Morgunblaðið - 12.10.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 2002 43
Góður og gegn drengur er horf-
inn af heimi. Trúr og dyggur félagi
hefur eins og svo alltof margir orð-
ið að lúta í lægra haldi fyrir þeim
vágesti sem svo víða heggur mis-
kunnarlaus strandhögg.
Hjörtur Guðmundsson var mað-
ur fagurra hugsjóna um samhjálp
allra manna til heilla fyrir mann-
vænt þjóðfélag, misrétti í hvaða
mynd sem var þoldi hann ekki og
lagði hvarvetna fram krafta sína í
baráttu fyrir betra mannlífi, jöfn-
uði sósíalismans í sannastri merk-
ingu.
Við kynntumst í Kennaraskólan-
um forðum tíð og varð vel til vina,
skoðanir fóru saman þá og æ síðan,
Hjörtur var góður félagi, hæglátur
jafnan og lét ekki mikið fyrir sér
fara, en manna ákveðnastur ef því
var að skipta og lét hvergi hlut
sinn í orðræðu, greindur vel og
víða lesinn og þó heillaði ljóðlistin
hann meir en nokkuð annað.
Hann var mjög ritfær og vandaði
málfar sitt allt og setti fram skoð-
HJÖRTUR
GUÐMUNDSSON
✝ Hjörtur Guð-mundsson fædd-
ist 15. ágúst 1930.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 2. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guð-
mundur Z. Eiríks-
son, f. 21.11. 1903, d.
7.4. 1988, og Ingi-
björg S. Hrólfsdóttir,
f. 2.10. 1910, d. 1.5.
2001. Systkini Hjart-
ar eru: Valgarð Birk-
ir, f. 13.10. 1936,
Guðrún Fanney, f.
1.2. 1941, Elínborg, f. 23.5. 1946,
Hrólfur Birgir, f. 31.3. 1948, d.
19.12. 1973, Sveinn, f. 25.7. 1949,
og Amalía Sigrún, f. 15.6. 1951.
Útför Hjartar verður gerð frá
Mælifelli í Skagafirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
anir sínar með skýr-
um og einörðum
hætti, lipur penni og
lét vel að tjá sig þann-
ig. Hann fékkst nokk-
uð við samningu ljóða
og var hinn liðtækasti
á því sviði og oft færði
ég það síðar á lífsleið-
inni í tal við hann
hvers vegna hann
hefði ekki ræktað með
sér ótvíræða skáld-
gáfu, en hann gaf æv-
inlega lítið út á það í
sinni miklu hógværð,
máske gjörði hann það
þótt dult færi.
Hann var mér samferða í skól-
anum í bindindismálum og lagði
þar gott til mála eins og alls staðar
annars staðar.
Vegir okkar lágu oft saman á
seinni árum á sameiginlegum
stjórnmálavettvangi okkar, bæði
hjá Alþýðubandalaginu og svo nú
síðast hjá Vinstri grænum, hann
var hinn trausti og sívakandi fé-
lagi, enginn var hann jábróðir,
sagði hiklaust kost og löst á hverju
einu. Mér hafa sagt forystumenn
úr hreyfingunni að alltaf hafi
Hjörtur verið tilbúinn að vinna
hvert það verk er vinna þurfti, þar
hafi eljan og samvizkusemin verið
aðalsmerkin. Síðast hittumst við
fyrir borgarstjórnarkosningarnar í
vor og áttum saman gott samtal,
tal mitt barst að heilsu hans, en
hann eyddi því jafnharðan, vildi
tala um allt annað og að honum
þótti áhugaverðara.
Hjörtur gjörði kennsluna að ævi-
starfi, þar var hann hinn sívökuli
fræðari sem sannarlega bar hag og
heill nemenda sinna fyrir brjósti.
Hjörtur var mikill sveitamaður í
eðli sínu í þess orðs beztu merk-
ingu, sveitinni sinni nyrðra unni
hann heitt og svo sannarlega vildi
hann Íslandi allt.
Þakkarkveðja fyrir kynni góð er
Hirti send við leiðarlok og systk-
inum hans sendar samúðarkveðjur.
Í heiðríkju bláhimins berast ósk-
ir hlýjar um vegferð væna á
huldum leiðum eilífðarinnar. Far
vel félagi og vinur.
Helgi Seljan.
Elsku Hjörtur.
Mig langar í nokkrum orðum að
þakka þér fyrir allt.
Það var svo margt sem ég átti
eftir að tala um við þig, en nú ert
þú farinn í ferðina löngu, laus við
allar þjáningar.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Já, það er satt, sumarið líður allt
of fljótt. Þú varst alltaf að segja:
Það hlýtur að fara að batna, þetta
er búið að vera svo leiðinlegt ár.
Ekki óraði mig fyrir því, þegar
hringt var í mig frá líknardeildinni
að morgni 1. október og mér sagt
að þér hrakaði en vildir samt tala
við mig, að það yrði síðasta sam-
talið okkar.
Elsku Hjörtur. Ég vil þakka þér
fyrir öll símtölin og samverustund-
irnar, þær voru bara allt of fáar.
Starfsfólki og lækni á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi færi ég
bestu þakkir fyrir frábæra umönn-
un og hjúkrun.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hafðu þökk fyrir allt. Sjáumst.
Elínborg.
Kynni við Hjört Guðmundsson
hófust er ég kom að Vogaskóla
1960. En Hjörtur hóf þar störf
1958. Hann var enginn nýgræð-
ingur í starfi þetta haust, hafði
byrjað kennslu í Önundarfirði eftir
gagnfræðapróf á Sauðárkróki 1949.
Eftir það settist Hjörtur í Kenn-
araskólann og lauk prófi 1954.
Hann var tvo vetur kennari í Búð-
ardal og skólastjóri á Drangsnesi
einn vetur. Oft kom fram í sam-
tölum okkar, að Hirti voru kærar
minningar frá þessum árum. Hann
mundi vel alla nemendur og bar til
þeirra hlýjan hug. Hann fylgdist
með þeim í gegnum árin og tók úr
fjarlægð þátt í gleði þeirra og sorg-
um. Eftir að Hjörtur hóf störf í
Vogaskóla, einum fjölmennasta
skóla landsins, var sama upp á ten-
ingnum. Hann lagði sig fram um að
kynnast nemendum sem einstak-
lingum og það var ótrúlegt hvað
hann gat endalaust bætt í þennan
minningasjóð. Sérhver nemandi
fékk sinn sess í minnishólfi og sat
þar um alla framtíð.
Hjörtur fór tvisvar til Hafnar til
náms og á Lýðskóla í Askov. Hann
kenndi við Póstskólann samhliða
grunnskóla, var virkur í félagsmál-
um og oft valinn trúnaðarmaður.
Hann var dyggur liðsmaður í bar-
áttu fyrir bættum kjörum. Öll störf
leysti Hjörtur Guðmundsson af
hendi með trúmennsku. Hann vildi
hafa alla hluti á hreinu, línur skýr-
ar og einfaldar og kom málum sín-
um fram með hógværð og gætni.
Hjörtur hætti kennslu að mestu
vorið 1992.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Hirti Guðmundssyni fyrir ævilanga
vináttu og hjálpsemi í erilsömu
starfi. Ég votta aðstandendum
samúð og veit að minning um góð-
an dreng mun lifa í brjóstum allra
sem kynntust Hirti Guðmundssyni.
Guðmundur Guðbrandsson.
Hjörtur bekkjarbróðir okkar
gekk hægt og hljótt um sali í lif-
anda lífi. Hann hvarf okkur sýnum
á sama hátt – hægt og hljótt.
Hjörtur var þó síður en svo skap-
laus maður eða sannfæringar vant.
Hann var eldheitur baráttumaður
jafnaðar og réttlætis; staðfastur
fánaberi lítilmagnans sem aldrei lá
á áliti sínu þótt ekki hrópaði hann
það hátt á torgum. Hann stóð ætíð
hæglátur vaktina, spurði hvað
manni fyndist um óréttláta stjórn-
sýslu, minnkandi samkennd og
vaxandi misskiptingu. Það hnussaði
í honum þegar honum var samsinnt
og harka færðist yfir hans fríða
andlit – svei því!
Þessi fróði, ljóðelski hagyrðingur
var einfari sem reyndist jafn sann-
ur í verkum sínum og einlægri trú
á baráttu fyrir réttlæti og jöfnuði
öllum til handa. Makalaust var
hvað þessum hægláta manni gekk
vel að komast af við hina grósku-
miklu æsku og troða auk heldur
dönsku í þá sem fátt vildu síður
læra. Einurð hans og reglufestu í
kennslu var viðbrugðið. Hann stóð
fastur fyrir líkt og Sveinn Dúfa og
skilaði farsælu starfi í þágu mennt-
unar á löngum kennsluferli.
Hjörtur og Matthías, minn látni
eiginmaður, voru einlægir vinir.
Marga góða stund áttu þeir saman,
sérlega ef þeir fengu að vera í friði
tveir einir. Það segir töluvert um
samhug tveggja sálna þegar ekki
þarf að orða hugsanir en þögnin
skilst. Eitt sinn sem oftar sátu þeir
á kaffihúsi þegar inn snarast ær-
ingi úr bekknum og heilsar rétt si
svona: „Hér sitjið þið þá og þegið
saman félagarnir.“ Og satt var það,
þannig gátu þeir setið langtímum,
stöku orð á stangli, bóklestur, ljóð
eða bara samvera í þögn og þeir
undu glaðir við sitt hvor í annars
félagsskap. Hjörtur saknaði Matt-
híasar mikið og festi þann hug sinn
eigin hendi á merka bók sem hann
færði mér að honum látnum. Við
bekkjarsystkin Hjartar bárum sér-
stakar tilfinningar til hans þótt
hljótt færu líkt og hans eigin.
Þannig var og um börn okkar
Matthíasar. Við biðjum honum öll
blessunar.
Verndi allar góðar vættir minn-
ingu Hjartar Guðmundssonar,
kennara. Fyrir hönd bekkjarfélags-
ins Neista,
Elín G. Ólafsdóttir.
Elsku Adda.
Ég sendi þer kæra
kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Rúnar, börn og fjölskyld-
ur, við biðjum Guð að vernda ykk-
ur og vera ykkur stoð í sorginni.
Jóhanna Erlingsdóttir.
Leifturmyndir liðinnar tíðar
leita á hug, ljúfsárar, því á þær
bregður nú dimmum skugga
hryggðarinnar.
Björt er minningin um börnin
ADDA SIGRÍÐUR
ARNÞÓRSDÓTTIR
✝ Adda SigríðurArnþórsdóttir
fæddist á Reyðar-
firði 24. nóvember
1956. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans 3. október síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Grafarvogskirkju
11. október.
sem settust á skóla-
bekk hjá mér fyrir
nær 40 árum. Þá
ljómaði eftirvænting
og tilhlökkun af svo
mörgum barnsandlit-
um og meðal þeirra
falleg og fínleg stúlka
með hlýtt bros og
birtu í augum, stúlkan
duglega og röska sem
við kveðjum nú í dag
svo hræðilega fljótt.
Ég naut þeirrar gæfu
að fylgja þessum
glaða og geðþekka
hópi eftir til ung-
lingsára, fylgjast með framförum
þeirra og þroska og gleðjast með
þeim á góðum stundum.
Hún Adda Sigga bar með sér
birtu og þokka inn í þennan góða
hóp, glaður hlátur hennar og hlý-
legt dagfar er efst í hug mér nú
við leiðarlok, einörð var hún ef því
var að skipta og kappsöm um leið
við hvaðeina. Þær eigindir munu
hafa verið henni dýrmætar ævina
á enda, því hún annaðist heimili
sitt af fórnfúsum dugnaði og kær-
leika og tók á hverju viðfangsefni
lífsgöngunnar þannig að leyst yrði
sem allra bezt af hendi.
Henni fylgdi gott og farsælt
veganesti úr foreldrahúsum mik-
illar elskusemi og umhyggju.
Hún naut þeirrar auðnu að eign-
ast ágætan lífsförunaut og börnum
sínum veitti hún allt það sem hún
frekast mátti, þar sem ástúð og
eindrægni var aðalsmerkið.
Ég hitti hana síðast á hraðferð
beggja, en brosið hennar enn
gleðiríkt og hlýtt og þótt vissi ég
um vágestinn grimma þá, en við
hann tókst hún á með ríkum lífs-
vilja og sannri hetjulund, þótt eng-
inn fái í innsta hug ráðið við slíkar
aðstæður.
Haustlaufið fölnar og fýkur og
það haustar í huga við harma-
fregn.
Þakklátum huga er hún Adda
Sigga kært kvödd um leið og eig-
inmanni og börnum, móður, systk-
inum og aðstandendum öðrum eru
sendar hlýjustu samúðarkveðjur.
Á ókunnum leiðum eilífðarinnar
er henni Öddu Siggu allrar bless-
unar beðið, þar veit ég að birtan
ein og kærleikurinn munu ráða
eins og á allri hennar lífsgöngu.
Kær er hennar minning í muna
geymd.
Helgi Seljan.
Elskulega bekkjarsystir. Svo
alltof, alltof snemma ert þú hrifin
burt frá okkur. Minningarnar leita
á og ósjálfrátt hverfur hugurinn til
baka í gamla hópinn hér á Reyð-
arfirði. Bros þitt og hlátur eru
ljóslifandi og öll kátínan í kringum
þig. Þú leist ætíð svo björtum aug-
um á tilveruna og varst alltaf til í
glens og grín. Það var svo margt
brallað á þeim árum sem gaman
var að rifja upp þegar leiðir lágu
saman. Það er ljúft nú þegar sorg-
in knýr dyra að geta huggað sig
við hlýjar minningar og efst í huga
er þakklætið fyrir að hafa fengið
að kynnast þér og njóta fé-
lagsskaparins við þig.
Við gleymum ei ljúfu geði
og geymt það ætíð er
Hvað gaf okkur mikla gleði
glettnin í augum þér.
Elsku Rúnar, Hilmar Þór, Guð-
finna, Kjartan og aðrir aðstand-
endur, megi góður guð styrkja
ykkur á þessari stundu.
Innilegar samúðarkveðjur
Bekkjarfélagarnir frá
Reyðarfirði.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HALLMAR THOMSEN,
Dalbraut 27, Rvík,
áður Lindarholti 3,
Ólafsvík,
sem lést á líknardeild Landspítalans þriðju-
daginn 8. október, verður jarðsunginn frá
Ólafsvíkurkirkju mánudaginn 14. október
kl. 15.
Jakobína Elísabet Thomsen, Níels Friðfinnsson,
Guðríður Margrét Hallmarsdóttir, Martin Conrad,
Berglind Hallmarsdóttir,
Sigurður Tómas Hallmarsson, Sigríður Soffía Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BERTA HANNESDÓTTIR,
Fellsmúla 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn
10. október.
Edda G. Garðarsdóttir, Jón Waage,
Guðmundur Snorri Garðarsson,
Hannes Garðarsson, Dagný Þorfinnsdóttir,
Guðrún Garðarsdóttir, Jan Ingimundarson,
Erla Gígja Garðarsdóttir, Stefán E. Petersen,
barnabörn og barnabarnabörn.
EF MINNINGARGREIN á að
birtast á útfarardegi (eða í
sunnudagsblaði ef útför er á
mánudegi) verður hún að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr. Ef útför hefur far-
ið fram eða greinin kemur ekki
innan tiltekins skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum
birtingardegi. Þar sem pláss er
takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins til-
tekna frests.
Skilafrestur
minning-
argreina