Morgunblaðið - 24.03.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MARS 2001 51
fram um að virkja sitt fólk til
starfa, það býr vel að því enda upp
til hópa myndarlegt og duglegt
fólk.
Þegar ég réðst til starfa sem
sveitarstjóri í Grundarfirði tóku
þau Hjálmar og Helga vel á móti
mér og fjölskyldu minni, við bund-
umst vináttuböndum sem við
þökkum. Hjálmar veitti sveitar-
stjóranum góð ráð og gerði sínar
athugasemdir um störf mín og það
sem sveitarstjórnin og sveitar-
félagið voru að gera hverju sinni
og áttu að gera í framtíðinni. Allt
var það vel meint og á jákvæðum
forsendum, enda var hann stoltur
af sínu byggðarlagi og vildi veg
þess sem mestan. Hjálmar var alla
tíð mikill framsóknarmaður og tók
jafnan virkan þátt í pólitík og
félagsstarfi innan Framsóknar-
flokksins, ávallt var hægt að
treysta á hann þegar á reyndi.
Slíkt er hverjum stjórnmálaflokki
dýrmætt og mikill styrkur að því
fyrir stjórnmálamenn að hafa slíka
bakhjarla. Hjálmar reyndist mér
traustur bakhjarl þegar út í hring-
iðu landsmálanna var komið á
vettvangi Alþingis. Hann lagði
gott til mála, gerði oft alvarlegar
athugasemdir, en eins og fyrr var
það á jákvæðum forsendum í þeim
tilgangi að passa að menn færu
ekki út í neina vitleysu. Framsókn-
armenn eru Hjálmari þakklátir
fyrir áralangt samstarf og það sem
hann lagði af mörkum í þágu
flokksins.
Við fjölskyldan vottum Helgu og
fjölskyldunni okkar dýpstu samúð
og biðjum algóðan Guð að styrkja
þau í sorg þeirra. Hjálmar Gunn-
arsson var traustur vinur, við
þökkum honum samstarfið og sam-
fylgdina og biðjum Guð að blessa
minningu hans.
Magnús Stefánsson.
Að kvöldi dags er kliður hljóðna fer
og kátir fuglar syngja ekki lengur,
þá færist ró og friður yfir ver
og farmaður til hinstu hvílu gengur.
Þótt döggvist grund er dregur fyrir ský
er dásemd lífsins ávallt sönn og ný.
Hver færir fórn, hver eflir innri mann?
Hver orkar gegnum lífið sjálft að rata?
Hvar sérðu þann sem ávallt kveða kann
og kærleik sínum myndi aldrei glata?
Hvar fannstu spor sem fönnin huldi í gær
og ferðalok sem eru hrein og tær?
Hér endar ferð og fósturjörðin kær
nú faðminn breiðir móti þreyttu barni,
en yfir þínu leiði grundin grær
og geislar sólar vaka yfir hjarni.
Þú sigldir fleyi þínu fram um dröfn
og farsællega náðir þú í höfn.
(Ingólfur Þórarinsson.)
Ég sendi eftirlifandi eiginkonu
Hjálmars, Helgu Þóru, svo og
börnum og barnabörnum innilegar
samúðarkveðjur mínar.
Ingólfur Þórarinsson.
Góður vinur minn og fyrrum
skólabróðir er látinn. Hann lést á
Kanaríeyjum 11. mars síðastliðinn
þar sem hann og kona hans, Helga
Árnadóttir, dvöldust. Hjálmar
gekk ekki heill til skógar síðustu
árin en lét það ekki aftra sér frá
því að snúast í kringum útgerð
sína og fiskverkun. Við Hjálmar
numum við Stýrimannaskólann í
tvo vetur og útskrifuðumst þaðan
vorið 1954. Þá héldum við hvor
sína leið, hann til Grundarfjarðar
þar sem hann stundaði sjó-
mennsku.
Þeir Karl Stefánsson og Hjálm-
ar leigðu Gunnbjörninn frá Ísafirði
sem varð síðan þinglýst eign
þeirra 1956 og hét Sigurfari SH
105 og útgerðarsaga Hjálmars var
þar með hafin. Á þessum árum var
lífsbaráttan nokkuð hörð og mátti
með sanni segja að lífið snerist um
það að vaka og vinna. Næstu 16
árin voru ekki mikil samskipti
milli okkar Hjálmars fyrr en á
seinni hluta þess tímabils, eftir að
ég fór að stýra skipi mínu til veiða
í Breiðafjörðinn, en þá kom fyrir
að við fylgdumst að yfir hafið með
fisk fyrir Bretann. Í þá daga var
það nú svo að skipstjórar fylgdust
grannt hver með öðrum og ekki
síst ef veður voru válynd; ég trúi
að þetta sé svona enn í dag. Í fyll-
ingu tímans fór það svo á haust-
mánuðum 1971 að Hjálmar hringdi
til mín til að kanna það fyrir hönd
stjórnar Hraðfrystihúss Grundar-
fjarðar hvort ég myndi vera tilbú-
inn til þess að taka við fram-
kvæmdastjórastöðu frystihússins
um næstu áramót. Frá 1. janúar
1972 má segja að ég hafi kynnst
Hjálmari upp á nýtt, og unnum við
saman ásamt öðrum í stjórn H.G. í
hartnær 10 ár. Eftir þann tíma
höfum við hjónin aldrei slitið
sambandi við þau Helgu og Hjálm-
ar.
Hjálmar var fyrst og fremst sjó-
maður frá unga aldri, varð síðar
skipstjóri, útgerðarmaður og fisk-
verkandi.
Hann eignaðist mörg skip og
átti stundum fleiri en eitt á sama
tíma. Hjálmar og Karl eignuðust
Siglunes 1. mars 1968 en það var
selt í ágúst árið eftir. Síðan eign-
ast Hjálmar einn Siglunes SH 22
og selur það 1982. Haukaberg SH
20 eignast hann 1974. Að lokum
létu Hjálmar og Gunnar sonur
hans byggja fyrir sig Sigurfara II
SH 105 sem var 431 brl. skuttog-
ari. Þrjú síðasttöldu skipin voru öll
byggð á Akranesi hjá skipasmíða-
stöð Þorgeirs og Ellerts. Hjálmar
bar mikið traust til þess fyrirtækis
og aldrei var nokkurt hik um það
hvar skyldi byggja skipin hans.
Það ættu engir sem til þekktu að
undrast það að áfall Hjálmars og
fjölskyldu hans var þungt og mikið
þegar ljóst var að Sigurfara II
yrði ekki haldið í heimabyggð
þeirra. Á þeim tímapunkti brugð-
ust þeir sem síst skyldu. Það fyrn-
ist yfir slóðina og það er vel.
Hjálmar var alla tíð sterkur og
fylginn sér, hafði í nógu að snúast,
æðraðist ekki og hélt ótrauður
áfram sínum störfum og skyldum.
Gunnar, faðir Hjálmars, var öðl-
ingskall og urðum við hinir mestu
mátar. Gunnar sá um framleiðsl-
una í fiskmjölsverksmiðjunni hjá
H.G. og það þótti undrum sæta
hversu gott og prótínríkt mjöl
hann gat fengið út úr þessu gamla
skrifli. Blessuð sé hans minning.
Gunnar átti litla fiskverkun þar
sem hann dundaði sér við að salta
fisk og herða. Þessa fiskverkun
tók Hjálmar yfir eftir að gamli
maðurinn lést. Þar verkaði hann
og herti fisk. Neðar við Nesveginn
stendur ágætt fiskverkunarhús
sem Hjálmar á og nefnist Tangi
eins og öll önnur starfsemi sem
hann rekur. Þar fer fram fram-
leiðsla sjávarfangs og þær systur
Margrét og Ólafía Hjálmarsdætur
sjá um alla vinnslu sem þar fer
fram, og hafa þær staðið vel að
því. Þegar mikið hefur verið um að
vera hjá þeim hafa þær fengið að-
stoð við verkunina og ef heilsa
Hjálmars og þrek leyfði var hann
sjaldan langt undan.
Eftir að Kaupfélag Grundfirð-
inga lagðist af eignaðist Hjálmar
húsakost þess og rekur þar ágæta
matvöruverslun undir stjórn Árna
dóttursonar síns og er hún sú eina
í Grundarfirði sem stendur.
Landsmálin fóru ekki framhjá
Hjálmari né sveitarstjórnarmál.
Hann var eldhugi á þeim vettvangi
og lét fátt eitt framhjá sér fara,
sótti aðalfundi SÍS, LÍÚ, SÍF o.fl.
Hann leyfði sér að hafa skoðun á
málunum og fylgdi henni eftir með
skörulegri framkomu í púltinu.
Síðari árin átti Hjálmar hesta
og hafði gaman af þeirri afþrey-
ingu og fannst það jafnvel hvíld
frá amstri dagsins. Það kom fyrir
að hann fór í lengri reiðtúra með
félögum sínum og jafnvel upp í
Borgarfjarðardali.
Hjálmar var að sjálfsögðu póli-
tískur og fylgdi lengst af Fram-
sóknarflokknum, lagði oft á tíðum
mikið á sig fyrir þá hreyfingu. Þau
hjónin hafa alla tíð verið mjög
félagslynd og kunnu að meta það
að maður er manns gaman.
Elsku Helga, við Sigrún sendum
þér og börnum ykkar, barnabörn-
um, barnabarnabörnum og öðrum
nánustu ættingjum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Við hjarta þjer, móðir, hvílir sá,
sem hjer fær að enda skeiðið,
þó þúfurnar yrðu alda blá,
er yfir þeim sama heiðið;
og hvað, sem er undir höfði þá ,
við helgum þjer allir leiðið.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Sigrún og Hringur.
Kær vinur er látinn. Hjálmar
Gunnarsson lést á Kanaríeyjum
hinn 12. þessa mánaðar. Heilsu-
leysi hafði hrjáð hann undanfarin
ár, en það birti upp á milli. Sjúk-
dómurinn var erfiður og hjartað
orðið lélegt, en Hjálmar barðist
eins og hetja til síðustu stundar.
Hjálmar ólst upp á þeirra tíma
vísu, þegar fólk mátti þakka fyrir
að hafa ofan í sig og á. Hann fór
ungur að vinna, fyrst á heimili for-
eldra sinna við bústörfin. Þaðan
leitaði hugur hans, eins og annarra
ungra drengja, á sjóinn. Leitaði
hann sér menntunar á þeim vett-
vangi, fyrst vélstjóramenntunar og
starfaði við það í nokkur ár. Síðan
fór hann í Stýrimannaskólann og
starfaði í mörg ár sem skipstjóri
og síðar sem útgerðarmaður.
Hjálmar átti sæti í ýmsum
nefndum á vegum sjávarútvegsins.
Einnig sat hann í hreppsnefnd
Eyrarsveitar á vegum Framsókn-
arflokksins. Margt fleira mætti
telja.
Margar bárur brutu á Hjálmari,
bæði til sjós og lands, en með
skynsemi og góðu hugarfari leysti
hann þau mál. Hjálmar var góður
maður. Ég, sem rita þessi orð, fór
ekki varhluta af því þegar sorgin
kvaddi dyra hjá mér. Þá var gott
að hafa hann í návist sinni, og er
ég honum afar þakklátur fyrir það.
Þeir sem minna máttu sín nutu
góðvildar hans og hans góðu konu.
Hjálmar var gæfumaður í einka-
lífinu, kvæntur Helgu Þóru Árna-
dóttur, sem stóð vörð um mann
sinn í veikindum hans og starfi.
Þau hjón eiga góðu barnaláni að
fagna.
Helga mín. Við hjónin sendum
þér og fjölskyldunni samúðar-
kveðjur.
Þorvarður Lárusson.
Merkur samferðamaður, Hjálm-
ar Gunnarsson útgerðarmaður, er
látinn, allt of snemma. Almættið
kallar okkur öll til sín eftir sínum
reglum, þar um fáum við engu ráð-
ið. Við kveðjustund er vert að lúta
höfði, þakka og virða. Tímamót lífs
og dauða kalla fram yl frá minn-
ingum og þakklæti fyrir samferð.
Svipmót byggðar mótast ekki bara
af umhverfi hennar heldur miklu
fremur af því fólki sem þar lifir.
Einstaklingarnir verða að vera
misjafnir til þess að hressilegur
svipur og eðlileg skoðanaskipti
myndist. Hjálmar Gunnarsson var
sannarlega einn þeirra sem settu
sterkan svip á Grundarfjörð. Hann
var þar í hópi brautryðjendanna
sem skópu byggðina og ekki síður
þann anda sem þar ríkir. Jákvætt
hugarfar, sterkur vilji og trú á
þeim verkefnum sem fyrir liggja
er það sem þarf. Þetta í bland við
hugrekki til skoðanaskipta og
framkvæmda er sá vegur sem
Hjálmar lagði með samferðamönn-
um sínum. Vegur byggðar þar sem
bjartsýni, dugur og einlægur vilji
ríkir til að horfast í augu við fram-
tíðina. Hjálmar Gunnarsson var
um margt einstakur maður, hann
var stór og mikill á velli, hafði
sterka nærveru, þétta lund og
mikið skap. Hann var góður sam-
ferðamaður, skrafhreifinn og
greiðvikinn. Hjálmar var þekktur
fyrir trygglyndi og þá alúð sem
hann veitti vinum sínum og víða
rétti hann hjálparhönd. Með hon-
um er genginn góður vinur sem
ljúft verður að minnast með þakk-
læti fyrir samfylgd sem í senn var
auðgandi og mannbætandi. Með
innilegu þakklæti sendum við ást-
vinum samúðarkveðjur og biðjum
algóðan Guð að varðveita með
þeim fjársjóðinn sem minning um
góðan dreng skilur eftir.
Ingi Hans og Ólöf Hildur.
Elsku bróðir. Ég
skrifa þér bréf því mér
líður svo illa. Ég finn
svo til þegar ég hugsa
til allra sem nú eiga um
sárt að binda. Vitur
maður sagði: „Skoðaðu huga þinn
þegar þér líður illa.“ Því segi ég, á erf-
iðum stundum er gott að setjast nið-
ur, láta hugann reika og tjá líðan sína
á einn eða annan hátt. Upp í huga
minn koma orð eins og af hverju,
hvers vegna? Enginn getur gefið mér
svör við þeim.
Mér kom ekki til hugar að ég ætti
eftir að skrifa um þig minningarorð,
Daddi, á besta aldri. Þú sem varst svo
lifandi, alltaf á ferð og flugi og sístarf-
andi. Eignaðist meira að segja þrjú
frábær börn eftir fertugt og geri aðrir
betur. Reyndar léstu okkur bregða
þegar þú lentir í slysinu fyrir tæpum
fjórum árum á dánardegi mömmu, þá
jafngamall henni þegar hún dó.
Í amstri dagsins held ég að flest
okkar geri ráð fyrir að lífið gangi sinn
vanagang. En í einu vetfangi er okkur
bent á að allt er í heiminum hverfult. Í
dag stend ég frammi fyrir því að þú,
elsti bróðir minn, ert látinn. Hræði-
legt. Hvers vegna þarf lífið að vera
svona erfitt? Sumum er ætlað að
reyna meira en öðrum. Annar vitur
maður sagði ,,Guð leggur ekki meira á
okkur en við þolum.“ Ég hugsa, ég
verð að vera sterk, samt er ég svo
tóm, það vantar eitthvað. Ef til vill
hefði verið gott að fá lengri tíma til að
átta sig á hlutunum en raun varð á.
Vesturgötufjölskyldan þroskaðist
án efa fyrr en margur, í gegnum lífs-
reynslu af veikindum og andláti móð-
ur okkar langt fyrir aldur fram. Þú,
Daddi, þá aðeins tuttugu og sjö ára
varst stoð mín og stytta. Við vorum
sem höfuðlaus her. Það er ekki spurn-
ing að sú lífsreynsla hefur markað
okkur öll, á einn eða annan hátt. Í dag
standa börnin þín í sömu sporum og
við þá. Ljósgeislinn þeirra er hún
Hanna okkar, konan þín sem er eng-
um lík. Það veit ég af eigin raun. Yfir
styrk hennar, rósemi og raunsæi vildi
ég búa. Í mínum huga voruð þið eitt.
Ég kveð að sinni, kæri bróðir. Þú
veist hvar hugur minn er núna.
Þín litla systir,
Arna.
Daddi. Á fertugasta og níunda af-
mælisdegi þínum hringdi ég í þig og
sagði farir mínar ekki sléttar. Ég
hafði sagað í sundur rafmagnsleiðslu
og allt rafmagn í húsinu úti. Þú varst
búinn að vinna þinn vinnudag og lík-
lega tilbúinn að slaka á með fjölskyld-
unni á afmælisdaginn. Svarið var ekki
lengi að koma. Við komum, og eftir
tvo til þrjá tíma var allt komið í samt
lag. Ferðin til Reykjavíkur þótti ykk-
ur Hönnu ekkert mál. Svona voru
okkar kynni. Við unnum hvor fyrir
annan og það var gott að eiga þig að.
Þið Hanna voruð mikið ferðafólk og
ófáar ferðir fóruð þið til Evrópu með
fjölskylduna. Fyrst á skódanum, síð-
an var það kortínan og loks rúgbrauð-
ið sem þú fórst með fjölskylduna á út
um alla Evrópu og að sjálfsögðu einn-
ig um Ísland. Daddi, þú smitaðir mig
af þessari ferðamennsku. Ég keypti
jeppa og ferðaðist um hálendið. Síðan
sagði Hanna mér að þú hefðir keyrt
þetta allt á rúgbrauðinu, með þínu
lagi. Ef ég þurfti ráð í sambandi við
eitthvað hringdi ég í þig, Daddi minn,
og svörin voru fljót að koma.
Daddi vinur, þú varst fljótur að
öllu. Það eru ekki margir mánuðir síð-
an veikindin greindust, en þau voru
afgreidd á snöggan máta. Ég fór á
Landspítalann með Örnu systur, þá
var föstudagur. Þú og Arna rædduð
um listir og þú hvattir litlu systur til
KJARTAN
ARNÓRSSON
✝ Kjartan Arnórs-son fæddist á
Akranesi 4. mars
1950. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 17. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Akraneskirkju 23.
mars.
að fara að sjá sýninguna
í Listasafni Íslands. Við
ræddum málin og það
sem efst var á baugi. Á
mánudaginn hitti ég þig
og við töluðum um end-
urhæfingu. Þú varst
ekki sáttur við hvernig
ástandið var. Síðan hitt-
umst við á miðvikudag.
Þá varst þú ekki í sama
formi. Það var erfitt að
finna orð. Ég hef sjald-
an fengið innilegra
faðmlag, Daddi minn,
eitthvað hefur þú fundið
á þér. Eina ráðið sem ég
fann til að hressa þig við var að segja
þér frá fjallaferðinni með Jóa og
Baldri. Hvernig Jói kom með gull-
mola eins og: „Finnst þér virkilega
svona gaman að festa þig, Helgi?“ eða
þegar Baldur sagði: „Þetta er rosa-
lega gaman.“ Á föstudeginum kíkti ég
til þín, vinur minn, og Hönnu. Þá hitti
ég fyrir klettinn í þínu lífi. Þú svafst.
Ég ræddi við Hönnu og hún var eng-
um lík. Hanna sagði mér að sækja
Örnu systur, hún þyrfti að hitta þig.
Heimferð var ákveðin á laugardag
og ætlaði Hanna að verða þér sam-
ferða. Ekki gekk sú heimferð upp,
einhver kippti í spottann. Fjölskyldan
sameinaðist með þér síðasta daginn í
þínu lífi. Ég fór í stutta ferð með þrjá
litla krakka þennan eftirminnilega
dag. Ég hef á tilfinningunni að eitt-
hvað hafi reynslubrunnurinn aukist
hjá Melkorku, Jóa og Baldri, eins og
hjá mér, kæri vinur.
Ég er nú svo heppinn að Aggi og
Dagný eru nágrannar mínir, það auð-
veldar samskiptin. Arna María og
fjölskylda veit hvar hún hefur mig og
Örnu frænku. Maja, þú stendur þig,
Daddi litli líka. Hanna, ég þakka þér
fyrir að passa börnin mín og hvernig
þú hugsar um Dadda vin minn, Örnu
mína, Siggu, Gunnar, Óla, Arnór og
Dúnu.
Kveðja.
Helgi.
Hann Daddi er dáinn. Ég vissi að
hann var veikur og búinn að vera það
um nokkurra mánaða skeið en að það
myndi leggja hann að velli er nokkuð
sem aldrei hvarflaði að mér. En allt er
í heiminum hverfult og enginn ræður
sínum næturstað.
Ég kynntist Dadda og Hönnu þeg-
ar ég hóf sambúð með frænda Hönnu.
Varð okkur vel til vina og hefur svo
alltaf verið. Mér finnst alltaf þegar ég
tala um annað þeirra að þá sé ég að
tala um þau bæði því samheldni
þeirra var einstök í sinni röð. Mikill
gestagangur var ávallt á heimili
þeirra og vinir barna þeirra jafnvel í
heimsókn þó að börnin væru ekki
heima. Á meðan ég bjó með Baldri
var töluverður samgangur á milli
heimila okkar. Hann varð minni þeg-
ar þeirri sambúð lauk en ávallt vorum
við velkomin, ég og strákarnir. Óli
Dór á bágt með að skilja af hverju
Daddi frændi er dáinn frá litlu börn-
unum sínum. Það er eitthvað sem ég
skil ekki heldur og mér er trúlega
ekki ætlað að skilja, því þegar stórt er
spurt verður oftast lítið um svör.
Þegar Daddi greindist í upphafi
vetrar með þann sjúkdóm sem nú hef-
ur sigur unnið þá var barist af æðru-
leysi og í þeirri von að þennan slag
mætti vinna. Hann var studdur af
Hönnu, sem í gegnum þetta hefur
sýnt eindæma hugrekki og æðruleysi.
Ávallt var stuðningur barnanna fyrrir
hendi og sýndu þau að þau eru börn
foreldra sinna, æðrulaus og dugleg.
Daddi og Hanna eiga sex börn, þau
Agga, Örnu, Maríu, Baldur, Jóa og
Melkorku. Mikill harmur er kveðinn
að þessari stóru fjölskyldu. Hönnu,
börnunum öllum, tengdabörnum,
barnabörnum, föður, tengdaföður,
systkinum Dadda og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum algóðan
Guð að styrkja þau og blessa. Minn-
ingin um góðan dreng lifir í hjörtum
okkar allra.
Sigrún, Stefán Orri
og Óli Dór.