Morgunblaðið - 23.05.2001, Side 48

48 MIÐVIKUDAGUR 23. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ






 
  



  

BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100  Símbréf 569 1329
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
MEÐ hverjum deginum sem líður
lækkar gengi krónunnar sem aftur
þýðir hærra vöruverð.
Það eru flestir hópar vinnandi
fólks, svo sem kennarar og nú sjó-
menn, búnir að fara í verkfall til að ná
fram mannsæmandi lífskjörum.
Flestir virðast hafa komist að þeirri
augljósu staðreynd að það þurfi
minnst 150–200.000.- þúsund kr. á
mánuði til að halda heimili og geta lif-
að mannsæmandi lífi.
Þar sem tveir vinnandi einstakling-
ar eru, þ.e. hjón eða sambýlisfólk,
hækka tekjur heimilis.
Fangar, það er að segja afbrota-
menn, hafa gert kröfur um betri að-
búnað. Nú er komin aðstaða fyrir fyr-
irmyndarfanga, Þeir eru, auk þess að
hafa frítt fæði og húsnæði hjá ríkinu,
búnir að fá sín kjör bætt þannig að nú
geta þeir stundað viðskipti sín úr
fangelsum með tölvur og sennilega
frían síma. Það er líka séð um að
heilsurækt og annað sé í lagi. Líklega
er þeim ekki boðinn hafragrautur í
kvöldmat eins og margt gamla fólkið
sættir sig við möglunarlaust.
Fólk í sambúð fékk bætur aftur í
tímann. Það er gott mál vegna þess að
þá geta öryrkjar þessa lands kannski
farið í sambúð ef þeir vilja. Hinsvegar
eru þeir sem eru í sambúð betur sett-
ir en einstaklingar.
Hlutur einstaklings verður alstað-
ar skertur á öllum sviðum, þarf ekki
annað en líta bara í ferðabæklinga,
þar blasa tölur við sem segja þér að
þú skulir aldeilis fá að borga fyrir að
vera einn/ein.
Það er hinsvegar til lítils fyrir ör-
yrkja eða gamalmenni að ætla í verk-
fall.
Dæmi um hungurverkfall dugir
ekki, þeir svelta hvort sem er og
stjórnvöldum er sama. Þeir þurfa
ekki föt því þeir komast ekkert út úr
þeim kytrum sem þeir fá að hírast í og
ef þeir eiga eigið húsnæði missa þeir
það ef ættingjar borga ekki af því,
sama er ríkisstjórninni.
Svo ef þetta fólk ætlar að reyna að
vinna eitthvað til að geta borgað
nauðþurftir eru teknar af því bæturn-
ar sem því nemur. Það getur ekki ver-
ið að þetta standist nokkur lög um
mannréttindi.
Og eftir höfðinu dansa limirnir. Það
er eitt dæmi um þetta hrokafulla
þjóðfélag sem lítur niður á sjúkt fólk
fremur en glæpamenn að hér eru
matvæli og vörur sem komnar eru yf-
ir söludag fremur urðaðar en að fólk
geti keypt þær ódýrt.
Umframbirgðir af kjöti og græn-
meti, allt urðað, og kom það í blöðum
á sínum tíma að fátæk kona reyndi að
ná sér í kjötskrokk af bíl sem var að
fara með kjöt á haugana. Í Þýska-
landi eru húsgögn sem fólk vill ekki
nota lengur og svo annað sett út á
götu einn dag í viku þar sem þeir sem
áhuga hafa geta tekið þessa hluti og
notað.
Hér var þessu til skamms tíma
hent á haugana og verðir á staðnum
svo enginn gæti hirt neitt en nú er
farið að safna ýmsu fyrir Rauða
krossinn.
Það þykir ekkert tiltökumál þótt
framkvæmdir ýmiss konar fari tugi
milljóna fram úr áætlun og það er
öruggt mál að almenningur veit
minnst um allar þær fjárhæðir og öll
þau hrossakaup sem viðgangast hjá
mafíu þessa lands.
Hér er lögum hagrætt og þau
sveigð til eftir þörfum embættis-
manna sem virðast orðið eiga bæði líf-
eyrissjóði landsmanna og ríkisfjár-
hirslur.
Það er hægt að hækka laun emb-
ættismanna með einu pennastriki og
yfirmenn lífeyrissjóða fara með þá
sem einkatekjur .
Það kemur aldrei fyrir á þessu
landi að stjórnmálamenn þurfi að
víkja vegna embættisglapa, virðast
því einu stjórnmálamenn í heimi sem
aldrei gera mistök.
Lög eru túlkuð eftir þörfum hverju
sinni og ég er að velta fyrir mér, er
eitthvað til hér á landi sem heitir
stjórnarskrá og er í takt við nú-
tímann? Á meðan þessir menn sitja
við kjötkatlana verða öryrkjar að
framfleyta sér á um 70.000.- kr á
mánuði ef þeir fá ekkert úr lífeyris-
sjóði. Af þeim aurum, sem þetta fólk
fær, eru svo teknir skattar. Og ef um
lífeyrissjóðsgreiðslur er að ræða fer
um helmingur í skattinn.
Sjálfsmorð þessa fólks eru ekki lát-
in fréttast og ekki munu niðurbrotnir
ættingjar halda þeim á lofti.
Það hefur hvarflað að mér hvort ör-
yrki sem ekið er á eða lendir í bílslysi
fái nokkuð úr tryggingum. Verður
ekki bara sagt, þú ert veikur hvort
sem er, hvað munar um eitt kvalræðið
í viðbót? Það var ekið á ungan mann í
Lækjargötu í vetur. Hann var á gangi
með vini sínum og í lögregluskýrslu
segir að hann hafi verið að fíflast.
Hann er ungur að árum og hefur
verið bundinn spítala af og til frá fæð-
ingu og oft verið tvísýnt um líf hans.
Hann hafði legið milli heims og helju
á gjörgæslu nokkrum dögum áður og
var nú frelsinu fegin og fór út með
vinum sínum.
Hann er bundinn við vél inni á spít-
ala annan hvern dag og ekki í augsýn
breyting á því. Hver dagur er barátta
og hann er hetja hvern þann dag sem
hann tekur með þreki sem sá einn
þekkir sem lifir svona lífi.
Lögreglan hefur tekið skýrslur fyr-
ir tryggingafélagið og talað við ein-
hver vitni á götunni. Það er hinsvegar
ekki farið að taka skýrslu af fórnar-
lambi slyssins. Þetta er kannski
venjulegt, ég þekki það ekki sem bet-
ur fer en mun komast að því.
Það hinsvegar situr fyrir brjóstinu
á mér að þegar lögmaður hins unga
manns hringdi í tryggingafélagið,
sem hafði fyrir svörum mann sem er
fyrrverandi lögreglumaður, og hann
dæmdi málið á staðnum: „Drengur-
inn var drukkinn! Hann fær engar
bætur.“ Það er sem sagt allt í lagi,
ökumenn góðir, að aka á drukkið fólk.
Svo er það með áfallahjálp. Fyrir
hverja og undir hvaða kringumstæð-
um er hún til staðar? Hvenær þarf að
sýna samúð og aðhlynningu? Vinur
fórnarlambs þessa slyss var skilinn
eftir í áfalli þarna á götunni og neitað
um að fá að fara með sjúkrabílnum
uppá slysadeild. Hann komst þangað
á eigin spítur en gaf sig ekki fram við
neinn, búið að reka hann frá einu
sinni, stóð aðeins utandyra. Það er
stórlega götótt þetta kerfi hér og eng-
in samhæfing í neinu, nóg af fagfólki
sem kann sín störf en ekkert skipu-
lag. Ég legg til þar sem hér er mikil
aðdáun á útlendingum að erlendir að-
ilar, sem aldir eru upp við aga og
skipulag og detta mér þá helst Þjóð-
verjar í hug, verði fengnir hingað til
að koma skikki á hlutina. Stjórnleysi
og kæruleysi eru að koma sjálfstæði
þessa lands á kaldan klaka.
ERLA ALEXANDERSDÓTTIR,
Brekkubæ 7, Reykjavík.
Fangelsi örbirgðar
Frá Erlu Alexandersdóttur: