Morgunblaðið - 21.12.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. DESEMBER 2001 47
✝ Sveinbjörg Her-mannsdóttir
fæddist á Suðureyri
við Súgandafjörð 25.
desember 1946. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 14. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Hermann Guðmunds-
son, stöðvarstjóri
Pósts og síma á Suð-
ureyri, f. 12.6. 1917,
og kona hans Þórdís
Ólafsdóttir, f. 2.5.
1922, d. 2.7. 1982.
Sveinbjörg var næstelst fimm
systkina, en þau eru: Sólrún, f.
7.10. 1945; Herdís Jóna, f. 24.6.
1949, gift Gísla Vilhjálmi Jóns-
syni; Guðmundur Óskar, f. 25.5.
1950, kvæntur Bryndísi Einars-
dóttur, og Halldór Karl, f. 6.12.
1958.
Sveinbjörg giftist 6.10. 1973 eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Hlöð-
veri Kjartanssyni hrl., f. 16.8.
1948. Þeim varð fjögurra barna
auðið: 1) Íris Björk, f. 25.2. 1973.
Hennar maður er Ægir Finnboga-
son. Þau eiga tvö
börn, Finnboga Erni
5 ára og Emilíu Kar-
en 3 ára. 2) Hulda
Kristín, f. 18.8. 1975.
Samvistarmaki
hennar er Jóhanna
Ósk Ólafsdóttir og
hennar dóttir er Ás-
gerður Elva Jóns-
dóttir 3 ára. 3) Kjart-
an Arnald, f. 12.2.
1980. 4) Pálmar Þór,
f. 27.12. 1984.
Sveinbjörg ólst
upp á Suðureyri,
hún stundaði nám
við Héraðsskólann á Núpi og lauk
landsprófi 1962. Hún var í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur 1963–
1964 og síðan Hjúkrunarskóla Ís-
lands. Hún útskrifaðist 1970.
Starfaði sem hjúkrunarfræðingur
sína starfstíð frá námslokum á
sjúkrastofnunum höfuðborgar-
svæðisins nema á árunum 1992 og
1993 við heilsugæsluna á Suður-
eyri.
Útförin fer fram frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Það var án vafa oft kátt á símstöð-
inni á Suðureyri í Súgandafirði þegar
Hermann Guðmundsson símstöðvar-
stjóri og Þórdís Ólafsdóttir kona
hans réðu þar ríkjum. Barnahópur-
inn var stór og tók fljótt þátt í þeim
störfum sem þar þurfti að inna af
hendi, lærði sitt „miðstöð og viðtals-
bil“. Þá var og ekki síður hjálpað til
við afgreiðsluna í bókabúðinni, því
ekki voru stöðvarstjóralaunin slík að
ekki þyrfti fleira fyrir sig að leggja til
að komast sæmilega af.
Ég hef trú á að ekki hafi hún
Svenný mágkona mín látið þar sitt
eftir liggja frekar en annars staðar
síðar á lífsleiðinni. Hún var enginn
veifiskati. En fjörðurinn var lítill,
þorpið enn minna, en Svenný hug-
umstór. Ung réðst hún til mennta og
lærði hjúkrunarfræði. Þau störf
stundaði hún svo meira og minna
meðan heilsa og þrek leyfði á sjúkra-
húsum og öðrum heilsustofnunum á
höfuðborgarsvæðinu.
Fyrir tæpum þrjátíu árum gengu
hún og Hlöðver bróðir minn í hjóna-
band. Börn þeirra urðu fjögur hvert
öðru mannvænlegra og barnabörn
þeirra tvö. Fyrir átti Hlöðver eina
dóttur og eiga hún og maður hennar
einn son. Það samband sem þar var
til stofnað hefur vel dugað enda í því
þeir kjörviðir sem öllu héldu vel sam-
an. Burðarásarnir reistir á ást,
tryggð, trúfestu og gagnkvæmri
virðingu.
En römm er sú taug sem rekka
dregur, föðurtúna til. Á miðjum
aldri, þegar börnin voru að mestu
vaxin úr grasi, réðst hún sem hjúkr-
unarfræðingur á heilsugæslustöðina
í sinni gömlu heimabyggð á Suður-
eyri. Þar þjónaði hún af mikilli prýði í
nokkur ár. Þá voru fest kaup á „Eyr-
arkotinu“, sem varð eins konar ann-
að heimili þeirra hjóna og ferðirnar
vestur til að dvelja þar og dytta að
urðu æði margar og þeim æ kærari
sem þær urðu fleiri.
Svenný var ekki mikið fyrir að
heimsækja okkur þegar við lentum
inni á sjúkrahúsum. En hún var ólöt
að senda okkur kveðjur og hug-
hreystingu og þegar virkilega bjátaði
á var betra að eiga hana að en engan.
Þá fór skapið stóra á fullt og hún
hlífði ekki sínum kollegum, þegar
hún barðist á hæl og hnakka fyrir að
hver fengi þá hjálp sem hún taldi
nauðsynlega. Mér er ekki örgrannt
um að stundum hafi það drýgt líf-
daga okkar sumra. En fyrir um
tveimur árum brast heilsan er hún
greindist með alvarlegan sjúkdóm.
Allt var reynt sem mannlegur mátt-
ur framast kunni, en ósigurinn varð
ekki umflúinn. En í bylnum stóra
fleytti skapið og kjarkurinn henni
áfram. Það var aldrei gefist upp og
lifað eins eðlilegu lífi og framast var
unnt. Fársjúk dvaldi hún oft sl. sum-
ar í Eyrarkotinu sínu, fór á Kántríhá-
tíð á Skagaströnd, í sumarbústað í
Skagafirði og þeim sem hér situr og
párar á blað söng hún smellnar gam-
anvísur á sextugsafmæli hans í vor
og var með ættingjum okkar í að
undirbúa það kvöld og gera mér
ógleymanlegt.
Svenný var mjög trúuð sál og
henni var enginn ótti í brjósti að
mæta því sem koma skyldi, hún var
tilbúin að mæta Guði sínum. Nú er
leiðir skilur þakka ég hennar góðu
samfylgd. Bróður mínum og afkom-
endum þeirra hjóna, öldruðum föður,
systkinum og öðrum nákomnum
votta ég mína dýpstu hluttekningu.
Kvödd er mæt kona, en minningin
lifir.
Guðvarður Kjartansson.
Síðastliðið föstudagskvöld fékk ég
þær fréttir að Svenný mágkona mín
væri búin að yfirgefa þennan heim.
Það er alveg óskaplega erfitt að setj-
ast niður og ætla að skrifa minning-
arorð um hana, hugurinn er svo á
reiki og söknuðinn nístandi. Undan-
farna mánuði hef ég vonað og beðið
þess að hún hefði betur í baráttunni
við þennan óskaplega sjúkdóm sem
tók að herja á hana fyrir tæpum
tveimur árum, en þeirri orustu tap-
aði hún. Aldrei heyrði ég hana
kvarta, ekki í eitt einasta skipti. Það
var heldur að hún reyndi að stappa
stálinu í sitt fólk og hún fylgdist
grannt með hvernig aðrir hefðu það,
þar var henni rétt lýst.
Svennýju kynntist ég fyrir tæpum
þrjátíu árum þegar við Gummi bróð-
ir hennar vorum til þess að gera ný
farin að leiða hvort annað. Hann
ákvað að kynna mig fyrir systrum
sínum og byrjaði á Svennýju. Þeirri
stund gleymi ég aldrei. Við tóku ár
barnseigna og hinna ýmsu samveru-
stunda sem tengjast fjölskyldulífi,
ógleymanlegar útilegur þar sem
hálfri búslóðinni og tjaldinu hennar
og Hlölla var troðið inn í „cortínuna“
góðu og haldið út í náttúruna. Seinna
kom svo fellihýsi sem á örskots-
stundu breyttist í hlýlegt heimili og
ekki má gleyma Kotinu hennar á
Súganda, en þangað var hún dugleg
að fara og naut þess út í ystu æsar að
dvelja þar ýmist ein eða með fjöl-
skyldu sinni og vinum.
Ég vil þakka Svennýju minni fyrir
allan hlýhug sem hún hefur veitt
mér, vinkonu sinni, fyrir allar send-
ingarnar sem hún sendi okkur er við
bjuggum erlendis um árabil, en upp
úr þeim pökkum komu hinir ótrúleg-
ustu hlutir, allt frá Ora grænum
baunum til lífvana jólarósa, fyrir all-
an stuðning á erfiðum tímum og vin-
samlegar ráðleggingar. Það var nú
einhvernveginn þannig að hún hafði
yfirleitt ráð við öllu.
Svenný var mikið náttúrubarn og
hennar bestu stundir voru sumar-
kvöldin og næturnar er hún nostraði
í garðinum sínum á Flókagötunni
sem hún er búin að gera að hreinasta
listigarði. Ófáar ferðirnar hafa þau
hjón lagt á sig til þess að heimsækja
okkur, veður og vegalengdir skiptu
engu máli og þá var ekki aldeilis setið
auðum höndum. Blóm og tré gróð-
ursett, káli og gulrótarfræjum troðið
í beð, saftað, sultað og síðast en ekki
síst saumað. Ekki bara saumuð
gluggatjöld fyrir einn glugga, nei,
allt húsið skyldi fá ný gluggatjöld.
Þegar Svenný settist við saumavél-
ina mína þá hét hún ekki Svenný
heldur gekk undir nafninu „Jórunn
saumakona“.
Ung að árum nam hún hjúkrunar-
fræði og starfaði í þeirri grein meira
og minna allt sitt líf. Þeir eru ekki fá-
ir sem leitað hafa á náðir hennar með
aðstoð vegna krankleika. ,,Saxi lækn-
ir“ kom þá til skjalanna við sum til-
fellin, en þá nafngift gaf hún sér sjálf
og hafði gaman af. Ég mun ekki
gleyma einni af síðustu ferðum henn-
ar til okkar, þá ók hún sjálf yfir stór-
brotna fjallvegi frá Súganda til
Patró, datt bara svona í hug að kíkja
og dvaldi hjá okkur eina helgi, fór á
dansleik með okkur og skemmti sér
manna best. Þetta væri ekki í frásög-
ur færandi nema hvað að þá var
heilsu hennar mjög farið að hraka.
Undanfarna daga hefur mér orðið
það ljóst að Svenný mín kemur ekki
til þess að hanna garðinn okkar
Gumma hér á Patreksfirði, né sauma
fyrir stofugluggana eða þetta eða
hitt þegar hún færi að hressast, því
það ætlaði mín svo sannarlega að
gera. Það bíður og verður bara gert
einhverntíma seinna. Það verður
ekki eins og áður að setjast við eld-
húsborðið á Flókagötunni, ræða mál-
in og plana framtíðina. Guð almátt-
ugur hefur ætlað henni eitthvað stórt
hjá sér og það eitt er víst að hún mun
halda áfram að rækta garða og láta
gott af sér leiða. Ég vil þakka Svenn-
ýju minni fyrir að hafa eignast hana
sem mágkonu en fyrst og fremst sem
vin. Ég bið góðan Guð að vaka yfir og
vernda fjölskyldu hennar.
Ég, Gummi, börnin okkar, tengda-
sonur og barnabörn sendum þér,
Hlölli minn, börnum ykkar, tengda-
börnum og barnabörnum hugheilar
samúðarkveðjur.
Takk elsku Svenný mín fyrir að
hafa fengið að deila með þér þessum
árum sem urðu allt of fá. Guð geymi
þig að eilífu.
Þín mágkona,
Bryndís Einarsdóttir.
Leiðir okkar Írisar Bjarkar, elstu
dóttur Svennýjar, lágu fyrst saman
stuttu eftir að ég flutti á Hellisgötuna
í Hafnarfirði 1983. Ég var þá 11 ára,
Íris 10. Við Íris urðum fljótt perlu-
vinkonur og ég var kærkominn gest-
ur á heimili hennar. Svenný tók alltaf
vel á móti mér og var hún ekki síður
vinkona mín en Íris. Svenný og fjöl-
skylda hennar veittu mér mikinn
styrk þegar ég missti móður mína úr
krabbameini þegar ég var á 15. ári.
Engu skipti þó að Íris væri ekki
heima þegar ég bankaði upp á,
Svenný tók ávallt vel á móti mér og
varð heimili þeirra mitt annað heim-
ili. Þegar ég heimsótti Svenný í síð-
asta skiptið á Flókagötuna nú í haust
tók hún vel á móti mér að venju og
sagði við dóttur mína, Áslaugu
Stellu, sem hún var að hitta í fyrsta
skipti: „Velkomin til ömmu Svennýj-
ar.“ Einmitt þau orð notaði ég þegar
við vorum á leiðinni suður í Hafn-
arfjörð, að við værum að fara að hitta
ömmu Svenný. Enda átti Svenný það
til að kalla mig fósturdóttur sína,
nokkuð sem mér þótti mjög vænt
um.
Í dag kveð ég kæra vinkonu með
miklum söknuði. Minningin um góða
konu lifir að eilífu.
Elsku Hlölli, Kjartan og Pálmar.
Íris, Hulda og fjölskyldur ykkar.
Megi guð veita okkur styrk í þessum
raunum.
Una Ýr.
Það var nokkuð óvenjulegur hópur
ungs fólks sem settist á skólabekk í
Hjúkrunarskóla Íslands í ágústmán-
uði 1966. Hópurinn samanstóð af
fólki úr öllum landshlutum með ólík-
an bakgrunn. Þar var einn karlmað-
ur í hópnum, sem ekki var algengt
þá, frekar en nú og þýsk nunna, sem
við vissum ekki alveg hvernig við átt-
um að umgangast.
Það fór svo að þessi hópur varð
einstaklega samheldinn og á næstu
árum var ýmislegt brallað, sem
seinna meir var endalaust hægt að
rifja upp og hafa gaman af.
Nú er höggvið skarð í þennan hóp.
Hún Svenný okkar hefur kvatt þetta
líf tæplega 55 ára gömul eftir erfið
veikindi. Það er sárt að hugsa til þess
að hún muni ekki framar lífga upp á
„hollfundina“ með sínum bjarta
hlátri og óendanlega góða skapi.
Kveðjan hennar, „sælar elskurnar“
hljómar ekki lengur.
Svenný hafði einstaklega fallega
framkomu, í senn tíguleg, glaðleg og
einstaklega hlýleg. Þetta einkenndi
hana til hinstu stundar. Við minn-
umst margra góðra stunda með
Svennýju ekki síst heimboðs þeirra
hjóna í tilefni af þrjátíu ára útskrift-
arafmæli hópsins.
Við vottum Hlöðveri, börnum og
fjölskyldu, okkar dýpstu samúð. Við
kveðjum Svennýju með sömu orðum
og hún kvaddi okkur gjarnan með,
Guð veri með þér.
Hollsystkinin.
Það er desember og aðventan
gengin í garð, fólk er farið að und-
irbúa komu jólanna, jólaljós sjást í
allflestum gluggum og óminn af jóla-
lögum má heyra víða um götur og
torg. Sveinbjörg, eða Svenný sem
hún var yfirleitt kölluð, sem jarð-
sungin er í dag, tók líka þátt í jóla-
undirbúningnum, það voru einnig
ljós í hennar glugga og garði og í
hennar mikla og stóra og gjafmilda
hjarta og faðmi. En Svenný var ekki
einöngu að undirbúa jólin, hún var
líka að undirbúa sig fyrir að kveðja
okkur því hún var að fara í langferð,
þangað sem allt er svo gott, engar
þrautir, böl né þjáningar og þar
myndi hún hitta sína kæru ástvini
sem farnir eru á undan henni, óvíst
hvenær við sæjumst aftur.
Sveinbjörg andaðist á líknardeild
Landspítalans að kvöldi föstudags
14. desember sl. Hún fæddist 25. des-
ember árið 1946 á Suðureyri við Súg-
andafjörð. Hún kom í þennan heim
með útbreiddan faðm og lifði með út-
breiddan, gjöfulan faðm og nú er
henni tekið með útbreiddum faðmi.
Fyrstu kynni mín af Svenný voru
að hausti árið 1966 þegar við vorum
báðar að hefja hjúkrunarnám. Í þá
daga bjuggu hjúkrunarnemar á
heimavist og þannig kynntumst við
mjög náið. Þau tengsl hafa aldrei
rofnað.
Svenný var glæsileg kona sem eft-
ir var tekið, vel gefin og lífsgleðin
geislaði af henni. Hún var hrókur alls
fagnaðar hvar sem hún kom. Óhætt
er að segja að hún hafi verið stór-
brotin kona, sem fór sínar eigin leið-
ir.
Þegar kemur að skilnaðarstund þá
reikar hugurinn aftur í tímann og
upp koma ótal minningarbrot og það
er svo sárt, svo óskaplega sárt. Sem
snöggvast heldur maður að tíminn
muni standa kyrr og það verði alltaf
14. desember, alltaf þessi sársauki.
En lífið heldur áfram og verkefni
hversdagsins sefa sorgina. Á eftir
degi kemur nótt og svo kemur aftur
nýr dagur. Sorgin deyfir skilningar-
vitin um stund, en smám saman fá
dagar lífsins lit sinn aftur.
Svenný hafði ríka kímnigáfu og
allt til hinstu stundar reyndi hún að
segja eitthvað skemmtilegt, gleðja
samferðafólk sitt. Hún var afar til-
finninganæm og þess vegna kannski
oft dul á sínar innstu hugsanir. Í
veikleika sínum var hún sterk, hún
bognaði en brotnaði ekki. Þetta sýndi
sig best þegar hún háði sína hinstu
baráttu við „krabbann“. Hún notaði
þetta orð „krabbinn“ og var ekki með
neina tæpitungu. Hún var trúuð
kona og bar ekki kvíðboga í brjósti.
Hún taldi að sín biði góð heimkoma á
áfangastað. Sem nýútskrifaður
hjúkrunarfræðingur fór hún strax að
vinna, hún var góður hjúkrunarfræð-
ingur bæði faglega, en líka vegna
þess að hún hafði svo mikið að gefa.
Árið 1973 giftist Svenný eftirlif-
andi manni sínum Hlöðveri Kjart-
anssyni hæstaréttarlögmanni og
eignuðust þau 4 myndarleg börn.
Hún var mikil fjölskyldumanneskja,
heimilið, eiginmaðurinn, börnin og
barnabörnin voru henni allt. Þau
hjónin voru afar samhent að byggja
upp fallegt heimili á Flókagötu 6 í
Hafnarfirði og koma börnum sínum
til manns.
Svenný var mjög trygglynd og
frændrækin, hún unni átthögum sín-
um og fyrir nokkrum árum festu þau
hjónin kaup á litlu húsi við Súganda-
fjörð og nefndi hún það ávallt kotið
sitt. „Þar líður mér vel,“ sagði hún og
á meðan henni entist þrek og kraftur
reyndi hún sem oftast að fara þang-
að. Þegar hún fyrst fann fyrir veik-
indum sínum fyrir rúmu einu og
hálfu ári var hún að undirbúa utan-
landsferð eiginmanns og sonar, og
hún hélt áfram að sinna sínum nán-
ustu eins og kraftar hennar leyfðu
nánast til síðasta dags ef ekki í verki
þá í orðum. Svona var hún, aðrir
gengu fyrir. Hún lét samt aldrei
traðka á sér. Það var bara svona sem
hún vildi hafa það.
Síðustu vikurnar var Svenný í
faðmi eiginmanns og barna. Rétt fyr-
ir andlátið var komin ró í andlit henn-
ar, hún virtist sofa og hún var sátt og
tilbúin að fara og hún kvaddi þennan
heim með eldri dóttur sína Írisi
Björk sér við hlið. Elsku gamla og
góða vinkona, takk fyrir allt. Elsku
hjartans Hlölli minn og fjölskylda, ég
sendi ykkur mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Sömuleiðis sendi ég
öldruðum föður hennar og systkinum
mínar samúðarkveðjur. Guð blessi
ykkur öll, styðji og verndi um
ókomna framtíð.
Guðrún Ingibjörg Jónsdóttir.
Í dag kveðjum við góðan nágranna
og vinkonu með trega og söknuði.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Elsku Hlöðver, Íris, Hulda, Kjart-
an, Pálmar og aðrir aðstandendur,
okkar innilegustu samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum.
Megi Guð vera með ykkur.
Hafdís, Hjörleifur,
börn og tengdabörn.
SVEINBJÖRG
HERMANNSDÓTTIR
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í
tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/
sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina