Morgunblaðið - 06.04.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 FÖSTUDAGUR 6. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Baldur Þorvalds-son flugvélstjóri
fæddist 15. nóvember
1942. Hann lést á Fil-
ippseyjum 13. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru þau
Áróra Guðmunds-
dóttir, f. 4. júlí 1912,
d. 27. apríl 1990, og
Þorvaldur B. Þor-
kelsson yfirprentari,
f. 20. desember 1893,
d. 17. ágúst 1958.
Systur Baldurs eru
Hólmfríður Þor-
valdsdóttir, f. 13. júlí
1947, og Katla Ólafsdóttir, f. 6.
febrúar 1929, hálfsystir, sam-
feðra.
Sambýliskona Baldurs 1965–
1973 var Theódóra Emilsdóttir,
sonur þeirra er Birgir, f. 17. mars
1967, sonur hans er Birkir, f. 7.
janúar 1993. Baldur kvæntist 10.
júlí 1975 Kank Aew Kan Kam
(Nok Noi) Kristínu Þorvaldsdóttur
frá Taílandi, f. 8.7. júlí 1956. Þau
skildu 5. september 1984, barn-
laus. Hann kvæntist
síðan eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Siony,
frá Filippseyjum og
átti með henni tvö
börn, Jackeline Guð-
rúnu, f. 17.8. 1986,
og Geraldine Mila-
gros, f. 10.11. 1990.
Baldur útskrifað-
ist sem flugvirki frá
Spartan School of
Aeronautics í Tulsa,
Oklahoma, 20. des-
ember 1963. Hann
starfaði sem flug-
virki hjá Loftleiðum
og síðar sem flugvélstjóri hjá
Cargolux í Lúxemborg fljótlega
eftir að það flugfélag var stofnað.
Þar starfaði hann allt þar til hann
fór á eftirlaun árið 1998. Baldur
bjó í Lúxemborg frá því um 1970
og þar til hann fór á eftirlaun en
fluttist þá til Filippseyja þar sem
hann andaðist.
Útför Baldurs fer fram frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Elsku bróðir minn er farinn í sína
hinstu ferð. Á vit sólar og stjarna og
laus undan erfiðleikum lífsins sem
oft reyndust honum þungir í skauti.
Baldur var mér alltaf allra besti
bróðir sem hægt er að hugsa sér.
Þegar ég var bara pínulítið, organdi
korn í vagni þá sagði hann, „mamma,
láttu hana ekki gráta, gefðu henni
pelann“. Svona var hann mér alla tíð,
verndandi og góður. Minningin um
þennan góða dreng, fallegu hlýju
augun hans og milda brosið mun
aldrei fölna í huga mínum.
Sofðu litla barnið mitt og láttu vel þig
dreyma,
þá líður hugur þinn um undraheima.
Þar gerast ýmsir hlutir sem er gaman að
og gætu ei hér í heimi átt sér stað.
En þegar höfgi svefnsins hnígur á,
nýr heimur opnast, fagurt er að sjá.
(Ólafur Gaukur.)
Ég kveð þig elsku besti bróðir
minn og veit að við munum hittast á
ný á sólbjörtu vori eilífðarinnar –
farðu heill og Guð geymi þig.
Þín litlasystir,
Hólmfríður.
Nokkur kveðjuorð til systursonar
míns og vinar, Baldurs Þorvaldsson-
ar.
Þar sem hann dvaldi flest sín
manndómsár fjarri ættjörðinni
fækkaði fundum okkar. Hann kom
og fór eins og farfugl og það liðu oft
æðimörg ár án þess að við hittumst
en þá sjaldan það var, þá var eins og
við hefðum sést í gær, engin vand-
ræðaleg þögn né feimni og ekki held-
ur tilbúin kursteisisorð okkar í mill-
um. Á mínum ungu árum, á tímum
afglapa og axarskafta, meðvitaðra og
ómeðvitaðra, átti ég ætíð hauk í
horni hjá unglingnum Baldri sem
bæði tók upp þykkjuna fyrir mig og
blés á allt slúðrið. Hann var ekki
þeirrar gerðar að velta sér upp úr
slíku og nú skal þökkuð tryggðin og
vináttan. Þar sem þú hefur nú hafið
þitt síðasta flug og stefnir ótrauður
að óskastjörnunni, heill og ósár, þá
er komið að því að segja góða ferð og
Guð blessi þig.
„og kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni“.
(Tómas Guðmundsson.)
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem útaf ber.
En tigið gegnum tár og hvers kyns neyð
býr takmarkið og bíður eftir þér.
(Steinn Steinarr.)
Börnum hins látna, systur hans og
öðrum ættingjum sendi ég mínar
hlýjustu kveðjur,
Hrefna.
Jæja, elsku besti frændi minn. Nú
ert þú farinn frá okkur og kominn á
annan stað. Þú fórst svo snöggt og
sökum fjarlægðar á milli okkar náði
ég ekki að kveðja þig. Mér er mjög
minnisstæður tíminn sem ég, þú og
mamma eyddum saman hér 1995 og
er hann mér ómetanlegur. Það var
svo yndislegt þegar við fórum á Kex-
inu mínu, eins og þú kallaðir Skod-
ann minn, upp í sveit og þú bauðst
okkur mömmu í flugferð. Við fórum,
manstu, og settumst út á tún og
borðuðum nesti, þú varst svo hress
og kátur eins og við. Aldrei var langt
í grínið hjá okkur og áttum við mjög
skemmtilegar stundir saman. Ég
sakna þín og vona að þér líði vel þar
sem þú ert núna.
Þín „kærasta“
Áróra Kristín (Róra Stína.)
Maðurinn var nokkuð sérstakur,
hann leyndi á sér. Hann var tæplega
meðalmaður á hæð, þrekvaxinn,
sterklegur. Andlit hans og háralitur
var ljós, kinnar miklar, augun frá.
Hann var fríður maður á velli með
vingjarnlegt bros.
Honum kynntist ég fyrst haustið
1972 er ég átti leið um Luxembourg.
Hann bjó þá í stóru húsi úti í sveit,
nálægt þorpinu Mamer, ca. 15 km
vestur af höfuðborginni. Húsið köll-
uðu hann og félagar hans Rúmstokk.
Þá bjuggu í þessu húsi alls 7 íslenskir
ungkarlar auk gesta. Húsið er á 4
hæðum, kjallari með tilheyrandi
þvotta- og hreinlætisaðstöðu, síðan
aðalhæð með stofum, stóru eldhúsi
ásamt býtibúri, einnig hjónasvíta.
Miðhæðin samanstóð af 4 svefnher-
bergjum ásamt baðherbergi. Ris-
hæðin hafði 3 svefnherbergi og stórt
geymslurými. Við húsið stóð gömul
sögunarmylla svo og garður sem
heimilismenn nýttu til ræktunar.
Einkum íslenska garðávexti, t.d. róf-
ur.
Þá var á lóðinni hænsnahús með
mörgum hænum og hönum.
Sumarið 1973 fékk ég starf á flug-
vallarskrifstofu Loftleiða í Lux-
embourg og var Rúmstokk þá heim-
ili mitt. Það sumar kynntist ég
Baldri ágætlega og höfum við verið
ágætir vinir síðan. Á sama tíma
bjuggu þar Kristján Karl Guðjóns-
son, nú látinn, þá flugstjóri hjá
Cargolux, hann var okkar elstur.
Aðrir íbúar voru Magnús Stefáns-
son, nú flugstjóri hjá sama félagi,
Kristinn Halldórsson, nú flugvéla-
verkfræðingur hjá Flugleiðum, Ótt-
ar Jóhannsson, nú flugmaður hjá
Cargolux, Jóhannes Kristinsson, nú
flugstjóri hjá Cargolux, Emil Sigur-
björnsson, nú eftirlaunaþegi, og
ágæt eiginkona hans Jórunn Ing-
varsdóttir, nú látin. Einnig Haukur
Alfreðsson, nú rekstrarverkfræðing-
ur í Reykjavík, og undirritaður. Allir
vorum við starfsmenn Loftleiða eða
Cargolux á Findel-flugvelli í Lux-
embourg.
Á þeim tíma var mikill uppgangur
í flugstarfsemi Íslendinga í Lux-
embourg. Þar höfðu aðsetur 5 CL-44
vélar Cargolux og daglega viðkomu 5
BALDUR
ÞORVALDSSON
✝ Guðjón Jónsson,fyrrverandi bú-
stjóri og verkamað-
ur, fæddist 13. des-
ember 1913 á
Gunnlaugsstöðum í
Stafholtstungum í
Borgarfirði. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 30. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jón
Þórólfur Jónsson, f.
2.6. 1870, d. 9.3.
1959, bóndi á Gunn-
laugsstöðum, og Jó-
fríður Ásmundsdótt-
ir, f. 29.4. 1881, d. 16.10. 1977.
Systkini Guðjóns voru: Friðjón, f.
6.5. 1903, látinn; Ásbjörg Guðný, f.
30.11. 1904; Oddur Halldór, f. 17.1.
1906, látinn; Guðmundur, f. 1.1.
1908, látinn; Kristinn, f. 30.5. 1909,
látinn; Lára, f. 21.8. 1911, látin:
Leifur, f. 31.10. 1912, látinn; Sig-
rún, f. 10.9. 1915; Fanney, f. 1.10.
1916; Guðmundur Óskar, f. 25.1.
1918, látinn; Magnús, f. 29.7. 1919,
látinn; Svava, f. 31.1. 1921; Ágústa,
f. 8.8. 1922; Gunnlaugur, f. 30.7.
1924; og Svanlaug, f. 15.1. 1928.
Guðjón kvæntist 10.12. 1938 eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Helgu Þ.
Árnadóttur, f. 15.5. 1918. Foreldr-
ar hennar voru Árni Oddsson og
Sigurbjörg Sigurðardóttir frá
þau þrjár dætur, Elísabetu Ólöfu,
Eydísi og Andreu. 6) Elín Ebba,
starfsmaður Sjálfsbjargarheimilis-
ins í Reykjavík, f. 20.10. 1952, var
gift Guðjóni Inga Ólafssyni og eiga
þau þrjú börn, Sigurbjörgu Huldu,
Hjalta og Guðjón Helga, sambýlis-
maður Elínar Ebbu er Kristján Al-
bertsson málarameistari. 7) Lárus
Jóhann, málarameistari á Akra-
nesi, f. 6.2. 1959, var kvæntur Höllu
Böðvarsdóttur og eiga þau þrjár
dætur, Lindu Björk Svövu Björk og
Birnu Björk. Sambýliskona Lárus-
ar er Margrét Ósk Ragnarsdóttir
og eiga þau tvö börn, Ragnar Má
og Unu Láru. Afkomendur Guð-
jóns og Helgu eru 58.
Guðjón gekk í barnaskóla árin
1923–26 en þá var kennt tvo til þrjá
mánuði yfir vetrartímann. Auk
þess stundaði hann nám við Hér-
aðsskólann í Reykholti 1934–35.
Hann stundaði landbúnaðarstörf
til 1939, hélt sjálfur búskap á
Högnastöðum í Þverárhlíð 1939–
41, var bústjóri í Innstavogi við
Akranes 1941–46 en flutti þá til
Vestmannaeyja og var þar bústjóri
í Dölum fyrir Vestmannaeyjabæ.
Árið 1962 hóf hann verkamanna-
störf á vegum Vestmannaeyja-
kaupstaðar og starfaði jafnframt
við Fiskimjölsverksmiðjuna.
Er gosið hófst í Heimaey 1973
flutti Guðjón að Esjuvöllum 5 á
Akranesi og starfaði hjá Síldar- og
fiskimjölsverksmiðju Akraness til
1989.
Útför Guðjóns fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Burstafelli í Vest-
mannaeyjum. Börn
Guðjóns og Helgu eru:
1) Árnný Sigurbjörg,
f. 19.9. 1940, starfs-
maður Skráningar-
stofunnar í Reykjavík,
var gift Sigurði Pétri
Oddssyni skipstjóra, f.
18.5. 1936, d. 14.8.
1968, þau eignuðust
þrjá syni, Guðjón,
Magnús Inga, f. 5.9.
1961, d. 23.7. 1987, og
Odd. Seinni maður
Árnnýjar er Edmund
Bellersen rafmagns-
verkfræðingur. 2) Oddfríður Jóna,
skólaliði í Vestmannaeyjum, f.
22.5. 1942, gift Ágústi Pálmari
Óskarssyni vélstjóra og eiga þau
þrjár dætur, Helgu, Rut og Fríðu
Jónu. 3) Emil Þór, bílstjóri í
Reykjavík, f. 15.2. 1944, kvæntur
Stellu S. Sigurðardóttur og eiga
þau tvö börn, Guðjón Þór og Helgu
Dagmar, auk þess sem Stella átti
son fyrir, Sigurð Harðarson. 4)
Guðmundur Helgi, tjónafulltrúi í
Reykjavík, f. 5.3. 1947, kvæntur
Ingu Dóru Þorsteinsdóttur sjúkra-
liða og eiga þau þrjár dætur, Ingi-
gerði, Guðnýju Helgu og Kristínu
Hrönn. 5) Ásbjörn, bifvélavirki á
Eskifirði, f. 28.1. 1949, kvæntur
Guðrúnu V. Friðriksdóttur og eiga
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Nú ertu farinn í ferðalagið sem
þú sagðir okkur krökkunum að allir
færu í að lokum. Það er svo margs
að minnast frá æskustöðvunum í
Dölum íVestmannaeyjum, t.d. þegar
þú kenndir okkur að umgangast
vélar og tæki, þú lagðir áherslu á að
við vissum hvað vélarnar gerðu.
Þannig varst þú pabbi, komst okkur
strax í skilning um gagnsemi hlut-
anna og við ættum að gera það sem
rétt væri, og hafa tilfinningu fyrir
því sjálf.
Umhyggja þín fyrir öllum hlutum
og samviska var áberandi hjá þér.
Aldrei man ég eftir því að þú talaðir
illa um nokkurn mann, þú sást alltaf
það góða en leiddir annað hjá þér.
Þú hafðir mikla ánægju af því að
fá okkur og börnin í heimsókn, þá
var alltaf tekið í spil og barnabörnin
voru ekki há í loftinu þegar þau
spiluðu kana af miklum áhuga við
þig og mömmu.
Um leið og ég kveð þig með sökn-
uði vil ég þakka fyrir alla umhyggj-
una sem þú barst fyrir okkur Ingu
Dóru og stelpunum okkar og ekki
síst fyrir að fá að vinna með þér við
bústörfin í Dölum og seinna í Fiski-
mjölsverksmiðjunni í Eyjum. Það
var svo margt sem þú kenndir mér
á þessum tíma sem ekki nokkur
kennari hefði getað gert, að því
mun ég búa alla tíð. Og ekki þarftu
pabbi minn að hafa áhyggjur af
mömmu eins og þú hafðir undir það
síðasta, það er alveg víst að við
systkinin munum gæta hennar fyrir
þig.
Ég veit að Guð hefur tekið vel á
móti þér og að þú munt áfram fylgj-
ast vel með okkur öllum. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Þinn sonur
Guðmundur Helgi.
Okkur systurnar langar að minn-
ast afa Gauja eins og við kölluðum
hann alltaf.
Það var alltaf gaman að koma til
hans og ömmu þegar þau bjuggu í
Eyjum fyrir gos, og eigum við
margar skemmtilegar minningar
frá þeim tíma. Eftir gos fluttu þau
upp á Skaga og bjuggu þar síðan.
Það var farið á Skagann á hverju
ári og oft var nú kátt á hjalla á
Esjuvöllunum þegar búið var að
gefa ferðalöngunum kaffi, og ekki
lengi gert að taka saman, því það
var kominn tími til að spila Kana.
Okkur fannst afi nú heldur kaldur í
sögnunum sínum og sögðum að það
væri nú allt í lagi að eiga eitthvert
tromp, allavega þegar sagt er Kani.
Svarið sem við fengum var alltaf
sama. „Nú mótspilarinn hlýtur að
eiga eitthvert tromp fyrst ég er
ekki með það.“ Og svo var hlegið að
öllu saman.
Þegar tími var kominn fyrir okk-
ur að fara heim var siður að spila
einn hring og þá var skylda að
segja Kana. Þá var nú kátt á bæn-
um og þá sjaldan sem hann stóð var
afi oftar en ekki sá sem stóðst sinn
Kana.
Eftir að afi og amma fluttu að
Höfða var mjög stutt að kíkja til
þeirra þegar fótboltamótin hjá litlu
peyjunum voru. Þá var hægt að
hlaupa til þeirra og fá gott í gogg-
inn milli leikja og það var hægt að
fylgjast með leikjunum út um
gluggann hjá þeim. Það verður
skrítið að mæta á næsta mót og afi
verður ekki til að spyrja um hvern-
ig gangi hjá ÍBV-liðinu, því hann
fylgdist vel með langafabörnunum í
íþróttum. Þegar við hringdum til
þeirra þurftum við ekki að kynna
okkur í símann því hann þekkti okk-
ur alltaf þó að það liði nokkuð á
milli símtala. Og hann sagði oft
hvað tæknin væri ör. Að hann
skyldi lifa fram á tölvuöld, hann
sem átti heima á sveitabæ með
moldargólfi. Það fannst okkur líka
skrítið því okkur fannst hann aldrei
vera neitt gamall.
Elsku amma, Guð veri með þér
og styrki þig í þinni sorg, því nú ert
þú búin að missa þinn lífsförunaut
en þið hafið verið gift í 62 ár. Elsku
afi, við kveðjum þig með söknuði og
hafðu þökk fyrir allt og allt þar til
við hittumst á ný.
Helga, Rut, Fríða Jóna
og fjölskyldur.
„Heppnismaður er sá sem hefur
lifað vel, hlegið oft og elskað mikið,
öðlast virðingu skynsamra manna
og ást barna. Fyllt sinn sess og
staðið vel í stöðu sinni. Yfirgefur
heiminn eitthvað betri en hann kom
í hann, hvort heldur er með auknum
gróðri, fögru ljóði eða frelsaðri sál.
Gleymdi aldrei að gæta fegurðar
jarðarinnar eða lét undir höfuð
leggjast að lofa hana. Leitaði þess
besta í fari annara og gaf það besta
sem hann átti sjálfur.“ Þannig lýsir
A.L. Stevenson heppnismanni, og
þetta ásamt bjartsýni tel ég lýsa afa
best. Bjartsýni lýsti sér t.d. í því
þegar sagt var í spilum, þá var allt-
af sagt það hæsta, ekkert nóló í vist
og 10 í kana var ekki til í hans orða-
forða. Um lífið eftir dauðann rædd-
um við oft, og um daginn bað ég
hann að láta mig vita hvernig væri
hinum megin þegar þangað væri
komið. Ekki stóð á svari: „Alveg
sjálfsagt, Gaui minn, svo framarlega
sem ég verð farinn á undan þér.“
Nú er hann farinn og verkefnum
lokið, en ný og spennandi taka við.
Við sjáumst síðar. Takk fyrir allt.
Guðjón, Halla og dætur.
GUÐJÓN
JÓNSSON
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinarnar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minn-
ing@mbl.is). Nauðsynlegt er, að
símanúmer höfundar/sendanda
fylgi.
Um hvern látinn einstakling
birtist formáli, ein uppistöð-
ugrein af hæfilegri lengd, en aðr-
ar greinar um sama einstakling
takmarkast við eina örk, A-4,
miðað við meðallínubil og hæfi-
lega línulengd, - eða 2.200 slög
(um 25 dálksentimetra í blaðinu).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina