Morgunblaðið - 15.03.2001, Page 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MARS 2001 57
smásnáða með á taflmót. Það var
alltaf fullt af börnum á Ölduslóðinni
enda áttu Óli og Soffía frænka sex
börn og fullt af barnabörnum og
barnabarnabörnum. Það var alltaf
fullt af börnum í kringum þau og þau
voru alltaf velkomin. Og við vorum
alltaf látin í friði fyrir okkar leiki.
Samt einkenndi það Óla að hann var
alltaf að passa alla. Ef við vorum að
ganga þá var hann alltaf síðastur til
að passa að enginn yrði eftir. Hann
vakti yfir öllu en þó á þann hátt að
enginn tók eftir því. Maður vissi að
hann var nálægt. Það er nú svo, af
slíkum manni fær maður aldrei nóg.
Alltaf var talað um þau Óla og
Soffíu frænku í sömu setningunni,
svo samrýnd voru þau hjón. En nú er
einn hlekkurinn í þessari sterku
keðju brostinn og farinn á vit feðr-
anna þar sem við munum öll hittast
að lokum. Bless á meðan, Óli, ég veit
að þú munt vaka yfir okkur þangað
til.
Árni Björn Ómarsson.
Það er eins og dánarfregn komi
manni ávallt á óvart. Jafnvel þótt
einhver sé undanfari að slíkri frétt.
Við ætluðum að hittast við spilaborð-
ið í þessari viku rétt eins og við höf-
um gert að vetri til á tveggja vikna
fresti sl. 16 eða 17 ár. En af því verð-
ur ekki að sinni.
Kunningsskapur okkar „kollega“
og spilafélaga hefir varað lengi eða
fjóra–fimm áratugi og á þessu langa
tímabili, sem virðist svo stutt þegar
litið er til baka, höfum við hist öðru
hverju við hin ýmsu tækifæri þó
einna helst á tannlæknafélagsfund-
um og tímamótasamkomum, þar til
við tókum upp á því að spila saman
brids. Þá fjölgaði þeim skiptum, sem
við hittumst. Á slíkum stundum er
ekki bara spilað. Þarna er ekki síst
verið að sinna þeirri heimspeki að
maður er manns gaman og þá er gott
að sitja til borðs með mönnum, sem
hafa einhverju að miðla. Ólafur var
einn slíkra. Þótt hann væri hægur og
rólegur á yfirborði bjó innra með
honum skap og skoðanafesta. Hann
átti til að fara hægt af stað með sína
skoðun en herti á ef með þurfti.
Hann naut lífsins meðan lifði í faðmi
fjölskyldu, ættingja og kunningja og
hafði ánægju af að spreyta sig á lax-
veiði, borðtennis, skák og brids auk
ferðalaga, sem hann hafði mikla
ánægju af.
Ólafs er sárt saknað af okkur
spilafélögunum og skarð hans verð-
ur ekki fyllt því þótt sagt sé að mað-
ur komi í manns stað gildir það ekki
alltaf.
Um leið og við sendum eiginkonu
Ólafs henni Soffu og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur þá þökkum við af alhug fyrir
öll þau yndislegu kvöld, sem við átt-
um á heimili þeira hjóna í gegnum
árin. Slíkar minningar geymast
ásamt minningunni um góðan dreng.
Sverrir Einarsson,
Birgir J. Jóhannsson,
Hörður Sævalds.
Þjóðhátíðardaginn 1947 gengu 72
nýstúdentar úr Menntaskólanum í
Reykjavík út í sólskinið og bjarta
framtíð. Af þeim höfðu 8 byrjað sam-
an haustið 1935 í 8 ára bekk í Mið-
bæjarbarnaskólanum og fljótlega
hafði myndast samstilltur hópur sem
utan skólatíma kom saman til að
leika sér í knattspyrnu eða við skák
og spilamennsku. Af þessum hópi
hafa nokkrir haldið hópinn í 65 ár við
skák og bridge og í dag kveðjum við
einn úr hópnum, Ólaf Stephensen,
tannlækni í Hafnarfirði.
Fljótlega eftir stúdentspróf stofn-
aði Ólafur heimili er hann gekk að
eiga eftirlifandi eiginkonu sína, Soff-
íu Kristbjörnsdóttur. Tveir bekkjar-
bræðra hans úr barnaskóla bjuggu í
næsta nágrenni í Vesturbænum og
fór ekki hjá því að heimili Ólafs og
Soffíu varð miðstöð skákiðkana
þeirra. Fljótlega komu aðrir skóla-
félagar til liðs við þá og komst fast
form á samkomurnar. Skákkvöld
voru haldin annað hvert mánudags-
kvöld allan veturinn og skiptu félag-
arnir með sér að vera gestgjafar. Yf-
ir hálfa öld hafa 12 bekkjarbræður
úr MR verið virkir þátttakendur um
lengri eða skemmri tíma, og sjö allan
þennan tíma. Öll úrslit voru jafn-
framt færð til bókar.
En ekki var þetta nóg, úr þessum
hópi myndaðist fljótlega bridge-
klúbbur sem kom saman hinn mánu-
daginn og hefur gert í hálfa öld. Ólaf-
ur var virkur og áhugasamur þátt-
takandi í báðum þessum hópum,
sterkur og snjall skákmaður enda á
yngri árum meistaraflokksmaður í
skák.
Ekki var þetta heldur látið nægja,
um margra áratuga skeið hafa spila-
félagarnir fjórir farið saman í veiði-
ferðir á hverju sumri, annaðhvort til
silungs- eða laxveiða. Ólafur var
slyngur veiðimaður og naut útivistar
í íslenskri náttúru enda festi hann
ásamt öðrum kaup á eyðibýli austan
við Kattarnef við Markarfljót. Þá
hafði hann og yndi af ferðalögum og
fór á yngri árum víða um lönd með
fjölskyldu sinni.
Á háskólaárunum tók Ólafur að
leika borðtennis en til slíks var að-
staða á Gamla Garði. Hann varð vel
fær í þeirri íþrótt og hefur borðtenn-
isbakterían erfst til sonar hans, Pét-
urs, sem um langt skeið hefur verið í
forystu fyrir borðtennisdeild Vík-
ings og Borðtennissambandi Ís-
lands. Og áfram hefur þetta erfst til
sonar Péturs, Guðmundar Stephen-
sen, sem hefur um árabil allt frá
barnsaldri verið fremsti borðtennis-
leikmaður landsins. Ólafur greindist
með sykursýki á áttunda áratugnum.
Hann tók þeim tíðindum strax af al-
vöru og gerði á stuttum tíma það,
sem þörf var á til þess að koma á
jafnvægi. Ef til vill var þessi „duldi
eldur“ orsök alvarlegs hjartaáfalls,
sem hann fékk sumarið 1992. Hann
náði sér aftur og gat hafið störf á ný.
Ólafur var hvers manns hugljúfi, ró-
lyndur og hógvær, vinfastur og
trygglyndur. Hann var glaðsinna og
skemmti sér manna best á manna-
mótum. Hann hafði yndi af tónlist og
átti mikið og gott plötusafn. Hann
hafði góða söngrödd og tók á árum
áður þátt í Stúdentakórnum. Ólafur
og Soffía létu sig aldrei vanta þegar
árgangurinn frá 1947 kom saman og
það var ósjaldan. Öll söknum við
góðs félaga, sem ánægjulegt var að
vera samvistum við, og sendir ár-
gangurinn Soffíu og afkomendum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Skák- og bridgefélagar þakka ára-
tuga vináttu og félagsskap.
Fyrir hönd stúdentanna frá 1947,
Sigurgeir Guðmannsson.
Vinur minn Ólafur P. Stephensen
er látinn.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
barnaskóla. Vinátta okkar styrktist
enn frekar þegar hann giftist bestu
vinkonu minni, Soffíu Kristbjörns-
dóttur, sem hafði starfað með mér á
Morgunblaðinu. Þá vorum við á
fermingaraldri en vinátta okkar hef-
ur varað alla tíð.
Seinna stofnuðum við báðar okkar
eigin heimili og bjuggum öll í vest-
urbæ Reykjavíkur.
Þau Ólafur og Soffía eignuðust sín
fyrstu börn og við Guðmundur einn-
ig.
Mikil ánægja var að umgangast
hvor aðra með þrjú og fjögur börn á
sama aldri og við brölluðum margt
saman á þeim árum.
Á sama tíma var Ólafur í Háskóla
Íslands í tannlæknanámi ásamt
tveimur öðrum sem einnig námu við
tannlæknadeildina á þeim tíma. Þeg-
ar hann lauk námi fluttu þau til
Hafnarfjarðar. Aldrei slitnuðu þó
vináttubönd okkar og margar heim-
sóknir hafa verið farnar á Ölduslóð
20. Þau Ólafur og Soffía eignuðust
tvö börn til viðbótar og hafa komið
upp sex mannvænlegum börnum
sem þau eru stolt af.
Allar minningar mínar frá þessum
tíma eru góðar.
Ólafur var ljúfur maður, vina-
margur, kom vel fyrir og sinnti fjöl-
skyldu sinni og starfi mjög vel. Hann
reyndist fjölskyldu minni líka vel.
Heimili þeirra Ólafs og Soffíu er
að jafnaði opið öllum og það eru
ávallt margir sem sækja þau heim
enda er þangað gott að koma.
Ég votta vinkonu minni, börnum
og fjölskyldum þeirra djúpa samúð.
Með virðingu og vináttu kveð ég
vin minn.
Elín Torfadóttir.
✝ Þorsteinn Þor-geirsson fæddist
á Lambastöðum í
Garði 4. desember
1913. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 6. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Þorgeir
Magnússon, f. 17.11.
1875 í Garðbæ í
Garði, d. 9.9. 1956, og
Helga Jónína Þor-
steinsdóttir, f. 21.11.
1891 í Finnsbæ í
Garði, d. 9.12. 1957.
Systkini Þorsteins
eru 1) Helga Steinunn, f. 27.3.
1911, d. 5.9. 1975; 2) Magnea
Rannveig, f. 10.11. 1916; 3) Guð-
rún, f. 28.6. 1918, d. 15.1. 1997; 4)
Guðmundur, f. 3.3. 1921; 5) Símon,
f. 14.8. 1922, d. 22.4.
1984; 6) Gróa Sigríð-
ur, f. 13.9. 1923; 7)
Þorgeir, f. 6.1. 1925,
d. 22.3. 1970; 8)
Rannveig, f. 9.5.
1926; 9) Guðmunda
Kristbjörg, f. 11.9.
1929; 10) Valgerður,
f. 20.1. 1931; 11) Ein-
ar, f. 14.12. 1934, d.
6.4. 1986.
Þorsteinn var
ókvæntur og barn-
laus. Hann starfaði
við sjómennsku frá
unga aldri og bjó
alla sína ævi á Lambastöðum í
Garði.
Útför hans verður gerð frá Út-
skálakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Hvernig á að skrifa um háaldr-
aðan frænda sinn sem nú er allur,
saddur lífdaga og hlýddi því kalli
sem við verðum öll að hlýða. Mér
finnst viðeigandi að minnast hans
með þeim atvikum sem upp úr
standa í minningunni. Þorsteinn
Þorgeirsson kallaður Steini eða
stundum Lambi var einn af tólf
systkinum. Hann varð fyrir því um
fimm ára aldur að missa bæði mál
og heyrn í kjölfar heilahimnubólgu.
Þrátt fyrir fötlun sína vann Steini
frá unga aldri við sjómennsku.
Sem ungur drengur fékk ég oft
að dvelja hjá Veigu frænku og
Agga sambýlismanni hennar. Þau
bjuggu ásamt syni Veigu honum
Lessa og Einsa frænda í húsi
Gvendar frænda á ættaróðalinu á
Lambastöðum í Garði og þar var
gott að vera. Fyrsta minningar-
brotið sem kemur upp í hugann er
þegar ég fékk einu sinni sem oftar
að fara með þeim frændum mínum
Steina og Einsa ásamt Agga í
kríueggjatöku. Þá var gott að geta
leitað skjóls undan árásum kríunn-
ar hjá sér hærri mönnum sem
gjarnan leiddu lítinn dreng að
hreiðurstæði til að finna egg. Mikið
var ég hreykinn þegar ég kom
heim að kveldi með öll eggin sem
ég hafði fundið. Eggin voru svo
soðin í gamla hraðsuðukatlinum
heima á Lambastöðum og borðuð
af bestu lyst. Næsta minningarbrot
er frá sjóferð þegar ég fékk að fara
með pabba, Lúlla, Símoni og
Steina á handfæri út á Garðsjó á
opnum báti sem Steini átti. Þessi
bátur var geymdur í vörinni í
Lambastaðafjörunni við hliðina á
fiskhúsinu og Steini hugsaði alltaf
um hann af svo mikilli natni að un-
un var að. Þriðja minningarbrotið
er frá því er ég þóttist vera orðin
fullorðinn. Ég var að leik með
félögum mínum þeim Villa Braga
frá Akurhúsum, Einsa frá Nýjabæ
og Björgvini frá Guðlaugsstöðum
og höfðum við komist yfir tóbak
sem kjörið var að prófa. Staðurinn
var valinn, gamall og úr sér geng-
inn árabátur sem annaðhvort Þor-
geir afi eða Guðlaugur í Neðra-
Hofi hafði átt og lá hann á hvolfi
fyrir neðan garðinn við fiskhúsið
hjá Steina. Okkur datt ekki í hug
að fylgst væri með okkur þar sem
við púuðum tóbakið í mesta
grandaleysi og reykurinn liðaðist
hægt og rólega undan bátnum.
Þetta hlýtur að hafa verið einn af
þeim fáu dögum á ári þegar logn
er í Garðinum, þó að í minningunni
finnist mér reyndar að alltaf hafi
verið þar gott veður. Það skipti
engum togum að Steini kom ask-
vaðandi og það ekki með neinn
englasvip á andlitinu. Ég vissi al-
veg hvað hann vildi segja og við
félagarnir fórum sneypulegir burt.
Fjórða minningin sem kemur upp í
hugann er þegar ég, 17 ára gamall,
fór á vetrarvertíð á Vonina, 65
tonna bát frá Sandgerði hjá Þor-
steini Einarssyni skipstjóra. Sem
fyrr var ég undir verndarvæng
frænda minna þeirra Lessa og
Steina sem líka voru á bátnum. Ég
bjó þennan vetur á Lambastöðum
og var í fæði hjá Lessa og Ester
konu hans ásamt Steina og Einsa.
Einhverju sinni var verið að leggja
trossu og mitt verk var að láta
drekann sem heldur netatrossunni
niðri, falla en við enda drekans var
færi sem hringað er niður á dekk-
ið. Steini var aftur við stýrishús
með hnífinn tilbúinn að skera ef
eitthvað skyldi bregða út af. Ég
var greinilega eitthvað annars hug-
ar þar sem ég stóð við lunninguna
tilbúinn að láta falla þegar kallið
kæmi. Allt í einu verð ég var við að
ótrúlegt hljóð kemur frá Steina
frænda og skildi hvorki upp né nið-
ur. Hann bíður ekki boðanna en
stekkur yfir netahrúguna í einu
hendingskasti, æðir beint að mér,
rífur mig burt úr dagdraumunum
og ýtir mér frá. Við það fer annar
fóturinn á mér úr miðri færishönk-
inni og hættunni var bægt frá.
Þessi árvekni Steina kom í veg fyr-
ir alvarlegt slys og þetta atvik
mundi ég honum ætíð síðan. Annað
sem einkenndi Steina var hvað
hann var barngóður, hann náði sér-
staklega góðu sambandi við börn
þrátt fyrir mál- og heyrnarleysi
sitt, því stundum eru orðin óþörf til
að tengsl myndist.
Að endingu vil ég þakka Steina
fyrir góða samfylgd og kveðja
þennan aldna sjómann með þeirri
virðingu sem hann átti svo sann-
arlega skilið.
Grétar Eiríksson og fjölskylda.
ÞORSTEINN
ÞORGEIRSSON
Lítill drengur lítur
dagsins ljós. Lítill
drengur er lagður við
hlýtt brjóst móður
sinnar með litlum bróð-
ur sínum. Lítill dreng-
ur skynjar vermandi hönd ástríks
föður. Lítill drengur er laugaður
helgu vatni. Lítill drengur kveður til
eilífs lífs við uppkomu sólar.
Og við, við sitjum eftir og við skilj-
um ekki.
Við hrópum og við spyrjum.
En svörin, svörin eru litli dreng-
urinn, litli drengurinn í hjörtum okk-
ar sem kvaddi til eilífs lífs, eilífs lífs á
himnum.
JÓHANNES ÖRN
SÓLMUNDSSON
✝ Jóhannes ÖrnSólmundsson
fæddist 14. janúar
síðastliðinn í Reykja-
vík. Hann lést á
heimili sínu 6. mars
og fór útför hans
fram frá Grensás-
kirkju 14. mars.
Ó himins blíða hjartans
tár
er hjúpar sorg, þótt blæði
sár,
þín miskunn blíð, hún
mildar barm,
hún mýkir tregans sára
harm.
Þú ert það ljós, það lífsins
mál,
er ljúfur drottinn gefur
sál.
Nú hljóð er stund, svo
helg og fríð,
að hjarta kemur minning
blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkar allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
Sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Þ. Guðmundsdóttir.)
Þökk fyrir ljúfar stundir.
Friður Guðs fylgi þér og Guð veiti
líkn þeim sem lifa.
Þín
amma Steinunn og afi Jón.



 
  


 









 

 !"
  
 

  

  

 !
  ! !"

#  
$%  #$% 
$ $% &$ $ $% 

"

  


 






'(
$ #
!)) !!
*+ !
 


 #$
%$ &
 ' 

(!
' 

 %+
 


(!

,!


! 

#  
, " 

#  
' 


&
-
#"


#  
 
"##

#  
+!#) ##

#  
#$% $ $% $ $ $% 
&$ $ $ $