Morgunblaðið - 22.09.2001, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. SEPTEMBER 2001 35
Margur á sér hulinn harm,
hjartað viknað getur.
Enginn sér í annars barm
af því hyggjum betur.
Þessi vísa flaug í huga mér er ég
frétti að hún Freyja frænka mín og
jafnaldra væri dáin, því við frænk-
urnar elskuðum báðar vísur og oft
sendi hún mér vísur sem henni
þóttu fallegar og eru þær nú orðnar
margar og vel geymdar í bók.
Mig setti hljóða þegar elsku besta
frænka mín og föðursystir, Jóhanna
móðir hennar, hringdi í mig
snemma á mánudag og sagði að nú
væri blessunin hún Freyja sín dáin.
Hún hafði dáið í svefni á heimili sínu
um nóttina.
Margt flýgur um huga manns
þegar svona fréttir berast. Aldrei er
maður tilbúinn að taka þeim. Fólk á
besta aldri er hrifið burt þótt mikil
veikindi hefðu steðjað að.
Snemma lágu leiðir okkar Freyju
saman, sjö ára vorum við þegar við
lékum okkur fyrst saman. Þá fór
pabbi minn með mig til Reykjavíkur
því ég þurfti að fara á spítala og var
þar nokkuð lengi að mér fannst, en
það stytti mér stundirnar að fá þær
Jóhönnu og Freyju í heimsókn, því
ekki er maður nú stór í sér þegar á
spítala er komið og hvað þá fyrir
barn. En tilhugsunin að fá svo að
fara á Rauðarárstíginn til þeirra og
vera þar nokkra daga var svo mikil
að hitt gleymdist, vera umvafin
þeim kærleika, léttleika og um-
hyggju sem þar ríkti er ólýsanlegt.
Pabbi minn og Jóhanna móðir
Freyju voru mjög náin, þess vegna
mynduðust kannski svona náin
tengsl á milli okkar þótt leiðin væri
löng á milli Reyðarfjarðar og
Reykjavíkur.
Freyja ólst upp í Reykjavík og
bjó þar lengst af. Ég ætla ekki að
fara að rekja hennar æviferil, held-
ur minnast minnar yndislegu og
glöðu frænku sem ég skipaði sess
hjá og var mér ómetanlegt. Freyja
var þessi hjartahlýja og hugsunar-
sama kona sem vildi allt fyrir alla
gera ef hún mögulega gat, mátti
✝ Freyja Ágústs-dóttir Welding
fæddist í Reykjavík
30. september 1957,
hún lést 10. septem-
ber sl. á heimili sínu.
Freyja ólst upp í
Reykjavík og bjó þar
lengst af. Hún var
dóttir hjónanna Jó-
hönnu Þórólfsdóttur
frá Sjólyst í Reyðar-
firði og Ágústar
Snorrasonar Weld-
ing frá Reykjavík,
sem nú er látinn.
Freyja var næst-
yngst af sex systkinum, þau eru:
Kjartan, Sigurður, María, Þórólf-
ur og yngst er Linda. Systurnar
eru búsettar í Bandaríkjunum en
bræðurnir í Reykjavík.
Freyja lætur eftir sig einn son,
Ágúst Halldórsson, og litla sonar-
dóttur. Útför Freyju fór fram
þriðjudaginn 18. september síð-
astliðinn frá Fossvogskirkju.
aldrei sjá aumt hjá
neinum sínum nán-
ustu, hlúði að öllu og
þá sérstaklega var hún
góð við mömmu sína,
betri en nokkur annar
leyfi ég mér að segja.
Jóhanna setti allt sitt
traust á Freyju, hún
hlúði að mömmu sinni
eins vel og hún gat al-
veg fram á síðasta dag,
kom eða hringdi í hana
2-3 á dag því hún vissi
að mamma hennar var
oft veik fyrir hjartanu
þótt hún kvartaði aldr-
ei. Það er ekkert að mér, sagði hún
og hló, og gerir enn þegar ég heyri í
henni.
Ekki hefur lífið alltaf verið dans á
rósum hjá Freyju og oft um grýttar
götur að fara og oft voru daprir og
dimmir dagar hjá henni, hún eign-
aðist einn yndislega góðan dreng,
hann Ágúst sem hún dekraði og
dáði. Hún ól hann að mestu leyti ein
upp því hún og barnsfaðir hennar
slitu sambandinu þegar hann var
ungur. Við Freyja héldum miklu
sambandi frá bernsku og til
skamms tíma, oft kom það upp að
hún þurfti að stappa stálinu í frænk-
una að austan, eins og hún sagði,
alltaf tilbúin að taka á móti mér
þegar ég var í mínum óteljandi ferð-
um suður. Þá var hún úti á flugvelli,
tók utanum mig með sínu trausta og
fasta faðmlagi, var svo ráðagóð og
hlý og vildi úr öllu böli bæta. Alltaf
var farið beint á Rauðarárstíginn til
elsku frænku og í pönnukökur sem
biðu mín alltaf, þar vildi ég alltaf
eiga samastað meðan ég stoppaði,
mér leið svo vel hjá þeim.
Freyja gekk ekki heil til skógar í
mörg ár. Erfið veikindi voru oft til
þess að hún gat ekki stundað vinnu
seinni ár. Þegar hún taldi sig nokk-
uð góða tók hún meirapróf og rútu-
próf og keyrði með ferðafólk á
sumrin og síðan strætó um tíma.
Það líkaði henni vel og öllum líkaði
vel við hana, en svo kom að því að
hún þoldi það ekki. Síðan kom að því
sem hún og aðrir vildu ekki trúa að
alvarlegur vágestur hefði bankað
uppá, vágestur sem spyr ekki um
aldur heldur kemur og leggur alltof
marga að velli í blóma lífsins, en
sem betur fer hafa margir betur.
En þegar eitthvað er búið að vera
lengi að er manneskjan svo ómáttug
að berjast. Kraftarnir þverra og eft-
ir er bara kona sem verður að sætta
sig við að tíminn styttist sem hún
mun lifa hér.
Freyja var mjög trúuð, trúði á
Guð sinn og aðra verndara sem hún
talaði oft til og bað fallegar bænir
bæði fyrir sér og sínum; móður
sinni sem aldrei fór úr hennar huga.
Bænirnar hennar hjálpuðu henni
oft, eins og hún sagði, en síðasta ár
vissi hún aðhverju stefndi, hún
mundi þurfa að kveðja þennan heim
alltof ung.
Vitandi það að það yrði erfitt fyr-
ir þá sem mundu sjá á eftir henni yf-
ir móðuna miklu, hennar einkason
og litla ömmubarnið sem hún hafði
eignast og hún vissi að mamma
hennar væri bæði orðin fullorðin og
lasburða, það yrði svo erfitt fyrir
þau.
Söknuðurinn hjá þeim er mikill
en samt skynjum við að allar þján-
ingarnar sem hún er búin að þola
svo miklar, að nú líði henni betur.
Þetta erfiða dauðastríð er búið hjá
Freyju, nú svífur hún vonandi um
með sínum englum og verndurum.
Við verðum að trúa því að hún muni
geta haldið verndarhendi yfir elsku-
legri móður sinni, syni og sonar-
dóttur og öllum vinum sínum. Ég
trúi að þér, elsku frænka, líði vel,
mér þykir sárt að leiðir okkar og
samband lágu sundur seinni ár og
það er of seint fyrir mig að bæta úr
því, en ég veit að þú fylgist með mér
og mínum litla ljósgeisla sem ég
eignaðist fyrir 6 árum. Ég hefði vilj-
að að þú hefðir fengið að sjá hana
öðruvísi en á mynd hjá mömmu
þinni, en lífið er bara svona og ég
veit að þú fyrirgefur mér það. Við
áttum margar góðar og gleðilegar
stundir og hláturinn var oft mikill
hjá okkur, við báðar háværar og
kraftmiklar.
Ég vil þakka þér, elsku Freyja
frænka mín, fyrir allar gleðistund-
irnar með þér og alla þá væntum-
þykju sem þú sýndir mér alltaf.
Minningin um þig mun lifa í mínum
huga og ég veit að bókin mín með
öllum ljóðunum og vísunum sem þú
gafst mér mun ylja mér um hjarta-
rætur. Þú varst einstök og enginn
kemur í þinn stað, þú hefur skipað
þinn sess og þar er nú tómarúm, eft-
ir verður bara minningin ein um
góða, umhyggjusama konu sem nú
er horfin.
Þessi vísa er kveðja mín til þín.
Þó að lífið þyki kalt
og þrjóti vinarfundir,
hlýjar manni eftir allt
ýmsar gleði stundir.
Elsku Jóhanna mín, Ágúst og
systkini, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Guð verði með ykkur
á þessar sorgarstundu.
Guð blessi minningu Freyju
Ágústdóttur Welding.
Dagbjört Briem Gísladóttir.
Reyðarfirði.
Ég heyrði strax að eitthvað mikið
var að í símtali milli sambýlismanns
míns og vinar okkar, ég heyrði að
þar fóru mjög slæmar fréttir á milli.
Símtal sem boðar aðeins eitt, ein-
hver er dáinn.
Ég sat taugaóstyrk á meðan og
innra með mér fann ég fyrir mikilli
ónotatilfinningu.
Ég gleymi aldrei þegar samtali
þeirra lauk og sambýlismaður minn
horfði um stund á mig með rauna-
svip og sagði við mig „hún Freyja er
dáin“. Allt virtist hverfa í burtu, ég
titraði og skalf og tárin streymdu
eins og foss úr augum mér. Ég fyllt-
ist ótrúlegri vantrú að þú elsku
hjartans Freyja mín værir búin að
kveðja þennan heim svona skyndi-
lega og svona óvænt.
Svona frétt fær tímann til að
stöðvast og allt, hvað sem það heitir
og kallast í þessum lífsins ólgusjó,
skiptir allt í einu engu máli.
Ég trúði þessu ekki þótt ég vissi
að satt væri.
Og ég réð ekki við þau átakan-
legu viðbrögð sem nú brutust fram.
Ég veit ekki hvernig ég ætti að
minnast þín hér í fátæklegri kveðju
og þakkargrein um og til þín, því
ótal minningarbrot hvert öðru dýr-
mætara en nokkru sinni fyrr fylla
huga minn og í stað þess að telja hér
upp mannkosti þína sem svo oft er
gert í minningargreinum þá vil ég
minnast þín á þann hátt sem stend-
ur efst í minningum mínum um þig.
Fyrir um fimm árum urðum við
sökum sameiginlegra örlaga nánari
en ég gæti nokkurn tímann sagt um
aðra persónu, við gengum sama
veginn og vorum samferða hvern
dag, hverja stund í langan tíma og
þessi tími gaf okkur það að kynnast
á allt annan hátt en gengur og ger-
ist.
Við stóðum saman, grétum sam-
an, hlógum saman og sögðum hvor
annari alla okkar lífsins sögu í smá-
atriðum og við deildum saman öllum
tilfinningum sem í huga og hjarta
okkar bjó þannig að við urðum mjög
nánar vinkonur og treystum hvor á
aðra og deildum saman mörgu sem
var í senn hræðilega erfitt en einnig
líka mörgum góðum stundum þar
sem að við sátum og spjölluðum og
gátum síðan líka hlegið út í eitt
heilu dagana tvær saman.
Okkar ótrúlega nána vináttusam-
band hófst á mjög erfiðum tímamót-
um en þetta vináttuband okkar
fleytti okkur oft í gegnum þann súra
raunveruleika sem lífið getur verið.
Ég get ekki minnst þín nema að
minnast á sennilega þá tærustu og
skýrustu minningu sem ég á af þér
og sú minning kom upp í huga mér
sterkust allra annara minninga um
þig og eru þær þó allar mér svo dýr-
mætar nú þegar þú ert farin burt.
Þessi minning tengist því þegar
ég leitaði til þín þegar mér leið illa
og var í þungum hugarþönkum og
að fá mig til þess að brosa þannig
þenkjandi var gjörsamlega ómögu-
legt og ekkert nema kraftaverk gat
framkallað það. En þú, bara mann-
eskja eins og allir aðrir í kring, sem
einnig varst að ganga eigin þrauta-
göngu kunnir að framkalla bros og
ekki bara það heldur hlátur hjá mér
þegar ég var langt niðri.
Það sem þú gerðir var að setja
lag með þínum uppáháldstónlistar-
manni, sjálfum Elvis Presley, lag
sem frægt er og heitir „Are you
lonesome tonight“ á fóninn. En
þetta var sú útgáfa af þessu gull-
fallega lagi þar sem sjálfur konung-
ur rokksins fær ótrúlega smitandi
hláturskast meðan hann reynir að
syngja þetta lag, sem tekið er upp á
tónleikum. Ég gat ekki stillt mig og
ekki heldur þú og áður en ég vissi
vorum við byrjaðar að skellihlæja
og allt volæði hvarf.
Þessari aðferð beittir þú oft þeg-
ar þú sást að ég var niðurdregin og
þarfnaðist uppörvunar og aldrei
klikkaði þetta litla en samt stóra
kraftaverk þitt til þess að laga,
bæta og efla hugarástand mitt.
Þótt öðrum þyki þetta léttvægt
smáatriði þá einhverra hluta vegna
stendur það ofar öllu öðru sem þú
gafst og veittir mér á þessum tíma.
Ég vissi það ekki fyrr en ég var far-
in að átta mig á ísköldum veru-
leikanum um skyndilegt fráfall þitt.
Ég get ekki komið öllu að sem ég
vildi geta sett saman um það sem þú
varst og hve vel þú reyndist mér og
það er kaldhæðnislegt að við mann-
fólkið sjáum oftast ekki fyrr en ein-
hver er allur hve mikilvægur og
dýrmætur sá hinn sami er.
Elsku Freyja mín ég kveð þig nú
og það með tregatárum en um leið
líka af ríku þakklæti fyrir að hafa
kynnst þér og átt þig sem vinkonu.
Örlögin höguðu því þannig að við
mættumst og kynntumst á erfiðum
tímum í lífi okkar beggja og þú hef-
ur örugglega verið valin mér við
hlið þá vegna þess að þú varst hæf-
ust.
Að lokum vil ég votta mína
dýpstu samúð til ættingja, aðstand-
enda og vina Freyju.
Guð blessi minningu elsku vin-
konu minnar Freyju Welding og ég
kveð þig með þökk fyrir allt og allt
Hvíl í friði.
Þín vinkona,
Anna Herdís Eiríksdóttir.
FREYJA
ÁGÚSTSDÓTTIR
WELDING
Nú hefur elskuleg
Gunna afasystir mín
kvatt þessa veröld –
södd lífdaga. Kynni
okkar frænkna hófust fyrir tæpum
27 árum við nokkuð einkennilegar
en þó óumflýjanlegar aðstæður.
Þannig var að eldra fólkið í fjöl-
skyldunni fyrir vestan var að
kveðja veröldina hvert á fætur
öðru á u.þ.b. einu og hálfu til
tveimur árum og frændgarðurinn
syðra kom vestur að fylgja ætt-
mennum sínum síðasta spölinn.
Það var fríður og föngulegur hóp-
ur, hávær, hláturmildur og
skemmtilegur (sem aðeins hljóðn-
aði meðan á athöfninni stóð), sem
mætti vestur til þess arna. Í
þessum góða hópi var hún Gunna
mín og við þessar aðstæður
bundumst við tryggðaböndum sem
aldrei rofnuðu eftir það, og seinna
átti ég því láni að fagna að fá að
búa hjá henni einn vetur þegar ég
var í Versló og síðar meir um
GUÐRÚN
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Guðrún Hall-dórsdóttir
fæddist á Mábergi
á Rauðasandi 24.
apríl 1908. Hún
lést á Landspítal-
anum í Fossvogi
13. ágúst síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 27.
ágúst.
stundarsakir.
Mikið lifandis
ósköp var notalegt að
vera undir verndar-
væng hennar. Hún
dekraði svo við
frænku, t.d. fór hún
út í bakarí á morgn-
ana og keypti nýbök-
uð rúnnstykki svo
stelpurófan fengi nú
eitthvað volgt með
morgunkaffinu. Kaffi
og kringlur – það er
nokkuð sem fylgir
minningunni um
Gunnu mína, það eru
nefnilega óteljandi kaffilítrarnir og
kringlurnar sem við höfum látið
saman ofan í okkur í eldhús-
króknum á Spítalastígnum. Ég
held að ég geti fullyrt að Spít-
alastígur 6 og Gunna hafi verið
fastur punktur í tilveru systkina
hennar og fjölskyldna þeirra um
margra ára bil, því þar var alltaf
mikill gestagangur – enda gott og
gaman að koma.
Frá þessari fíngerðu og fallegu
konu geislaði mikil hjartahlýja og
kærleikur. Öllum fannst þeir vel-
komnir til hennar, jafnt fólki sem
dýrum, kettirnir hennar, og smá-
fuglarnir sem fóðraðir voru á vet-
urna á skúrþaki, allir voru vel-
komnir. Ég heyri í huganum ávarp
hennar til mín, „Sólveig mín“.
Frásagnarhæfileikar hennar
voru einstakir, allt varð ljóslifandi
þegar hún rifjaði upp gömlu dag-
ana á Rauðasandi og það gerði hún
oft þegar við hittumst – og mikið
hlógum við, enda varð hún háöldr-
uð. Sagt er að hláturinn lengi lífið,
það hefur hann örugglega gert í
hennar tilviki. Fyrir mörgum árum
greindist hún með krabbamein
sem varð til þess að hún missti
röddina og síðar varð hún nokkr-
um sinnum mikið veik en hristi
það allt af sér (þess vegna held ég
þetta með hláturinn).
Oft varð Ásgarður á Patreksfirði
umræðuefni okkar, báðar áttum
við minningar um það hús. Hún og
Jens, maður hennar, byggðu húsið
sem foreldrar mínir eignuðust síð-
ar. Það var henni mjög kært að
húsið væri innan fjölskyldunnar,
og svei mér þá ef það er ekki svo-
lítið Gunnulegt þar – að minnsta
kosti allur gestagangurinn – líkt
og á Spítalastígnum.
Ýmsar minningar hrannast upp í
huganum nú þegar leiðir skilur
(um tíma). Aðrir hafa eða munu
gera lífshlaupi hennar skil, en ég
vil með þessum fátæklegu orðum
þakka henni samfylgdina. Ég er
viss um að þeir sem eru farnir á
undan hafa tekið vel á móti henni,
kannski með kaffi og kringlum,
allavega er ég viss um að hlátra-
sköllin óma vítt og breitt og hver
veit nema þau séu farin að syngja
saman, rétt eins og í gömlu dagana
þegar við hin gátum líka verið
með.
Að lokum votta ég fjölskyldu
Gunnu mína dýpstu samúð og til
þín, Dísa, kærar þakkir fyrir frá-
bæra umönnun hennar, þegar hún
gat ekki lengur séð um sig sjálf.
Sólveig frænka Aradóttir.
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina