Morgunblaðið - 06.04.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 6. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Aðalheiður LiljaJónsdóttir fædd-
ist 8. ágúst 1910 í
Arnarfelli í Þing-
vallasveit. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi 29. mars sl.
Foreldrar hennar
voru Agnes Gísla-
dóttir, f. 13. maí
1865 í Butru í Fljóts-
hlíð, d. 31. janúar
1948, og Jón Ólafs-
son, f. 12. janúar
1871 í Lónakoti í
Hraunum, d. 24. maí
1918. Bróðir Aðal-
heiðar var Guðjón Magnús Jóns-
son, f. 7. ágúst 1900, d. 10. nóv-
ember 1955. Aðalheiður giftist 11.
nóvember 1930 Eggerti Guð-
mundssyni frá Eyri í Flókadal, f.
20. október 1897, d. 19. ágúst 1979.
Foreldrar hans voru Kristín
Kláusdóttir og Guðmundur Egg-
ertsson. Börn Aðalheiðar og Egg-
erts eru: 1) Kristín, fv. forstöðu-
maður Kaffistofu Norræna
hússins, f. 16.9. 1931. 2) Guðmund-
ur, prófessor í líffræði, f. 24.4.
heiður Jóhannsdóttir kennari, f.
27.7. 1955, synir þeirra eru Eggert
Sólberg nemi, f. 17.12. 1984, og
Magnús Elvar nemi, f. 20.1. 1987.
Aðalheiður flutti fjögurra ára
með foreldrum sínum frá Arnar-
felli í Þingvallasveit að Ásgarði í
Grímsnesi og ólst upp þar og í
Kaldárhöfða í sömu sveit. Hún
flutti til Reykjavíkur 15 ára göm-
ul. Aðalheiður og Eggert hófu bú-
skap í Vatnshorni í Skorradal 1930
og bjuggu þar til 1933 er þau
fluttu að Bakkakoti í Skorradal.
Árið 1938 fluttu þau að Bjargi í
Borgarnesi og þar bjó Aðalheiður
til dauðadags. Aðalheiður var
mjög virk í félagsmálum. Hún tók
þátt í störfum Kvenfélags Borgar-
ness og var formaður þess í 5 ár.
Samband borgfirskra kvenna
beitti sér fyrir stofnun Dvalar-
heimilis aldraðra í Borgarfirði og
vann Aðalheiður að því máli af
miklum áhuga og dugnaði. Hún
var formaður dvalarheimilis-
nefndar SBK í 21 ár, var í bygg-
ingarnefnd hússins og sat í stjórn
dvalarheimilisins til ársins 1995.
Hún varð heiðursfélagi SBK árið
1986 og var sæmd riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu 1987
fyrir störf að félagsmálum.
Útför Aðalheiðar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
1933, maki Bergþóra
Elva Zebitz kjóla-
meistari, f. 16.4. 1930,
d. 31.8. 1985. Dóttir
þeirra er Aðalheiður
Lilja, BA í heimspeki,
f. 2.5. 1968, maki Ein-
ar Garibaldi Eiríks-
son, prófessor við
Listaháskóla Íslands,
f. 22.1. 1964. Uppeld-
isdóttir er Guðrún
Ara Arason sjúkraliði,
f. 19.6. 1960, dóttir
hennar er Hjördís
Stefánsdóttir nemi, f.
19.9. 1979. 3) Jóna,
forstöðufélagsráðgjafi á Landspít-
alanum Fossvogi, f. 10.1. 1937. 4)
Guðrún, bókari hjá Kaupfélagi
Borgfirðinga, f. 25.3. 1940, dóttir
hennar er Heiður Hörn Hjartar-
dóttir, grafískur hönnuður, f. 3.12.
1970, maki Þorsteinn Arilíusson
sendibílstjóri, f. 27.9. 1972, dætur
þeirra eru Anna Margrét, f. 21.1.
1998, og Inga Lilja, f. 17.4. 1999. 5)
Jón Agnar, um árabil formaður
Verkalýðsfélags Borgarness, f.
5.1. 1946, d. 11.1. 1993, maki Ragn-
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Elsku amma! Manstu eftir því
þegar þú kenndir okkur bræðrunum
þessa bæn þegar við gistum á Bjargi.
Við vorum litlir þá en við munum það
enn.
Það er hálfskrítið að koma þangað
og þar er engin amma. Við vitum
samt að þú verður alltaf hjá okkur og
við eigum alltaf eftir að eiga góðar
minningar um þig. Skilaðu kveðju til
pabba og afa.
Eggert Sólberg
og Magnús Elvar.
Það er sumt fólk sem mætir manni
alltaf með hlýju. Því er eðlilegt að
draga fram veitingar ef maður birt-
ist og komi maður með félaga með
sér er þeim tekið sem hluta af fjöl-
skyldunni. Ef unnt er að greiða götu
manns á einhvern hátt er það ekki
umræðumál og engan veginn flokkað
undir greiðasemi frekar en aðrir
sjálfsagðir hlutir.
Þetta fólk er ekki alltaf áberandi.
Það tranar sér ekki fram heldur rétt-
ir fram hönd þegar þörf er á án þess
að ætlast til endurgjalds.
Afasystir mín, Heiða á Bjargi, var
ein úr þessum hópi. Hún fór að vísu
ekki hljóðlega í allt. Það geislaði af
henni hvar sem hún fór og hún hikaði
ekki við að koma sér á framfæri til að
koma því fram sem skipti hana máli.
Markmiðið var hins vegar ekki að
sjást eða sýnast, heldur að vera til
gagns og gera öðrum lífið auðveld-
ara.
Ég man eftir henni lítill drengur
þegar hún kom við hjá foreldrum
mínum að reka erindi kvenfélagsins í
bænum, koma fram málum sem
sneru að elliheimilinu í Borgarnesi
eða bara líta inn.
Ég hef líklega verið 6 ára þegar ég
var fyrst hluta úr sumri hjá Heiðu
ásamt ömmu. Þar var indælt að vera.
Nonni frændi sem var heldur yngri
en ég leiðbeindi mér, fákunnandi
borgarbarninu, kenndi mér að sækja
kýrnar og sinna öðrum almennum
verkum í sveitinni. Dúfa systir hans
var líka góður félagi þótt hún væri
heldur eldri og reyndar þær systur
allar. Bróðirinn var hins vegar kom-
inn að heiman og honum kynntist ég
þá lítið.
Þegar ég var orðinn fullorðinn
kom ég reglubundið í heimsókn þeg-
ar ég átti leið hjá og var þá stundum
með nokkurn hóp með mér. Alltaf
var jafn-vel tekið á móti, hverjir sem
voru í fylgdarliðinu. Heiða fylgdist
fram á síðustu stundu með öllu sem
var að gerast. Líkaminn var farinn
að gefa sig en hugsunin var alltaf
skýr og minnið með eindæmum þótt
hún væri komin á tíræðisaldurinn.
Seinni árin hringdi hún stundum til
mín þegar henni leiddist og sagði
mér þá oft sögur af afa mínum sem
hún hélt mikið upp á. Minnið var hins
vegar ekki bundið við gamla tíma,
hún ræddi gjarnan um það sem efst
var á baugi á hverjum tíma. Hún
hafði ákveðnar skoðanir en lét þær
ekki trufla viðhorf sín gagnvart fólki.
Ekki segi ég henni hafi verið vel við
alla menn en henni var ekki tamt að
tala illa um fólk og það truflaði ekki
samskiptin að fólk væri henni ósam-
mála. Hún fylgdist af áhuga með öllu
sem var að gerast og var vel heima á
flestum sviðum. Hún ræddi þjóðmál-
in við pabba sem var hennar upp-
áhaldsfrændi, verkalýðsmálin við
mig og sálarrannsóknir við mömmu.
Hún var stórgreind og bjó yfir þess-
um fjölþætta fróðleik sem sérhæf-
ingarþróun samtímans er að eyða.
Heiða var létt í skapi og kom
manni ósjálfrátt í gott skap hvernig
sem maður var stemmdur þegar
maður hitti hana. Það var því óhjá-
kvæmilegt að hún laðaði til sín fólk.
Ég man aldrei eftir að heyra hana
kvarta. Hvorki yfir veikindum hús-
bóndans, sínum eigin eða öðrum erf-
iðleikum sem við var að etja. Ekkert
ýtti jákvæðninni til hliðar. Hún
horfði ekki til fátæktar æsku sinnar
sem sorgartíma. Faðir hennar veikt-
ist illa þegar hún var barnung og var
borinn á kviktrjám austan úr Þing-
vallasveit til Reykjavíkur og átti ekki
afturkvæmt til starfa. Sú minning
setti auðvitað spor, en hún rifjaði
upp það jákvæða, þegar hún fylgdi
móður sinni í húsmennsku og fékk
svo móður sína á sitt heimili þegar
hún var farin að búa. Fjölskyldan
skipti Heiðu öllu máli. Hún hefur
alltaf verið límið sem bindur fjöl-
skylduna saman.
Það á ekki að koma manni á óvart
þegar fullorðið fólk fellur frá. Eitt
sinn skal hver deyja. Samt kemur
það að óvörum. Heiða hefur alltaf
verið til og það er erfitt að skilja að
hún verður það ekki áfram. Það er
stutt síðan ég heimsótti hana ásamt
foreldrum mínum á sjúkrahúsið á
Akranesi. Þar fannst okkar öllum
hún vera til skammtímadvalar. Inn-
an skamms yrði hún aftur komin aft-
ur heim.
Við munum sakna hennar og ég
votta öllum hennar nánustu innileg-
ustu samúð og flyt kveðjur frá öllum
í minni fjölskyldu.
Ásmundur Stefánsson.
Við frétt af andláti góðrar vinkonu
okkar hjóna fljúga mörg minninga-
brot í gegnum hugann og vil ég rekja
hér nokkur þeirra.
Aðalheiður Jónsdóttir og Eyrún
Runólfsdóttir, móðir mín, kynntust
sem ungar stúlkur í Reykjavík á
heimili Magnúsar bróður Heiðu eins
og hún var alltaf kölluð á heimili okk-
ar systkina að Langholtsvegi 29 í
Reykjavík.
Þær unnu þá sem vinnukonur á
betur settum heimilum í „bænum“
eins og kallað var. Þeirra kynni urðu
að ævilangri vináttu sem síðar þró-
aðist í náin kynni á milli fjölskyldna
þeirra þegar tímar liðu fram. Þetta
var á árunum 1925-1930.
Þessar ungu stúlkur sáu auglýs-
ingu í dagblaði þar sem ungur mað-
ur, Eggert Guðmundsson frá Eyri í
Flókadal, þá bóndi að Vatnshorni í
Skorradal, auglýsir eftir tveimur
kaupakonum til starfa við býli sitt
sumarið 1929.
Vinkonurnar höfðu báðar alist upp
í sveit og kunnu vel til verka og það
verður úr að þær eru ráðnar sem
kaupakonur að Vatnshorni.
Á þessum árum var ekki orðin
nein vélvæðing í sveitum, líklega
eina vélin skilvindan í búrinu. Allur
heyskapur var framkvæmdur með
handaflinu einu.
Atvikin þróuðust svo að ástir tók-
ust milli Aðalheiðar og Eggerts
bónda og þar með ílentist önnur
kaupakonan í Skorradalnum. Vin-
konurnar minntust oft dvalar sinnar
að Vatnshorni þetta sumar, þar á
meðal ballferða unga fólksins úr
sveitinni. Þá var lokið við mjaltir að
kvöldi, gengið yfir fjallið milli
Skorradals og Lundarreykjadals
með ballskóna í poka á bakinu og
fólk dansaði og skemmti sér fram
eftir nóttu í samkomuhúsi í Lund-
arreykjadalnum. Síðan var þramm-
að til baka sömu leið á tveimur jafn-
AÐALHEIÐUR LILJA
JÓNSDÓTTIR
Sjálfsvorkunn og sérplægni er
nokkuð sem margir þekkja í fari ann-
arra en fæstir vilja þó kannast við í
sínu eigin. Eftir að ég kynntist Viðari
Gíslasyni fór ég að átta mig á þessum
löstum í fari mínu og skammast mín
fyrir þau skipti er ég grét örlög mín.
Ég hugleiddi hve lánsamur ég í raun-
inni væri og sorgir mínar aðeins
hversdagslegt hjóm miðað við þær
raunir sem lagðar voru á Viðar og
hans fjölskyldu. Í áratug barðist Við-
ar við þann illskeytta sjúkdóm sem
nú hefur lagt hann.
Ég vil þakka Viðari fyrir kynnin
og vona að hann sé kominn í betri
sveit þar sem hann hittir fyrir ástvini
að nýju. Gísla og Sigríði sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Viðars Gísla-
sonar.
Grímur Atlason.
VIÐAR
GÍSLASON
✝ Viðar Gíslasonvar fæddur 29.
október 1972. Hann
lést 26. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Gísli Júlíus-
son, f. 31.3. 1946, og
Alda Guðmundsdótt-
ir, f. 18.1 1949, d.
22.1. 1976. Bróðir
Viðars var Elvar
Gíslason, f. 14.9.
1968, d. 29.5. 1996.
Fósturmóðir Viðars
er Sigríður Þor-
valdsdóttir, f. 8.8.
1948, og fósturbróð-
ir hans er Daníel Birgir Ívarsson.
Útför Viðars fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku Viðar! Þau
verða víst ekki fleiri
skiptin sem ég get
komið til þín á milli af-
mælisdaganna okkar
og strítt þér á því að ég
sé jafngömul þér í fjóra
daga. Ég man þegar við
vorum hjá ömmu í
„Kóp“ að leika okkur
og ég montaði mig allan
daginn að nú væri ég
sex ára alveg eins og
þú, en það fór í taug-
arnar á þér að stelpa
eins og ég gæti verið
jafngömul þér. Þú
sagðir að stelpur væru vitlausar, en
ég held að það hafi breyst með ár-
unum; þegar ég heimsótti þig á Hlein
var þar stór hópur vinkvenna.
Elsku Viðar, þú varst svo yndis-
legur þótt þú gætir ekki tjáð þig með
orðum og varst alltaf svo brosmildur
og léttur í lund þegar við Lísa og Al-
exander komum að heimsækja þig.
Elsku Viðar, nú ertu farin og ég
veit að mamma þín og Elvar bróðir
þinn taka vel á móti þér.
Löng þá sjúkdómsleiðin verður,
lífið hvergi vægir þér,
þrautir magnast, þrjóta kraftar,
þungt og sárt hvert sporið er,
honum treystu, hjálpin kemur,
hann af raunum sigur ber.
Drottinn elskar, – Drottinn vakir
daga’ og nætur yfir þér.
(S. Kr. Pétursson.)
Ættingjum og vinum sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur, megi
Guð gefa ykkur styrk á erfiðum
stundum.
Helena frænka.
Það er sitthvað gæfa eða gjörvi-
leiki. Viddi virtist hafa flest til að
bera er prýtt gat einn dreng, geð-
þekkur og myndarlegur strákur sem
skaraði fram úr í íþróttum, vina-
margur og farsæll í námi. Það sem
við gátum helst sett út á hann var að
hann var í lélegu félagi að okkar
mati, að öðru leyti sagði enginn
styggðaryrði um Vidda. En arfgeng-
ur sjúkdómur var þegar búinn að
kveða upp dauðadóm yfir þessum
góða dreng. Það segir kannski nokk-
uð um hversu fjarstæðukennt manni
fannst að svona glæsilegur piltur
væri haldinn svo illvígum sjúkdómi
að þegar hann veigraði sér við að
skalla bolta á knattspyrnuvellinum
vegna sjúkdómsins fannst okkur
þetta vera hálfgert væl. Þótt við viss-
um að Elvar bróðir hans væri heltek-
inn á þessum tíma einfaldlega trúð-
um við því ekki að Vidda biðu sömu
örlög.
Við TBR-félagarnir þekktum
Vidda á badmintonvellinum þar sem
hann vann til fjölda verðlauna og var
erfiður andstæðingur jafnaldra
sinna í TBR. Hann var unglinga-
landsliðsmaður og lék fyrir Íslands
hönd á erlendri grund. Á knatt-
spyrnuvellinum var hann samherji
okkar og lék með TBR í 4. deild Ís-
landsmótsins í knattspyrnu í nokkur
ár í byrjun tíunda áratugarins. Áhugi
okkar var í engu samræmi við getuna
og voru sigrar sjaldgæfir sem lóur á
jólum. En það vantaði ekkert upp á
leikgleðina og andinn í liðinu var allt-
af betri en árangurinn. Viddi var allt-
af léttur í skapi og húmoristi góður,
einkum laginn í svokölluðum „múr-
arabröndurum“ sem Víkingarnir
sérhæfðu sig í með góðum árangri.
Það var því mikið áfall fyrir okkur
þegar hann fékk fyrsta áfallið sitt og
eftir það lék Viddi aldrei með okkur
aftur. Við tók langt veikindastríð
sem er loks núna á enda. Það er öm-
urlegt til þess að hugsa að svona
gjörvilegur drengur skuli einungis
hafa notið rúmlega tveggja áratuga
lífs við fulla heilsu. Foreldrar hans
og fjölskylda eiga samúð okkar allra.
Blessuð sé minning elsku Vidda.
F.h. badminton- og knattspyrnu-
félaga úr TBR,
Ármann Þorvaldsson.
Það var um verslunarmannahelgi
á Laugarvatni 1988 sem við kynnt-
umst Vidda fyrst og eftir það varð
ekki aftur snúið. Viddi var einstakur
á allan hátt, hann var mikill gleði-
gjafi og sjaldan í vondu skapi, hann
kom okkur alltaf til að hlæja og ekki
síst þegar hann og Andri besti vinur
hans settu skemmtiatriðin í gang.
Hann var fjölhæfur íþróttamaður og
var í drengjalandsliðshópi í fótbolta
og unglingalandsliði í badminton.
Minnisstæðar eru sumarbústaða-
ferðir, bíóferðir og margskonar ferð-
ir, en þær voru allar mjög skemmti-
legar og var alltaf hlegið jafn mikið.
28. des. 1991 veiktist Viddi, en
þrátt fyrir veikindin var hann já-
kvæður og kappkostaði að ná því
sem hægt var úr lífinu. Aldrei lét
hann sig vanta í veislur svo sem af-
mæli, brúðkaup eða aðrar uppákom-
ur. Hann lét sig ekki muna um að
ferðast þrátt fyrir að vera bundinn
hjólastól; fór norður á Akureyri á
badmintonmót, skrapp til Spánar
með starfsfólki og vistmönnum
Hleinar og svo hringferð um landið.
Fyrir veikindin áttum við góðar
stundir saman en þær voru ekki síðri
eftir að hann veiktist. Við hittumst
oft hjá Vidda, á afmælinu hans og á
aðfangadag og gamlársdag reyndum
við ávallt að koma. Síðustu tvö árin
var orðið erfiðara fyrir hann að tjá
sig við okkur en þó var alltaf stutt í
hláturinn. Elsku Gísli og Sigga, það
er svo margt sem við vildum segja en
efst í huga okkar er þakklæti fyrir að
hafa kynnst Vidda, við eigum ynd-
islegar minningar um yndislegan vin
sem við varðveitum í hjarta okkar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Elsku Viddi, Guð geymi þig.
Þínir vinir
Frímann, Sigurveig, Kristján,
Sólrún, Þórunn, Brandur,
Eydís, Axel, Helga og Sóley.
Kæri vinur.
Frá því að ég frétti af andláti þínu
hefur hugur minn reikað aftur til
þess tíma er við kynntumst, þess
tíma er þú fluttir í Smáíbúðahverfið
og við urðum samferða í skólann og á
æfingar. Við vorum tólf ára strák-
lingar og áttum framtíðina fyrir okk-
ur.Frá þeim tíma að við byrjuðum að
æfa saman má segja að við höfum
verið óaðskiljanlegir, jafnt innan
vallar sem utan.
Ef að annar okkar gerði eitthvað
var nánast öruggt að hinn fylgdi
með. Ég minnist allra þeirra stunda
sem við höfum átt í gegnum tíðina,
allar ferðirnar sem við höfum farið í
innanlands sem erlendis, ánægju-
stundir í tengslum við okkar íþrótta-
iðkun og alla samveruna með okkar
vinum. Já, okkar vinum. Vinir og
fjölskylda er það mikilvægasta sem
maður á og að eiga vin sem þig var
sem að eiga fjársjóð. Fjársjóð sem
var á sínum stað og hægt var að
treysta á.
Ég man þann dag er þú sagðir mér
í einlægni að þú hefðir greinst með
þann sama sjúkdóm og Elvar heitinn
hafði verið greindur með. Ég man
hvað það var erfitt að átta sig á því
hve alvarlegt það var þegar ég
þekkti svo lítið til afleiðinganna. Ég