Morgunblaðið - 22.03.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 22. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingvar Guð-mundsson fædd-
ist á Selfossi 10.
marz 1979. Hann var
kjörsonur hjónanna
Ásdísar Ingvarsdótt-
ur, húsmóður og
Guðmundar Krist-
inssonar, bankafé-
hirðis, sem búa á
Bankavegi 2, Sel-
fossi. Ásdís er dóttir
hjónanna Guðfinnu
Guðmundsdóttur og
Ingvars Hannesson-
ar er bjuggu á Skip-
um við Stokkseyri.
Guðmundur er sonur hjónanna
Aldísar Guðmundsdóttur frá
Litlu-Sandvík og Kristins Vigfús-
sonar frá Eyrar-
bakka sem lengi var
með þekktustu
húsasmiðum á Sel-
fossi.
Ingvar stundaði
nám við Fjölbrauta-
skóla Suðurlands og
útskrifaðist þaðan í
desember 1997. Í
apríl 1998 réðst
hann til Kjöríss í
Hveragerði og starf-
aði þar síðan.
Hann lézt af slys-
förum 8. marz síð-
astliðinn.
Útför Ingvars fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Harmafregn berst um Suðurland,
enn eitt ungmennið er fallið frá í
hræðilegu umferðarslysi. Stuttu síð-
ar kemur í ljós að sá er lést þetta
kvöld er Ingvar Guðmundsson,
yngsti meðlimur frændsystkinahóps-
ins okkar frá Árnesi á Selfossi. Sorg-
in er mikil og á stundum sem þessari
eigum við erfitt með að skilja tilgang
lífsins, fátt er um svör.
Við gleymum aldrei þeim degi er
móðir okkar sagði að við hefðum
eignast lítinn frænda. Það var ekki
laust við að örlítill kvíði gripi um sig í
hugarfylgsninu þar sem við vissum
þá að sá tími væri liðinn að við systk-
inin hefðum athygli Guðmundar
frænda okkar og Dísu óskipta þegar
við fórum í heimsókn á Bankaveginn,
eða þau komu í Hveragerði. Snáðinn
braggaðist vel og strax mátti sjá að
mikil orka bjó í honum. Frá fyrstu tíð
þurfti hann ávallt að hafa mikið fyrir
stafni. Fljótlega kom í ljós áhugi hans
á vélum, hvers slags skipti ekki máli,
hann Ingvar hafði áhuga á þeim öll-
um. Hann var ekki gamall er hann fór
að slá lóðina heima hjá sér og ekki
var hann heldur hár í loftinu er hann
fór að hjóla vestur fyrir á, til strák-
anna á Bílasölunni. Þar var honum
ávallt tekið opnum örmum og ósjald-
an kom hann úr þeim ferðum með
nýjustu bílablöðin. Bílar áttu hug
hans allan enda fór það svo að hann
þekkti allar tegundir af bílum og
undraðist oft stórum vankunnáttu
okkar og áhugaleysi á því sviði. Það
var því skiljanlega stór stund í lífi
hans er hann tók bílpróf fyrir nokkr-
um árum. Hann keypti gamla X-11 af
foreldrum sínum og gætti hans eins
og sjáaldurs augna sinna. Hann sagði
stundum í gríni að bíllinn væri í mun
betra ástandi heldur en þegar pabbi
hans átti hann. Ingvar var góður bíl-
stjóri og tók það hlutverk sitt alvar-
lega.
Fyrir tæpum fjórum árum hóf
Ingvar störf hjá Kjörís í Hveragerði.
Höfum við systkinin öll unnið þar
með honum að meira eða minna leyti.
Kom þá strax í ljós hve Ingvar var
vinnusamur. Hann mætti á hverjum
morgni léttur í lundu og byrjaði alla
daga á að gera sér ferð inn til Valdi-
mars og á skrifstofuna til að bjóða
góðan daginn. Hann var óvenju
greiðasamur, öll viðvik voru leyst
ljúfmannlega af hendi og aldrei þurfti
að biðja hann tvisvar um sama verk-
ið. Jafnharðan og því var lokið var
það tilkynnt til þeirra sem um báðu.
Einstök vinnuharka við að losa vöru-
gáma var víðfræg og hafði enginn roð
við Ingvari þegar hann tók sig til og
sveiflaði kössum og sykurpokum úr
gámum og máttu menn vara sig á að
verða ekki fyrir. Ingvari fannst gam-
an í vinnunni og bar hag fyrirtæk-
isins ávallt fyrir brjósti. Á þessum
fjórum árum sem Ingvar starfaði
með okkur var hann orðinn einn af
traustustu starfsmönnum Kjöríss.
Við vorum ekki ein um það álit enda
var hann kosinn starfsmaður ársins
árið 2001 af samstarfsfólki sínu.
Ingvar var hvers manns hugljúfi
og einstaklega barngóður. Það var
gaman að fylgjast með þegar hann
leiddi litla snáða inn til sín og dró
fram bílana sína svo að börnin hefðu
eitthvað að leika með. Eða þegar
hann tók litlar skvísur sér í fang og
bauð þeim að koma í byssuleik því
stelpur gætu sko líka farið í byssu-
leik. Það er erfitt fyrir smáfólkið að
skilja að Ingvar er horfinn á braut og
að við njótum samfylgdar hans ekki
lengur.
Við systkinin þökkum góðum
frænda samfylgdina sem þó var svo
alltof, alltof stutt. Minningin um góð-
an dreng lifir. Elsku Dísa og frændi,
við hugsum til ykkar og erum til stað-
ar í ykkar miklu sorg.
Aldís, Valdimar, Guðrún og
Sigurbjörg, Hveragerði.
Ingvar Guðmundsson, Bankavegi
2 á Selfossi, sem til grafar er borinn í
dag, verður mér ávallt minnisstæður.
Frá unga aldri hans fékk ég að fylgj-
ast með honum á heimili foreldra
hans, Guðmundar frænda míns
Kristinssonar og konu hans, Ásdísar
Ingvarsdóttur frá Skipum. Það var
eftirminnilegt þroskaferli og sigur-
ganga. Ekki leit þetta vel út í byrjun
er Ingvar fékk skæða heilahimnu-
bólgu á unga aldri og var þá vart hug-
að líf.
En Ingvar sigraðist á sjúkdómi
sínum, sem kostaði hann þó um sinn
hægari bata, sem fólst í því að hann
var ekki samferða jafnöldrum sínum.
Með óþreytandi hjálp foreldra sinna
– ég nefni þá sérstaklega kjark og
þrautseigju Ásdísar – vann hann sig
upp í gott starf sem hann hafði stund-
að samfleytt í tæp fjögur ár en þá
kom sá sem öllu ræður og batt enda á
þessa sigurgöngu.
Ingvar var snemma áræðinn og
óhræddur við að fara til ókunnugra.
Fljótt varð frændfólkið hér í Litlu-
Sandvík kunnugt honum er hann fór
að venja komur sínar hingað á reið-
hjólinu sínu. Hann birtist allt í einu á
fallegum sumardegi, tók þátt í önnum
okkar og heyskaparstriti eftir því
sem hann hafði burði til. Hann lék sér
við frændur sína hér, og þegar kvöld-
sett var kvaddi hann og birtist svo
aftur næsta góðviðrisdag. Hann var
prúður drengur, hlýðinn og virtist
skemmta sér yfir öllu. Þegar hann óx
upp reyndist hann hafa krafta í
kögglum, var fljótur til vinnu og
greiðvikinn þegar þarfir annarra
kölluðu.
Ingvar valdi sér fleiri bæi við Eyr-
arbakkaveginn til að heimsækja.
Einna best undi hann sér í Stekkum
hjá þeim bræðrum Þorvarði og Guð-
mundi og móður þeirra Önnu Valdi-
marsdóttur. Þorvarður tók hann sér-
staklega að sér, kenndi honum að
keyra traktór og svo fór að Ingvar
var farinn að slá með traktórnum. Að
þessu trúnaðartrausti sýndu var
Ingvar alltaf boðinn og búinn að
hjálpa til á Stekkaheimilinu. Hann
var einstaklega prúður á því heimili,
aldrei sást hann atast í skepnum, fór
vel að þeim, en vélarnar og heyskap-
arvinnan áttu þó allan hugann. Ein-
hvern tímann átti hann að hjálpa
þeim bræðrum að flytja heim hey og
skyldi byrja verkið um hádegi. En
Ingvar var strax mættur snemma
morguns, slíkur var verkhugur hans.
Hann vann einnig Stekkaheimilinu
mikið þegar byggður var þar mjalta-
básinn fyrir nokkrum árum, og kom
þá á hverjum degi í þrjár vikur. Má
segja að þar á bæ hafi hann lært mik-
ið og þroskast vel, og svo var ákafinn
mikill að ekki lét hann veður né vinda
hefta sig. Kom jafnvel í svo miklu
roki að hann rétt tommaði áfram á
hjólinu. En Ingvar var snemma
þeirrar gerðar að hann lét ekkert
aftra sér frá ákveðinni stefnu.
Ég sagði hér áður að Ingvar hefði
á bernskuskeiði orðið viðskila við
jafnaldra sína. En annað kom þá í
staðinn. Hann umgekkst mikið full-
orðið fólk og þroskaðist vel með þeim
hætti. En einnig var margt honum
sjálfgefið. Hann var trölltryggur vin-
um sínum, kynntist mörgu fólki og
virtist taka ástfóstri við suma. Hann
bast vinaböndum við fólkið í Hrafn-
tóftum í Djúpárhreppi og oft kom
hann að Stöðulfelli í Gnúpverja-
hreppi til frændfólksins þar en þeir
voru náfrændur, Bjarni Gíslason í
Stöðulfelli og Ingvar Hannesson
bóndi á Skipum, faðir Ásdísar. Ingv-
ar lærði á bíl er hann hafði aldur til og
naut þess að keyra út meðal vina
sinna. Oft stakk hann inn höfðinu hér
á þessum ferðum sínum, leit þá í fjós-
ið, gætti þar að mörgu; svo var hann
horfinn. Hann vildi hafa mikla yfir-
ferð og setti sér ákveðna stefnu sem
hann hvikaði ekki frá frekar en á hjól-
inu forðum.
Þetta félagslyndi og greiðvikni við
aðra voru áberandi þættir í fari Ingv-
ars Guðmundssonar. Því lagðist hann
hart að sér til að uppfylla loforð sín.
Og þess naut hann þegar hann hóf
sitt fyrsta og eina fastastarf.
Þann 28. apríl 1998 fékk hann
vinnu hjá Kjörís hf. í Hveragerði og
vann þar uppfrá í hver þau störf sem
þar hentuðu honum. Líkamleg störf
áttu vel við hann og honum féll vel að
vinna í Ísgerðinni.
Og nú er hann horfinn frá okkur,
aðeins rúmlega tvítugur. Ég leyfi
mér að trúa á líf eftir þennan dauða
og að Ingvari vini mínum verði feng-
inn verðugur starfi í öðru lífi. Ég fékk
að fylgjast með þroskasögu hans og
sigurgöngu, og skil alls ekki það að
þá skyldi hann vera hrifinn burtu frá
okkur. Ég bið foreldra hans að taka
til sín brot úr minningarkvæði því
sem Tómas Guðmundsson orti eftir
Jón Thoroddsen yngri:
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Guð blessi Ingvar Guðmundsson
og veiti foreldrum hans styrk til að
standast þessa raun.
Páll Lýðsson.
Það var mér mikið áfall þegar son-
ur minn sagði mér frá því á laugar-
daginn að Ingvar hefði látist í bif-
reiðaslysi rétt austan við Selfoss
daginn áður. Ingvar var aðeins 5–6
ára þegar hann fór að venja komur
sínar á skrifstofu mína, sem er innan
við 100 metra frá heimili hans, við
bakka Ölfusár. Ég tók strax eftir að
hann hafði gaman að því að spjalla og
hversu ánægður hann var þegar ég
gaf mér tíma til að ræða málin við
hann. Á unglingsárunum tók hann að
sér að slá túnblett á lóð skrifstofu
minnar. Ingvar rækti starfið af mik-
illi samviskusemi í áratug. Í upphafi
fékk ég samviskubit þegar drengur-
inn var að klöngrast með sláttuvélina
og heyið fram og til baka og spurði ég
oft hvort ég ætti ekki að hjálpa hon-
um. Svörin voru alltaf á sömu leið:
„Annaðhvort tek ég að mér þetta
verkefni og ég sé um það að öllu leyti
eða ekki.“ Aldrei þurfti að minna
hann á að komið væri að slætti, hann
sá um verkið. Margir unglingar hefðu
getað tekið hann sér til fyrirmyndar
varðandi samviskusemi og dugnað.
Þegar bílprófsaldurinn nálgaðist var
umræðuefnið oftar en ekki bifreiðir.
Tilhlökkunin við að fá bílprófið var
mikil. Það var ánægjusvipur á andliti
Ingvars þegar hann kom til að sýna
mér bifreiðina X-11, sem hann ók
ætíð síðan. Ég hafði ekki áhyggjur af
aksturslagi hans, þar sem ég vissi að
hann keyrði varlega. Bílar og með-
ferð þeirra áttu hug hans allan eftir
að hann fékk bílprófið. Eitt það
skemmtilegasta sem hann gerði var
að hitta vini og vandamenn og tel ég
líklegt að hann hafi verið á leiðinni í
eina slíka heimsókn þegar slysið
varð. Undanfarin ár vann Ingvar hjá
Kjörís í Hveragerði. Eftir að hann
hóf þar störf tók ég eftir miklum
breytingum hjá honum. Sjálftraust
hans jókst og hann var yfirleitt bros-
andi og í góðu skapi. Greinilegt var að
yfirmenn hans treystu honum vel og
sýnilega var hann ánægður hjá fyr-
irtækinu. Það var ekki að ástæðu-
lausu að hann var kosinn starfsmaður
ársins hjá Kjörís árið 2001.
Ég og fjölskylda mín biðjum góðan
Guð að styrkja Ásdísi, Guðmund og
aðra aðstandendur á þessum erfiðu
tímum.
Hafðu þökk fyrir allt kæri vinur og
góða ferð.
Hlöðver Örn Rafnsson.
Þegar ekið er um Hellisheiði blasa
við uppstillt bílflök og á skilti er sýnd
tala látinna af völdum umferðarslysa.
Þegar ég ók þar um fyrir skemmstu
hugsaði ég með mér, hversu lengi
stendur þessi tala og hver verður
næstur? Tveimur dögum seinna var
mér tjáð að Ingvar vinur minn hefði
látist í umferðarslysi. Já, það er
skammt á milli lífs og dauða, aðeins
nokkrir dagar frá því að hann kom
kátur og hress í heimsókn hingað að
Stekkum. Ingvar byrjaði heimsóknir
sínar þegar hann var um 12 ára aldur.
Kom þá hjólandi og spurði hvort
hann gæti ekki hjálpað til við verkin í
sveitinni. Í fyrstu voru uppi spurn-
ingar um á hvern hátt væri best að
virkja dugnað og krafta sem á þess-
um tíma voru ekki alltaf í fullu sam-
ræmi við hugsun hans. Ingvar sótti í
félagsskap yngri sona minna, þeirra
Óttars og Vignis, enda allir á svip-
uðum aldri og tókst með þeim vin-
átta. Þegar Óttar lést af slysförum
sýndi Ingvar tryggð sína og vináttu
með því að á hverju kvöldi nú í rúm
fimm ár hefur hann kveikt á kerti til
að minnast vinar síns.
Með aldrinum óx jafnvægi hugar
og handa og þegar byggingarfram-
kvæmdir stóðu hér yfir fyrir fjórum
árum sýndi og sannaði Ingvar að þar
fór vaxandi verkmaður. Upp úr því
fór hann að vinna í Kjörís og stóð sig
þar með stakri prýði. Oft talaði hann
um það að fara með Stekkafólkið og
sýna okkur fyrirtækið. Því miður
komst það ekki í verk, því það hefði
verið gaman að fara með honum og
sjá stolt hans yfir vel unnum verkum.
Fyrir nokkrum vikum bað ég Ingvar
að hjálpa til við steypuvinnu einhvern
föstudaginn, því þá var vinnu hans
lokið um hádegi. Vegna frosta varð
að fresta verkinu en oft hringdi Ingv-
ar og spurði, á að steypa á föstudag-
inn? Nú er komið þíðviðri sem eyddi
hálkunni af Flóaveginum og gerði
okkur kleift að steypa, það var óum-
ræðilega tómlegt án hans. Stuttu en
að mörgu leyti ágætu lífi Ingvars er
lokið en minning hans lifir í hugum
þeirra sem þekktu.
Kæru Ásdís og Guðmundur, eng-
inn sigrast á sorginni en með tím-
anum getið þið vonandi lært að lifa
með henni.
Guðmundur Lárusson.
Hiklaust varstu hrekklaus piltur,
heiðarleika og gáska fylltur, fjöl-
skyldunni fjarska kær. Hafðir mikinn
hug á spjalli, harður móti drykkju-
svalli, starfi þínu stóðstu nær. Gagn-
vart öðrum ekki gramur ákaflega
passasamur. Góður vinur vina þinna,
vildir líka bágum sinna, hjálpsemi
þitt hjartans mál. Núna ertu elsku
drengur ekki meðal okkar lengur,
Drottinn þáði þína sál.
Pálína og Björgúlfur.
Sá dýrðarljómi og það frelsi sem
fylgir sautjánda árinu með langþráðu
bílprófi hefur sínar ljósu og dökku
hliðar. Þjóðvegir landsins taka sinn
toll sem er alltof stór, þar á meðal
hann Ingvar okkar sem í sakleysi
sínu er að ferðast í bíl sínum. Eitt-
hvað kemur upp á og ljós hans er
slökkt. Það er skammt á milli lífs og
dauða.
Leiðir mín og Ingvars lágu saman
er ég starfaði hjá Betri Bílasölunni á
Selfossi. Þar var Ingvar tíður gestur í
hvaða veðri sem var. Barðist hann á
hjólinu sínu í Hrísmýrina og húsvitj-
aði allar þær bílasölur sem voru þar.
Hann var einhverskonar sameining-
artákn allra bílasalanna. Það var
sama hvað samkeppnin var hörð, allt-
af mætti Ingvar með blíða brosið og
útrétta hendi því í Hrísmýrinni átti
hann bara vini. Ég held að Ingvar
hafi aldrei vitað hvað óvinur var.
Hann var svo hrifinn af uppbyggingu
vinar síns í sveitinni að pabbi hans
varð að koma með honum og sjá her-
legheitin, hann linnti ekki látum fyrr.
Eftir að Ingvar hóf störf hjá Kjörís
kom hann nokkrum sinnum við hjá
mér í fjósinu þegar hann var í emb-
ættiserindum hér í grenndinni á veg-
um fyrirtækisins. Hann var duglegur
að rækta vinskapinn en maður telur
sig alltaf hafa nægan tíma. Sú
ákvörðun að kalla Ingvar á annað til-
verustig svo ungan er manni ávallt
óskiljanlegt en einhver hlýtur til-
gangurinn að vera. Ég tel að ein-
hversstaðar hafi vantað sameiningar-
tákn eins og í Hrísmýrina forðum.
Það var heiður að fá að kynnast þess-
um dugmikla strák sem hafði skoð-
anir, bjart bros og hlýtt hjarta. Hann
skilur eftir sár hjörtu sem hann
græðir með tímanum á sinn hátt.
Með einlægri von um að fjölskylda
og ættingjar Ingvars finni að nýju
fyrir yl og birtu í hjörtum sínum með
komandi vori og hækkandi sól.
Samúðarkveðja.
Þorvaldur Guðmundsson.
Ingvar, vinur minn, er dáinn.
Ég hafði nýlokið Carmina Burana-
tónleikum með Háskólakórnum laug-
ardaginn 9. mars þegar mamma
sagði mér frá því að Ingvar hefði lát-
ist í bílslysi daginn áður. Ég átti mjög
bágt með að trúa þessu og komu
mamma og amma til að hugga mig.
Við Ingvar höfum nær alltaf
þekkst þar sem fjölskyldur okkar
hafa haldið vinatengslum í mörg ár.
Ég kynntist honum í raun persónu-
lega fyrst þegar við vorum 13 ára
gamlir. Þá man ég að hann hringdi í
mig því hann var nýbúinn að eignast
nýja tölvu og bauð mér að koma og
skoða hana. Þannig þróaðist vinskap-
ur okkar. Fljótlega urðum við bestu
vinir og hittumst æ oftar, fórum í
sund og lékum okkur í tölvunni.
Minnisstæðast er mér samt þegar við
fórum í körfubolta saman. Þetta
gerðum við oft þegar vel viðraði úti.
Við spiluðum yfirleitt hvor á móti
öðrum og höfðum við leikina upp í 100
stig. Ingvar var erfiður andstæðing-
ur því hann var svo ótrúlega hittinn í
þriggja stiga skotunum.
Ingvar vingaðist ekki bara við mig
heldur líka kærustuna mína og var
hann nær undantekningarlaust kom-
inn út á hlað til að taka á móti okkur
þegar við komum í heimsókn. Hann
var afar gestrisinn því hann lagði svo
mikla áherslu á að okkur liði vel
heima hjá honum. Þegar við vorum
búin að koma okkur vel fyrir, í sjón-
varpsherberginu með mömmu hans
og pabba, kom hann með íspinna
handa okkur. Svona var hann velvilj-
aður.
Ásdís og Guðmundur, þið megið
sko vera stolt af þessum yndislega
dreng.
Ég minnist Ingvars sem góðs
drengs sem var alltaf tilbúinn að
hjálpa mér þegar eitthvað bjátaði á
og fannst mér gott að leita til hans.
Vinarkærleikur var honum efst í
huga og jafngóð sál er vandfundin.
Ingvar, nú ertu hjá Óttari sem þér
þótti svo vænt um og ég veit að þér
líður vel núna. Hvíl í friði, besti vinur.
Guðjón Emilsson.
Sviplegt fráfall vinar okkar og
vinnufélaga Ingvars Guðmundssonar
er okkur mikill harmur. Frá fyrsta
vinnudegi til hins síðasta skipaði
Ingvar mikinn og eftirtektarverðan
sess á okkar vinnustað og stórt er það
skarð sem hann skilur eftir sig. Ingv-
ar var okkur ógleymanlegur félagi og
hjálpsamur í hvívetna jafnt í vinnu
sem og utan vinnutíma. Oftar en ekki
mætti Ingvar á morgnana og gekk
um allt fyrirtækið og heilsaði öllum
áður en vinnan tók við. Samvisku-
samari og heiðarlegri dreng var og er
vart hægt að finna. Skarðið er stórt
og biðjum við fyrir huggun og hlýjar
hugsanir til handa Guðmundi og Ás-
dísi í sorginni. Minningin um góðan
dreng lifir.
Vinnufélagar í Kjörís.
INGVAR
GUÐMUNDSSON
 Fleiri minningargreinar
um Ingvar Guðmundsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.