Morgunblaðið - 18.07.2002, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 FIMMTUDAGUR 18. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
✝ Friðrik Stein-dórsson fæddist í
Reykjavík 5. apríl
1921. Hann lést á
Landspítalanum 10.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Steindór Árni Ólafs-
son, trésmíðameist-
ari, f. 19. júlí 1874, d.
23. desember 1952,
og Guðrún Sigurðar-
dóttir, húsmóðir, f.
24. mars 1885, d. 14.
nóvember 1954.
Systkini Friðriks
voru: Sigurður, f. 16.
febrúar 1907, Jóhanna, f. 1. ágúst
1908, Sigurbjörg, f. 27. febrúar
1910, Arinbjörn, f. 15. maí 1912,
Guðrún, f. 25. júlí 1914, Björgvin,
f. 4. desember 1918, og María, f.
björg Jóhannsdóttir, f. 30. apríl
1934. Þau slitu samvistir. Dóttir
þeirra er Kristín Friðriksdóttir, f.
2. apríl 1960. Hennar sonur er Jó-
hann Gunnar Kristínarson, f. 23.
september 1984.
Sambýliskona Friðriks síðast-
liðin 30 ár er Elísabet Ohl, f. 15.
maí 1932. Hennar foreldrar voru
Ernst Ohl, kaupmaður, f. 7. janúar
1899, d. 13. maí 1970, og Mar-
grethe Ohl, húsmóðir, f. 10. sept-
ember 1901, d. 24. október 1956.
Lengst af starfsævi sinni vann
Friðrik sem bílstjóri hjá KRON,
eða í um 35 ár. Einnig vann hann
hjá Eimskip í níu ár. Friðrik lærði
á fiðlu í æsku og var sjálflærður á
píanó. Hann spilaði oft á píanó á
dansleikjum hér áður fyrr. Friðrik
var áhugamaður um ljósmyndun,
tók myndir og framkallaði þær
sjálfur. Friðrik var skákáhuga-
maður og keppti oft á firmamót-
um og vann þar til verðlauna.
Friðrik verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
10. janúar 1923. Þau
eru öll látin.
Eiginkona Friðriks
var Olga María Kar-
velsdóttir, f. 16. ágúst
1928. Þau slitu sam-
vistir. Dóttir þeirra er
Anna Karen Friðriks-
dóttir, f. 24. desember
1947. Hennar sonur
er Friðrik Ingi Rún-
arsson, f. 18. júní
1968. Eiginkona hans
er Anna Þórunn Sig-
urjónsdóttir, f. 17.
október 1967. Börn
þeirra eru Karen El-
ísabet, f. 20. apríl 1993, og Sig-
urjón Gauti, f. 8. febrúar 1998.
Fyrir átti Friðrik Ingi Steinar
Bjarka, f. 2. júní 1985. Sambýlis-
kona Friðriks var Guðrún Sigur-
Það var fyrir um 30 árum að þú
náðir fyrir mig í tré sem var heima
hjá mér í garðinum og ég ætlaði að
nota við útstillingar. Þú spurðir mig
hvort þú mættir þvo þér um hend-
urnar og sást þá að ég átti flygil. Það
varð til þess að þú komst oft í heim-
sókn til að spila á flygilinn. Ég tók
fljótt eftir því að þú spilaðir best ef
þú varst aleinn í stofunni og sat ég þá
gjarnan á eldhúskollinum og hlust-
aði. Þú byrjaðir með því að spila 1-3
takta og svo byrjaði spuninn og þú
spilaðir af fingrum fram, oftast í c-
moll eða es dúr. Stundum spurðir þú
mig hvernig mér hefði þótt lagið.
Tóneyra þitt var með eindæmum. Þú
heyrðir ekki bara óhreinindi í söng,
þú hafðir líka „absolute“ tónheyrn.
Til dæmis á nýársdag, þá spilaðir þú
nótnalaust þjóðsönginn í að minnsta
kosti þremur mismunandi tónteg-
undum, bara til gamans. Ég þakka
þér að lokum 30 ára samfylgd í tón-
listinni.
Syngið Guði nýjan söng
því að hann hefur gjört dásemdarverk;
(Davíðssálmur nr. 98.)
Hinsta kveðja, þín
Elísabet.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum fátæklegum orðum, elsku
pabbi minn. Þú varst besti maður
sem ég hef nokkurn tíma kynnst. Yf-
irborðið gat stundum virkað svolítið
hrjúft, en undir niðri sló hjarta úr
gulli. Þú máttir ekkert aumt sjá, og
reyndir alltaf að rétta hjálparhönd
hvar sem þú gast. Þú barst alltaf svo
mikla umhyggju fyrir litlu fjölskyld-
unni þinni, og sérstaklega langafa-
börnunum þínum. Andlit þitt ljómaði
af gleði þegar þau komu í heimsókn.
Við áttum alltaf athvarf hjá þér,
enda varstu kletturinn í lífi okkar.
Ég veit að þú hafðir áhyggjur af því
hvað yrði um Elísabetu eftir þinn
dag, en það er óþarfi, pabbi minn.
Hún mun ekki gleymast. Við fjöl-
skyldan þín munum ávallt standa
saman.
Ég mun eilíflega verða þakklát
Guði fyrir að leyfa mér að vera við-
stödd þegar þú skildir við. Við El-
ísabet vorum báðar hjá þér og það
skiptir mig mjög miklu máli að þú
varst umvafinn ástvinum þínum á
þeirri stund. Þú varst búinn að vera
veikur svo lengi og þá er líkn að fá að
fara. En ég kveð þig með miklum
söknuði. Það er erfitt að koma á
Flókagötuna og sjá þig ekki þar.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
uns hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég ennþá er
aðeins barn, sem vil fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þó hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið smátt,
uns þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst eigi komandi degi.
(Hugrún.)
Það verður erfitt að ganga áfram
veginn án þín, elsku pabbi minn, en
bjarta og fallega minningin um þig
sem ég ber í hjarta mínu mun lýsa í
myrkrinu. Það er líka huggun í sorg-
inni að vita að þér líður betur núna
og þú ert í faðmi foreldra þinna og
systkina sem voru þér svo kær. Það
er gott að vita að þegar minn tími
kemur munt þú taka á móti mér. Ég
er viss um að þá kynnir þú mig fyrir
henni Maju litlu systur þinni sem dó
svo ung. Hún var alla tíð ofarlega í
huga þér.
Vertu sæll að sinni, elsku pabbi
minn. Ég þakka þér af öllu hjarta
fyrir allt.
Guð geymi þig alla tíð.
Hinsta kveðja, þín dóttir,
Anna Karen.
Þá er komið að þeirri stund sem
ég hef kviðið svo lengi fyrir, að
kveðja þig, elsku afi minn. Það er að-
eins eitt sem við vitum með vissu
þegar við fæðumst og það er að ein-
hvern tíma munum við öll deyja.
Samt er svo erfitt að sætta sig við
það þegar dauðinn mætir og knýr
dyra. Þá er eins og við séum ekki
tilbúin að hleypa honum inn. Það er
með miklum söknuði sem ég kveð
þig, ég verð þó að leyfa þér að fara
því ég veit að þú þarfnast hvíldarinn-
ar. Ég veit að þér líður betur þar
sem þú ert núna. Langafi minn og
langamma sem voru þér svo kær,
hafa tekið á móti þér. Þú talaðir allt-
af af svo mikilli virðingu um foreldra
þína og lærði ég mikið af því.
Einnig er víst að hún Maja systir
þín, sem þér þótti svo vænt um, hef-
ur líka boðið þig velkominn heim.
Hún var yngst ykkar systkinanna en
dó þegar hún var aðeins 9 ára.
Ég er mjög þakklátur að hafa
fengið tækifæri á því að kynnast þér
og fá að vera samferða þér í rúm 34
ár. Þú kenndir mér svo margt og ég
á þér svo mikið að þakka. Þú varst
einstaklega barngóður og fékk ég að
njóta þess og svo börnin mín nú í
seinni tíð enda á afi Friðrik stórt
pláss í hjörtum barna minna. Áhuga
minn á ég þér að þakka, því þú varst
svo duglegur að fara með mig út um
allt á alls kyns íþróttaviðburði, svo
sem landsleiki í knattspyrnu, körfu-
knattleik, handknattleik, á alþjóðleg
frjálsíþróttamót og einnig skákmót
svo fátt eitt sé nefnt. Ekki má
gleyma öllum bíóferðunum eða ferð-
unum okkar í mínígolfið þar sem
Lolli „litli“ í Val tók alltaf á móti okk-
ur með bros á vör. Jól og áramót
voru alltaf sérlega skemmtileg hjá
okkur, en þú komst alltaf suður til
Njarðvíkur til að vera hjá okkur
mömmu yfir hátíðarnar. Elísabet gat
ekki komið með þar sem hún var allt-
af að syngja í kirkjukór. Við komum
svo til ykkar Betu á gamlársdag þar
sem þú beiðst eftir mér með mikið af
flugeldum. Við sáum um að sprengja
meðan mamma og Beta horfðu á í
glugganum. Þú varst mikil hetja í
mínum augum, þú gast allt. Þú varst
sannkallaður handverksmaður af
guðs náð, smiður, rafvirki, ljósmynd-
ari, kokkur, skákmaður, teiknaðir og
skrifaðir sérlega vel svo eftir var
tekið og svo varstu alger píanósnill-
ingur enda hafðir þú spilað frá
bernsku. Þú varst algert náttúru-
barn á píanóið því aldrei lærðir þú að
spila hjá kennara. Ég naut þess að
vera heima hjá þér og Betu, mér leið
alltaf svo vel hjá ykkur. Það var gott
að eiga slíkan mann eins og þig sem
afa, þú varst sem klettur í hafinu fyr-
ir mig og mömmu. Ég ólst einn upp
hjá mömmu oft við þröngan kost en
ég leið þó engan skort því að eiga svo
yndislega móður og einstakan afa
eins og þig hefur gert mig að þeim
manni sem ég er í dag. Nú í seinni tíð
þegar fór að hægjast um hjá þér og
þú gast ekki elt mig út um allt eins
og þú gerðir svo oft í gamla daga,
sátum við á heimili þínu þar sem þú
spilaðir fyrir mig á píanóið og sagðir
mér sögur.
Þú lékst hvert lagið á fætur öðru
og svo eins og meistararnir gjarnan
gera inni á milli sagðir þú mér sögur.
Þú sagðir mér frá böllunum sem þú
spilaðir á í gamla daga, þegar þú
spilaðir í Krossinum og Iðnó svo eitt-
hvað sé nefnt og svo sagðir þú mér
frá hinum ýmsu höfðingjum sem þú
spilaðir með, þar á meðal var Hauk-
ur heitinn Morthens en þú þekktir
þann mæta mann vel. Þetta fannst
mér mjög spennandi. Þú hafðir einn-
ig mjög sterkar og ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum og hik-
aðir ekkert við að segja þínar
skoðanir.
Ég er staddur einu sinni sem oftar
á tónleikum á heimili þínu. Þú ert að
spila hvert lagið á fætur öðru og ferð
á kostum eins og þér einum er lagið.
Það er komið að lokalaginu á þess-
um tónleikum og þú spilar af fingr-
um fram, ég sit agndofa og hlusta á
með athygli. Allt í einu fara hljóm-
arnir að dofna, og smátt og smátt
deyja þeir út. Eftir stendur þögnin
ein og ég sit og heyri ekki meir. Þú
hefur spilað þitt síðasta lag að sinni,
elsku afi minn. Þér er ætlað annað
hlutvek á öðrum stað á öðrum tíma,
þar fá aðrir að njóta þinna fögru tóna
og þeirra einstöku mannkosta sem
þú hafðir að geyma.
Stundin líður, tíminn tekur
toll af öllu hér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur,
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri,
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn
þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt, elsku
afi minn.
Þinn nafni,
Friðrik.
Elsku afi Friðrik, okkur þykir svo
leiðinlegt að þú þurftir að fara. Okk-
ur þótti óskaplega vænt um þig. Þú
varst langbesti langafi í heimi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig. )
Elsku langafi, takk fyrir allar
stundirnar.
Karen Elísabet og
Sigurjón Gauti.
Mér finnst sem ég hafi þekkt Frið-
rik, pabba stóru systur minnar, alla
ævi en sennilega hef ég nú verið orð-
inn 5 ára þegar við kynntumst. Þá
stofnaði Anna Karen sitt heimili og
eignaðist Friðrik Inga. Við þennan
atburð eignaðist ég mitt annað heim-
ili og jafnframt hófust kynni okkar
Friðriks sem var tíður gestur hjá
dóttur og dóttursyni sínum. Mér
fannst alltaf að ég ætti hlut í pabba
stóru systur minnar. Í dag horfi ég
til baka og geri mér grein fyrir því
hvað Friðrik var mér góður og hlýr
langt umfram það sem hægt er að
ætlast til af föður systur sinnar.
Ég minnist þess sérstaklega
hvernig Friðrik og Elísabet opnuðu
heimili sitt á Flókagötunni og veittu
mér húsaskjól þegar ég var að fara í
mínar fyrstu keppnisferðir í sundi til
Reykjavíkur. Það var einstaklega
gott að vera í því hlýlega og rólega
andrúmslofti sem ríkti á Flókagöt-
unni og þar var dekrað við mig á all-
an hátt. Friðrik hvatti mig síðan
óspart til dáða áður en ég rölti upp í
Sundhöll á sundmótið og í lok dags
var ýmist fagnað með mér eða ég
hugguð eftir því hver árangur dags-
ins var.
Að leiðarlokum vil ég þakka Frið-
riki fyrir samfylgdina og alla þá
hlýju og góðvild sem hann sýndi mér
alla tíð og um leið votta aðstandend-
um hans mína innilegustu samúð
vegna missis þeirra.
Blessuð sé minning Friðriks
Steindórssonar.
Sonja María
Hreiðarsdóttir.
Það er sama hvað ég hef reynt
mikið að rifja það upp hvenær ég
hitti Friðrik fyrst, ég get engan veg-
inn munað það. Hann hefur bara allt-
af verið hluti af mínu lífi. Hann var
pabbi hennar Önnu Karenar stóru
systur minnar og með henni fór ég
lítil fyrst í heimsókn til hans.
Á milli okkar Friðriks varð strax
við fyrstu kynni vinátta og væntum-
þykja sem hefur staðið alla tíð síðan.
Sömu vináttu og væntumþykju nutu
yngri systkini mín líka hjá Friðriki.
Friðrik gat stundum virkað hrjúf-
ur á yfirborðinu en við systkinin vor-
um fljót að uppgötva að undir hrjúfu
yfirborðinu var einstakt góðmenni
með stórt hjarta sem ekkert aumt
mátti sjá og vildi allt fyrir alla gera,
bara að nefna það og þá var það gert.
Ég man sérstaklega eftir honum í
bláa vinnusloppnum þegar hann var
að vinna hjá KRON. Mér fannst
hann alltaf svo reffilegur og yfir-
mannslegur í honum. Einnig minnist
ég hans í köflóttu vinnuskyrtunni
með brjóstvasann sem hafði alltaf
eitthvað að geyma sem hann var svo
að gauka að okkur.
Friðrik átti flottar myndavélar og
tók hann ógrynni af myndum af okk-
ur krökkunum frá því við vorum lítil
og alveg fram á fullorðinsár og einn-
ig af börnunum okkar. Hann fram-
kallaði allar myndirnar sínar sjálfur
og gaf okkur. Þetta eru dýrmætar
minningar.
Þegar ég kom í heimsókn á Flóka-
götuna var ég alltaf boðin hjartan-
lega velkomin og maður var strax
leiddur inn í eldhús og þar borið á
borð fyrir mig matur eða fínasta
bakkelsi. Í stofunni á Flókagötu var
stórglæsilegur flygill á miðju gólfi.
Friðrik elskaði fallega tónlist og gat
spilað allt frá dægurlögum upp í
flókin klassísk píanóverk. Ég bað
hann alltaf að spila eitthvað fyrir mig
og ef hann var í stuði, sem var oftar
en ekki, gerði hann það fyrir mig og
það var hrein unun að hlusta á hann
spila á flygilinn.
Ég fæddist með alvarlegan nýrna-
galla og fylgdist Friðrik með sjúkra-
sögu minni. Haustið 1974 þurfti ég
að dvelja á sjúkrahúsi í margar vik-
ur. Fjölskyldan mín suður með sjó
komst ekki oft til að heimsækja mig,
en það var einn maður sem kom
reglulega með bækur og ýmislegt
góðgæti í poka handa mér og það var
Friðrik. Hann tók sér tíma og sat hjá
mér, spjallaði við mig og hvatti mig
til dáða þegar mér leið illa. Alltaf
þegar hann var að fara spurði hann
mig hvaða bækur hann ætti að koma
með næst og hvort ég vildi eitthvert
sérstakt nammi. Þetta var mér alveg
ómetanlegt.
Þegar yngri sonur minn dó sendi
Friðrik mér svo fallega minningar-
grein sem hann hafði af mikilli ástúð
útbúið sjálfur og sett í ramma.
Ég get aldrei þakkað Friðriki nóg
fyrir alla hans umhyggju, væntum-
þykju og yndislega vináttu í minn
garð og barnanna minna. Þegar ég
sagði honum hversu mikils virði
þetta var mér og reyndi að þakka
honum fyrir fussaði hann bara og
sagðist ekki hafa gert neitt sérstakt.
Svona var hann þessi góði maður,
ekkert nema hógværðin.
Friðrik var dóttur sinni Önnu
Karen og dóttursyni sínum Friðriki
Inga mikill stuðningur í lífinu. Það
var yndislegt að sjá þessa miklu ást-
úð sem var á milli þeirra. Friðriki
Inga var hann ekki bara afi, hann var
líka eini faðirinn sem Friðrik Ingi
þekkti. Hann kom suður um hverja
helgi til að eyða tíma með drengnum,
þá var alltaf búið að ákveða að gera
eitthvað skemmtilegt eins og að fara
í bíó og á íþróttaleiki. Einnig voru
FRIÐRIK
STEINDÓRSSON