma, báðir jafn ósáttir við ótíma-
bæra brottför, hvorugur kannski
nógu sáttur við Loga síðustu árin, en
báðir harmi slegnir yfir að þurfa að
kveðja fyrirvaralaust góðan dreng,
son og vin sem okkur þótti svo
óhemju vænt um.
Nanna og Runólfur fluttu í íbúð í
húsi foreldra minna við Skólavörðu-
stíg með Loga þegar hann var
þriggja ára, ég var þá fjögurra. Við
vorum eins og bræður á uppvaxtar-
árunum. Margs er að minnast.
Skömmu eftir að Logi kom í húsið
fékk hann talið mig á að fara inn á
skrifstofu til föður míns og falast eft-
ir peningum til sælgætiskaupa.
Heldur uppburðarlítill og niðurlútur
tókst mér að stynja upp: „Pabbi viltu
gefa okkur aur?“ „Krónu sagði ég,“
gall þá í Loga.
Vinskapurinn hélst fram á fullorð-
insár. Minnisstæðar eru heimsóknir
til Loga og besta skólafélaga hans,
Gissurar á Bifröst, þegar Loga tókst
að fá væna smjörklípu út í kjötsúp-
una í tilefni gestakomu! Þá einnig
heimsóknir okkar Loga saman til
Gissurar og félaga í símavinnuflokki
vestur í Dölum, þar sem Guðjón
gamli, einn flokksfélaganna varð að
ævilöngu skemmtiefni, sakir sér-
staks málfars, talanda og framkomu.
Fjölskylda Loga flutti til Buenos
Aires en Logi undi ekki í því lofts-
lagi, kom heim á undan hinum og bjó
þá hjá mér og fyrri konu minni,
Birnu, fyrsta árið sem við bjuggum
saman, árið sem við eignuðumst
eldri son okkar.
Svo fór að okkar fóstbræðralag
rofnaði. Hvers vegna veit ég ekki.
Útundan mér vissi ég að Logi átti við
erfiðleika að stríða, hann glímdi við
sama volduga andstæðinginn og mér
hefur sjálfum reynst erfiður í gegn-
um árin. Þrívegis gerðum við til-
raunir til að endurvekja sambandið,
hittumst og vorum saman hluta úr
dögum, en með litlum árangri og án
þess að ég fengi botn í sambandsslit-
in. Í mörg ár var sambandið tvö sím-
töl á ári á afmælisdögum okkar svo
og skiptst á jólakortum.
Þessar línur eru skrifaðar fyrir
mig sjálfan, tilraun til að létta af mér
hluta af þeim minningaflaumi sem
um huga minn flýgur.
Helgi Hákon.
Þessi heimur er
ekki aðskildir hlutir,
allt tengist öllu.
Rætur á himni
vex til jarðar ber ávöxt,
skapar líf okkar.
Rætur í jörðu,
tré sem vex upp til ljóssins
aldin þess stjörnur.
Við skyndilegt fráfall svila míns,
Loga Runólfssonar, leitar hugurinn
aftur um þrjátíu og fimm ár en við
urðum um svipað leyti tengdabörn
Rósu og Kristjáns á Hrísateigi 8.
Þrátt fyrir að hann væri heims-
borgari sem hafði ferðast og dvalið
langdvölum í öðrum löndum og
heimsálfum en ég, uppburðarlítil
feimin sveitastúlka, sem aðeins hafði
LOGI
RUNÓLFSSON
Erfisdrykkjur
50-300 manna
Glæsilegir salir
Bræðraminni ehf., Kíwanishúsinu,
Engjateigi 11, sími 588 4460.




 

   
    
   
   

  
 
 
 !