Morgunblaðið - 13.09.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2002 37
✝ Hjalta SigríðurJúlíusdóttir
fæddist í Bæ í Lóni
13. nóvember 1918.
Hún lést á heimili
sínu fimmtudaginn 5.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðný Kristjana
Magnúsdóttir, f.
6.11. 1897, d. 29.11.
1995, frá Holtum á
Mýrum og Júlíus Sig-
fússon, f. 31.7. 1894,
d. 13.5. 1982, frá Bæ
í Lóni. Þegar hún
fæddist voru foreldrar hennar hjá
systkinunum í Neðrabænum þar
sem Júlíus ólst upp hjá Sigríði Ei-
ríksdóttur. Eftir að Júlíus og
Guðný fóru að búa í Kamba-
hrauni í Lóni bjó Hjalta áfram hjá
systkinunum og Sigríði. Hún kall-
að Eirík Sigmundsson alltaf
fóstra sinn. Hjalta var elst sjö
systkina: Maren Karólína, f. 20.8.
1921, Eiríkur, f. 13.8. 1923, Óli
Sveinbjörn, f. 8.3. 1925, Ásgeir, f.
31.10. 1926, Hörður, f. 23.8. 1929,
og Jóhanna Sigríður, f. 31.7.
1935.
Hinn 30. júlí 1938 giftist Hjalta
Guðmundi Þorleifssyni frá Svín-
hólum, f. 8.8. 1915. Þau bjuggu í
Bæ í Lóni 1938–1948, fluttu þá á
Höfn og bjuggu lengst af í Sólbæ,
Hagatúni 14. Árið 1987 fluttu þau
að Víkurbraut 26. Börn þeirra
eru: 1) Stúlka fædd andvana
13.11. 1941. 2) Eiríkur Unnsteinn,
f. 10.5. 1943, maki Sigríður Anna
Kristjánsdóttir, f. 11.1. 1944, börn
a) Guðmundur Kristján, f. 3.5.
1967, sambýliskona
Ursula H. Englert, f.
24.3. 1967, b) Hjalti
Geir, f. 21.7. 1968,
barnsmóðir Helga S.
Steingrímsdóttir, f.
3.3. 1970, barn Elvar
Örn, f. 9.9. 1990.
Sambýliskona Sunn-
eva Eggertsdóttir, f.
14.10. 1975, barn
Máney Dögg, f.
20.12. 2000. 3) Ragn-
hildur Guðný, f.
30.10. 1951, maki 1
Steinþór Einarsson,
f. 19.1. 1949, börn a)
Einar Hjalti, f. 26.4. 1969, sam-
býliskona Sigríður Lucía Þórar-
insdóttir, f. 9.7. 1971, b) Gunnar
Smári, f. 10.6. 1975. Maki 2 Ey-
steinn Ingólfsson, f. 21.5. 1945. 4)
Áslaug Þorbjörg, f. 26.5. 1956,
maki Jón Sigurbergur Bjarnason,
f. 15.1. 1951, börn a) Bjarni Guð-
mundur, f. 15.4. 1977 b) Hjalta
Sigríður, f. 29.1. 1980, sambýlis-
maður Össur Imsland, f. 22.11.
1971. c) Guðni Rúnar, f. 25.3.
1989. 5) Júlíus Sigurjón, f. 26.5.
1956, maki 1 Heiðrún Heiðars-
dóttir, f. 23.8. 1964, börn a) Hjalta
Sigríður, f. 13.11. 1981, sambýlis-
maður Atli Sveinn Svansson, f.
21.5. 1981, b) Ingvi Rúnar, f. 23.8.
1984, c) Óskar Freyr, f. 4.11.
1987. Sambýliskona Ragnhildur
Sumarliðadóttir, f. 16.12. 1965,
sonur hennar Ingvar Ottó Svans-
son, f. 14.10. 1997, d) Signý Mist,
f. 25.5. 2001.
Útför Hjöltu Sigríðar verður
gerð frá Hafnarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Það var erfiður morgun fimmtu-
daginn 5. september. Þá kvaddir
þú svo óvænt mamma mín. Við
systurnar fórum á hjúkrunarheim-
ilið að færa pabba sorgarfrétt og
þegar hann hafði áttað sig á því
sem orðið var sagði hann: „Já,
september hefur reynst okkur erf-
iður fyrr.“ Hinn 13. september
1941 misstu þau mamma og pabbi
fyrsta barnið sitt, litla stúlku sem
dó í fæðingu. Ég sem barn hugsaði
alltaf um þessa litlu systur sem
góðan engil hjá Guði.
Hún mamma ræktaði vel sína
trú og kenndi okkur börnunum fal-
legar bænir. Hún fór oft í messu á
sunnudögum og spilaði stundum
sálmalög á gamla orgelið í Sólbæ.
Mamma var frekar heilsulítil um
dagana en þó voru síðustu árin
henni góð. Þegar ég var lítil stelpa
voru í heimili hjá okkur þrjú full-
orðin systkini frá Neðrabænum í
Lóni. Það var fóstri hennar
mömmu, Eiríkur Sigmundsson, þá
orðinn blindur, Jóhanna og Sigríð-
ur. Þær voru á efri hæðinni og allir
bjuggu saman í sátt og samlyndi.
Gömlu konurnar voru mömmu
hjálplegar á margan hátt. Þær
voru eins og góðar ömmur sem
okkur systkinunum þótti svo vænt
um.
Mamma var skapgóð og fé-
lagslynd. Góð vinkona hennar
sagði: „Hún var mikill gleðigjafi.“
Ég veit að hún gladdi fólkið á
hjúkrunarheimilinu, þar borðaði
hún hádegismat í mörg ár og spil-
aði við vistmenn eða sat með
prjónana sína í góðra vina hópi.
Ég man eftir svo fallegum hekl-
uðum kjólum sem við systurnar
fengum 11 og 16 ára, sem hún
hannaði, og ekki voru bræður okk-
ar síður fínir í útprjónuðum peys-
um. Hún var mjög vandvirk.
Ég minnist með gleði góðra daga
með henni þegar ég bjó í Einholti.
Þá kom hún oft og dvaldi viku í
einu, þá með sína handavinnu, því
aldrei sat hún auðum höndum.
Hún prjónaði þá á strákana mína
bæði peysur og sokka. En nú er
hún farin og prjónar ekki fleiri
sokka á litla fætur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku mamma mín, þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Þín verður sárt
saknað.
Þín dóttir
Ragnhildur Guðný.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Nú er komið að skilnaðarstund.
Tengdamóðir mín, Hjalta Sigríður
Júlíusdóttir, er látin og verður í
dag lögð til hinstu hvílu.
Ég kynntist Hjöltu 1975 er ég
flutti til Hornafjarðar. Þau hjónin
Hjalta og Guðmundur tóku mér
mjög vel og urðu mér fljótt mjög
kær. Þau bjuggu þá í Hagatúni 14
eða Sólbæ eins og húsið þeirra hét.
Eftir að við Áslaug, dóttir þeirra
hjóna, tókum saman bjuggum við
fyrstu mánuðina uppi á lofti hjá
þeim. Það var alltaf jafn gott að
koma til Hjöltu og Guðmundar,
það kom sér vel að eiga þau að,
ekki síst eftir að börnin okkar Ásu
voru fædd. Oft leituðum við til
þeirra með pössun og fleira. Hjalta
var alltaf létt í lund og var mikil
selskapsmanneskja. Þær voru ófá-
ar ferðirnar sem hún fór til að
spila við vistmenn á hjúkrunar-
heimilinu. Hjalta var mikil hann-
yrðakona, hún bæði prjónaði, hekl-
aði, saumaði og gerði nánast allt
sem viðkom handavinnu. Hjalta
hafði gaman af söng og reyndi að
sækja flestar söngskemmtanir.
Sjálf söng hún um tíma í Gleðigjöf-
um, kór eldriborgara á Höfn. Ekki
má gleyma blómunum hennar sem
döfnuðu og blómstruðu svo vel í
umsjá hennar.
Elsku Mundi, Unnsteinn, Ragga,
Ása og Júlli. Guð gefi ykkur styrk
og huggun í sorginni.
Jón S. Bjarnason.
Elsku amma mín. Það var mikil
sorgarfregn þegar pabbi hringdi til
mín fimmtudagsmorguninn 5. sept-
ember og sagði mér að þú værir
dáin, amma mín. Mig langaði helst
að fara að hlæja og segja honum
að hætta þessu bulli, því þetta voru
svo ótrúlegar fréttir. Ég hafði tal-
að við þig hálfum sólarhring áður.
Þá varstu jafnhress og kát og
ávallt. Þú varst svo spennt að sjá
ullarpeysuna, sem ég er að prjóna,
þegar ég kæmi í heimsókn. Því átti
ég svo bágt með að trúa því að þú
værir farin. Stundum finnst mér
örlögin svo grimm og óviðunandi.
Ég sakna þín svo mikið, elsku
amma mín. Ég mun aldrei gleyma
yndislegu stundunum sem við átt-
um saman. Þær geymi ég í hjarta
mínu. Ég get aldrei þakkað þér
nóg fyrir hversu góð amma þú
varst. Þú varst reyndar miklu
meira en bara amma mín, þú varst
líka besti vinur minn. Þú skildir
mig svo vel. Þrátt fyrir að þú ættir
oft erfitt, þá varst þú alltaf með
bros á vör og fannst alltaf eitthvað
jákvætt og gott við allt.
Þú sást alveg um að okkur
krökkunum yrði ekki kalt. Þú
prjónaðir á okkur ullarsokka og
-vettlinga sem eiga eftir að ylja
okkur áfram eins og minningin um
þig, amma mín. Það var alltaf svo
hlýtt og notalegt að koma til „afa
og ömmu“. Enginn fór svangur eft-
ir að hafa litið inn hjá ykkur. Þið
sögðuð alltaf við okkur krakkana
,,Kíkið í skápinn“. Skápurinn var
alltaf fullur af góðgæti og afakexi.
Síðastliðna tvo vetur, hef ég búið
í Reykjavík. Stundum fékk ég
mikla heimþrá og var leið, þá var
nóg fyrir mig að hringja í þig,
amma mín. Þú komst mér alltaf í
gott skap. Það var svo gott að tala
við þig. Ég gleymi því heldur aldr-
ei þegar ég fór til Reykjavíkur þá
sagðir þú ,,ég veit ekki hvernig ég
fer að án þín“. Ég hughreysti þig
og sagðist koma fljótt í heimsókn.
Svo kom ég þér oftast á óvart með
því að birtast í dyragættinni. Það
var svo gaman að sjá hvað það lifn-
aði yfir þér allri og hvað þú varst
glöð að sjá mig. En það var líka
alltaf jafnerfitt að kveðja þig aftur.
Ég kom heim á Höfn á sumrin
og kom þá til þín nánast á hverjum
degi eftir vinnu. Þú sast yfirleitt
með prjónana þína, eftir að hafa
lagt þig eftir hádegi og beiðst eftir
mér. Við sátum þá saman og prjón-
uðum, saumuðum eða spiluðum
rommý. Smám saman smitaðist ég
og nú er ég alveg eins og þú amma
mín. Ég verð alltaf að hafa eitt-
hvað í höndunum, get aldrei setið
auðum höndum. Þú fórst aldrei
neitt án þess að taka prjónana þína
með, skil þig vel, því ég er svona
líka. Það er nú ekki slæmt að líkj-
ast þér, amma mín.
Þú hugsaðir svo vel um blómin
þín og varst alltaf að sýna mér þau
og dást að þeim. Þú varst svo fé-
lagslynd, þekktir svo marga og
vildir öllum vel. Þú varst mjög trú-
uð og ég veit að nú ert þú ein af
englum Guðs, sem Guð varðveitir
og þér líður vel hjá honum.
Núna þegar þú ert farin, amma
mín, er allt svo tómlegt. Engin
amma til að fara til og spila eða
prjóna með. Það er svo gott að
geta farið og heimsótt afa á hjúkr-
unarheimilið. Hann er samt ekki
samur án þín. Elsku afi minn, Guð
gefi þér kraft og styrk í sorginni.
Nú í dag eru 9 dagar liðnir frá
því að þú kvaddir þennan heim, ég
á mjög erfitt með að trúa og sætta
mig við að þú sért farin. Ég var
ekki tilbúin að sleppa þér svona
snemma, reyndar held ég að ég
hefði aldrei orðið tilbúin. Söknuð-
urinn er svo sár.
Þér fannst alltaf svo gaman þeg-
ar ég spilaði fyrir þig á píanóið.
Þetta lag fannst okkur svo fallegt
amma mín.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið: gleymdu ei mér.
Væri ég fleygur fugl,
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
(Þýsk þjóðvísa.)
Jæja amma mín, nú er komið að
kveðjustund. Takk fyrir allar ynd-
islegu stundirnar okkar. Hugur
minn er ætíð hjá þér, elsku amma
mín. Ég veit að þú ert alltaf hjá
mér þótt ég sjái þig ekki. Guð
geymi þig og varðveiti, þar til við
hittumst á ný, amma mín.
Þín að eilífu
Hjalta Sigríður Jónsdóttir.
Elsku amma.
Það er skrítið til þess að hugsa
að þú sért ekki lengur hérna hjá
okkur.
Einn morguninn varstu horfin.
Engin amma lengur til að hringja í
og senda bréf.
Síðast þegar ég sá þig varstu
svo hress og kát og heilsaðir okkur
með þínu „hæ, hæ“. Við skoðuðum
myndir og þú gafst okkur að
drekka. Að vísu spáðir þú ekki í
bolla eins og þú gerðir svo oft.
Manstu eftir því, amma mín? Þú
sást alltaf eitthvað svo sniðugt í
bollanum mínum og oftast rættist
eitthvað af því. Og ég neyddi mig
til að drekka 3 sopa af kaffi, með
hryllingssvip, því ekki mátti sleppa
spádómnum hennar ömmu. Það
var alltaf gaman að koma til þín og
láta þig spá fyrir sér.
Og hvað það var gaman að þú
skyldir geta komið og heimsótt
mig alla leið vestur á Snæfellsnes
og séð allt sem mig langaði að sýna
þér. En nú skilja leiðir og þú kem-
ur víst aldrei aftur til mín og ég
ekki til þín. Og því verð ég að
kveðja þig, amma mín. Við söknum
þín mikið en við vitum að þú ert
komin á þann stað þar sem þér líð-
ur alltaf vel.
Svo kveð ég syrgjandi síðast þig
og sendi mín ljóð til austurfjalla.
Og jafnt sem þú deyjandi mundir mig
ég minnist þín daga alla.
(Guðmundur Guðmundsson.)
Hjalta Sigríður Júlíusdóttir.
Það er bjart yfir minningunum
úr Sólbæ sem ég á frá bernskuár-
um mínum á Höfn. Þar bjó Hjalta
móðursystir mín með manninum
sínum, honum Munda og börnun-
um þeirra. Húsið þeirra bar þetta
fallega nafn og fjölskyldan var iðu-
lega kennd við það. Frændsystkin
mín, tvíburarnir Ása og Júlli, eru
jafnaldrar mínir og ég kom því oft
í Sólbæ. Á loftinu þar grúskaði
Unnsteinn, eldri bróðir þeirra, í
alls kyns rafmagnsdóti og gerði
leyndardómsfullar tilraunir. Stund-
um opinberaði hann svo verk sín
svo um munaði. Í Sólbæ gaf á
þessum árum að sjá alls konar
ljósasýningar, eins og td. þegar
hann lét ljósin hlaupa stöðugt upp
og niður eftir fánastönginni. Það
var spennandi að koma í Sólbæ,
þar ríkti oft ævintýrablær.
Hjalta var heimavinnandi hús-
móðir og hlúði alúðlega að sínum.
Hún var hæglát kona og viðmót
hennar var hlýtt. Þess fékk ég að
njóta í heimsóknum mínum í
Sólbæ. Útsaumur og aðrar slíkar
hannyrðir voru henni mikið áhuga-
mál. Þá hafði hún mikið yndi af
blómaræktun og naut þess að
prýða heimilið hannyrðaverkum og
blómum.
Hún fylgdist vel með hópnum
sínum þegar börnin fullorðnuðust
og fjölskyldan stækkaði. En ekki
bara sínum börnum og barnabörn-
um, heldur einnig systkinabörnun-
um og Júllunum öllum eins og
frændgarðurinn er nefndur og hún
bar mikla umhyggju fyrir. Það var
ánægjulegt að heilsa henni glaðri á
ættarmóti Júllanna sl. sumar.
Hjalta og Mundi voru með þeim
fyrstu á Höfn til að flytja í sér-
staka íbúð byggða fyrir aldraða í
plássinu. Víst var, þegar það gerð-
ist, undarleg tilhugsun að þau
byggju ekki lengur í Sólbæ, svo
tengd sem þau voru honum. En
það yfirvann allan trega tengdan
Sólbæjarminningunum, að sjá
hversu vel þau undu hag sínum í
nýju íbúðinni. Þau nutu þess að
búa þar og áttu mörg góð ár þar
saman.
Hrönn Óskarsdóttir.
HJALTA SIGRÍÐUR
JÚLÍUSDÓTTIR
Elskulegi litli
frændi minn. Þegar
mamma hringdi í mig
um hádegi á sunnu-
degi og sagði mér að
hún hefði slæmar
fréttir að færa datt mér ekki í hug
að þær væru að þú værir látinn.
Hvernig gat það verið að svo ungur
og fallegur drengur væri látinn?
SIGURÐUR BOGI
STEINGRÍMSSON
✝ Sigurður BogiSteingrímsson
fæddist á Akureyri 8.
febrúar 1983. Hann
lést af slysförum 17.
ágúst síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Haugekirkju í
Lærdal í Noregi 27.
ágúst.
Drengur sem átti allt
lífið framundan og svo
margt ógert. Stórt
skarð hefur verið
höggvið í litlu fjöl-
skylduna okkar og
margar spurningar
brenna á okkur, en
þegar stórt er spurt
verður fátt um svör.
Er ég rifja upp
minningar mínar um
þig eru þær flestar úr
barnæsku þinni því þú
varst aðeins fimm ára
þegar þið fluttuð til
Noregs. Samt á ég
margar fallegar minningar um þig,
elsku Siggi minn. Fallega brosið
þitt, smitandi hláturinn þinn sem ég
man enn og ekki má gleyma góð-
mennsku þinni og elsku í garð ann-
arra. Sérstaklega er mér minnis-
stætt hve stoltur þú varst átta ára
gamall og komst til Íslands í heim-
sókn, og gast sagt „R“ því þar hafði
þér vafist tunga um tönn. Allar
þessar minningar geymi ég í hjarta
mínu og ylja þær mér um hjarta-
rætur, sérstaklega núna. Ég vildi
að ég ætti fleiri minningar um þig
en í góðri trú hélt ég að við hefðum
nægan tíma til að kynnast betur, en
stundum fara hlutirnir öðruvísi en
maður ætlaði.
Þótt jarðvist þín hafi verið stutt
tókst þér samt að snerta streng í
hjörtum allra sem kynntust þér.
Elsku Siggi minn, ég veit að þér
hefur verið ætlað stærra hlutverk á
himnum, því hvar annars staðar á
engill heima en einmitt á himnum
með öllum hinum englunum.
Elsku Gunna, Steini, Agnes, Pat-
rik og Roar, hugur minn er hjá ykk-
ur öllum.
Þín frænka
Vala Lind.