Morgunblaðið - 13.09.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2002 41
✝ HólmfríðurBjörg Ólafsdótt-
ir fæddist á Siglu-
firði 10. apríl 1954.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
í Kópavogi 4. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Sigurðs-
son, f. 17.11. 1909, d.
19.3. 2002, og Anna
Karlsdóttir, f. 11.6.
1916, d. 28.2. 1980.
Systkini Bjargar eru
Brynjar, f. 3.6. 1938,
d. 26.8. 1981, Guð-
björg, f. 17.6. 1941, Katrín, f.
4.1. 1947, og Gunnar, f. 20.6.
1943, d. í janúar 1980.
Björg giftist 15. júlí 1983
Helga Sveinbjörns-
syni, f. 30. jan.
1949. Börn: a)
Gunnur Ösp Jóns-
dóttir, f. 3. okt.
1980, sambýlismað-
ur Matthías Líndal
Jónsson, f. 31. jan.
1980, dóttir þeirra
er Diljá Björg, f. 2.
apríl 2002; b) Egill
Óli Helgason, f. 3.
apríl 1996; c) Rann-
veig Góa Helgadótt-
ir, f. 22. júní 1998;
og d) Ívar Örn
Helgason, 15.12.
1977, stjúpsonur Bjargar.
Útför Bjargar verður gerð frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það setur geig að manni eins og mér
sem myrkur kvölds á næstu grösum sér
og veit að hann fór illa með sinn arf
og orðið seint að hefja nokkurt starf.
Þá eftirsjá og vol oss verður tamt.
En veistu hvað mig er að dreyma samt?
– Að gróðursetja græðling, haust þó sé,
er gæti rætur fest og orðið tré
sem hörku frosts og hríða standi gegn
og höfugt angi þegar drýpur regn.
Og kátur þröstur gæti athvarf átt
í ungri krónu þess og sungið dátt.
Og gisti ég þá garðsins hljóðu byggð
ei geri hót, sé framtíð sprotans tryggð.
Ég vildi að hann væri íslensk björk
úr vaðlaskógi eða þelamörk.
Og fæddi af sér grein af grein í mó.
Já grænan, þéttan, háan birkiskóg.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Úlfar Sveinbjörnsson
og fjölskylda.
Elsku mágkona mín og vinur
Björg er látin. Hún gekk inn í ljós-
ið en verður aldrei langt undan,
hún mun vaka yfir öllum ástvinum
sínum. Það væri henni ekki að
skapi, að ég færi að rita einhverja
lofgjörð um hana, er nokkuð viss
um að vera sannspá. Kveð Björgu
mína með þakklæti og djúpum
söknuði. Elskulegur bróðir minn,
Helgi, megi góður guð styrkja þig,
börnin ykkar og ástvini í sorg ykk-
ar á þessum erfiðu tímum.
Kristín.
Elsku Björg, við kveðjum þig
með þessu ljóði.
Þú kvaddir þegar blómin fóru að falla
og fölva haustsins sló á sumarskraut
þú hafðir gengið götu þína alla
og gæfu notið hér á lífsins braut.
Það syrti að og söknuðurinn svíður,
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og tregablandin hinsta kveðjan hljómar
svo hrygg við erum því við söknum þín
í hugum okkar stjarna lífs þíns ljómar
sem ljós á vegi í brjóstum okkar skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér
við sálu þína biðjum Guð að geyma
þín göfga minning okkur heilög er.
(G.E.V.)
Hafðu þökk fyrir allt.
Guð geymi þig og veiti Helga og
fjölskyldunni allri styrk á rauna-
stundu.
Daisy, Narfi, Ragnheiður
og Halldór.
Mér var sagt fyrir stuttu að
Björg konan hans Helga frænda
væri mikið veik, svo í síðustu viku
var hún dáin. Ég á erfitt með að
skilja þetta enda bara 12 ára. Ég
var að hjálpa til í dýragarðinum í
sumar með Björgu eins og ég hef
gert undanfarin ár, þar sem hún
gantaðist við mig og brosti eins og
hún hefur gert síðan ég man eftir
mér. Mér þótti vænt um hana og
er strax farinn að sakna henna.
Takk fyrir allt elsku Björg.
Góði guð viltu hjálpa Helga
frænda og börnunum.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Alfreð Elíasson.
Okkur gömlu vinkonurnar úr
Hvammsgerðinu langar til að
minnast Bjargar æskuvinkonu
okkar með nokkrum orðum. Solla,
Ásrún, Rut, Elsa og Kolla höfðu
átt heima í götunni frá frum-
bernsku en Fanney og Björg slóg-
ust í hópinn árið 1965. Þessi hópur
náði vel saman og eigum við marg-
ar skemmtilegar minningar frá
unglingsárunum eins og útilegur í
Húsafell og Laugarvatn um versl-
unarmannahelgi.
En snemma var höggvið skarð í
vinahópinn, því Elsa og Kolla fór-
ust í flugslysi í júní 1974, Elsa að-
eins tæplega 17 ára og Kolla 19
ára. Við misstum allar mikið þá og
sérstaklega Björg því þær þrjár
voru mjög nánar á þeim tíma. Og
nú enn á ný fækkar í hópnum.
Eins og gengur um æskuvináttu
verður mismikill samgangur þegar
árin líða. Við héldum hver í sína
áttina, stofnuðum heimili, fluttum
milli landshluta og samverustund-
irnar urðu færri. En nú hin síðari
ár fórum við að hittast aftur og
stefndum við að samfundum ekki
sjaldnar en einu sinni á ári. Upp í
hugann kemur ferðin sem við fór-
um fyrir nokkrum árum til Bjargar
í sumarbústaðinn við Iðu. Þá var
skrafað langt fram á nótt og rifj-
aðar upp gamlar minningar og
mikið hlegið. Eitt sinn hóaði hún
tveimur okkar með sér ásamt fjöl-
skyldum í berjaferð vestur í Ísa-
fjarðardjúp og var það skemmtileg
upplifun. Þau hjónin Björg og
Helgi þekktu allar aðstæður mjög
vel og var Björg hrókur alls fagn-
aðar, því þrátt fyrir að hún tranaði
sér ekki fram í fjölmenni var hún
alltaf með kímnigáfuna í lagi og al-
veg fram á síðustu stundu gat hún
gert grín að sjálfri sér.
Tíminn er fljótur að líða og ekki
er mjög langt síðan við hittumst
síðast, en þó komið 1½ ár og enga
okkar grunaði að það yrði í síðasta
sinn sem við hittumst allar saman.
Björg lét sig ekki vanta þótt hún
væri komin með lítil börn og um
nokkuð langan veg að fara, en síð-
astliðin tuttugu ár hefur Björg bú-
ið í Laugarási í Biskupstungum
þar sem hún stundaði garðyrkju
ásamt honum Helga sínum. Seinna
byggðu þau hjónin upp dýragarð-
inn í Slakka sem hefur notið mik-
illa vinsælda hjá yngri kynslóðinni.
Að lokum viljum við þakka
Björgu samfylgdina og votta fjöl-
skyldu hennar okkar dýpstu sam-
úð.
Ásrún, Fanney, Rut
og Sólveig.
Það var um vorið 1991 sem við
hjónin fengum land fyrir sumarbú-
stað í Laugarási í Biskupstungum.
Þarna þekktum við ekkert til, en
sáum að þetta var algjör paradís.
Við vorum ekki búin að líta oft á
landið okkar þegar elskuleg hjón,
sem voru með gróðrarstöðina
Slakka, tóku okkur eins og nánum
ættingjum. Þarna voru komin
hjónin Björg og Helgi, við vorum
nú hálffeimin við öll þessi elskuleg-
heit og lá við að okkur þætti nóg
um. Það var ekki bara að í okkur
væri borið alls konar grænmeti,
sulta og saft, heldur var líka hringt
í okkur og boðið í kaffi, heit rún-
stykki og alls konar góðgæti. Þau
voru svo samhent í öllu, bæði dug-
leg og listræn. Björg var einstak-
lega listræn og gat búið til hvað
sem var, og hugmyndaflugið var
ótrúlegt, og hann Helgi var auðvit-
að alltaf sammála Björgu og til í
allt. Það þarf ekki annað en að sjá
dýragarðinn og allt það umhverfi.
Björg var potturinn og pannan í
því öllu, en Helgi sá ekki eftir því,
þótt svefninn væri ekki mikill þeg-
ar verið var að opna garðinn, og þá
var nú Björg í essinu sínu. Björg
var alveg bráðskemmtileg og gat
fengið mann til að veltast um af
hlátri, og helst fannst henni gaman
að gera grín að sjálfri sér. Það fór
ekki hjá því að blóma- og trjárækt
væri bráðsmitandi og þeim hjónum
þótti alveg nauðsynlegt að við
byggðum gróðurhús og þá var nú
farið að bera í okkur allskyns af-
leggjara og kenna okkur að sá fyr-
ir öllu mögulegu. Á þessum árum
áttu þau tvö uppkomin börn, Gunni
sem bjó heima og Ívar sem bjó í
Reykjavík. Svo var það fyrir sex
árum að þau eignast lítinn dreng
og enginn varð eins hissa og for-
eldrarnir, einu og hálfu ári seinna
kom svo litla Rannveig Góa, hjónin
ljómuðu af ánægju og þar með vor-
um við hjónin orðin afi og amma
tveggja yndislegra kríla sem þó
voru ekkert skyld okkur. Með
komu barnanna breyttust náttúr-
lega hagir þeirra hjóna mikið en
það var þess virði. Það var svo fyr-
ir rúmu ári að allt breyttist, Björg
greindist með illkynja sjúkdóm
sem hún ætlaði að yfirvinna og það
gerði hún, en bara tímabundið, því
þegar allt virtist vera að verða gott
skall annað áfall yfir og það enn
verra en fyrr. Þetta er óskaplegt
áfall fyrir Helga og alla fjölskyld-
una. Við hjónin og okkar börn er-
um harmi slegin og skiljum þetta
ekki, en því miður er enginn spurð-
ur álits áður en sorgin kveður dyra.
Við hjónin vottum Helga, Gunni,
Ívari, Agli Óla, Rannveigu Góu og
öðrum ættingjum okkar innileg-
ustu samúð. Guð blessi ykkur og
styrki í ykkar miklu sorg. Við vit-
um að nú líður Björgu vinkonu
okkar vel, fari hún í friði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Agnes og Ingvi.
Björg átti sér ekki marga jafn-
ingja. Það sem hún komst yfir að
gera var ótrúlegt, margir hefðu
löngu verið hættir við og látið úr-
töluraddir draga úr sér kraftinn en
þannig var Björg ekki. Hún fram-
kvæmdi það sem aðrir hefðu sagt
að væri ómögulegt að gera. Hún
lét ekki smáatriðin vefjast fyrir sér
og Dýragarðurinn í Slakka varð til.
Þar voru samhent hjón að verki.
Björg var hönnuður og fram-
kvæmdi ásamt manni sínum Helga.
Það er erfitt að tala um Björgu
nema tala um Helga líka því hjónin
voru ákaflega samrýmd og sam-
hent í öllu sem þau gerðu. Þeirra
mikla gleði í lífinu varð þegar þau
eignuðust Egil Óla og síðan Rann-
veigu Góu tveimur árum seinna.
Má segja að þau hafi verið lítil
kraftaverk þar sem Björg og Helgi
höfðu lengi vonast eftir að eignast
börn saman. Fyrir átti Helgi son
sinn Ívar og Björg dótturina
Gunni.
Björg var sannur dýravinur og
aldrei sá hún eftir tíma sínum í að
hjúkra og sinna dýrunum. Hún og
Helgi fengu nokkur folöld sem
misst höfðu móður sína á fyrstu
sólarhringum lífs síns. Öll lifðu þau
þó flestir segðu fyrir fram að það
væri vonlaust. Björg var því meðal
vina sinna þar sem hún vann í
dýragarðinum og var sífellt að
hugsa um nýja hluti til að skreyta
og fegra dýragarðinn. Hún var
sönn listakona en oft var lítill tími
eftir til að vinna að listinni en það
sem hún skapaði sést vel á verkum
hennar í dýragarðinum.
Það má segja að Björg lifði
hratt, hún kom miklu í verk, meiru
en margir ná að framkvæma á
lengri ævi. Við sem kynntumst
henni vissum að þar var mikill
húmoristi á ferðinni og hennar sýn
á lífið var í mörgu óhefðbundin og
þar var styrkur hennar falinn.
Helgi, Ívar, Gunnur, Egill Óli og
Rannveig Góa. Megi Guð verða
ykkur stoð í framtíðinni og hjálp í
ykkar mikla missi.
Sigrún og
Ingólfur, Engi.
Veit þú minnist mín, þegar vestanáttin
bærir bygg á ökrum.
Þú gleymir sólinni, sem að öfundar, er
við göngum akra gulls.
Hún tók unnustann, til að stara um
stund, á fegurð byggs á ökrum.
Féll í arma hans, með sitt ljósa hár, er
þau gengu akra gulls.
Eigum þú og ég, ganga æviveg, og
rækta bygg á ökrum?
Gleymum sólinni, sem að öfundar, er við
njótum akra gulls.
Hef aldrei gefið ódýr loforð.
Brugðist samt, en heiti þér þó því,
þessa daga sem að lifa enn,
að við göngum akra gulls.
Árin eru mörg, síðan sumardag, að
bærðum bygg á ökrum.
Sérðu hlaupa börn, þegar sólin sezt?
Sérðu glóa akra gulls?
Veit þú minnist mín, þegar vestanáttin
bærir bygg á ökrum.
Segðu sólinni, þó hún öfundi, að við
gengum akra gulls.
(Sting, þýð. J.M.Th.)
Ég kynntist Björgu fyrst er hún
kom eins og birta inn í líf fjöl-
skylduvinar okkar fyrir tveimur
áratugum og þau fluttu austur í
Laugarás til þess að ala upp börn-
in sín tvö – og síðan önnur tvö, hví-
lík óvænt blessun. Það þarf tvær
afar góðar manneskjur til þess að
breyta ökrum hversdagsleikans í
glóandi gull og það gátu þau.
En illvígustu sjúkdómar fara
ekki í manngreinarálit í miskunn-
arleysi sínu. Sjaldan hefur fallið
sterkari eik. Sumir sjá tilgang í
áföllunum en ég trúi þeim ekki, ég
held þvert á móti að Guð gráti með
sínum fallna heimi. Björg átti ekki
að deyja.
Þú misstir konuna þína góðu,
Helgi minn, og það verður þér og
börnunum aldrei bætt. En þið
genguð akra gulls, austur í Slakka,
á fegurri hátt en flestir aðrir. Megi
það verða þér styrkur á komandi
árum.
Jóhanna Margrét.
HÓLMFRÍÐUR
BJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR
Fjóla var einhver
merkasta kona sem
ég hef kynnst um æv-
ina, hún hafði til að
bera hlýju og lífsgleði
sem allir urðu varir við sem henni
kynntust. Það var alltaf gott að
koma til Fjólu og Bjarna á Skál-
arveginum, þar var alltaf hlýja og
gleði sama hvernig á stóð, hvort
sem það var síldartörn eða frídag-
ur alltaf var nóg pláss, nógur hlát-
ur, hlýja og gleði, enda ófáir sem
nutu gestrisni þeirra hjóna á síld-
arárunum og var þá oft sofið í öll-
um hornum og jafnvel gengið úr
rúmi fyrir okkur sveitakrakkana
sem vorum að koma í síldina og
vantaði húspláss. Fjóla lét ekki
sitt eftir liggja í síldinn eða ann-
arri vinnu, og alltaf stóð hún sína
plikt eins og hún sagði sjálf alveg
sama á hverju gekk.
Það er mikill söknuður að brott-
hvarfi Fjólu úr þessum heimi og
það koma ekki aftur gleði- og hlát-
urstundinar sem við áttum saman,
en það var gott að geta farið til
Fjólu og hlegið svolítið og spáð í
bolla, og ef eitthvað bjátaði á þá
var maður endurnærður í langan
tím eftir þessar heimsóknir. Minn-
ingar um þessar stundir geymir
maður nú eins og gimsteina og
skoðar þá við sérstök stækifæri og
yljar sér við þá.
Minningarnar hrönnuðust upp
FJÓLA GUÐFRÍÐUR
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Fjóla GuðfríðurÞorsteinsdóttir
fæddist á Vatni á
Höfðaströnd 10.
ágúst 1925. Hún lést
á Sjúkrahúsi Siglu-
fjarðar 21. ágúst síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Siglufjarðarkirkju
30. ágúst.
þegar að Bjarni
frændi hringdi í mig
til að segja með að nú
væri Fjóla dáin og
mér finnst við fátæk-
ari eftir en áður, þó
að Fjóla væri búin að
vera mikið veik í lang-
an tíma þá var hún
samt ennþá til, en
núna er hún alveg far-
in og stórt skarð eftir
sem enginn getur fyllt
upp í. En tíminn deyf-
ir öll sár og kennir
okkur að lifa með
sorginni og sætta
okkur við hana.
Elsku Bjarni og fjölskylda. Guð
gefi ykkur styrk í sorg ykkar.
Kolbrún Símonardóttir.
Mitt ljóð er aðeins lítið þakkarorð
til lífsins, þess sem við gengum bæði.
Þú varst sú rós sem innst í hjarta óx,
ég alltaf vildi að sú rós þar stæði.
Alltaf skal ég muna bjarta brá
og brosið sem að fyllti andlit þitt.
Við vorum ung, þú áttir hjarta mitt,
og ekki neitt fékk breytt því sem ég sá.
Við lifðum saman ljúfa daga og sára,
því lífsins vegur stundum grýttur er
og engar þrautir alveg lausar tára,
en unaðsstundir lifa í hjarta mér.
Bjarni Marinó Þorsteinsson.