Morgunblaðið - 29.05.2001, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MAÍ 2001 55
✝ Karítas Karls-dóttir fæddist á
Stokkseyri 12. mars
1914. Hún lést á
Landakoti 18. maí
sl. Foreldrar hennar
voru Karl Frímann
Magnússon í Haf-
steini á Stokkseyri,
f. 4.10. 1886, d. 30.1.
1944, og fyrri kona
hans, Margrét
Bjarnadóttir, f. 30.8.
1888, d. 5.1. 1919.
Börn þeirra voru
Karl Magnús, Sig-
ríður Bjarney, Kar-
ítas og Svanlaug. Þau eru nú öll
látin. Seinni kona Karls sem
gekk þeim systkinum í móður-
stað var Kristín Tómasdóttir, f.
4.6. 1888, d. 12.2. 1967. Börn
þeirra og hálfsystkin Karítasar
eru Margrímur Svanur, Tómas,
Jóhanna Pálína, Ólöf og Sesselja
Margrét.
Karítas giftist 5. október 1935
Ríkarði Sigmundssyni rafvirkja-
meistara, f. 7.1. 1914 í Vest-
mannaeyjum, d. 28.12. 1995. Þau
bjuggu í Reykjavík og eignuðust
fjögur börn, þau eru: Trausti
rafmagnsverkfræðingur, f. 2.9.
1935, maki Þyri Laxdal, f. 25.3.
1940, börn þeirra
eru Bernharð Lax-
dal, Inga Hildur og
Tinna; Margrét
húsmóðir, f. 8.3.
1937, maki Úlfar
Haraldsson, f.
26.11. 1935, börn
þeirra eru Harald-
ur, Ríkarður og Ás-
dís; Sigmundur
Karl rafvélavirki, f.
29.6. 1943, maki
Hildur Gréta Jóns-
dóttir, f. 22.4. 1948,
börn þeirra eru
Ríkarður og Jón
Teitur; og Linda Sólbjörg fjár-
málastjóri, f. 20.10. 1948. Barna-
börnin eru orðin átta talsins og
barnabarnabörnin níu.
Karítas fluttist til Reykjavíkur
skömmu eftir fermingu og starf-
aði þar á ýmsum heimilum og á
Landakotsspítala. Eftir að þau
Ríkarður giftust var hún fyrst
og fremst húsmóðir. Hún starf-
aði í mörg ár með Vinahjálp.
Karítas bjó á heimili sínu þang-
að til hún lagðist inn á Landakot
og naut þar umönnunar síðustu
vikurnar.
Útför Karítasar fór fram í
kyrrþey.
Vefst mér nokkuð tunga um tönn
trútt þér ljóð að spinna
sem hefur lifað langa önn
lampi vina þinna.
Þannig komst ég að orði í vísum
sem urðu til þegar Karítas systir
mín varð áttræð. Nú er hún öll og
búin að kveðja. En hugurinn leitar
á sömu mið í minningunni um ein-
staka manneskju, vinfasta og hjálp-
fúsa.
Karitas var farin að heiman til að
vinna fyrir sér þegar við yngri
systkini hennar vorum á barns-
aldri. Kornung var hún farin að
þræla á Landakotsspítala, sem
þótti jafnvel nokkur upphefð. Kröf-
ur um vinnusemi og afköst voru
víst talsverðar. En hún var einbeitt
og með bein í nefi. Og víst er að
þegar hún einn daginn kom í vinnu,
státandi af tískunnar drengjakolli,
fannst sumum að slík ósiðsemi ætti
ekki heima á katólskum spítala.
Hún var ekki rekin – þótti víst
nokkuð handtakagóð.
Þarna var greitt nokkurt kaup og
brátt tóku okkur, litlu systkinunum
heima, að berast gjafir frá Köru
systur. Þetta var aðeins byrjunin.
Ég átti eftir að kynnast trygglyndi
hennar, gjafmildi og umhyggju í
ýmsum myndum um langan aldur.
Löngu seinna tók ég þátt í því að
hlaupa út um allan bæ með jóla-
gjafir frá þeim hjónum, Karítas og
Ríkarði. Mér er minnisstæður
ánægjusvipurinn á systur minni yf-
ir að geta glatt vini og frændfólk.
Hún lét sig varða hvernig fólki leið.
Henni var ekki sama. Ég kynntist
því kannski best 1944, þegar ég
kom úr læknisskoðun og hafði
greinst með berkla á háu stigi.
Læknar vöruðu mig við að fara inn
á heimili annars fólks. Ég var ráf-
andi niðri við höfn í uppgerðar
bátaskoðun og þótti sem flest sund
væru lokuð. Loks herti ég upp hug-
ann og hringdi til Kaju systur. Hún
opnaði mér sitt hús og beinlínis tók
mig á arma sína. Síðan fór ég heim
til Stokkseyrar og þegar ég kom
aftur fylgdi hún mér til Vífilsstaða.
Ég var tilbúinn í slaginn. Áður en
þetta gerðist og svo seinna bjó ég
langtímum saman hjá henni og
hennar ágæta manni, því hún var
ekki ein. Ríkarður Sigmundsson
rafvirkjameistari var einstakur
ágætismaður og mér mikill vinur.
Börnin þeirra fjögur eru öll mann-
kostafólk.
Fyrr á árum var heimili þeirra
oft og einatt áningarstaður og jafn-
vel samastaður frændfólks og vina
sem erindi áttu til Reykjavíkur og
margt var útréttingakvabbið sem á
þeim dundi. Nú eru tímar breyttir
og stundum mátti heyra systur
mína tala um að nú kæmu fáir.
Ríkarður og Karitas áttu langt
og farsælt hjónaband og vissulega
voru þau samhent til góðra verka.
Þegar aðstæður og tími gafst til
ferðuðust þau talsvert og fóru
reyndar víða. Systir mín hafði ein-
staka athyglisgáfu og það var væg-
ast sagt eftirminnilegt að heyra
hana á góðri stund lýsa fólki og
umhverfi í smáatriðum – jafnvel
áratugum seinna. Það var alltaf
fagnaðarefni að koma til þeirra
hjóna – að vera boðinn í ýmiss kon-
ar veislur og fagnað á heimili sem
lýsti af smekkvísi og snyrti-
mennsku góðrar húsmóður. Karítas
var mjög fríð kona og falleg augu
og yfirbragð vitnuðu um keltneska
forfeður langt framan úr öldum.
Hún var að sjálfsögðu farin að
fella af síðustu mánuði. Hjartað var
orðið þreytt, en jafnvel einn síðasta
daginn sem hún lifði sá ég andlitið
geisla í brosi og gamalli reisn til að
fagna gamalli vinkonu.
Þessi minningabrot eru aðeins
fátækleg kveðja til manneskju sem
mér þótti ákaflega vænt um.
Guð blessi þig, Kara systir.
Löngu ævistarfi er lokið með reisn.
Svanur.
KARÍTAS
KARLSDÓTTIR
✝ RannveigBjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
21. nóvember 1910.
Hún lést á Hrafnistu
í Reykjavík 20. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Björn Jóhannsson, f.
27.11. 1866, d.
23.11. 1947, og kona
hans Margrét Vig-
fúsdóttir, f. 24.11.
1881, d. 19.6. 1942.
Rannveig átti níu
systkini, og eru
fjögur þeirra á lífi.
Hinn 24.4. 1931 giftist Rann-
veig Haraldi Þórðarsyni, f. 5.10.
1910, d. 15.7. 1989. Börn þeirra
eru: 1) Margrét, f. 21.11. 1930,
d. 17.5. 1932. 2) Björn Hreiðar,
f. 16.10. 1934, kona hans er Hel-
ena Sigurðardóttir, þau eiga
þrjú börn og átta barnabörn. 3)
Aðalheiður Margrét, f. 5.4.
1938, maður henn-
ar er Bjarni Sigfús-
son, þau eignuðust
fjögur börn og eru
þrjú á lífi, þau eiga
fjögur barnabörn.
4) Björgvin, f. 15.6.
1942, kona hans er
Rhodalind Ingólfs-
dóttir, þau eiga
þrjú börn og fjögur
barnabörn. 5) Gylfi,
f. 20.3. 1944, hann á
fimm börn og fimm
barnabörn. 6) Petr-
ína, f. 11.3. 1948,
maður hennar er
Þórður Kristjánsson og eiga þau
tvö börn og tvö barnabörn. 7)
Þórður, f. 11.3. 1948, kona hans
er Harpa Hjörleifsdóttir, þau
eiga eitt barn. 8) Kristín, f.
25.10. 1952, og á hún tvö börn.
Útför Rannveigar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku Veiga amma.
Þá er komið að kveðjustund.
Það er alltaf erfitt að kveðja í
hinsta sinn. Þegar ég hugsa aftur
minnist ég þess hversu hjartahlý
og góð manneskja þú varst.
Þegar ég var að alast upp áttuð
þið afi notalegt heimili í Hólm-
garðinum sem gott var að heim-
sækja. Ég minnist þess hversu
notalegt það var að sitja í stofunni
þinni og spjalla. Sérstaklega þegar
sólin skein inn um gluggann,
þrestirnir sungu svo fallega í
trjánum fyrir utan og klukkan
hans afa tifaði svo þægilega. Þar
var líka oft glatt á hjalla og margt
um manninn enda varst þú svo rík
af börnum og barnabörnum sem
voru ávallt velkomin. Ég hef oft
dáðst að því hversu sterka og heil-
steypta manneskju þú hafðir að
geyma. Þú varst alltaf svo kát og
hafðir góða kímnigáfu. Ég hafði
einstaklega gaman af því að koma
í heimsókn þegar þú fórst að tala
um lífið í gamla daga. Þú sagðir
alltaf svo vel frá enda hafðir þú
einstaklega gott minni allt til
dauðadags.
Áhugi þinn á börnunum, barna-
börnunum og barnabarnabörnun-
um var alltaf mikill og þú fylgdist
alltaf vel með því hvað var að ger-
ast hjá okkur.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir
að hafa átt þig að því að þú mót-
aðir skoðanir mínar og sýn á lífið á
margan hátt. Minning þín mun lifa
á meðan ég lifi.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Blessuð sé minning ömmu minn-
ar.
Sigrún.
Amma var og er í minningunni
einstök fyrirmynd; góð og um-
hyggjusöm, vildi öllum vel, hugs-
aði og talaði vel um alla. Sterk, en
þrátt fyrir mótlæti í lífinu og missi
bar hún sig vel. Traust, róleg og
jafnlynd, hafði góð áhrif á alla í
kringum sig.
Góðir og hlýir straumar fylgdu
henni ömmu.
Ég man allar næturnar sem ég
gisti í Hólmgarðinum hjá ömmu og
afa. Ég var stundum aðeins myrk-
fælin í forstofuherberginu og öll
hljóð voru draugahljóð.
Ég man góða heimatilbúna
ávaxtagrautinn með rjómanum og
cocopuffsið sem ekki var keypt
heima.
Ég man ömmu á litla kollinum
við ofninn að borða afganga af
matnum, hún þurfti aldrei mikið,
aðrir voru í forgangi.
Ég man sólberin, stóru fallegu
sumarblómin sem ilmuðu svo vel
og stóru býflugurnar í garðinum
hennar ömmu.
Ég man hve það var gaman að
spila allar plötunar á gamla
grammófóninn, „Sound of music“
var í uppáhaldi ásamt laginu
„Komdu niður“.
Ég man fallega útsauminn henn-
ar ömmu og stækkunarglerið sem
hún notaði.
Ég man krummann og hversu
gaman var að strjúka á honum
mjúku svörtu fjaðrirnar.
Ég man alla rauðu tóbaksklút-
ana hans afa á snúrunni eftir að
amma hafði þvegið þá.
Ég man Mallorka-ferðinar hjá
ömmu og afa og alltaf var jafn
gaman að fá gjafir og nammi frá
útlöndum.
Ég man jólaboðin hjá ömmu og
afa og hversu fallega afi skreytti
stofuna.
Ég man þungu en vinalegu
hljóðin í stóru veggklukkunni í
stofunni.
Ég man þegar ég var í menntó
og ég og vinkona mín fengum
íbúðina lánaða í nokkrar vikur
meðan amma og afi voru í útlönd-
um.
Ég man þegar amma sagði mér
frá lífshlaupi sínu vegna sérstaks
verkefnis í skólanum hjá mér, það
var mér lærdómsríkara en öll önn-
ur verkefni.
Ég man afa deyjandi árið sem
ég útskrifaðist úr menntó og að
amma var allt í einu orðin ein og
flutti úr Hólmgarðinum í þjón-
ustuíbúð á Vesturgötunni.
Ég man þegar amma fór til sól-
arlanda rúmlega áttræð með vin-
konu sinni, mér fannst það frá-
bært.
Ég man að amma hafði mikinn
áhuga á og vissi alltaf allt um
börnin, barnabörnin og barna-
barnabörnin fædd og ófædd og hve
gott var að fá fréttir hjá henni af
ættingjunum. Ég þakka ömmu fyr-
ir allt sem hún hefur gefið mér og
minni fjölskyldu, það verður vel
geymt. Það er langt síðan amma
Rannveig átti von á að verða sótt
af honum afa Halla, ég hef trú á
því að nú hafi óskin loksins ræst
og að þau séu í faðmlögum í betri
heimi.
Megi Guð geyma þig elsku
amma.
Rannveig Björk.
RANNVEIG
BJÖRNSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.

 

 
 

 




  

 
 





 

   

  

 !
!
 
  !""#$" %"#$$"#$"
&"'#"#$" ("""#$"
)$""#$" !$%*+"

"#" ",  ",
-""--""-""-"
'./ 0!"0$$ 1"2&,
"# 


  


3
   

  $
% 
 !
  & % 
   '&
% 

 

()!
!)(!(*!
4# #43"#
'./(0")"0$$
2 4#0$$ $'"
'- 4#0$$
) 4# "5$ *$0$$
( 4# #4"-$(00$$
"4" 4#0$$ '.'(0
+

$

 ,, 
- &
 -  # 
6
7

87


8

9: #'0
.    $ 
  
 $
 
   ,   

&


, !
1.2 42

.:(0
*437:0$$ 4#" "
42'
1.2
/""1.20$$ 3"$" ""
-""--""-""-