Morgunblaðið - 18.07.2002, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JÚLÍ 2002 51
og alla morgna rennir hún Marsý í
hlað á leigubílnum sínum til að sækja
börnin sem fara í skóla og leikskóla.
Hún kemur með glaðværð í hlaðið,
hún er hlý og nærgætin við börnin
sem sum höfðu komið í gær og eru að
fara fyrsta morguninn sinn í skólann
frá vistheimilinu. Þetta er viðkvæmt
trúnaðarstarf sem hún sinnti af kost-
gæfni. Börnin hændust að henni og
ræddu við hana í bílnum á leiðinni.
Alla morgna var hún mætt, oft snar-
aðist hún aðeins inn úr dyrunum og
fékk sér kaffi. Stundum var allt á kafi
í snjó og brekkan ófær. En núna þeg-
ar hún kveður skartar náttúran sínu
fegursta og allt er í blóma. Okkur er
söknuður í huga nú þegar við kveðj-
um hana og þökkum henni samstarf-
ið. Börnum hennar og öðrum að-
standendum sendum við
samúðarkveðjur.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Starfsfólk á Vistheimili
barna, Laugarásvegi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku Marsý mín, takk fyrir allt
saman.
Megi Guð og allir englarnir varð-
veita þig.
Þín
Helga Jóna.
Það var stíll yfir Marsý Jóns sum-
arið 9́9, þegar hún kom akandi norð-
ur yfir heiðar að Víðum í Reykjadal á
glæsivagninum H-7. Gamli kaiserinn
lét vel að stjórn Marsýjar og rann
létt yfir landið, þó sérstaklega í gegn
um Húnavatnssýslurnar, að sögn
ökuþórsins. Þarna var Marsý mætt
með brúðarbílinn til að aka brúðinni
þegar Hera Björk og Óli héldu brúð-
kaup sitt í Víðum. Marsý var að sjálf-
sögðu á heimavelli undir stýri, komin
af frægum ökuþórum og landkönn-
uðum og eiginmaðurinn annálaður
gæða ökumaður.
Þau heiðurshjónin höfðu haft það á
orði að koma norður á glæsivagnin-
um þegar þessi „Víðahátíð“ var
ákveðin mörgum mánuðum áður.
Sævari entist ekki ævin svo lengi en
Marsý hélt sínu striki og lauk sínu
hlutverki með glæsibrag. Ekki var
frá því að brúðhjónin féllu eilítið í
skuggann fyrir eðalvagninum sem
vakti verðskuldaða athygli hvar sem
hann fór.
Ökuleikni var Marsý í blóð borin
og kom ekki á óvart að hún skyldi
gera akstur að ævistarfi sínu. Var
hún vinsæl og farsæl í starfi hvort
sem var á „Strætó“ eða á BSR.
Stórt skarð er nú höggvið í bíl-
stjórahópinn, sem kallar sig „Gull-
aldarliðið“, sem störfuðu saman fyrir
rúmum tveimur áratugum hjá Guð-
mundi Jónassyni fjallabílstjóra.
Margs er að minnast frá liðnum ár-
um úr ferðalögum, þorrablótum og
öðrum samverustundum þar sem
Marsý var ætíð hrókur alls fagnaðar
ásamt Sævari sínum. Hetjulega hélt
hún utan um veikindi sín, barðist til
þrautar og mætti galvösk í grillveisl-
una með okkur síðastliðna kosninga-
nótt, þar sem spáð var í kosningaúr-
slit ásamt „júróvísjon“ og rifjaðar
upp nokkrar krassandi fjallabílstjór-
asögur. Góð kona er gengin og sökn-
uðurinn sár. Sérstakar samúðar-
kveðjur sendum við aldraðri móður
og börnum Marsýjar. Einnig tengda-
börnum og öllum barnabörnunum
sem voru henni svo kær. Samúðar-
kveðjur til systranna kæru og þeirra
fjölskyldna ásamt frændgarðinum
öllum.
Við höfum þá trú að eiginmaður og
faðir hafi beðið með opinn faðm og
hún svífi með þeim á guðs vegum og í
guðs friði.
Hjördís og Þórhallur.
✝ Sven Aage Lar-sen fæddist 12.
júlí 1929 í Johnson
City, Oregon í
Bandaríkjunum.
Foreldrar hans voru
bæði dönsk, þau Mar-
ius og Kirstine Lar-
sen. Sven átti þrjár
systur, þær Esther, f.
1927, Eva, f. 1928, og
Nora, f. 1932.
Fjölskyldan bjó í
Dagmar í Montana
1930 til 1936. Marius
starfaði þar sem
prestur. Árið 1936
flutti fjölskyldan til Danmerkur
og settist að í Als á Jótlandi. Mar-
ius faðir Sven er prestur þar til
ársins 1962. Sven ákveður árið
1949 að flytja til Bandaríkjanna.
Fyrst til Dagmar í Montana til
vinafólks og leggur þar stund á
bifvélavirkjun . Árið 1956 flytur
hann til Los Angeles og býr þar
hjá systur sinni Noru og starfar
þar sem bifvélavirki.
Sven kvæntist Ingibjörgu Þor-
steinsdóttur, f. 5.7. 1937, í desem-
ber 1956 í Las Vegas. Foreldrar
Ingibjargar eru: Þorsteinn Gísla-
son og Hrefna Gunn-
arsdóttir, Eskihlíð
18 a í Reykjavík.
Börn Sven og Ingi-
bjargar eru: Thor, f.
25. nóv. 1959, verk-
fræðingur búsettur í
Sacramento og
Lynn, f. 28. sept.
1961, klíníkdama,
hún er gift Russ
Kepferle, f. 16. nóv.
1957, póstmeistara í
Molt. Börn þeirra
eru Bryce, f. 6. apr.
1990, og Samantha,
f. 28. apr. 1994. Þau
búa í Billings, Montana.
Sven og Ingibjörg bjuggu í Los
Angeles til ársins 1969 er þau
fluttu til Billings, Montana og
hafa átt þar heima síðan. Í Bill-
ings rak Sven ásamt félaga sínum
fyrirtækið Dana Motors. Fyrir-
tækið hefur m.a. umboð fyrir Sa-
ab og Volkswagen.
Sven lést í Billings þ. 10. maí sl.
Minningarathöfn og bálför fór
fram í Billings í maímánuði.
Jarðarförin fer fram frá Foss-
vogskirkjugarði 18. júlí og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Það er september 2001. Við sitjum
fjögur og til borðs á Jómfrúnni við
Lækjargötu þar sem mætist íslensk
og dönsk matargerð. Á borðum er
úrval af „smörrebröd“ ásamt extra
skammti af stökkri rauðsprettu
bein- og roðlausri sem hreinlega
bráðnar í munni. Með þessu er
drukkinn danskur gæðabjór.
Sven hefur á orði að hér sé fram-
reiddur betri „danskur“ matur en í
Danmörku sjálfri og hingað muni
hann koma aftur. En hann átti ekki
afturkvæmt til Íslands. Þessi máltíð
var sú síðasta sem við áttum með
Sven.
Nokkrum dögum síðar héldu þau
hjón vestur um haf og illvígur sjúk-
dómur sem Sven hafði greinst með
herti tökin uns yfir lauk 10. maí sl.
Draumar um að eyða efri árum
hér á landi í eigin húsnæði rættust
ekki en margt annað rættist og lífs-
ganga Svens var viðburðarík enda
gekk hannn óragur til leiks.
Ein af fyrstu minningum Svens
var þegar faðir hans og móðir
ákváðu að halda til Danmerkur á ný
eftir margra ára dvöl í Bandaríkj-
unum. Sven var þá rétt sjö ára gam-
all.
Marius faðir hans festi kaup á
splunkunýjum Ford árgerð 1936 og
var honum ekið þvert yfir landið til
New York þar sem stigið var á skips-
fjöl og siglt til Kaupmannahafnar.
Faðir hans tók við prestskap í Als
sem er um 50 km frá Álaborg og
þjónaði þar tveimur kirkjum.
Þegar stríðið braust út og Þjóð-
verjar hernámu Danmörku varð fað-
ir hans virkur í andspyrnuhreyfing-
unni og a.m.k. 50 flugmenn
bandamanna nutu verndar á heimili
þeirra á þessum árum, svo og í kirkj-
unum sem Marius þjónaði.
Aldrei komst upp um þau þótt oft
væri leitað og Fordinn góði slapp
líka því hann var vandlega falinn í
hlöðunni, „lifði af“ stríðsárin án þess
að Þjóðverjar kæmust með klærnar í
hann.
Hins vegar missti Sven reiðhjólið
sitt til þýska hersins án þess að bæt-
ur kæmu fyrir!
Sven var mjög áhugasamur
íþróttamaður á yngri árum og var
m.a. valinn til að vera í landsliði
Dana í fimleikum og þjálfa fyri OL í
Helsinki 1952 en hann kaus heldur
að halda til USA 1949 til að halda
bandarískum ríkisborgararétti sín-
um.
En hann hélt áfram að iðka íþrótt-
ir af ýmsum toga, m.a. skíði og köfun
og var m.a. undir leiðsögn sjálfs
Tarzans við sundiðkunina nánar til-
tekið leikarans Johnnys Weissmull-
ers á LA-árum sínum.
Sven var alla tíð léttur á fæti og lét
sig ekki muna um að með að taka
tveggja til þriggja tíma göngurispur
um Reykjavík og nágrenni þegar
hann dvaldi hér.
Sven mágur minn kom fyrst til Ís-
lands með fjölskyldunni sumarið
1965. Þetta var í eina skiptið sem
pabbi og hann hittust því faðir minn
dó þremur árum síðar. Þeir náðu
hins vegar mjög vel saman og Sven
vitnaði oft til þessarar dvalar.
Sven varð strax hrifinn af landinu
og sennilega þjóðinni líka og þessi
áhugi hans jókst eftir því sem árin
liðu.
Sven var móður minni einstaklega
umhyggjusamur og áttu þau gott
skap saman og þótt hún missti dótt-
ur sína unga vestur um haf þá eign-
aðist hún með því tengdason sem var
henni afar kær.
Barngóður var hann einnig og þeir
eru ófáir silfurdalirnir sem hann
lagði í lítinn lófa og lagði þannig
grunn að sparifjársöfnun margra
barna í fjölskyldunni sem og utan
hennar.
Sven hafði klárar skoðanir á hlut-
um og setti þær óhikað fram.
Þótt hann væri mikill Íslandsvinur
fann maður að Bandaríkin áttu sinn
sess í hjartanu.
Hann var maður einstaklings-
framtaksins og gerði sér grein fyrir
að ekkert kemur fyrirhafnarlaust.
Segja má að Sven hafi lagt hug og
hjarta í fyrirtækið þessi rúmu 30 ár
og upp skar hann sem sáð var til.
Hann var afar vinsæll meðal
starfsmanna sinna sem nokkrir hafa
unnið hjá fyrirtækinu nær frá upp-
hafi. Það segir og sína sögu gagnvart
viðskiptavinunum að nú hin allra síð-
ustu ár eru barnabörn fyrstu kaup-
endanna að koma til Dana Motors til
að kaup sinn fyrsta bíl. Þessi velvild
til fyrirtækisins gladdi Sven mjög.
Sven var eins og gefur að skilja í
hlutverki gestsins þegar hann kom í
heimsóknir hingað til lands en alltaf
aufúsugestur og auðvelt að gera hon-
um til hæfis, fróðleiksfús og áhuga-
samur um lífið í landinu og fjöl-
skyldumeðlimi.
Reyndar héldu þau hjónin tvær
risaveislur fyrir ættingja og vini hér
á landi, svona til að koma til móts við
þá sem ekki áttu þess kost að sækja
þau heim. Ég sakna þess nú að ekk-
ert varð úr ferðinni vestur árið 2000
sem því miður frestaðist.
Það hefði verið gaman að spranga
um Montana þar sem náttúrufegurð
er mikil og saga landnemanna og
indíána við hvert fótmál og fá að
kynnast Sven og Ingu á heimavelli.
En ferðin er enn á dagskrá og ég
veit að Sven mun líta til með okkur
þegar þar að kemur.
Við vottum Ingibjörgu, börnunum
og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Gísli Þorsteinsson
og fjölskylda.
Nú er komið að kveðjustund. Erf-
iðu stíði Sven við MND sjúkdóminn
lauk 10. maí og í dag fá ættingjar og
vinir á Íslandi tækifæri til að kveðja
hann.
Fyrstu minningar mínar um Sven
tengjast frásögn föður míns af æv-
intýrinu um Ingibjörgu, elstu systur
hans, sem fór ung til Bandaríkjanna
og kynntist þar prinsinum sínum.
Sven og Ingibjörg giftust árið 1956
og árið 1965 vann hann hug og hjörtu
ættingja og vina Ingibjargar í fyrstu
heimsókn sinni til Íslands.
Þrátt fyrir búsetu þeirra í Mont-
ana voru þau samt alltaf nálæg, því
aldrei hefur sá afmælisdagur liðið að
ekki hafi borist kort og falleg kveðja
frá þeim. Heimsóknir þeirra til Ís-
lands urðu líka oft tilefni til þess að
stórfjölskyldan kom saman. Eftir því
sem árin hafa liðið höfum við fengið
tækifæri til að kynnast Sven nánar
og hans einstöku mannkostum.
Hjálpsemi hans, jákvæðni og þolin-
mæði virtust engin takmörk sett.
Hann gaf íslenska smáfólkinu alltaf
góðan tíma og mörgum silfurdollar-
anum hefur hann stungið í litla lófa í
gegnum tíðina.
Í síðustu heimsókn Sven og Ingi-
bjargar til Íslands voru veikindi
Sven farin að setja mark sitt á hann.
Þrátt fyrir það var alltaf stutt í bros-
ið hjá honum og í heimsókn sinni til
okkar gaf hann sér góðan tíma til að
ræða við 14 ára gamlan son okkar
um sameiginlegt áhugamál þeirra,
bíla. Þar kom vel í ljós þolinmæði
hans og barngæska.
Heimsóknir foreldra minna til
þeirra og ferðalög með þeim bæði
innan Bankaríkjanna og einnig um
Norðurlöndin hafa gefið þeim ómet-
anlegar minningar. Sven var þeim
ekki aðeins góður mágur og svili
heldur einnig mjög kær vinur.
Elsku Ingibjörg, Thor, Lynn,
Russ, Bryce og Samantha, missir
ykkar er mikill. Ég og fjölskylda mín
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Minningin um Sven er ljós sem lif-
ir með okkur.
Hrefna Gunnarsdóttir.
Nú er hann farinn úr þessum
heimi, horfinn af sjónarsviðinu en
minningarnar munu lifa með okkur.
Minningar um Sven. Við munum
aldrei gleyma brosandi andlitinu,
manninum hennar Ingibjargar
frænku, manninum sem alltaf var til
í að leika sér með okkur þegar hann
kom í heimsókn og þó að hann talaði
ekki sama tungumál og við var það
aldrei fyrirstaða.
Svo voru það allir lukkupening-
arnir sem við eigum frá honum,
stóru peningarnir með erninum. All-
ar trúðum við á þetta og innst inni
höldum við að Sven hafi gert það
líka. Þegar við skoðum myndirnar
frá því þegar hann og Ingibjörg
komu í heimsókn upp í sumarbústað
sjáum við alls staðar brosandi andlit
því þar sem Sven var þar var alltaf
mikil gleði og mikið gaman.
Elsku Ingibjörg, Thor, Lynn,
Russ, Bryce og Samantha, missir
ykkar er mikill en á meðan við sökn-
um og syrgjum skulum við muna að
þjáningar hafa tekið enda. Sven hef-
ur flust á nýjan og betri stað, laus við
allan sársauka og óþægindi. Þar mun
hann bíða og taka á móti okkur öllum
þegar okkar tími kemur.
Guð geymi ykkur öll.
Ella Björg, Kristín, Hrefna
Björk og Bryndís Helga.
SVEN AAGE
LARSEN
Okkur systurnar
langar til að minnast
hennar Boggu frænku
með fáum orðum.
Efst í huga eru
samverustundirnar
sem við áttum með
henni heima í stofu í Stapaselinu.
Við spjölluðum um allt milli himins
og jarðar. Alltaf var tekið vel á
móti okkur með bros á vör og oft
var hún með svuntu um sig miðja,
búin að útbúa eitthvað gott með
kaffinu.
ÞJÓÐBJÖRG
ÞÓRÐARDÓTTIR
✝ Þjóðbjörg Þórð-ardóttir fæddist í
Hafnarfirði 19. febr-
úar 1945. Hún lést 6.
júlí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
12. júlí.
„Hvað er að frétta?“
var alltaf spurt, hún
vildi fá að vita allt um
okkar hagi og hvernig
gengi í hinu daglega
amstri. Það var alveg
sama hvað við tjáðum
okkur um hún lét sig
öll mál varða. Henni
var mjög annt um hagi
okkar systkinanna
allra. Þegar stúdents-
prófi lauk hjá okkur
systrum og fyrir lá að
taka ákvörðun um
framhaldið var henni
mikið í mun að styðja
okkur í þeirri ákvarðanatöku og
beina okkur áfram í því sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Það var alveg sama hvað við bár-
um undir hana, hvort sem það var
álit eða ráðleggingar, alltaf hafði
hún svör og skoðanir á reiðum
höndum og viti menn alltaf voru
það einhvern veginn réttu svörin og
úrlausnirnar sem hún hafði við
hlutunum.
Eftir að Bogga veiktist og missti
röddina þannig að hún varð að
hvísla, sagði hún alltaf: „Jæja,
stelpur mínar, þið talið, ég hlusta,“
og oft var það öfugt, hún talaði en
við hlustuðum, hún hafði frá svo
mörgu skemmtilegu að segja. Við
töluðum oft um það í bílnum á leið-
inni heim hvað við værum ríkar að
eiga hana Boggu, hún var alveg ein-
stök kona, hjartahlý, gefandi, glöð
og falleg.
Hún gladdi alla sem í kringum
hana voru og ekki gleymdi hún
börnunum, það mátti sjá í jólaboð-
unum heima hjá henni þá fengu
börnin pakka, ein jólin voru það
sundgleraugu og önnur jól voru það
Pókemon-blýantar og -strokleður,
mjög praktískar gjafir, hittu beint í
mark og krakkarnir alsæl með sitt.
Ég er nýkomin heim að utan þar
sem ég var við nám og störf í þrjú
ár og meðan ég bjó úti skrifuðumst
við Bogga mikið á. Ég man hvað
það var spennandi að fá bréfin frá
Boggu því að hún hafði einstakan
hæfileika til að segja frá hlutunum
á svo skemmtilegan hátt. Hún veitti
mér ómetanlegan stuðning á þess-
um tímum og fyrir það vil ég þakka
henni. Hún var alltaf með allt á
hreinu og passaði upp á að hafa
samband á afmælum og jólum. Það
eru þessir litlu hlutir sem gleðja
svo mikið.
Sonur minn fór með afa sínum í
heimsókn til Boggu á spítalann
snemma í vor. Bogga vildi endilega
sýna honum hvað þetta væri nú
flott rúm sem hún væri í, bara
hægt að ýta á takka og þá færðist
það upp og niður. Svo mátti hann
endilega prófa, honum fannst þetta
gríðarlegt sport að ýta á þessa
takka og rúmið fór upp og niður, út
og suður með Boggu innanborðs!
Þau skemmtu sér bæði yfir þessu
uppátæki.
Alltaf var stutt í brosið, hún hafði
skemmtilegan húmor og sá oft
spaugilegar hliðar á hlutum sem
voru annars ekkert fyndnir, nema í
útfærslu hennar. Hafðu þökk fyrir
allt, elsku Bogga.
Hulda og Þóra Helgadætur.