Morgunblaðið - 24.06.2001, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24. JÚNÍ 2001 33
Blómastofa
Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Blómaskreytingar við öll tilefni
Opið til kl. 19 öll kvöld
við Nýbýlaveg, Kópavogi
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
MOSAIK
✝
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Ólafi Ólafssyni úr Reykjavík, að
koma í félagsbúskap með þeim systk-
inunum og ef þannig semdist að taka
við af þeim er tímar liðu. Ungu, ný-
giftu hjónin fluttu í Bjarnarstaði á
vordögum 1980 með ársgamlan son.
Liðið er 21 ár og þau hafa nú byggt
sér íbúðarhús og fjós og lagfært fjár-
hús og hlöður. Með þeim komu enn
börn í bæinn bjartsýni og líf færðist í
gamla fólkið. Frá upphafi var unga
fólkinu vel tekið en auðvitað var þessi
sambúð ekki alltaf auðveld. Með ár-
unum hefur Mæja orðið þessari fjöl-
skyldu nákomnari en öðrum, að Þuru
undanskilinni. Hún talaði oft um hve
vel þau hefðu reynst þeim vanda vax-
in að búa svo að þeim systkinum í ell-
inni að þau skildu sátt við lífið.
Þótt henni sjálfri gæti stundum
fundist að eitthvað mætti betur fara
þá máttu ekki aðrir finna að neinu hjá
Óla og Friðriku, þá var Mæju að
mæta. Helst mátti enginn nema Óli
setja í augun á henni dropana sl. vet-
ur og Friðriku treysti hún og trúði á
hana. Eftir lát Þuru í febrúar 1999
var Mæja orðin ein í gamla húsinu á
Bjarnarstöðum. Síðan höfum við á
vissan hátt verið að kynnast nýjum
hliðum á Mæju. Hún hafði aldrei búið
ein og vissi tæplega hvað það var.
Enn hún gekk í gegnum það eins og
annað. Hún bjó að þeirri trúarvissu
sem hún hafði öðlast ung og var viss
um að yfir henni væri vakað. Hún
vissi líka að hún hafði hlutverk.
Tvær litlar stúlkur, Anna Sæunn
og Hjördís, nýju Bjarnarstaðasyst-
urnar, eins og hún kallaði þær, komu
oft til hennar þegar þær komu úr
skólanum og henni fannst hún þurfa
að vera til staðar, ef enginn var heima
hjá þeim þegar þær komu. Hún varð
þeim eins og amma, talaði við þær,
spilaði við þær, bað fyrir þeim og
blessaði þær.
Alla ævi var handavinnan hennar
hugðarefni. Er félagið „Handverks-
konur milli heiða“ var stofnað gekk
hún stax í félagið og starfaði í því af
lífi og sál. Hún prjónaði peysur og
dúkkur (smala) gerði agnarsmáa
sauðskinnsskó, bæði svarta brydda
og blásteinslitaða með þvengjum.
Hún prjónaði lopapeysur og vett-
linga og afköstin voru með ólíkind-
um. Mest þótti henni þó um vert að
kynnast í gegnum félagsskapinn kon-
unum og sjá hvað þær voru að gera.
„Ó, það var svo gaman þegar við
komum allar saman fyrst með hug-
myndirnar okkar að því sem við ætl-
uðum að gera,“ sagði hún síðast í vor.
Hún ætlaði endilega að fara á vor-
fundinn í byrjun maí og „þakka fyrir
sig“ eins og hún sagði. En þegar dag-
urinn kom treysti hún sér ekki.
Á síðustu mánuðum og vikum má
segja að sótt hafi verið að henni úr
tveimur áttum.
Annars vegar glákan sem ógnaði
sjón hennar, búið var að skera upp
bæði augu hennar með fárra mánaða
millibili, án þess að sjónin endur-
heimtist. Hins vegar krabbameinið
sem var ótrúlega hraðfara miðað við
aldur hennar. Endurteknar aðgerðir
og geislameðferð skiluðu heldur ekki
árangri. Og enn kom hún okkur á
óvart með því ótrúlega æðruleysi og
þreki sem hún sýndi í þessum veik-
indum.
Hún gerði fyrri ferðina í geisla-
meðferð til Reykjavíkur að skemmti-
ferð, því þá var hún það hress að hún
naut þess hvað venslafólk og vinir
voru dugleg að heimsækja hana og
bjóða henni heim. Seinni ferðina mið-
aði hún við að vera komin heim og
geta verið með okkur við fermingu
Önnu Sæunnar. „En ég hefi víst ekki
verið bænheyrð,“ sagði hún einhvern
síðasta daginn sem hún gat tjáð sig.
Hún andaðist laugardaginn fyrir
ferminguna. Kannske hefur þjáning-
in verið búin að gera önd hennar svo
létta að hún hafi verið viðstödd þrátt
fyrir allt.
María var smávaxin, grönn og fín-
gerð, fríð, með einbeittan svip.
Nú síðast var komin yfir svipinn
heiðríkja þess sem lengi hefur lifað
og er sáttur við allt. Þó var hún tilbú-
in að vera lengur og taka þátt í þessu
öllu með okkur áfram, ef guð vildi svo
vera láta. Ég held að honum hafi þótt
hún hafa skilað dagsverkinu með
sóma og að allt væri fullkomnað.
Ég vil þakka fóstursystur minni
fyrir allt fyrr og síðar og ekki síst alla
hennar ást og umhyggju við dóttur
mína á Bjarnarstöðum og fjölskyldu
hennar og Friðriku og Ólafi og börn-
um þeirra vil ég líka þakka af heilum
hug fyrir elsku fólkið mitt á Bjarn-
arstöðum síðustu 20 árin. Þá viljum
við öll þakka Lottu og Jóni í Rauða-
felli fyrir ómetanlega umhyggju fyrir
Mæju síðustu árin. Ótalin er þá
tryggð og ræktarsemi Huldu sem var
vakin og sofin við sjúkrabeð Maríu
síðustu daga og vikur. Einnig
Svanborgar, en Mæju þótti mjög
dýrmætt að fá að „kynnast“ henni á
liðnum vetri. Og Ása, systir mín, sem
var henni sannur vinur í raun og þið
öll, skyld og vandalaus, sem heim-
sóttuð hana, sýnduð henni vináttu og
stuðning og léttuð henni erfiða
göngu. Hafið öll heila þökk. Öllu
hjúkrunarfólki og læknum á Húsa-
vík, Akureyri og Landspítala við
Hringbraut sendum við þakkir. Ég
veit að sjálf hefði hún viljað taka und-
ir öll þessi orð með bæn og blessun
öllum til handa. Mér fannst mjög í
hennar anda sálmurinn sem sunginn
var í fermingarmessunni hjá okkur
10. júní.
Vak yfir veraldar löndum
vernda hvern jarðneskan gest.
Gimsteina úr guðlegum höndum
geyma þú lát okkur best.
Þann sem er ungur að árum
efl þú að þroska og dáð.
Lækning við sérhverjum sárum
séu þín guðlegu ráð.
(Helgi Sveinsson.)
Guð blessi minningu Maríu Jóns-
dóttur.
Hjördís Kristjánsdóttir.
Trúðu á tvennt í heimi
tign sem æðsta ber.
Guð í alheims geimi,
Guð í sjálfum þér.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Nú er hún Maja föðursystir mín
dáin. Hún sýndi mikinn dugnað í erf-
iðum veikindum og stóð eins lengi og
stætt var. Hún kom suður í geisla í
lok janúar og var hér í fimm vikur,
bjó á Rauða kross hótelinu og fór alla
virka daga í geisla. Þrátt fyrir veik-
indin var mjög gaman hjá henni
Maju, fólk sat um að heimsækja hana
og taka hana í mat til sín og hafði þá
undirbúðið veisluna svo að heilu stór-
fjölskyldurnar voru samankomnar til
að taka sem allra best á móti henni og
hún naut þess svo sannarlega. Ég er
ekki viss um að Maja hafi oft notið sín
eins vel og hún gerði þessar rúmlega
fimm vikur sem hún var hér. Hún fór
norður full vissu um að hún ætti gott
sumar framundan en það fór nú á
annan veg. Nú er hún farin síðust
þeirra fimm systkina sem saman
bjuggu á Bjarnarstöðum og nú verða
Bjarnarstaðir aldrei samir og áður
var. Ég er þakklát fyrir að hafa alist
upp í návist þessa yndislega fólks og
alltaf átt víst skjól hjá þeim. Ég er
þakklát fyrir að við fengum að hafa
hana Maju hjá okkur hérna fyrir
sunnan til hinstu stundar.
Hafðu þökk fyrir allt og hvíl í Guðs
friði.
Þín bróðurdóttir
Svanborg.


 
  
                    



   

 
 !"# $
 
         !  "     %&' !(') *')#' '')+
,-# !(') - ./ ''0
& !(') 1" %&''0
 !(') *'#2 ')+
334 0 3334$


 
      
      
      





  
  !"
    #$  !% &" '()$$*( 
  + "  , #- '"  ,
.+-    #$ '( $$ '($*( 
/(    #$ $$ 0$$-#*( 
 1$   *(  '($ . 2$$#$
# - $- $"

 
 
 

  


 




 


     
    ! " !# $%
  


   



      !"
 #
$

 %   &&'
&'(  ) * *+  ) (  "',
 ) * '
) * -. ) * '
( (/  '0 ( ( (/ .

 

    
  


 

 



       
 

  


  

     !!
"#


 



$

 %   

 &
  '  (
''
  )


 ! "  

 # "  
$ %& 
'( "  
 '  )' "

(*
 + , 
 !'  -  "  
! 

 + , 
 
'  "  
  
 + , 

"!
 + " 
, . .& 


 
  
        
          


 

 
 

  
 
 
       !!   "    #  
 #$

 !"#!!  $!  ! %
&# 
 !% '(    )"#!! 
* 
 !%  
 ' ""#!! 

 !"#!!   )!   )!%

 !"#!! 
+'  , !% - .! /%"#!! 
)) % )))