Morgunblaðið - 29.05.2001, Blaðsíða 56

MINNINGAR
56 ÞRIÐJUDAGUR 29. MAÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur Þorsteins-son fæddist 25.
október 1906 í Holti í
Mjóafirði. Hann lést
á Hrafnistu í Hafnar-
firði 21. maí síðastlið-
inn. Foreldrar Ólafs
voru hjónin Ragn-
hildur Hansdóttir og
Þorsteinn Sigurðs-
son sjómaður. Hann
átti tvær systur,
Rannveigu, hæsta-
réttarlögmann og al-
þingismann, og Rósu
kjólameistara. Þær
eru báðar látnar.
Ólafur kvæntist Salvöru Sigurð-
ardóttur 23. nóvember 1946.
Hann lauk prófi frá Samvinnu-
skólanum og vann ýmis störf þar
til hann stofnaði sitt
eigið fyrirtæki, Ólaf
Þorsteinsson & Co.,
sem einkum sér-
hæfði sig í innflutn-
ingi á pappír. Ólafur
starfaði mikið að
ýmsum félags- og
íþróttamálum, svo
sem í skíðadeild Ár-
manns í Jósepsdal,
Lionshreyfingunni,
Bridgesambandi Ís-
lands, Stangaveiði-
félagi Reykjavíkur
og var mikill áhuga-
maður um fjallgöng-
ur og ferðamál.
Útför Ólafs fer fram frá Garða-
kirkju á Álftanesi í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Kær vinur er fallinn frá. Ólafur
Þorsteinsson var kvæntur Salvöru
ömmusystur minni. Ég er því lán-
söm að Óli og Salla hafa fylgt mér í
gegnum lífið.
Minningarnar eru margar og
þær eru ljúfar. Jólaboðin í Drápu-
hlíðinni, þar sem Óli spilaði á
mandólín, amma á píanó og Salla
skemmti. Óli gerði margt skemmti-
legt með okkur, sagði okkur sögur,
flutti ljóð, spilaði við okkur eða fór
með okkur á skauta. Hann heillaði
mann með glaðværð sinni og hlýju.
Nú síðustu árin stundirnar í
Naustahleininni og austur í Gríms-
nesi, það var alltaf gaman.
Hjónaband þeirra var gæfuríkt,
þau voru samrýnd, miklir vinir og
fallegt að sjá hvað Salla hugsaði vel
um hann til hinstu stundar.
Síðasta samverustund mín með
Óla var sl. sunnudag er við mæðg-
urnar heimsóttum hann og var
hann hinn kátasti, hann lést þá um
nóttina.
Með virðingu og væntumþykju
kveð ég Ólaf Þorsteinsson og þakka
alla þá hlýju og ástúð sem hann
sýndi mér og minni fjölskyldu.
Salla mín, innilegar samúðar-
kveðjur til þín og megi góðar minn-
ingar veita þér gleði og styrk.
Laufey Böðvarsdóttir.
Ólafur Þorsteinsson hefur kvatt
þennan heim, háaldraður öðlingur,
sem gott var að eiga að fjölskyldu-
vini.
Ólafur og Salvör kona hans voru
tíðir gestir hér á Búrfelli, hvort
heldur voru barnaafmæli, fjöl-
skylduboð eða önnur tilefni. Við
fengum einnig að njóta þeirra gest-
risni á jólum og afmælum og var
veitt af myndarskap og rausn.
Ólafur var jafnan glaður og reif-
ur og alls staðar vel heima. Landið
okkar Ísland var hans áhugamál,
veiðiskapur í ám og vötnum, fjall-
göngur og útivist, skíðaferðir, golf,
allt þetta voru hans áhugamál, sem
allar frístundir sem gáfust frá er-
ilsömu starfi voru notaðar í til
gagns og gleði.
Ólafur var léttur og kvikur til
líkama og sálar, ævinlega fljótur til
að skoða og afla sér heimilda og
sagði vel frá. Þess vegna var afar
gaman og spjalla við hann því hann
hafði frá svo mörgu að segja og
hafði reynt svo margt.
Ólafur Þorsteinsson sagði sjálfur
frá ævi sinni í viðtali í bókinni
„Aldnir hafa orðið“ sem Erlingur
Davíðsson gaf út árið 1985.
Þá er okkur minnisstætt út-
varpserindi sem Ólafur flutti um
Tindfjöll og nágrenni. Frásögn
Ólafs var skýr og skemmtileg enda
maðurinn greindur vel og athugull.
Ólafur var mjög barngóður og
hafði gaman af að glettast svolítið
við börnin okkar og ekki hafði hann
neitt á móti því að lesa fyrir þau
um Andrés Önd og félaga.
Þetta allt gerði Ólaf að eftirsótt-
um félaga sem varð þó hvað
skemmtilegast þegar hann tók
mandólínið sitt og lék á það betur
en nokkur annar. Hann átti gott
með að setja saman vísur og kunni
mikið af kvæðum. Á flestum svið-
um var Ólafur fremstur meðal jafn-
ingja.
Við hjónin á Búrfelli og börnin
okkar þökkum Ólafi samfylgdina,
allar samverustundir, vináttu og
tryggð.
Við biðjum þann sem öllu ræður
að styrkja og blessa eftirlifandi eig-
inkonu Ólafs, Salvöru Ástu.
Blessuð sé minnig Ólafs Þor-
steinssonar.
Lísa og Böðvar.
Ólafur Þorsteinsson vinur minn
er nú látinn, eftir langa og farsæla
ævi. Fyrstu kynni okkar urðu á
stríðsárunum, í skíðaferðalögum og
störfum við skíðamót víðsvegar um
landið. Þar sem annars staðar naut
ég reynslu og lipurðar Ólafs í úr-
lausn allra vandamála.
Þá eru ógleymanlegar fjölmargar
veiðiferðir okkar. Ólafur var ann-
álaður fluguveiðimaður og viðhélt
leikni sinni á því sviði fram á gam-
als aldur.
Hann þekkti sögu laxveiða hér á
landi betur en flestir aðrir og var
unun að hlusta á frásagnir hans af
veiðum og útivist. Frásagnir hans
voru einstaklega lifandi og ávallt
var kímnin í fyrirrúmi. Veiði-
mennska Ólafs einkenndist af
djúpri virðingu fyrir bráðinni og
umhverfinu og var hann þar að
mörgu leyti brautryðjandi.
Mest urðu kynni mín af Ólafi
vegna áratugalangs samstarfs okk-
ar við innflutning á prentpappír frá
Finnlandi. Fyrirtæki hans varð
einn mikilvægasti viðskiptavinur
finnsks pappírsiðnaðar hérlendis.
Segja má að við höfum átt nær
dagleg samtöl um þau málefni frá
1947 til ársins 1983, þegar starfs-
orka Ólafs tók að dvína. Frá upp-
hafi var þetta samstarf framúr-
skarandi gott. Ólafur bjó yfir
afburðaþekkingu á þessu sviði svo
og einstakri lipurð og velvilja, sem
kom m.a. fram í því mikla trausti
sem viðskiptavinir hans sýndu fyr-
irtækinu.
Ég votta Salvöru og aðstandend-
um innilega samúð mína og fjöl-
skyldu minnar.
Haraldur Björnsson.
Þegar ég lít til baka yfir farinn
veg rifjast upp margar minningar –
ljúfar og skemmtilegar minningar
um horfinn vin, Ólaf Þorsteinsson.
Ólafur var drengur góður og gædd-
ur þeim fágæta eiginleika að vera
fæddur leiðtogi.
Fyrstu minningar mínar um Ólaf
eru frá því að ég fór að venja kom-
ur mínar í skíðaskála Ármanns í
Jósepsdal 1947. Þá réðu þar ríkjum
þau systkin Ólafur og Rannveig. Á
þessum árum var Jósepsdalur eitt
besta og vinsælasta skíðaland
landsins. Í nágrenninu voru einnig
fleiri minni skálar, t.d. Húsavík,
Æskulýðsfylkingin, Dverghamrar,
Skæruliðaskálinn og Himnaríki. Í
Jósepsdal var ekki bara stunduð
skíðaíþrótt, Dalurinn var meirihátt-
ar uppeldisstöð og eru mörg ung-
mennin sem minnast dvalar þar og
þá sérstaklega um páskana. Í þess-
um skála sem þætti hvorki stór né
merkilegur á nútíma mælikvarða
voru oft yfir 200 manns um páska.
Ég minnist fyrstu páskanna minna
þar. Ólafur sá um að allt gengi
snurðulaust á neðri hæðinni og
skikkaði okkur í hin ýmsu störf við
að þrífa, snyrta og lagfæra fyrir
næsta dag, en á meðan réð Rann-
veig systir hans ríkjum á svefnloft-
inu og las framhaldssögu upp úr
Nýjum kvöldvökum. Svo var safn-
ast saman í salnum og hlustað á
brýningar Ólafs, en hann hafði
þann sið að halda kvöldræðu til að
leggja mönnum lífsreglurnar. Síðan
voru hljóðfærin tekin upp og sung-
ið úr Ármannsljóðunum hennar
Rannveigar, t.d.
Þekkirðu formanninn? Þetta er hann,
Því völduð þið ekki stærri mann?
Hann er á skíðum bara upp á grín
og alltaf hann spilar á mandólín.
Þau systkin voru mjög músíkölsk
og spiluðu bæði í Mandólínhljóm-
sveit Reykjavíkur sem ennþá heyr-
ist stundum leika í útvarpinu.
Rannveig lék á gítar, en Ólafur á
sérlega vandað 12 strengja mandól-
ín.
Á þessum árum var kjarni ungra
áhugamanna í Dalnum. Skíðalyftur
voru óþekktar þá og ekki var hægt
að keyra heim að skáladyrum. Oft-
ast þurfti að ganga frá þjóðveg-
inum þar sem nú er Litla kaffistof-
an og upp í Dal. Þessir félagar hafa
síðan haldið hópinn. Þegar Jökla-
rannsóknarfélag Íslands og Flug-
björgunarsveitin voru stofnuð um
1950 gengu margir félagar skíða-
deildarinnar til liðs við þessi ágætu
félög og hafa þeir tekið þátt í verk-
efnum og leiðöngrum þeirra. Hluti
þessa hóps voru frumkvöðlar þeir
sem fyrstir manna fóru á snjóbíl að
sumarlagi á Vatnajökul 1953. Svo
var það 10 árum seinna þegar þessi
hópur rifjaði upp Vatnajökulsferð-
ina, að Ólafur og Salvör kona hans
slógust í hópinn. Í fyrstu ferðinni
var aðeins farið á einum bíl, en nú
var þessi ferð orðin mjög vinsæl og
voru 3 bílar og um 20 manns í ferð-
inni.
Nokkrir úr hópnum fóru einnig á
hverju vori í skíðaferð til Lech í
Austurríki, og að sjálfsögðu tóku
Ólafur og Salvör þátt í þessum
ferðum og var hann fyrirliðinn,
fyrstur upp á morgnana og síðastur
í hús á kvöldin.
Það var ekki aðeins í Dalnum
sem Ólafur lét að sér kveða. Eitt
sinn er hann og Árni Kjartansson
skruppu upp í Tindfjöll, rann þeim
til rifja ástand skála Fjallamanna
þar. Á heimleiðinni var ákveðið í
skyndi að gera eitthvað í málinu og
um næstu helgi var búið að safna
peningum og liði. Skarphéðinn Jó-
hannsson, sérlegur arkitekt okkar
Ármenninga, var búinn að teikna
breytingar á skálanum og eftir
nokkrar helgar var búið að end-
urbyggja hann undir farsælli stjórn
foringjans, þarna var Ólafur í ess-
inu sínu.
Næstu vetur var svo iðulega far-
ið í skálann í Tindfjöllum og gengið
um nágrennið, en á kvöldin voru oft
tekin upp spilin og fór Ólafur þá á
kostum og þegar áhugasamir spil-
arar fengust til að skreppa með
okkur var oft spilað fram á nótt.
Ólafur var mjög snjall bridgespil-
ari, hafði oft farið í keppnisferðir til
útlanda og þá gjarnan verið far-
arstjóri. Hann hafði gegnt ýmsum
embættum fyrir Bridgesamband
Íslands og var lengi virkur félagi í
Krummaklúbbnum.
Við, þessi hópur gamalla félaga í
skíðadeild Ármanns, þökkum Ólafi
allt það sem hann gerði fyrir okkur
ÓLAFUR
ÞORSTEINSSON
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Skreytingar við
öll tækifæri
Langirimi 21,
Grafarvogi
587 9300
Samúðarskreytingar
Samúðarvendir
Kransar
Kistuskreytingar
Brúðarvendir



 



+  ;

+"#$"-"22"<=
,%-  ,


 
   
0!
 

!
1 
  !
+#!+"9(0%" './ #0$$
."#%.'(0%"0$$
+"9%#'3(0%"0$$ "/>"."
+#"+#!0$$
++#!

#"9'+"9+#!
+#(0
*?0(0
("2-4"""/0$$
3$4"/0$$
?/.'"/0$$
"#  


 

  
   
 
  

 
  

#9@.'
"%.AB
+".
,%-  ,


% ,

.

 
)2!
!
3
, 

 $!
+
   ,, .'3#-0$$
-!"0$$ $9:2"C%5.
"!" ##"0"!$%
"4"!"0$$ 4#) $
(0"!" +"9/1-"0$$
-""--""-""-

 
 
 
  

8

 
8 1(>
6 

#9'$/<DE
".
% #
   
 
 
2!
!
1 
&    !
.$"'