Morgunblaðið - 15.03.2001, Qupperneq 66

66 FIMMTUDAGUR 15. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ






 




   
  
  
      
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100  Símbréf 569 1329
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÞAÐ er enginn skortur á ágreinings-
efnum á Íslandi enda á það svo að
vera í lýðræðislandi. Og út af fyrir
sig sé ég ekkert athugavert við
skiptar skoðanir á því hvort flugvöll-
urinn verður þarna eða ekki. En ég
ætla samt að leggja orð í yfirfullan
belg. Í fyrsta lagi. Er ekki nokkuð
snemmt að setja fast hvað má og
ekki má eftir 16 ár? Mér finnst það
hláleg „framsýni“. Í öðru lagi finnst
mér það hálfundarlegt, svo ekki sé
meira sagt, að efna til „þjóðarat-
kvæðagreiðslu“ í Reykjavík um at-
riði, sem allur almenningur hefur
takmarkað vit á – af eðlilegum
ástæðum. Ég hef sjálfur hvorki
þekkingu né framsýni til að ráða því
þótt ég þykist fylgjast með eftir
föngum. En nóg um það. Það verður
eflaust til að auka fjörið um kosn-
ingahelgina. Að lokum þetta: Ég
heyrði í umræðum í kvöld í sjónvarp-
inu að fjálglega var talað um hve
ónothæf og gamaldags flugstöðin á
Reykjavíkurflugvelli væri. Þar er ég
á annarri skoðun. Ég hef síðastliðin
25 ár oft ferðast loftleiðis innanlands
og frá sjónarmiði farþega finnst mér
flugstöðin nógu góð! Ég hef ekkert
út á húsnæðið eða þjónustuna að
setja. En að sjálfsögðu veit ég ekki
um tæknilega hlið þess.
Ég hef beðið eftir flugi, bæði á
Kefla- og Reykjavíkurflugvöllum, í
góðu yfirlæti á báðum stöðum, þó að
ekki séu rándýr forljót listaverk á
Reykjavíkurflugvelli
KRISTJÁN ÁRNASON,
dvalarheimili aldraðra,
Sauðárhæðum.
Flugvöllur áfram
í Vatnsmýrinni –
eða ekki
Frá Kristjáni Árnasyni:
MARGIR eru uggandi um framtíð
miðbæjarins í Reykjavík. Þar af hef-
ur sprottið sú þörf að stofna félög,
nefndir og samtök, allt til þess að efla
og vernda miðbæinn. Öfugstreymi
alls þess erfiðis sem unnið er til þess
að vernda miðbæinn og veita honum
líf með ys og þys mannlífsins er það
erfiði sem borgin leggur fram með
störfum stöðumælavarða.
Þeir sem lifa og starfa í miðbænum
þurfa margvíslega þjónustu svo sem
aðföng til verslunar, neyslu og þjón-
ustu. Þeir þurfa og að koma frá sér
vörum og viðskiptum. Fólk, þetta
sem gerir borgir lifandi, þarf að kom-
ast í fyritæki, verslanir og stofnanir
til að reka erindi sín. Til alls þessa eru
bílar nýttir í verulegum mæli og aug-
ljóslega í óþökk borgaryfirvalda.
Einkabílaeigendur njóta þó nokkurs
skilnings og ýmsir starfsmenn ríkis,
borgar og einkafyritækja. Þetta er
gert með því að bifreiðastæði fyrir lið
þetta eru sérmerkt allt að inngangi
vinnustaða. Mikill hluti fastra bif-
reiðastæða í miðborginni er frátekinn
fyrir það fólk sem mætir til starfa að
morgni og heldur brott að kvöldi.
Einmitt þetta fólk ætti undantekn-
ingarlaust að nota bílastæðahúsin
sem sögð eru lítt notuð. Að taka frá
við inngang stofnunar stæði fyrir
starfsfólk er til háborinnar skammar
og sýnir megna fyrilitningu gagnvart
viðskiptavinum. Þessa eru mörg
dæmi og vissulega ekki bundin við
miðbæinn. Viðskiptavinir miðbæjar-
ins eru því settir skör lægra, en þeir
þurfa oftast aðeins að stansa skamma
stund en er þá vísað á stæði fjarri
ákvörðunarstað, eða í bílastæðahús-
in. Skipulagið virðist þannig til þess
gert að starfsfólk miðbæjarins geti
verið sem mest í friði fyrir viðskipta-
vinum. Með þessu er hönd dauðans
lögð á miðbæinn. Almenningur fer að
forðast miðbæinn og þjónustuaðilar
sem þurfa að sinna miðbænum kom-
ast ekki að til að þjóna, eða eins og
sendibílstjóri sagði. „Ég vil fá frið til
að vinna, ef ég kem í miðbæinn þá er
ég ofsóttur af stöðumælavörðum og
ef ég fer frá bílnum sem jafnvel er
ólöglega lagt (strangt til tekið) þó
ekki sé bannað að stansa á staðnum,
þá er óðara komin á mig sekt upp á
2.500 krónur og ég sem er bara að
þjóna fyrirtæki eða einstaklingi í mið-
bænum. Ég vil fá að vinna fyrir mér
og hafa sanngjarnan frið til þess.“ Við
þessa lýsingu má bæta að leigubíl-
stjóri sem stansar þar sem hann er
ekkert fyrir umferð og hleypir far-
þega inn í fyrirtæki eða stofnun og
þarf að bíða hans skamma stund,
hann er sömuleiðis hundeltur af
stöðumælavörðum sem krefjast taf-
arlausrar brottfarar, ella verði kallað
á kranabíl og beitt sektum.
Lífs von
Til þess að miðbærinn verði lifandi
þarf að líða umferð um hann. Margir
þurfa að nýta leigubíla eða sendibíla
vegna viðskipta í miðbænum. Stöðv-
un slíkra bíla er oftast mjög stutt og
því ætti að líða þeim stöðvun hvort
sem er til að afgreiða farþega eða
vörur. Stöðvun þessara bíla ætti að
vera án sekta jafnvel þótt stöðvað sé
þar sem kalla má ólöglegt, svo fremi
sem bíllinn hindrar ekki umferð. Afar
áríðandi er að virt sé þörf sendibíl-
stjóra til að stöðva sem næst við-
skiptastað. Sendibílstjórar og leigu-
bílstjórar óska sannarlega eftir því að
sinna viðskiptum með lipurð og í friði.
Þeir vilja ekki standa í stríði við
stöðumælaverði sem nú um stundir
virðast vinna eftir skipuninni: Hindr-
ið þjónustu við fyrirtæki og einstak-
linga í miðbænum og leggið við-
skiptavini miðbæjarins í einelti eftir
því sem unnt er.
Þess verður að krefjast að Frami,
félag leigubílstjóra, og Trausti, félag
sendibílstjóra, láti til sín taka í máli
þessu svo ofsóknum gegn mannlífi í
miðbænum linni.
KRISTINN SNÆLAND
leigubílstjóri,
Engjaseli 65.
Dauður miðbær
Frá Kristni Snæland: