Morgunblaðið - 06.04.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 6. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Tryggvi Björns-son fæddist á
Hrappsstöðum,
Víðidal, Vestur-
Húnavatnssýslu, 29.
maí 1919. Hann lést
á sjúkrahúsinu á
Hvammstanga 21.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Björn Ingvar Jósefs-
son, f. 11.9. 1896 á
Hrappsstöðum d.
4.8. 1971 og Sigríð-
ur Jónsdóttir, f. 29.3
1892 í Gröf Lundar-
reykjadal, d. 29.11.
1972. Tryggvi var elstur 11 systk-
ina og eru þau öll á lífi nema eitt
sem dó tæplega 2 mánaða. Systk-
ini Tryggva eru: 1) Guðrún Ing-
veldur, f. 1.2. 1921, 2) Jósefína, f.
31.3 1924, 3) Bjarni Ásgeir, f. 15.8
1925, 4) Sigurvaldi, f. 22. 2. 1927,
5) Steinbjörn, f. 22.9. 1929, 6)
Guðmundína Unnur, f. 15.2. 1931,
7) Álfheiður, f. 15.2. 1931, 8) Sig-
rún Jóney, f. 18.6 1933, og 9)
Gunnlaugur, f. 24.3 1937.
Tryggvi kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Guðrúnu Ingadótt-
ur, 5.9. 1946. Guðrún er fædd
og eiga 3 börn og 3 barnabörn. 6)
Magnea, f. 9.10.1956. Hún er bú-
sett í Reykjavík og á einn son og 1
barnabarn. 7) Steinbjörn, f. 17.7.
1959, kvæntur Elínu Írisi Jónas-
dóttur f. 2.3. 1963. Þau eru búsett
í Galtanesi, Víðidal, og eiga 3
börn. 8) Ingi, f. 19.2. 1962, kvænt-
ur Ingu Margréti Skúladóttur, f.
13.4. 1966. Þau eru búsett í Borg-
arnesi og eiga 3 börn. Guðrún átti
áður soninn Örn Arnar Ingólfs-
son, f. 28.1. 1943, kvæntur Elsu
Finnsdóttur f. 7.1. 1938, þau eru
búsett í Reykjavík og eiga 2 syni
og 7 barnabörn. Um árabil dvaldi
hjá Tryggva og Guðrúnu frændi
Tryggva, Þórbergur Egilsson, f.
29.3. 1963, kvæntur Guðbjörgu
Halldórsdóttur, f. 26.3. 1969, þau
eru búsett í Kópavogi og eiga 3
börn.
Tryggvi fór snemma að vinna
að bústörfum á Hrappsstöðum og
var einnig vinnumaður á nokkr-
um bæjum á unga aldri. Hann tók
síðan við búi af foreldrum sínum
1945 og var bóndi á Hrappsstöð-
um til ársins 1983 en flutti þá til
Hvammstanga. Eftir það vann
hann hjá Verslun Sigurðar
Pálmasonar og síðan sláturfélag-
inu Ferskum afurðum. Síðustu
árin hefur hann verið vistmaður á
sjúkrahúsinu á Hvammstanga.
Útför Tryggva fer fram frá
Víðidalstungukirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
15.1. 1925 og foreldr-
ar hennar voru Ingi
Jónsson (Ingibrekt
Grude). f. 3.6. 1894, d.
27.1. 1963, og Gyða
(Gyðríður) Sigur-
björg Hannesdóttir, f.
7.7 1901, d. 1.6. 1935.
Tryggvi og Guðrún
eiga átta börn: 1)
Karl, f. 17.2. 1947,
kvæntur Ragnhildi M.
Húnbogadóttur, f.
15.8 1950. Þau eru
búsett á Blönduósi og
eiga 3 börn og 2
barnabörn. 2) Gyða
Sigríður, f. 6.6 1949, gift Þorgeiri
Jóhannessyni, f. 23.8.1945. Þau
eru búsett í Áslandi, Fitjárdal, og
eiga 2 börn og 5 barnabörn. 3)
Inga Birna, f. 9.11. 1950, gift
Guðmundi Arasyni f. 1.2. 1946.
Þau eru búsett á Blönduósi og
eiga þrjá syni og tvö barnabörn.
4) Jóna Halldóra, f. 30.11. 1953,
gift Hjalta Jósefssyni f. 23.12.
1951. Þau eru búsett á Hvamms-
tanga og eiga 3 börn og 2 barna-
börn. 5) Guðrún, f. 20.10. 1955,
gift Birni Friðrikssyni, f. 14.7.
1953. Þau eru búsett í Reykjavík
Það er kyrrlátt nótt, Guðrún,
börn, tengdabörn og barnabörn hafa
raðað sér umhverfis dánarbeð
Tryggva.
Raddir hafa lækkað, það er
greinilegt hvert stefnir þegar á líð-
ur. Presturinn kemur inn, ræðir
hljóðlega við aðstandendur og biður
okkur svo að sameinast í bæn. Öll
lútum við höfði og hlýleg orðin, beint
frá hjarta töluð, hríslast um okkur
öll. Og undir þessari dásamlegu bæn
líður blessaður gamli maðurinn á
braut, hljóðlega og átakalaust. Það
er eins og hann hafi beðið eftir rétta
augnablikinu og vissulega er ekki
hægt að hugsa sér það betra, andlát-
ið hægt og friðsælt og hann umvaf-
inn ástvinum. En mitt í tárum og
trega læðist að tengdadóttur glettin
hugsun: Hann var nú þekktur fyrir
eitthvað annað en að fara hægt og
hljótt hann Tryggvi Björnsson.
Tengdafaðir minn var maður sem
gustaði af, fljóthuga og kappsamur.
Hann var aldrei að velkjast neitt í
kringum hlutina, heldur kaus að
kalla þá sínum réttu nöfnum, maður
sem setti svip á samfélagið hvert
sem hann fór. Ég kynntist honum
fyrst árið 1983 þegar ég kom til
Hrappsstaða sem ráðskona til sonar
hans, með ársgamlan son minn með
mér. Gunna var þá nýflutt til
Hvammstanga en hann ákvað að
vera aðeins lengur og hjálpa til. Ég
fann það strax að honum fannst ég
allt of ung til að geta sinnt þessu
starfi almennilega og því væri nú
betra að fylgjast með stelpunni. Það
gerði hann t.d. með því að taka fram
kvöldið áður það sem skyldi brúkast
í matinn daginn eftir og mæta svo til
að fylgjast með gangi mála þegar
eldun skyldi hefjast. Þetta þótti nú
ráðskonunni hið besta mál, þar sem
reynslan var satt að segja ekkert of
mikil í ráðskonustörfum yfirleitt. En
brátt komu brestir í samstarfið þeg-
ar það kom í ljós að Tryggvi hafði
jafnvel enn minni reynslu. Einn dag-
inn voru komnir forláta sláturkeppir
í pott, allt klárt og ekkert að gera
nema kveikja undir. Eitthvað voru
þeir undarlegir að stinga í, en ráðs-
konan hristi það nú bara af sér. Í
keppunum reyndust vera hrúts-
pungar sem Gunna af sínum al-
kunna myndarskap hafði sett í
kistuna (í vandlega merkta poka) til
sýringar seinna, þetta vildi náttúru-
lega enginn borða. Svo var ég í síma-
num einu sinni þegar hann kom inn
að fylgjast með. Ég ákvað að stríða
honum og sat sem fastast með tólið
eins og límt við eyrað, ég sá það út-
undan mér að Tryggvi fór heldur
ókyrrast, hann stiklaði fram og til
baka en ég lét sem ekkert væri og
talaði áfram í símann. Fór þá að
heyrast skarkali mikill úr eldhúsi og
fylgdi honum torkennileg lykt. Þetta
varð til þess að ég hætti í símanum
og fór til hans og þarna stóð hann,
elsku karlinn, í reykmekki við elda-
vélina og steikti lúðubita í tólg. Ég
setti út á þessa eldamennsku við
hann en þá sagði hann bara: Oh, ég
held það geti sleikt þetta í sig, og
hana nú.
Svo fór að ég og Steini rugluðu
saman reitum fljótlega og ég er svo
heppin að hafa haft mikið og gott
samneyti við tengdaforeldra mína
alla tíð síðan. Þó grunar mig að
Tryggva hafi nú fundist ég frek á
krafta Steinbjörns innanbæjar,
hann var af gamla skólanum, sem
sagt: Karlinn vann útiverkin og kon-
an vann inni og útiverkin.
Þar naut hann svo sannarlega
góðs af henni Guðrúnu sem sinnti
öllum verkum af rómaðri prýði og
afköstin voru slík að það er ofar
mínum skilningi hvernig hún fór að
þessu, konan. En í sameiningu tókst
þeim að koma stórum barnahópi til
manns og börnin virðast öll hafa erft
dugnaðinn og kraftinn frá foreldrum
sínum.
Á Hvammstanga áttu Tryggvi og
Gunna saman nokkur góð ár. Hann
vann í sláturhúsinu og undi hag sín-
um vel, var allt í öllu eins og hans
var von og vísa, og endaði gjarnan
daginn á kaupfélagströppunum, þar
sem hann greip bændur og
Hvammstangabúa glóðvolga og fékk
nýjustu fréttir og ekki var það verra
ef þær voru vel krassandi. Ef maður
virtist vantrúa þegar hann hafði þær
eftir sumar var þetta viðkvæðið:
Þeir segja það. Aldrei sagði hann
mér hverjir „þeir“ voru en hann hitti
þá iðulega á KVH tröppunum. Þeg-
ar heilsunni fór að hraka fyrir fjór-
um árum varð hann að fara á sjúkra-
húsið og átti þaðan ekki afturkvæmt
eftir það. Þar var ósköp vel um hann
hugsað á allan hátt, en hann var
samt eðlilega ekki sáttur við hlut-
skipti sitt og oft bitur í seinni tíð. En
hann var nú samt þannig maður að
það var alltaf hægt að tala hann til
og þá helst með einhverjum krass-
andi fréttum úr sveitunum. Reyndar
fannst honum flest á niðurleið þar
nú orðið, flestir að fækka sauðfé eða
hætta búskap alveg. Þetta gat hann
bara ekki sætt sig við, gamli mað-
urinn. Hann hélt sínum sérstæða og
skemmtilega húmor fram undir það
síðasta. Um daginn spurði ég hvort
hann myndi daginn sem hann giftist
Gunnu? Hann hugsaði sig um og
þótti greinilega súrt hvað minnið var
farið að svíkja hann, en svaraði svo
snarlega: Nei, enda leggur maður
nú ekki svoleiðis smáatriði á minnið,
það er víst nóg samt.
Elsku Tryggvi minn, ég veit þú
vildir aldrei neitt bévítans væl (þú
kvaðst nú reyndar sterkar að orði)
en þú skilur eftir stórt skarð í mínu
lífi og annarra sem fengu að kynnast
þér.
Elsku besta Gunna mín, þú varst
kletturinn í lífi hans Tryggva og það
sannast á þér að, að baki sérhverj-
um góðum manni er góð kona. Þótt
hún kjósi kannski að vera ekki alveg
eins áberandi og hann. Þú, börnin
ykkar, tengdabörnin, barnabörnin
og barnabarnabörnin eigið alla okk-
ar samúð.
Elín, Steinbjörn og
börn, Galtanesi.
Afi minn var besti afi og ég sakna
hans mikið, en núna er hann kominn
á betri stað. Afi minn hefur alltaf
verið ofsa fyndinn og skemmtilegur.
Í hvert sinn sem ég kom til hans
spurði hann mig hvað hrossin væru
mörg en ég gat aldrei svarað honum
því ég mundi það ekki, en hann gafst
samt ekki upp á að spyrja mig en hló
svo bara þegar ég sagðist ekki muna
það, og þá hló amma líka. Afi minn,
ég vona að þér líði betur núna, ég
sakna þín mikið. Svo ert það þú,
elsku amma, sem ert núna ein og
sorgmædd. Amma mín, við verðum
alltaf til staðar fyrir þig.
Elísabet Eir.
Elsku afi.
Þessa nótt sem við sátum hjá þér
og biðum eftir endastundinni var
mér ekki ljóst hvað væri að gerast.
Mér varð það ekki almennilega ljóst
fyrr en ég sá kistuna lokast í kistu-
lagningunni. Sorgin er þung og
söknuðurinn sár en lífið heldur
áfram og það er best að halda áfram
með því, það hefðir þú viljað. Ég
mun ætíð minnast þín sem afans
sem spurði mig alltaf um fjölda
hrossanna og litinn á folöldunum, af-
ans sem kunni að svara fyrir sig og
auðvitað afans sem gat ekki sagt R.
Sem betur fer á ég endalausar
minningar um þig, allar skemmti-
legar og góðar.
Manstu þegar ég var hjá þér þeg-
ar amma var ekki heima og mig
langaði svo í Royal-búðinginn sem
var inni í skáp. Þú hélst þú gætir nú
bjargað því og sauðst hann svo bara
í vatni, svo varstu bara steinhissa að
ég skyldi ekki borða þetta, þú borð-
aðir þetta auðvitað með bestu lyst.
Elsku afi, ég mun ætíð sakna þín og
vona að þér líði betur núna. Við eig-
um nú eftir að hittast einhvern tím-
ann aftur afi minn.
Þín
Guðrún Ósk.
Nú er komið að kveðjustund því
hann afi okkar er dáinn. Það var oft
glatt á hjalla þar sem afi var og yf-
irleitt margmenni. Það var nú ekki
svo sjaldan að við hittum hann á
kaupfélagströppunum, meðan hann
hafði heilsu til, þar sem hann stóð til
að hitta sem flesta og athuga hvort
hann gæti nú ekki dregið einhvern
með sér heim. Þar sem amma reyndi
að hafa nýtt kaffi á könnunni. Okkur
er það mjög minnisstætt systkinun-
um, þegar hann sagði okkur á rétt-
ardaginn söguna um það, þegar
hann gekk yfir Víðidalsfjall aðeins
tólf ára gamall. Svo þegar leið á dag-
inn varð hann alltaf yngri og yngri, á
endanum var hann aðeins fimm ára
þegar hann afrekaði þetta. Þau
amma eru búin að halda jólin hjá
okkur fjölskyldunni síðustu árin og
var yndislegt að hafa þau hjá okkur,
hann afi lífgaði mjög upp á samræð-
urnar yfir jólasteikinni eins og hon-
um einum var lagið. Við biðjum góð-
an guð að veita ömmu, mömmu og
hennar systkinum og öðrum ætt-
ingjum styrk á þessari sorgarstund.
Við systkinin þökkum þér afi fyrir
allar þær yndislegu minningar sem
við eigum um þig, þú varst broshýr
og skemmtilegur maður.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kveðja
Tryggvi Rúnar, María Inga
og Þórey Björk.
Elsku afi minn! Ég vil þakka þér
fyrir allt það sem þú hefur gefið
mér. Ég tel mig vera ríka að hafa
fengið að njóta allra þessara skem-
tilegu samverustunda með þér. Þú
og amma hafið alltaf verið mér svo
mikið. Ég sakna þess sárt að geta
ekki spjallað við þig og svarað öllum
þessum frábæru spurningum þínum.
En ég veit að þú verður alltaf með
okkur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Góður Guð styrki elsku ömmu og
okkur öll sem elskuðum afa
Tryggva.
Hvíl í friði.
Þín
Þórdís Erla.
Nú þegar afi minn, hann Tryggvi
frá Hrappsstöðum, er dáinn langar
mig að minnast hans í fáeinum orð-
um.
Nú þegar ég kveð afa minn í
hinsta sinn er mér efst í huga virð-
ing og þakklæti fyrir að hafa átt
þennan einstaka mann fyrir afa. Ég
tel mig hafa verið lánsaman að búa
inni á heimili afa og ömmu á
Hrappsstöðum fyrstu ár ævi minn-
ar. Það er dýrmæt reynsla fyrir
börn og unglinga að alast upp með
manni eins og honum afa, sem upp-
lifði farsæla starfsævi frá gamaldags
búskaparháttum til nútímatækni og
vélvæðingar, en gamli maðurinn var
ekki kröfuharður á nútímaþægindi.
Afi hafði alltaf frá miklu að segja
enda búinn að reyna ýmislegt um
dagana, mun ég búa að þeim fróðleik
alla mína ævi. Svo hress og kátur, og
tilbúinn að gera að gamni sínu hve-
nær sem var, hann kom alltaf svo
skemmtilega fyrir sig orði. Er mér
efst í huga þegar hann var að vekja
okkur „krakkana“, eins og hann
kallaði okkur barnabörnin oft.
„Hvernig er það, ætlið þið að mygla
í bælinu?“ Alltaf var yndislegt að
heimsækja afa og ömmu hlýjuna. Og
sáu þau bæði til þess að maður fengi
nóg að borða.
Afi vildi alltaf fylgjast vel með bú-
skapnum, sem var hans líf og yndi.
Einnig eftir að hann varð rúmfastur
á sjúkrahúsinu hringdi hann reglu-
lega og spurði frétta úr sveitinni, því
hann sagði eitt sinn við mig að ef
maður spyrði aldrei að hlutunum þá
þá vissi maður aldrei neitt.
Allt tekur enda, og vil ég nota
tækifærið og þakka þér fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman, afi minn, og geymi ég þær í
minningunni.
Innilegustu samúðarkveðjur
sendi ég þér, amma mín, og öðrum
aðstandendum.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Ari Guðmundur Guðmundsson.
Tryggvi frændi minn var engum
líkur. Hress dugnaðarforkur, talaði
hátt og tæpitungulaust, var ófeim-
inn að láta skoðanir sínar í ljós við
hvern sem var.
Ég var svo lánsöm að kynnast
þessum skemmtilega frænda vel og
eignast vináttu hans. Sigríður móðir
hans var hálfsystir Helgu ömmu
minnar á Holtinu. Hann var elstur
10 systkina. Fæddur og uppalinn á
Hrappsstöðum þar sem hann bjó til
1983. Hann var bóndi af lífi og sál,
unni sveitinni og landinu.
Tryggvi var gæfumaður, eignað-
ist góða konu, hana Guðrúnu
(Gunnu), sem ól honum 8 börn sem
öll eru kjarkmikið dugnaðarfólk og
bera foreldrum sínum gott vitni.
Þrátt fyrir mannmargt heimili var
alltaf nóg pláss fyrir aðkomubörn og
var sonur minn, Þórbergur, hjá
þeim í mörg sumur. Gunna og
Tryggvi tóku honum sem einu af
sínum börnum. Ég sé frænda fyrir
mér standandi úti á hlaði, takandi á
móti gestum. Öllum var boðið í bæ-
inn, Tryggvi spyrjandi frétta og
hann vildi hafa þær svolítið mergj-
aðar. Það var margt brallað og mikið
hlegið í þá gömlu góðu daga. Ég
sagði frænda stundum svo mergj-
aðar sögur að augun í honum stóðu á
stilkum, svo ákafur var hann við
hlustunina. En þegar honum fannst
nóg um sagði hann: „Nei, nú lýg-
urðu, ráfan þín.“
Tryggvi tók seint bílpróf en átti
Landróverjeppa. Hann stalst stund-
um til að keyra bílinn „svona innan
sveitar“. Eitt sinn er ég að aka niður
í Víðidal, þá sé ég framundan mér
hvar jeppi stansar og út stekkur
Tryggvi bóndi og hleypur út í móa.
Ég stansa bílinn og kalla til hans:
„Hvað ertu að gera þarna?“ Hann
snýr sér við og segir: „Nú, ert þetta
bara þú, ráfan þín, ég hélt að þetta
væri lugreglan.“ Já, það eru til
margar skemmtilegar sögur um
Tryggva og tilsvör hans. Ein sagan
er frá því þegar Bergáin, sem er rétt
fyrir ofan Hrappsstaði, var nú loks-
ins brúuð. Hún var mikill farartálmi
þegar keyrt var fram á Víðidals-
tunguheiði. Það var sett á hana göm-
ul járngrindarbrú af annarri á. Þá
sagði bóndi nokkur sem kom að
skoða mannvirkið og hitti Tryggva
úti á hlaði: „Það er nú meiri mun-
urinn að fá loksins brú á ána.“ „Jáá-
ááá,“ sagði Tryggvi, „það var tekin
brú af gamalli á og sett á Bergána.“
Tryggvi var gangnastjóri á Víðidals-
tunguheiði í áratugi. Þar var hann í
essinu sínu, þekkti heiðina og allar
aðstæður eins og lófann á sér og
kunni að beita hesti og hundi,
stjórna mönnum og vera glaður.
Vitur maður sagði eitt sinn að það
eina sem maðurinn tæki með sér úr
þessu lífi og yfir í annað líf væru
þær gjafir sem maður hefði gefið af
sjálfum sér. Ef svo er, fór Tryggvi
frændi minn klyfjaður.
Sá sem veitir mannkyninu fegurð
er mikill velgerðarmaður þess. Sá
sem veitir því speki er meiri vel-
gerðarmaður þess, en sá sem veitir
því hlátur er mesti velgerðarmaður
þess. (Þórbergur Þórðarson.)
Þín frænka,
Helga Jóna Ásbjarnardóttir.
Þegar við systkinin vorum lítil var
stór hluti af okkar lífi að fara að
Hrappsstöðum. Við eldri barnabörn-
in munum eflaust öðruvísi eftir lífinu
með afa og ömmu en þau yngri því
að í raun og veru voru þau enn að ala
upp sín börn þegar við vorum lítil.
Þetta var oft skrautlegt enda var
heimilið að Hrappsstöðum alltaf
TRYGGVI
BJÖRNSSON