Morgunblaðið - 10.03.2001, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 10. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur HelgiÞórðarson fædd-
ist 10. júní 1906.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Ljós-
heimum á Selfossi
sunnudaginn 4. mars.
Foreldrar hans voru
Þórður Magnússon, f.
15. maí 1875, d. 31.
maí 1948, og Kristín
Baldvinsdóttir, f. 5.
apríl 1876, d. 19. apr-
íl 1953. Systkini
Ólafs voru Sigurður;
Baldvin; Anna;
Magnús; Björn og
Guðmundur. Þau eru öll látin.
Kona Ólafs var Ólafía Sigurð-
ardóttir, f. 27. júlí 1906, d. 10. júní
1984. Foreldrar hennar voru Sig-
urður Þórðarson, f. 30. september
1878, d. 18. júní 1950, og Guðríður
Guðlaugsdóttir, f. 5. júní 1867, d.
13. ágúst 1964. Börn Ólafs og
Ólafíu eru: 1)Þórður Laxdal, f.
1938, kona hans er Guðný Björg
Óskarsdóttir, þeirra börn eru
Ólafía, Óskar og Sigrún Dögg,
þau eiga eitt barnabarn. Fyrri
kona Þórðar var Sigríður Jóna
Clausen og eiga þau Eyjólf, Ólöfu
og Aðalheiði, barnabörnin eru
sex. 2) Guðríður, f. 1946. Hún var
gift Viðari Guðnasyni, þeirra
dóttir er Kristín,
barnabörn tvö, þau
skildu. 3) Sigþór, f.
1942. Hann var
kvæntur Guðrúnu
Lárusdóttur, þeirra
synir eru Ólafur og
Gunnar, barnabörn
þrjú, þau skildu.
Sambýliskona hans
er Guðrún Lilja
Skúladóttir.
Fyrir átti Ólafía
tvo syni. Þeir eru: 1)
Oddfreyr Ásberg, f.
1933, d. 1971, sam-
býliskona hans var
Halldóra Halldórsdóttir, látin,
þeirra börn eru Sigurður og Odd-
freyja, barnabörn fimm. 2) Reynir
Ásberg, f. 1931, kona hans var
Karólína Rut Valdimarsdóttir,
börn þeirra eru Kristján, Þórdís,
Kristín, Sigurlaug, Þorleifur og
Karl, barnabörn 11, þau skildu.
Ólafur og Ólafía bjuggu tvö ár í
Hrafnadal í Strandasýslu og hófu
síðan búskap á Hlíðarenda í Ölfusi
árið 1938 þar sem Ólafur bjó
þangað til í janúar á þessu ári er
hann veiktist.
Útför Ólafs fer fram frá Þor-
lákskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14. Jarðsett verður í
Hjallakirkjugarði.
Mig langar með nokkrum orðum að
minnast afa míns Ólafs Þórðarsonar
sem er látinn á 95. aldursári. Þegar ég
sest niður og hugsa til baka kemur
oftast upp í hugann minning þar sem
þið amma sátuð í eldhúsinu heima hjá
okkur í Þorlákshöfn og voruð að spila
eða spjalla saman. Þá hafðirðu mjög
gaman af að reyna að æsa hana upp
og ef það tókst fórstu að hlæja. Þegar
árin liðu og ég var orðin eldri hafðirðu
gaman af því að leika þennan sama
leik við mig og sagðir svo að ég væri
alveg eins og hún amma mín.
Svo var það þessi þrjóska í þér að
vilja ekki flytja frá Hlíðarenda. Oft
hugsaði ég um það hvernig þér liði að
búa einn í sveitinni og þá sérstaklega
varð mér hugsað til þín þegar vetr-
arveðrin skullu á, hvort þér væri
nægilega hlýtt því ég trúði því varla
að húsið héldi vatni og vindi. En það
sem gerði þér mögulegt að vera þarna
svona lengi einn var að þú áttir svo
góða að og þá sérstaklega pabba og
mömmu. Síðan voru það allir hinir
góðu vinir sem þú áttir sem komu svo
oft uppeftir að heimsækja þig.
Alveg þangað til þú veiktist um
miðjan janúar fylgdistu vel með öllu,
horfðir á allt sem þú gast í sjónvarp-
inu og fylgdist með því sem var að
gerast hjá ættingjum og vinum, svo
oftar en ekki gastu sagt manni nýj-
ustu fréttirnar. Þig var farið að lengja
eftir þeirri frétt sem við Brynjar gát-
um sagt þér vorið 1998 að við ættum
von á barni þá um haustið, þú varst
búinn að bíða svo lengi eftir þessari
frétt að þú margspurðir okkur hvort
við værum virkilega að segja þér satt.
Þú varst alltaf viss um að ég gengi
með litla Björgu en svo var ekki því
við eignuðumst dreng í október og
skírðum hann Daníel Orra. Mikið
varstu montinn af honum þar sem
hann spurði þig alltaf um hestana og
kindurnar þegar þið hittust.
Um síðustu jól vildirðu endilega
gefa honum hest í jólagjöf af því að
þegar Daníel Orri var spurður hvað
hann vildi fá í jólagjöf sagðist hann
vilja hest. Ég sagðist vilja bíða með
það þangað til hann yrði stærri, ekki
varstu ánægður með það og talaðir
um það síðast þegar við komum með
hann í heimsókn til þín á Ljósheima
að það ætti ekki að hlusta á það sem
ég segði, það ætti bara að gefa strákn-
um hest. Hver veit nema í framtíðinni
eignist Daníel Orri hest og fái þann
áhuga sem þú hafðir á hestum? Þú
hafðir skoðanir á öllu og lást ekki á
þeim. Þegar ég var yngri gátu oft
myndast heitar umræður milli okkar
um mál sem við vorum ekki sammála
um. Ég man að ég átti það til að rjúka
inn í herbergi og skella á eftir mér en
ég var fljót að jafna mig, kom þá fram
og við fórum að tala um eitthvað ann-
að. Einnig man ég eftir því að einu
sinni kom ég í heimsókn og var greini-
legt að þú varst ekki ánægður með
það sem ég hafði látið gera. Mikið er-
um við Sigrún Dögg búnar að hlæja
að því sem gerðist síðasta aðfangadag
þegar þú hafðir orð á því hvað Sigrún
Dögg væri í þröngum kjól. Hún var
fljót að fara og skipta yfir í annan kjól
og hefur þröngi kjólinn fengið að
hanga inni í skáp síðan. Ég efast um
að hún eigi eftir að nota hann aftur.
Það eru margar góðar minningar
sem ég á um þig og þær á ég eftir að
geyma í hjarta mér og segja Daníel
Orra frá þegar hann verður stærri og
fer að spyrja um þig eins og hann
gerði við kvöldmatarborðið síðastlið-
inn sunnudag þegar hann allt í einu
leit upp og spurði: „Hvar er langafi?“
Það er örugglega ekki í síðasta sinn
sem hann spyr því að hann á eftir að
vilja fara í sveitina til langafa og skoða
hestana og kindurnar.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund og við eigum öll eftir að
sakna þín. Guð blessi minningu þína.
Lóa, Brynjar og Daníel Orri.
Elsku Óli minn, ég sit hérna og
hugsa um liðna nótt. Nóttina sem þú
lagðir upp í þína hinstu för. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að vera
hjá þér síðasta spölinn á lífsleið þinni.
Ég heimsótti þig í gær með
mömmu og pabba og þá gerði ég mér
grein fyrir að hlutverki þínu hér, eftir
94 ár, væri um það bil að ljúka.
Þegar ég mætti í vinnuna í gær-
kvöld var ég nokkuð viss um að þessi
nótt yrði erfið og sú varð raunin því
um þrjúleytið kvaddir þú þennan
heim.
Það er svo fjarri raunveruleikanum
að manneskja sem maður elskar sé
farin og maður muni aldrei sjá hana
aftur.
Þó að ég hafi vitað að bráðum væri
tími þinn kominn áttaði ég mig ekki á
hvað ég væri í rauninni að missa.
Óli minn, ég veit að núna líður þér
vel en það er sárt að hugsa til þess að
þú sért farinn frá okkur og að ég eigi
aldrei eftir að heimsækja þig aftur á
Hlíðarenda.
Í hjarta mínu lifir góð minning um
góðan mann og mun hún lifa svo lengi
sem ég lifi.
Kallið er komið,
komin er sú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hvíl þú í friði.
Helga Rúna.
Elsku afi minn er dáinn.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum og þakka fyrir allar
þær samverustundir sem við áttum.
Hann afi minn átti langa ævi, varð
94 ára. Samverustundir okkar voru
ávallt ánægjulegar og ég sakna hans
sárt.
Að eiga góðar minningar er gulls
ígildi og mér mikils virði. Ég man
þegar við fjölskyldan lögðum í hann
austur fyrir fjall þegar ég var lítil til
að heimsækja afa og ömmu í sveitina
og síðan afa eftir að amma dó 1984.
Tilhlökkun mín var alltaf söm að
koma í sveitina og fallegt finnst mér á
Hlíðarenda.
Afi var alla ævi mikill hestamaður
og gleymdi sér oft ef hann sá fallegt
hross í haga. Þegar ég var sjö eða átta
ára fannst afa aldeilis ófært að ég
kynni ekki að ríða hesti og auðvita var
séð fyrir því að ég fengi námskeið í
þeirri íþrótt.
Fyrir stuttu heimsótti ég afa ásamt
syni mínum en þá lá afi á sjúkrahús-
inu á Selfossi og var hann orðinn mjög
máttfarinn. Samt sem áður ræddi
hann um hesta við drenginn.
Ég man hvað það var oft margt um
manninn á Hlíðarenda, gestagangur
mikill og glaðværð, alltaf jafn gaman
og gott að koma. Kaffið, molinn og
neftóbaksdósirnar alltaf í nálægð afa
auk þeirrar einstöku og skemmtilegu
kímni sem einkenndi hann og ávallt
var minnst á landsmál, sveitabúskap
og líðan okkar allra með nokkuð öðr-
um hætti en venja er.
Það var gott að kynnast afa og ég
veit að oft mun ég minnast orða hans
og skoðana í framtíðinni. Ég veit að
minning hans verður mér ávallt
nærri.
Kristín Björk Viðarsdóttir.
Með nokkrum orðum vil ég minn-
ast langtímagóðvinar míns Ólafs á
Hlíðarenda, eins og hann var jafnan
nefndur í okkar hóp.
Kynni okkar hófust árið 1948, þeg-
ar átti að reisa Hlíðardalsskóla í Ölf-
usi. Aðventkirkjan keypti bújarðirnar
Vindheima og Breiðabólstað með hús-
búnaði og búpeningi öllum. Hlíð-
arendi er næsti bær. Hugsjónin var
að reisa æskulýðsskóla á staðnum,
sem var gert, og skyldu ungmennin
kynnast alhliða störfum utan húss og
innan þar með talin búsörfum.
En þegar að heyskapnum kom var
vandi á höndum því í byrjun átti stað-
urinn engin heyskapartæki.
Þá kom Ólafur að eigin frumkvæði,
með sláttuvél sína, og sló tún skólans.
Þegar búið var að þurrka heyið birtist
hann aftur til að draga það inn í hlöð-
ur og heystæði. Að taka greiða fyrir
slíkt var ekki á dagskrá hans. Hið
sama gilti er þurfti að plægja eða
herfa. Og raunar skipti það engu um
hvað málin snerust, hver þörfin var,
allt var sjálfsagt af hans hendi með
einstökum ljúfleik og orðalausu ör-
læti, ætti hann eitthvað til lausnar.
Hvað eru slík samskipti? Er það
ekki „Gullna reglan,“ útfærð í sam-
skiptum manna? Vissulega sá ég hana
í framkvæmd í allri hátign og göfgi
fegurðar sinnar, þennan einstaka
„lögstaf“ um samskipti manna. Lög-
staf, sem á engan sinn líka í allri lög-
smíðagerð mannkynsins, og einn sem
slíkur nægði mannheimi sem löggjöf,
væri hann útfærður svo sem hann er
grundaður. Enginn lagabálkur er jafn
fáorður, en samtímis svo víðfeðmur,
altækur og gagnger, að ekkert af
mannlegu samskiptatagi er undan-
skilið. Ólafur lifði þennan lagabálk
réttilega, því hann lét sér ekki standa
á sama um náungann ... nágrannann.
Vinur minn Ólafur hafði ekki hátt
um sjálfan sig – þeytti ekki lúður
sjálfum sér til sóma. Dagfarslega var
hann hæglátur, hlédrægur og fór með
gát. En glöggur var hann og kunni
viðfangsefnum sínum góð skil. Hann
var afburða fjárglöggur og marka-
skrána kunni hann að góðum hluta ut-
anbókar, held ég. Þá var hann mikill
hestamaður og átti jafnan góðhesta.
Ljúft var mér að fara á hestbak með
honum enda um gæðinga að ræða.
Allan þann langa tíma sem við
þekktumst bar aldrei skugga á kært
vinfengi okkar. Þegar ég heimsótti
hann seinast kvöddumst við með
þakklátum trega.
Kæri Þórður, Doddi minn, og allir
aðrir Ólafi kærir. Ég sendi hlýjustu
samúð og þakkir fyrir hin löngu, ljúfu
kynni. Guð blessi ykkur öll.
Hér er góður drengur genginn, og
blessuð sé minning hans.
Sólveig og Jón Hjörleifur
Jónsson.
ÓLAFUR HELGI
ÞÓRÐARSON
Elsku frænka.
Nú ert þú flutt á þann stað, sem
liggur fyrir okkur öllum að flytja á.
Og er ég viss um að tekið hefur verið
vel á móti þér. Ég er viss um, að þér
líður vel að vera búin að hitta alla ást-
vini okkar, sem á undan þér voru
farnir. Hver veit nema að þú sért far-
SIGRÚN
BÁRÐARDÓTTIR
✝ Sigrún Bárðar-dóttir fæddist að
Höfða í Mývatnssveit
8. nóvember 1916.
Hún lést á elli- og
hjúkrunarheimilinu
Grund þriðjudaginn
9. janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bárður Sigurðs-
son, f. 28. maí 1872,
d. 1937, og Sigur-
björg Sigfúsdóttir, f.
19. febúar 1892, d.
1964. Sigrún var elst
átta systkina: Hall-
dór, f. 1917, d. 1993;
Karl Kristján, f. 1920, d. 1998;
Stefán Aðalgeir, f. 1923, d. 1974;
Sigurður, f. 1925, býr í Reykjavík;
Sveinbjörn, f. 1928, býr á Akur-
eyri; Gyða, f. 1930, býr á Akur-
eyri, og Sigfús Þór, f. 1932, d.
1983. Sigrún eignaðist eina dótt-
ur, Helen Báru Brynjarsdóttur,
hennar börn eru Sigurður, Sigrún
María, Eyjólfur Brynjar, Jón Þór
og Kristín, d. 2000. Sigrún var
jarðsett í kyrrþey 19. janúar.
in að spila á hljóðfæri
fyrir englana alla, eins
og þú gerðir svo oft
fyrir okkur í gegnum
árin. Fyrstu minning-
arnar um þig, elsku
frænka, eru úr Eiðs-
vallagötu á Akureyri,
þar sem þú, amma
Bogga, og Bíbí frænka
bjugguð. Það var alltaf
svo mikið sport fyrir
litlu sveitastelpuna,
hana nöfnu þína, að
fara með pabba og
mömmu til Akureyrar
og fá að gista hjá Sig-
rúnu frænku. Hvert heimili hefur
sína angan, og ég man að mér þótti
alltaf svo góð lykt heima hjá ykkur,
svona Eiðsvallagötulykt. Þegar ég
flutti fyrst hingað til Reykjavíkur
haustið 1972, varst þú löngu flutt
þangað, og þá var svo gott að vita af
þér og að maður var alltaf velkomin
til þín, þú tókst ætíð á móti mér með
opinn faðminn, þú varst alltaf svo hlý
og góð. Músík var stór hluti í þínu lífi,
eins og allir vita sem þig þekktu.
Manstu þegar í eitt af mörgum skipt-
um er ég var hjá þér í Hátúninu, að
ég sagði þér að fyrirhugað væri stuð
hjá Bárðarslektinu næstu helgi, en
þá sagðist þú vera að fara uppá
Hvanneyri og yrðir þar í viku að spila
fyrir orlofskonur. Þær voru ófáar
ferðirnar sem þú fórst hingað og
þangað til að spila fyrir dansi og það
var svo gaman að heyra þig segja að
þú værir að fara að spila fyrir gamla
fólkið í Hlíðabæ, en þá varst þú sjálf
farin að nálgast áttrætt. Manstu þeg-
ar við vorum oft að grínast með að þú
værir komin í harða samkeppni við
Sumargleðina hvað vinsældir varð-
aði. Þú varst alltaf svo fíngerð og
nett, alltaf vel til höfð, uppsett hárið
og fallega lakkaðar neglur, þú varst
alltaf svo fín, elskan mín. Margar
yndislegar stundir áttum við saman
með fjölskyldunni þar sem við spil-
uðum saman, þú á píanóið og ég á gít-
arinn, svo var sungið fram á nótt. Oft
heyrði maður sagt á slíkum stundum,
Já, hún Sigrún Bárðardóttir er ótrú-
leg, þvílíkt úthald, því alltaf varst þú
með þeim síðustu til að fara að sofa.
Oft hafa pabbi og mamma sagt við
mig þegar ég hef verið á kafi innan
um geisladiska og kassettur að taka
upp, laga til og breyta að ég væri
ekki ólík henni nöfnu minni. Já, mús-
íkin var og er okkur ótrúlega góður
félagi. Já, elsku frænka, heimurinn
hefði verið fátækari án þín, og ég veit
að sá heimur sem þú ert komin til
núna á eftir að njóta góðmennsku og
hlýju þinnar að eilífu.
Að lokum vil ég koma á framfæri
kveðju og þakklæti frá Baddý systur
í Svíþjóð, Rebekku systur, pabba og
mömmu svo og frá börnunum mínum
Sigurði og Berglindi. Við erum svo
rík að hafa átt þig að og fengið að
njóta samvista við þig svo lengi. Takk
fyrir allt, elsku frænka, þegar við
hittumst á ný eigum við örugglega
eftir að spila og syngja saman.
Elsku Bíbí og börn, pabbi og
mamma, Sveinbjörn og Gyða, ég
votta ykkur samúð og bið algóðan
guð að gefa ykkur styrk og vaka yfir
ykkur alla tíð.
Sigrún Sigurðardóttir.
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina