Morgunblaðið - 10.03.2001, Blaðsíða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. MARS 2001 53
barnabörn, megi allar góðar vættir
styrkja ykkur í sorginni.
Inger.
Það var dimmur morgun sunnu-
daginn 4. mars sl. þegar fréttist af
því að Ólöf í Múla, eins og hún var
jafnan kölluð, hefði farist af slysför-
um þá um nóttina. Hún hafði verið
kvenna kátust á dansleiknum í Voga-
landi sem var í lok Góugleði sem hef-
ur verið haldin þar fyrsta laugardag í
mars. Það var Kvenfélag Geiradals
sem stóð að skemmtuninni sem orðin
er hefð til margra ára. Kvenfélags-
konur sjá um mat og skemmtiatriði
og þar var Ólöf heitin alltaf með af
fullum krafti eins og henni var lagið.
Og þetta kvöld hafði hún ekki látið
sitt eftir liggja, hún eldaði matinn og
vann í eldhúsinu með öðrum konum
og svo stóð hún og söng með gest-
unum og hvatti þá til að skemmta sér
sem allra best. Þannig var Ólöf, gaf
sig alla í það sem hún gerði hverju
sinni og miðlaði gleði og fjöri til allra
í kringum sig. Það er því skarð fyrir
skildi við hið snögglega fráfall henn-
ar. Það vantar söngröddina hennar í
Samkór Reykhólasveitar, það vantar
hina félagslyndu stallsystur í kven-
félagið og það vantar starfskrafta
hennar og fórnfýsi í Hjúkrunarheim-
ilið Barmahlíð, þar sem hún hafði
unnið í mörg ár. En mest er hennar
saknað í fjölskyldu- og vinahópnum.
Hún var mikil fjölskyldumanneskja,
heimilið, börnin og barnabörnin
gengu fyrir öllu. Alltaf var hún tilbú-
in að vinna þeim öllum allt það er
hún mátti og kraftar hennar leyfðu.
Reyndar held ég að stundum hafi
hún gengið ótæpilega á starfsorku
sína við að miðla öðrum eða vinna
fyrir aðra, bæði fjölskyldu og vini.
Hún var einnig mikil garðyrkju-
kona, hafði mikið yndi af blómum. Á
vorin var hún strax komin í garðinn
sinn að hlúa að gróðrinum. Hún
sagði mér að það væru sínar bestu
stundir, þar fyndi hún sjálfa sig og
væri eitthvað að hjá henni lagaðist
það þegar hún færi að vinna í garð-
inum sínum. Ég kynntist henni fljót-
lega þegar ég flutti í Reykhólasveit.
Þessi ljóshærða, laglega og fjörmikla
kona hlaut alls staðar að vekja at-
hygli. Við unnum saman í kvenfélag-
inu og kórnum og þegar erfiðleikar
steðjuðu að þeim hjónum með bú-
setu þeirra í Gilsfjarðarmúla, lagði
ég fram nokkra aðstoð við að koma
þeim málum áfram og leysa ýmsa
hnúta. Þá kynntist ég því hve stað-
föst Ólöf var og ákveðin í að láta hlut-
ina ganga upp. Það var ekkert víl eða
vol, þetta skyldi bara ganga. Þegar
Ólöf tók eitthvað í sig þá var ekki
gefist upp fyrr en í fulla hnefana.
Þannig var hún alveg til hinstu
stundar og þannig viljum við minn-
ast hennar. Ég vil þakka Ölöfu fyrir
vináttu hennar og hjálpsemi, fyrir
allt hennar góða starf að félagsmál-
um í Reykhólahreppi, fyrir starfið í
Barmahlíð sem hún vann af svo mik-
illi natni og dugnaði . Hún var líka
einstök við sjúklingana og þeir voru
aldrei glaðari en þegar Ólöf tók fram
gítarinn sinn og spilaði og söng fyrir
vistmenn og starfsfólk. Allir sveit-
ungar hennar eru harmi slegnir yfir
fráfalli hennar. Í litlum samfélögum
er hver maður svo dýrmætur og ekki
síst þeir sem alltaf eru tilbúnir til alls
sem gera þarf. Og hugur okkar allra
er hjá fjölskyldunni hennar, móður
hennar, eiginmanni, börnum,
tengdabörnum og barnabörnunum
litlu sem hún elskaði og gladdist yfir
hverja stund. Þau hafa öll misst svo
mikið og það er svo erfitt að sætta
sig við svo ótímabæran missi.
Ég get aðeins beðið algóðan Guð
að styrkja þau og hjálpa þeim í sorg
þeirra á næstu misserum og í fram-
tíðinni. Ég veit þau eiga góðar minn-
ingar til að ylja sér við og það er það
sem að lokum verður ofan á þegar
slíkir atburðir sem þessir gerast.
Ég votta þeim öllum mína dýpstu
samúð. Blessuð sé minning Ólafar
Snorradóttur.
Að lokum, kæra vinkona: Far þú í
friði, friður Guðs þig blessi, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Jóna Valgerður Kristjánsdóttir.
✝ GuðmundurGuðmundsson
fæddist á Stóruborg
í Þverárhreppi í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 22. september
1936. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 6. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Jóns-
son, f. 28. júlí 1892,
d. 6. apríl 1936, og
Ólöf Helgadóttir, f.
6. apríl 1898. d. 11.
febrúar 1945. Systk-
ini Guðmundar eru : Njáll, f. 15.
mars 1920, d. 24.maí 1998; tvíbur-
ar meybörn, f. 11. nóv 1921, d.
sama dag; Jóhann Helgi, f. 5. nóv.
1995, og Kristín Ingimundardótt-
ir, f. 11. maí 1916. Börn Guð-
mundar og Sigríðar eru: 1) Ólöf
Kristín, f. 29. des 1959, maki Jón-
atan Ingimarsson, f. 30. septem-
ber 1954 (slitu samvistir). Þeirra
börn eru: Sigríður Rósa, f. 2.
febrúar 1980; Sigrún, f. 4. apríl
1983; og Íris Helga, f. 27. ágúst
1987. 2) Þorsteinn, f. 6. apríl 1961,
maki Guðrún Kristín Sveinbjörns-
dóttir, f. 18. mars 1967 (slitu sam-
vistir). Þeirra barn er Eiríkur
Ernir, f. 21. október 1987. Þor-
steinn er í sambúð með Þóri Þor-
lákssyni. 3) Ásborg, f. 8. mars
1967, maki Sverrir Gunnarsson, f.
22. október 1971. Þeirra börn eru
Guðmundur Axel, f. 27. júní 1990;
og Helga Kristín, f. 22.júlí 1994.
4) Helgi, f. 14. júlí 1975.
Guðmundur starfaði í rúm 40 ár
sem tækjastjóri en síðustu mánuði
við almennar bifreiðaviðgerðir.
Útför Guðmundar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1922, d. 28. des 1988;
Guðrún Jóhanna, f.
20. feb 1924; Auður, f.
16. mars 1926; Ólafur
Ingimundur, f. 29.
apríl 1928; Anna, f. 6.
febrúar 1930; Ásborg,
f. 25. mars 1931, d.
19. mars 1948; Reynir
Líndal, f. 8. júní 1932,
d. 14. júlí 1984; Þórð-
ur, f. 28. janúar 1934;
og Rannveig Sigríð-
ur, f. 7. maí 1935.
Hinn 29. mars 1959
kvæntist Guðmundur
Sigríði Ingu Þor-
steinsdóttur, f. 11. júlí 1940 á
Reynistað í Garði. Foreldrar
hennar eru Þorsteinn Jóhannes-
son, f. 19. febrúar 1914, d. 24. júní
Hann elsku pabbi minn er dáinn.
Besti pabbi sem hægt er að hugsa
sér bæði sem barn og fullorðinn.
Hann var alltaf reiðubúinn að
gera allt sem í hans valdi stóð til
að hjálpa mér og mínum, alveg
sama hvað það var, gera við bílinn
minn, byggja húsið mitt sem hann
eyddi öllum sínum frístundum í, á
meðan húsið var í byggingu, eða
halda Írisi Helgu undir skírn.
Oftast var það þannig að það
þurfti ekki að biðja hann því hann
var kominn að bjóða fram hjálp
sína og gekk í verkin. Það var allt-
af hægt að leita til hans pabba um
ráð er eitthvað átti að framkvæma
og aldrei stóð á ráðleggingunum.
Eiginlega var það þannig að við
fórum aldrei út í neitt nema ræða
það við hann fyrst.
Ég man varla eftir honum pabba
öðruvísi en að vera að gera eitt-
hvað, honum féll aldrei verk úr
hendi. Í bílskúrnum dundaði hann
sér oft, þá jafnvel að gera eitthvað
fyrir eða með barnabörnunum, hún
Sigga á t.d. forláta rauðan jeppa
sem þú smíðaðir handa henni.
Hann pabbi var mikill fjöl-
skyldumaður og var fjölskyldan
honum allt. Mamma, börnin,
tengdabörnin og barnabörnin hans
sex sem hann reyndist alltaf vel og
þeim fannst gott að vera í návist
hans enda var hann alltaf með
húmorinn á réttum stað.
Bænin sem þið mamma kennduð
mér er ég var lítil.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku pabbi minn. Ég kveð þig
með trega þar sem við áttum eftir
að gera svo margt en við ráðum
víst ekki öllu í þessum heimi.
Ástarþakkir fyrir allt sem þú
varst okkur, Siggu, Sigrúnu, Írisi
og mér.
Þín dóttir,
Ólöf Kristín.
Elsku pabbi minn. Hvers vegna
finnst manni lífið oft vera svo
óréttlátt? Ég veit samt að þér líður
betur eftir þessi erfiðu veikindi en
samt er svo erfitt að sætta sig við
að þú sért farinn frá okkur.
Aldrei hef ég kynnst annarri
eins hetju eins og þú varst pabbi.
Þó að þú værir sárþjáður og mjög
illa haldinn kvartaðir þú ekkert og
slóst ávallt á létta strengi.
Annars er ekki hægt að minnast
þín án þess og nefna hana mömmu
sem alltaf stóð eins og klettur við
hliðina á þér, hvatti þig áfram og
annaðist af innilegri alúð.
Æska þín var erfið fyrir lítinn
dreng sem fæddist föðurlaus í
þennan heim í stóran systkinahóp
og missti svo móður sína sem barn.
En alltaf talaðir þú stoltur um
æsku þína og sérstaklega sveitina
þína í Húnavatnssýslu.
Þær voru nokkrar ferðirnar sem
við fjölskyldan fórum norður.
Manstu þegar við fórum í Borg-
arvirkið og við krakkarnir lékum
okkur í Faxalæk?
Minningarnar eru svo margar og
svo ljúfar. Alltaf hafðir þú tíma
fyrir okkur krakkana, þú vannst
alltaf myrkranna á milli en þínum
fáu frístundum varðir þú með fjöl-
skyldunni sem skipti þig öllu í líf-
inu. Það var ekkert sem þú gerðir
ekki fyrir mig enda var ég alltaf
svo mikil pabbastelpa. Alltaf hafðir
þú tíma til að laga sprungið dekk á
hjólinu eða dytta að litla dúkku-
húsinu okkar sem var mikið notað
eða fara með mig og fleiri krakka í
sund í Njarðvík snemma á sunnu-
dagsmorgnum.
Þær voru margar stundirnar
sem ég eyddi í bílskúrnum með
þér. Þú varst með mikla bíladellu
og varst oft að gera við bíla, þú
kenndir mér margt um bíla og
smitaðir mig af dellunni, enda voru
þær líka margar ferðirnar sem við
fórum saman á bílasölurnar.
Þegar ég eignaðist svo hann
nafna þinn tók hann við í skúrnum
með þér.
Samband ykkar Gumma var
mjög sérstakt. Þið áttuð sömu
áhugamál og gátuð eytt heilu dög-
unum saman við að smíða jeppa og
allskonar bíla. Það var alveg sama
hvenær hann vildi fara í Garðinn,
hann var alltaf meira en velkom-
inn. Það var alltaf gaman að sjá
ykkur saman á rúntinum fyrst á
„ræsunni“ og svo seinna á „pick-
up-inum“.
Þegar Helga Kristín stækkaði
vildi hún nú fá að vera með, sem
hún mátti auðvitað, enda man ég
ekki eftir því að heyra þig neita
barnabörnunum um neitt.
Mikið var nú lán okkar hjónanna
þegar við stofnuðum fyrirtæki með
vinafólki okkar fyrir rúmlega ári.
Þá komst þú til starfa hjá okkur,
fyrst svona aðeins til að hjálpa
okkur að starta því en áður en
langt um leið varstu kominn á fullt
eins og þú varst vanur að vinna.
Mér fannst þér alltaf finnast svo
gaman niðri á verkstæði og þú
sagðir alltaf að þetta væru svo góð-
ir strákar. Það var alltaf glatt á
hjalla í kaffitímunum og það sem
þið rugluðuð og bulluðuð. Mér er
mjög minnisstætt kvöldið sl. sumar
þegar við höfðum grillpartý fyrir
verkstæðið, það sem þið Gísli gát-
uð fíflast. Ég held að ég hafi aldrei
hlegið eins innilega á ævinni og
hvað þér þótti gaman. Sama sagan
var þegar við fórum öll saman í
jólahlaðborð í desember sl. Ég var
svo hrædd um að þú treystir þér
ekki þar sem þú varst orðinn svo
veikur þá, en jaxlinn hann pabbi
minn, auðvitað mættuð þið mamma
og skemmtuð ykkur mjög vel.
Síðustu mánuðirnir voru þér erf-
iðir en alltaf barstu þig vel. Mér
finnst svo stutt síðan við Sverrir
sátum hjá ykkur mömmu með
krakkana í stofunni heima í Garð-
inum, mamma að gefa okkur kaffi
og með því og þú varst svo hress
og kátur. Þú varst svo feginn að
búið var að laga hitaveituna í sum-
arbústaðnum og við hlökkuðum öll
til að klára að standsetja hann í
sumar. Ég veit að þú fylgist með
okkur í sumar og við skulum gera
hann fínan eins og þig langaði til.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð þig, elsku pabbi minn, þú
ert besti pabbi í heimi sem alltaf
varst til staðar. Ég bið guð að
geyma þig og styrkja mömmu og
ömmu í sorginni.
Minning þín lifir í hjarta mínu.
Þín dóttir,
Ásborg.
Ég vil með nokkrum fátæklegum
orðum fá að þakka þér fyrir þær
stundir sem við höfum eytt saman.
Eftir að ég kynnist dóttur þinni
sumarið 1989 hefur þú og fjöl-
skylda þín tekið mér opnum örm-
um og ég er mjög þakklátur fyrir
það. Þær stundir sem við tveir höf-
um átt saman eru mér ofarlega í
huga. Kvöld eftir kvöld, helgi eftir
helgi vorum við saman í skúrnum
hjá þér á Sunnubrautinni, þar var
ýmislegt tekið sér fyrir hendur og
voru þau verkefni leyst með sóma.
Það voru margir siðir sem þú hafði
tamið þér og margt sem þú kennd-
ir mér og ég á eftir að nota það
eins lengi og guð leyfir mér að
gera í mínu lífi. Reglulega var farið
inn og fengið sér kaffi og var alltaf
heitt á könnunni hjá mömmu, eins
og þú kallaðir hana Siggu svo oft.
Þú gast verið með eindæmum þver
og þrjóskur og varð þér yfirleitt
ekki haggað frá skoðunum þínum,
en stundum var hægt að ræða mál-
in og við komumst að einhverri
sameiginlegri niðurstöðu. Það var
ýmislegt sem búið var að tala um í
sambandi við sumarbústaðinn, sem
enn er ógert, og vonast ég til þess
að við getum klárað hann sem
fyrst því hann var þér svo ofarlega
í huga. Hugsunin um að fjölskyld-
an gæti komið upp í sumarbústað,
frá öllu daglegu amstri og slappað
af, var þér alltaf svo kær.
Þær stundir sem þú eyddir með
honum nafna þínum eru okkur öll-
um ofarlega í huga. Þið voruð svo
líkir, með sömu taktana við svo
margt og sömu áhugamál.
Hafðu þökk fyrir allt.
Guð blessi þig, kæri vinur. Megi
guð styrkja Siggu í þessari miklu
sorg.
Sverrir Gunnarsson.
Elsku afi. Þú fórst svo snöggt.
Alltaf þegar ég fór til þín og ömmu
fannst mér svo gaman, þú sagðir
alltaf svo fyndnar sögur. Þú komst
manni alltaf til að hlæja. En þú
veiktist og varðst svo veikur. En
svo kom að því að þú kvaddir okk-
ur og vonandi líður þér betur núna.
Ég veit að Guð passar þig, við
söknum þín öll.
Íris Helga.
Elsku afi. Af hverju þurftirðu að
fara frá okkur núna. Ég hugsa um
allt sem við gerðum saman og ég
lofa að geyma bílana sem við gerð-
um eins og gull. Ég sakna þess að
vera ekki í skúrnum með þér og ég
sakna líka að borða hamborgara og
franskar með þér, það var svo
gaman og svo sváfum við í tvo til
fjóra klukkutíma.
Við áttum eftir að gera svo mikið
saman, til dæmis áttum við eftir að
fara á Mercedes Benz safnið og á
Formúlu 1 keppni. Við áttum líka
eftir að klára að gera við sumarbú-
staðinn og eitthvað fleira. Ég vona
að þér líði vel þarna uppi hjá Guði
og ég lofa að vera góður við ömmu.
Guð geymi þig. Góða nótt.
Þinn besti vinur
Guðmundur Axel Sverrisson.
Hin óumflýjanlega kveðjustund
rennur upp í lífi okkar allra. Þegar
ég kvaddi Gumma mág minn á
heimili þeirra systur minnar fyrir
örfáum vikum vissi ég að við
myndum ekki hittast aftur í þessu
lífi. Sandurinn í stundaglasinu
hans var að renna út og þótt allir
hafi vonað að öðruvísi færi verðum
við að lúta vilja hans sem öllu ræð-
ur. Á leiðinni til Reykjavíkur þenn-
an dag rifjaði ég upp í huga mínum
kynni okkar sl. 45 ár og þóttu mér
þau harla góð.
Ég var tólf ára þegar Gummi
kom inn í fjölskylduna okkar á
Reynistað þegar hann heillaði til
sín elstu heimasætuna. Samferða
honum inn í fjölskylduna var Þórð-
ur bróðir hans sem krækti í þá
næstelstu. Þarna voru allt í einu
komnir tveir strákar inn í þennan
stelpnahóp sem alltaf ríkti á heim-
ilinu og áttu þeir eftir að reynast
okkur yngri systrunum sem bestu
bræður.
Leiðir okkar lágu svo sem ekki
alltaf saman og það var ekki fyrr
en síðasta áratuginn, þegar meiri
ró og staðfesta kom yfir lífshlaup
okkar, að við Gummi kynntumst
verulega náið og urðum góðir vinir.
Síðustu árin deildum við Árni Val-
ur með þeim Siggu og Gumma, og
fleiri vinum í fjölskyldunni, áhuga-
máli sem við unnum að af áhuga og
gleði á hverju sumri og áttum við
saman ógleymanlegar stundir í
sælureitnum okkar í sveitinni, þar
sem við reyndum að heiðra minn-
ingu pabba og mömmu með því að
uppfylla drauma þeirra um þennan
stað. Þar voru stórir draumar að
verða að veruleika en því miður
var Gummi hrifinn brott úr miðju
verki til annarra verkefna á æðri
stöðum.
Erfið barnæska og sár foreldra-
missir kenndu Gumma að meta
fjölskyldulíf og staðfestu, enda var
það hans æðsta hugsjón í lífinu að
ala börnin vel upp og veita þeim
kærleika og gott heimilislíf. Hann
var sívinnandi að hag fjölskyld-
unnar og heimilisins og hann var
stoltur af þeim öllum. Þótt sökn-
uður ástvinanna sé sár geta þau
kvatt hann með stolti og virðingu,
því hann var heimilisfaðir af lífi og
sál, umhyggjusamur og elskulegur
eiginmaður og faðir, mikill afi og
góður tengdapabbi. Tengdaforeldr-
um sínum reyndist hann líka ákaf-
lega trúr og hlýr. Þótt vinnudag-
urinn væri oft æði langur var
frítíminn jafnan helgaður fjölskyld-
unni, hún var hans stærsta áhuga-
mál. Hann var einnig vinmargur og
tryggur félagi.
Gummi var mikill húmoristi og
hafði einstaklega gott lag á því að
sjá spaugilegu hliðarnar á flestu.
Hann fór ekki um með hávaða eða
trumbuslætti, glettnisglampinn í
augunum dugði oftast til að setja
hópinn í viðbragðsstöðu.
Öll fæðumst við inn í fyrirframá-
kveðið hlutverk í lífsleikritinu og
þegar síðasta setningin hefur verið
sögð ber okkur að yfirgefa sviðið.
Gummi skilaði sínu hlutverki með
sóma og hann yfirgaf sviðið með
reisn, en við meðleikarar hans
höldum merki hans og minningu á
loft meðan við erum enn á sviðinu.
Við hjónin og dætur mínar
kveðjum góðan vin og frænda með
söknuði og vottum fjölskyldunni
samúð okkar. Samverustundirnar
verða ekki fleiri að sinni, en við
eigum góðar minningar sem munu
ylja okkur meðan við leikum okkar
hlutverk til enda.
Guð blessi minningu góðs
drengs.
Unnur Þorsteinsdóttir.
GUÐMUNDUR
GUÐMUNDSSON
 Fleiri minningargreinar
um Ólöfu Snorradóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.