Morgunblaðið - 18.07.2002, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 18. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Marsý DröfnJónsdóttir fædd-
ist á Hvammstanga
11. maí 1941. Hún
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi 6.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Helga Ágústsdóttir,
f. 2. mars 1917, og
Jón Húnfjörð Jónas-
son, f. 21. janúar
1914, d. 3. nóvember
1995. Þau eignuðust
fjórar dætur: Bára, f.
10. febrúar 1940;
Marsý sem hér er
minnst; Svandís, f. 26. febrúar
1943; Ásta, 20. apríl 1949. Marsý
Helgu Birgisdóttur, f. 15. janúar
1969. Börn þeirra eru sex. 2) Krist-
ín Valborg, f. 15. mars 1967, sam-
býlismaður hennar er Jón R. Ein-
arsson, f. 3. nóvember 1955. Börn
þeirra eru þrjú. 3) Jón Geir, f. 1.
júlí 1971, kvæntur Kristbjörgu
Harðardóttur, f. 29. apríl 1974.
Börn þeirra eru tvö. Marsý ólst upp
á Hvammstanga og að loknu fulln-
aðarprófi var hún við nám í Hús-
mæðraskólanum á Varmalandi. En
starfaði eftir það á símstöðinni á
Hvammstanga í nokkur ár. Eftir að
Marsý fluttist til Reykjavíkur árið
1971 ásamt fjölskyldu sinni sinnti
hún ýmsum störfum samfara hús-
móðurstarfinu en ævistarf hennar
var bifreiðaakstur. Hóf hún störf
hjá SVR árið 1978 og starfaði þar
til ársins 1998. Síðustu árin stund-
aði hún leiguakstur frá BSR.
Útför Marsýjar fer fram frá Há-
teigskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
giftist hinn 27. desem-
ber 1961 Sævari Frí-
manni Sigurgeirssyni,
f. 4. september 1940,
d. 23. febrúar1999.
Foreldrar hans voru
Kristín Jóhanna
Guðmundsdóttir, f. 30.
mars 1918, d. 30. des-
ember 1987, og Sigur-
geir Magnússon, f. 27.
september 1913.
Marsý og Sævar
bjuggu á Hvamms-
tanga fyrstu búskap-
arárin en síðan í
Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Ingi Hlynur, f. 29.
október 1965, kvæntur Guðbjörgu
Nú er systir mín farin. Samskipti
okkar voru alltaf eins góð og þau
geta verið á milli systra. Okkur þótti
vænt hvorri um aðra. Frá minni
fyrstu tíð held ég að henni hafi þótt
mjög vænt um mig, að minnsta kosti
er mér sagt að hún hafi breitt yfir
höfuð mér þegar ég var ungbarn í
vöggu, því það átti enginn annar að
fá að sjá mig en hún.
Ég var sem betur fer þátttakandi í
hennar bestu árum, þ.e.a.s. á meðan
bæði hún og Sævar voru heil heilsu
og lífið allt var bjart.
Það er yndislegt að dætur mínar
fengu að kynnast Marsý ungar, hún
var þeim og mér sem önnur móðir.
Hún var viðstödd þegar ég var að
fæða yngstu dóttur mína og þegar ég
kom með dætur mínar í heimsókn til
Marsýjar og Sævars fannst þeim
gaman að fá að gramsa í skápum og
skúffum hjá henni, máta föt og há-
hælaða skó og mála sig, því snyrti-
vörur voru ekki svo miklar heima hjá
þeim en nóg af hjá Marsý frænku
þeirra, enda var allt leyfilegt hjá
henni, því vart var hægt að finna
aðra eins barnagælu.
Við vorum líka trúnaðarvinir, ég
gat alltaf leitað til hennar með öll mín
mál ef ég kærði mig um, hún var allt-
af til staðar og hafði tíma fyrir mig.
Samskipti mín við Marsý og fjöl-
skylduna voru mest á meðan börnin
okkar beggja voru ung, ég sé núna
eftir þeim 14 árum sem við vorum að-
skildar vegna fjarveru minnar í Nor-
egi, en samt var hún duglegust að
heimsækja mig, fyrst 1991 og tvisvar
eftir það. Svo kom ég líka í heimsókn
til Íslands og urðu miklir fagnaðar-
fundir.
Þegar ég flutti aftur heim átti ég
eitt gott ár með henni áður en þessi
illvígi sjúkdómur heltók hana og
lagði að velli á örfáum mánuðum.
Það er sárt til þess að vita að þetta
sé núna allt liðin tíð, en minningin um
hana mun lifa með mér og mínum.
Megi Guð geyma minninguna um
góða systur.
Svo kveð ég þig, Marsý mín, á
sama hátt og við kvöddumst alltaf í
síma: „Ég elska þig.“
Hlynur minn, Kristín, Jón Geir,
makar og litlu barnabörnin hennar
Marsýjar, megi Guð veita ykkur
styrk á sorgarstundu.
Ykkar
Ásta.
Elsku Marsý okkar er farin. Hún
skilur eftir sig stórt tómarúm sem
erfitt verður að fylla. Hún var glæsi-
leg kona sem naut þess að lifa hvort
sem var með fjölskyldu eða vinum.
Þessi glæsilega kona var okkur
systrum mikil fyrirmynd enda var
hún hjartahlý og dugleg.
Síðustu ár hefur hún komið okkur
systrum í móðurstað samhliða því að
vera besta vinkona sem völ er á.
Marsý kom alltaf til dyranna einsog
hún var klædd og með bros á vör.
Daginn sem hún kvaddi þennan
heim settumst við systurnar niður í
fallegu stólana á veröndinni hennar
til þess að finna nálægð hennar í síð-
asta sinn. Þá helltust yfir okkur ynd-
islegar minningar. Minningar um
prinsessuleiki með kjólum og háhæl-
uðum skóm. Litlu hlutirnir einsog
rauðu jólagardínurnar og bolludags-
bollur með bleikum glassúr. Alltaf
fengum við að gera það sem við vild-
um enda þótti Marsý ákaflega vænt
um allt litla fólkið sitt.
Við systurnar verðum ávallt þakk-
látar fyrir þær stundir sem við áttum
með henni, vitandi það að hún fylgist
með okkur öllum.
Hlynur, Kristín og Jón Geir bera
öll þann þokka sem foreldrar þeirra
báru og biðjum við Guð að vernda og
blessa þau og fjölskyldur þeirra á
þessum erfiðu stundum.
Einnig biðjum við Guð að gefa
Helgu ömmu, mömmu, Báru, Distu
og okkur hinum styrk.
Við kveðjum Marsý með söknuði
og tárum en vitum að Sævar tekur
vel á móti henni.
Herdís og Stefanía.
Nú lifir minningin ein eftir um
frænku mína og vinkonu, Marsý, sem
barðist við krabbamein í nær sam-
fellt 13 ár, fyrst með eiginmanni sín-
um, Sævari Frímanni Sigurgeirs-
syni, sem lést fyrir þremur árum,
síðan barátta hennar sjálfrar, sem
hún háði hetjulega fram á síðasta
dag.
Ég þekkti Marsý alla mína ævi,
varla hefur fallið úr mánuður þannig
að við hefðum ekki samband eða
samskipti. Í mínum huga var hún
perla, allt frá því að ég var smástelpa
á skíðasleðanum sem hún stjórnaði á
veturna, en þá voru það eldri krakk-
arnir sem stjórnuðu en yngri fengu
að sitja í sætinu. Ég var hreykin af
því að vera með henni á sleða og að
hafa hana sem stjórnanda, en yfir-
leitt voru sömu krakkarnir saman á
sleða, eldri systkini með yngri, en ég
hafði hana. Svo var brunað á miðjum
götum Hvammstanga.
Það var á þeim tímum sem umferð
og mengun var svo lítil, að við skynj-
uðum á lyktinni þegar nýju „rúg-
brauðin“ komu á Tangann einu sinni
í viku og jólaeplin komu með flutn-
ingabílunum, lyktin angaði um allt.
Einmitt þetta minnir mig á Marsý,
þar sem að í svona útileikjum námum
við þessa lykt.
Svo tóku unglingsárin við og alltaf
fannst mér hún sætust, en ég kom á
hæla henni á unglingsárum, svo hún
var mér mikil fyrirmynd, þar sem ég
átti ekki systur til að líta upp til.
Ég man þegar Marsý, systur
hennar og vinkonur voru að æfa sig
að „tjútta“ í víðum margföldum pils-
unum, mér fannst það ævintýri líkast
hvað þær voru flottar.
Þegar hún var gift kona og komin
með heimili var gott að heimsækja
Marsý og eiginmann hennar, Sævar,
bæði svona skemmtileg og lífleg. Þar
var engin lognmolla, yfirborðs-
mennska eða manngreinarálit, enda
voru þau vinmörg.
Marsý var heimavinnandi með
börnin sín, kom þeim vel á legg áður
en hún réð sig sem strætisvagnabíl-
stjóra, sem hún vann farsællega við í
mörg ár. En af því að hún var heima-
vinnandi svo lengi og svo þægileg í
viðmóti var svo notalegt að líta inn
hjá henni í kaffi og stutt spjall.
Einhvern tíma sagði ein frænkan
að það væri skrítið með tvær syst-
urnar; önnur væri strætóbílstjóri,
hin keyrði lyftara í álveri og báðar
skörtuðu gullhring á hverjum fingri!
Einmitt þannig vil ég sjá hana fyrir
mér áfram, sólbrúna og fallega, gulli
skreytta með rauðlakkaðar neglur.
Baráttunni við illvíga sjúkdóminn,
sem hún fékk svo sannarlega sinn
skerf af, tók hún af æðruleysi, fyrst
ætlaði hún að verða það prósent sem
lifði hann af, en síðan breytti hún því
í að Sævar hennar vildi fá hana til
sín.
Það er huggun harmi gegn að trúa
því líka.
Blessuð sé minning hennar.
Elsku Hlynur, Kristín, Jón Geir
og fjölskyldur, ég votta ykkur mína
innilegustu samúð.
Ragnhildur Valgeirsdóttir.
Marsý, þetta greinarkorn á að
vera þakklætis- og virðingarvottur
fyrir gengin spor, til konu sem var
ekki háreist eða mikilúðleg að sjá en
þeim mun meiri mannhelgi hafði hún
til að bera. Hún fæddist við úfinn
Miðfjörð sem á stundum gat verið
sléttur, eins og mannlífið. Ung að ár-
um eignaðist hún bú og börn við
þennan fjörð og við þennan fjörð
staðfesti hún heit sitt. Staðurinn var
henni alla tíð hugleikinn. Hún var ein
af fjórum dætrum sem þarna ólust
upp hjá Jóni Húnfjörð og Helgu
konu hans. Þarna lifði hún sínar
fyrstu og bestu gleðistundir, nýgift
með manni sínum Sævari. Börnin
urðu þrjú og allt veitti þetta gleði á
heimilinu. Eftir tuga ára búsetu
breyttu landsfeðurnir stöðunni á
þann hátt að flestir fluttust til suð-
vesturshornsins eða Reykjavíkur.
Þegar að því kom að Marsý þurfti að
fara af vinna frá heimilinu, varð það
vandaverk fyrir valinu að keyra
strætó. Mér varð einhvertíma að orði
að ég skildi ekki hvernig svona lítil
kona gæti keyrt strætó. Jú, þetta var
enginn vandi, hún bætti neðan á
skóna sína einhverju þykku efni svo
hún næði niður á pedalana. Liðlegri
og hjálpsamari bílstjóra átti strætó
ekki. Einn stór kunningi minn,
einbúi, átti um áraraðir heima inni í
Vogum en þurfti að fara niður í
Lönguhlíð í mat og alltaf með strætó.
Hann þekkti bílstjórana vel og sagði
að Marsý tæki þeim öllum fram fyrir
nærgætni við gamla fólkið, enda kom
aldrei neitt slæmt fyrir farþegana
hennar.
Stundum er sem við stöndum agn-
dofa fyrir gerðum almættisins, við
eigum ekkert orð og enga bæn sem
hamlar á móti, það er tekið og tekið,
oft svo hastarlega að í öllu brestur.
Við hin sem eftir stöndum megum
ekki bugast heldur halda heiðri og
minningu hinnar burt fluttu á lofti.
Það eru ekki nema stutt þrjú ár síðan
hún missti mann sinn. Þá átti ég eins
von á að þessi sterka eik myndi
brotna en hún aðeins svignaði og
rétti sig svo við. Hún bjó yfir öflug-
um sálarkrafti sem fáum er gefinn.
Við skulum að leiðarlokum fara
götuna sem hún bjó við. Húsið stend-
ur þarna autt og yfirgefið. Það kem-
ur enginn til dyra þótt bankað sé.
Hér er allt með sömu ummerkjum
svo sem hún skildi við það, allt í röð
og reglu. Hver hlutur á sínum stað,
síminn hringir ekki og sumar klukk-
urnar hafa stansað, snyrtimennskan
er nokkuð sem ekki er öllum gefin.
Ég dáðist að þessari konu þegar
sorgin steðjaði að en reyndin var að
hún stóð sig eins og hetja.
Megi allar góðar vættir Vestur-
Húnavatnssýslu fylgja þér yfir móð-
una miklu. Fjölskyldan öll biður þér
blessunar Guðs.
Sigurgeir Magnússon.
Þegar björtustu dagar ársins eru
að líða hjá, dimmdi snögglega í okkar
fjölskyldu þegar stuttri og hetjulegri
baráttu við ósigrandi óvin lauk.
Marsý Dröfn var aðeins 61 árs er
hún lést, hún var gift Sævari Frí-
mann er lést fyrir þremur árum. Þau
voru bæði Húnvetningar, hún frá
Hvammstanga og hann frá Blöndu-
ósi. Þau settu sig fljótlega niður á
Hvammstanga og byrjuðu sitt ævi-
starf þar. Marsý var góður fjöl-
skylduvinur, hún var glaðvær og
skemmtileg, heiðarleg og hreinskilni
var hennar aðalsmerki. Hún vann
mikið utan heimilisins, keyrði strætó
í mörg ár og síðar leigubíl eftir lát
Sævars. Þau rúm 40 ár sem við höf-
um þekkt Marsý hafa verið góð
kynni. Hún var góð heim að sækja en
þau hjón áttu glæsilegt heimili sem
alltaf stóð vinum og vandamönnum
opið, enda var þar ætíð mjög gest-
kvæmt.
Við kveðjum þig Marsý með sökn-
uði og höldum minningum og öllum
góðum stundum með okkur.
Börnum þínum, tengdabörnum,
barnabörnum, aldraðri móður og
tengdaföður og öllum nánustu vott-
um við okkar dýpstu samúð.
Ó, veit hjá þeim að verði ljós,
unz vaknar sérhver dáin rós.
Ó, veit oss öllum hjálp og hlíf
og hér og síðar eilíft líf.
(Matthías Jochumsson.)
Bára og Vagn.
Elsku Marsý, takk fyrir allt.
Takk fyrir að vera alltaf til staðar.
Þið Sævar voruð svo samofin mínu
lífi að oft hefur mér fundist ég hafa
fengið aukasett af foreldrum. Fyrsta
ljósa minningin er síðan við fluttum á
Hvammstanga 1964. Þið tókuð á móti
okkur og opnuðuð heimili ykkar fyrir
5 manna fjölskyldu.
Við bjuggum svo hjá ykkur, afa og
ömmu í Múla fyrsta árið. Þegar ég
var orðinn unglingur og þið flutt til
Reykjavíkur þá átti ég alltaf öruggt
pláss hjá ykkur, eins þegar ég var á
Skógum og Mosfellssveit, bara nóg
að hringja, alltaf var pláss. Þegar
Ragga fæddist bjuggum við í sömu
götu, ég gat alltaf leitað til þín. Ég er
ekki frá því að þú hafir eiginlega orð-
ið amma þá.
Þegar við Svenni giftum okkur,
voruð þið Sævar svaramenn, þið ein
vissuð um þetta.
Oft hef ég undrast yfir því hvað þú
nenntir að keyra mig um bæinn eða
þegar við fórum í Sævang, tjölduðum
í fjörunni, svæfðum Hlyn og Kristínu
og fórum á ball. Aðeins einu sinni á
öllum þessum árum man ég eftir að
þú skammaðir mig og var ástæða til.
Ég hafði keypt mér forljóta grímu í
Verslun Sigurðar Davíðssonar og
kom óvænt inn í eldhús þar sem þú
varst að gefa Hlyn ( 1 árs) að borða.
Hann trylltist af hræðslu og ég fékk
þær skammir sem ég átti skilið. En
þetta var allt fyrirgefið.
En nú ertu farin. Ekki datt mér í
hug síðast þegar ég hitti þig, fyrir 4
vikum, að stundin rynni svo fljótt
upp. Ég sem hlakkaði svo til að sýna
þér mitt fyrsta barnabarn sem á að
fæðast þessa dagana. En ég veit að
þú fylgist með því eins og öllum hin-
um börnunum. Þau sakna þín sárt.
Önnur eins barnakerling var ekki til.
Takk fyrir allt.
Elsku amma, Hlynur, Guðbjörg,
Kristín, Jón, Jón Geir, Krissa og öll
barnabörnin, ykkur sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Svava Lilja og fjölskylda.
Nú hefur verið höggvið skarð í hóp
skólasystranna. Marsý okkar er
horfin frá okkur. Á saknaðarstund-
um þyrpast minningarnar að.
Það var hópur lífsglaðra ungra
stúlkna sem hóf nám við húsmæðra-
skólann að Varmalandi í Borgarfirði
haustið 1958 . Þarna átti að búa sig
undir lífið eins og það blasti við þá,
húsmóðurstörf og barnauppeldi.
Ein af þeim yngstu í hópnum var
Marsý Dröfn. Lífsgleðin og fjörið
kom ekki síst í ljós hjá þessari stúlku
úr Húnavatnssýslunni og ekki vant-
aði myndarskapinn við sauma, bakst-
ur og annað sem kennt var. Það var
þó ekki eingöngu námsárangurinn
sem Varmalandsmeyjarnar fóru með
heim um vorið. Vináttubönd höfðu
verið bundin. Bönd sem aldrei slitn-
uðu þó að hópurinn dreifðist og langt
yrði á milli. Skólasysturnar giftust
hver af annarri, stofnuðu heimili og
eignuðust börn. Marsý og Sævar
settust að á Hvammstanga og
bjuggu þar til ársins 1971. Þá fluttust
þau til Reykjavíkur. Þar voru þá
nokkrar skólasysturnar búsettar og
höfðu stofnað saumaklúbb sem þær
kölluðu Varma. Marsý var strax boð-
in velkomin í hann. Það er margs að
minnast frá öllum þeim ánægju-
stundum sem klúbburinn átti saman.
Marsý keyrði strætisvagn í mörg ár.
Hún komst því ekki alltaf í sauma-
klúbb á kvöldin þegar hún var á vakt.
Oftast var þó hringt um miðnættið
og spurt. Eru nokkuð allar farnar?
Þótt hún væri dauðþreytt eftir dag-
inn kom hún til að hitta vinkonurnar.
Hún var líka hrókur alls fagnaðar í
öllu sem klúbbarnir tóku sér fyrir
hendur sem var margt. Ferðalög,
veislur,og margvíslegir viðburðir.
Oftar en ekki voru það þau hjónin
sem útveguðu bíl í ferðalögin og
keyrðu allan hópinn. Minnisstæð er
ferðin er við fórum með þeim á æsku-
slóðir þeirra í Húnavatnssýslunni.
Þau nutu þess greinilega og rifjuðu
margt upp frá uppvaxtarárunum.
Við minnumst einnig dapurlegra
stunda er Sævar missti heilsuna .Við
gleymum aldrei kjarkinum og æðru-
leysinu hjá þeim báðum. Marsý tók
sér frí úr vinnu til að annast mann
sinn síðustu mánuðina sem hann lifði.
Aldrei lét hún neinn bilbug á sér
finna. Hún var hetja þá og hún var
einnig hetja er hún sjálf greindist
með ólæknandi sjúkdóm aðeins
þremur árum eftir lát manns síns.
Það var aldrei hægt að heyra á henni
að neitt væri að. Hún var bara dálítið
„slöpp“. Fram á síðustu stund fylgd-
ist hún með öllu sem gerðist. Þótt lík-
amlega orkan væri á þrotum var and-
lega orkan alltaf til staðar. Áhuginn
og krafturinn til að takast á við það
sem að höndum bar jafnt í gleði og
sorg mun ætíð verða okkur minnis-
stæður. Guð blessi minningu
Marsýjar.
Við vottum börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra, móður og öðrum að-
standendum innilega samúð.
Saumaklúbburinn Varmi.
Með nokkrum línum kveð ég fyrr-
verandi samstarfskonu og vin Marsý
Dröfn Jónsdóttur og bið algóðan Guð
að styrkja og leiða fjölskyldu hennar
um ókomna tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kjartan Pálmarsson.
Það er snemma morguns á Vist-
heimili barna á Laugarásvegi. Eins
MARSÝ DRÖFN
JÓNSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög.